Προκηρύξεις ομάδων

Θέμα: Προκηρύξεις ομάδων 04.10.09 20:22

Δημοσιεύθηκε σήμερα στο διαδίκτυο προκήρυξη που υπογράφουν οι οργανώσεις «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» και «Φράξια Μηδενιστών», βάσει της οποίας αναλαμβάνουν την ευθύνη τόσο για την βομβιστική επίθεση στο σπίτι της τομεάρχη του ΠΑΣΟΚ, Λούκας Κατσέλη, όσο και για την έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού χθες στο Πεδίον του Άρεως, δύο τετράγωνα μακριά από το σημείο που γινόταν η προεκλογική ομιλία του Κ. Καραμανλή.

Η προκήρυξη έχει ως εξής :

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ... ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ...

Στους δύσκολους καιρούς ποτέ δεν εγκαταλείψαμε τη μάχη, μπορεί τα σκυλιά να αλυχτούσαν τριγύρω μας αλλά οι καυτές ανάσες τους ποτέ δεν μας άγγιξαν, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, σιγουρέψαμε τις αποφάσεις μας, τσεκάραμε τα όπλα μας, ρωτήσαμε το μίσος μας και είπαμε: "πάμε ξανά...αυτή τη φορά ως το τέλος..."

Μετά την επίθεση μας στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και την αναγγελία εθνικών εκλογών, δύο πυρήνες μας σε συνεργασία με τους συντρόφους της Φράξιας Μηδενιστών επέλεξαν κι αποφάσισαν να χτυπήσουν σπίτια και γραφεία πολιτικών προσώπων, ενεργοποιώντας γι'άλλη μια φορά την στρατηγική της κοινωνικής πρόκλησης. Η αρχή για το μπαράζ των βομβιστικών επιθέσεων αποφασίστηκε να ξεκινήσει από το σπίτι της υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ, Λούκα Κατσέλη, στο Κολωνάκι όπως και έγινε. Η απόφαση των υποδομών μας ήταν να κορυφωθεί και να ολοκληρωθεί η επιχείρηση μέσα στις επόμενες δύο μέρες. Όμως την ίδια μέρα της επίθεσης, παρακολουθήσαμε έκπληκτοι τους δημοσιογράφους να εκστασιάζονται και να αναγγέλλουν εξάρθρωση της οργάνωσης μας, εισβολή σε γιάφκα στο Χαλάνδρι, πολυήμερες παρακολουθήσεις, επιτυχία της ΕΥΠ, εντοπισμός και ταυτοποίηση αποτυπωμάτων από προηγούμενες επιθέσεις μας, σενάρια για την λογική των συγκοινωνούντων δοχείων...

Και όλα αυτά ενώ την ίδια μέρα είχαμε πραγματοποιήσει ανενόχλητοι την επίθεση μας στο Κολωνάκι κάτω απ' την μύτη της αστυνομίας και είχαμε επιστρέψει αλώβητοι. Τα γεγονότα μόνο γέλιο και σαρκασμό θα μπορούσαν να προκαλέσουν, αν δεν συνοδεύονταν με διώξεις ατόμων που φωτογραφίζονταν ως μέλη της οργάνωσης μας με συμμετοχή στον επιχειρησιακό βραχίονα. Ένα τέλειο σκηνικό για να ικανοποιηθεί το κανιβαλικό ένστικτο, δημοσιογράφων και κοινωνίας που εδώ και μήνες επιζητούν διακαώς συλλήψεις τρομοκρατών. Προεκλογικό τρικ…εσωτερικά παιχνίδια των μπάτσων...τεχνάσματα εκφοβισμού...δεν γνωρίζουμε κι ούτε θα μπούμε στην λογική τους.

Όμως αυτά που ακούστηκαν μας σφηνώθηκαν για τα καλά στο μυαλό και η μόνη λέξη που ξεστομίσαμε δίχως δεύτερη σκέψη ήταν "ΕΚΔΙΚΗΣΗ".Εκδίκηση για την φιέστα που έστησαν πάνω στις υποτιθέμενες συλλήψεις μας, με αφορμή τα 20 χρόνια από την εκτέλεση του γλοιώδη Π.Μπακογιάννη, με πρωταγωνιστή την χοντρή τσατσά, τον Καραμανλή, που εκφώνησε αλαζονικά τον πανηγυρικό του ενάντια στον επαναστατικό τερορισμό.

Εκδίκηση για τα σκουλήκια τους δημοσιογράφους που πουλούσαν πνεύμα μιλώντας για "τρομοκράτες της κατσαρόλας και του playstation", για αρχηγούς και πιτσιρικάδες υποτακτικούς. Εκδίκηση όμως και για τους ευαίσθητους μέντορες της προοδευτικής δημοσιογραφίας που έκαναν λόγο για καλά παιδιά της διπλανής πόρτας με ανησυχίες. Εκδικήση για την πουτάνα την κοινωνία που χαμογελούσε χαιρέκακα θεωρώντας πως μας ξεφορτώθηκε για να κοιμάται ήσυχη χωρίς ενοχές κι ανασφάλειες. Εκδίκηση για τα τσουτσέκια τους μπάτσους που το παίζουν μάγκες, με αλεξίσφαιρα και προτεταμένα τα αυτόματα, υπό το καθεστώς μιας ανάπηρης και στημένης νίκης, αλλά όταν επιτιθόμασταν τη νύχτα στα τμήματα για να τους κάψουμε, κλαψούριζαν κι έτρεχαν να κρυφτούν κάτω από τα γραφεία τους.

Εκδίκηση για τους καργιόληδες τους εισαγγελείς κι ανακριτές που πιστεύουν ότι μπορούν να τυλίξουν το μίσος και την συνείδηση μας, το συναίσθημα και τη λογική μας μέσα στα χαρτιά μιας δικογραφίας και να μας φοβίσουν.

Εκδίκηση για όλα αυτά που ζούμε, αυτά που χάνουμε, για όλα αυτά που ούτως ή άλλως θα κάναμε έχοντας διαλέξει το νέο αντάρτικο πόλης ως όρο ζωής.

Σήμερα οι διώκτες μας, όπως και εμείς, ξέρουμε πολύ καλά την αλήθεια. Ξέρουμε πως η παράσταση τους δεν πείθει μυαλά που είναι ικανά να σκεφτούν, ούτε φοβίζει ανθρώπους που διάλεξαν για πατρίδα το μέρος εκείνο που τολμούν οι λίγοι. Για τους υπόλοιπους μας είναι αδιάφορο.

Άλλωστε πριν μερικούς μήνες και συγκεκριμένα τον Μαϊο, όταν τοποθετήσαμε εκρηκτικούς μηχανισμούς στα Α.Τ. Σταυρούπολης και Πεντέλης, είχαμε γράψει : "το αποτέλεσμα (είναι) ακόμα πιο φτωχό και γραφικό. Οι περισσότεροι συλληφθέντες "διώκονται για τις ιδέες τους" ή περνούσαν τυχαία από το σκηνικό της επίθεσης. Εμείς δεν πιστεύουμε πως μια σύλληψη πρέπει να'ναι οσιομαρτυρική...ούτε ότι ένας κατηγορούμενος πρέπει να θυσιαστεί για το καλό της υπόθεσης. Αλλά σίγουρα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι επιλογές μας έχουν κι ευθύνες. Όσο πιο πολύ τις σκεφτόμαστε τόσο πιο σίγουροι είμαστε άρα και πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας και τους συντρόφους μας."

Με αυτό τον τρόπο θέλουμε να κάνουμε κατανοητό πως είμαστε άνθρωποι που τιμάμε τα λόγια μας ως συμβόλαιο ζωής. Γι'αυτό το λόγο θα είμασταντουλάχιστον λιγόψυχοι και ασυνεπείς με τον εαυτό μας εάν απαρνούμασταν τις θέσεις και τις αρχές μας σε περίπτωση σύλληψης, λέγοντας πως αποκηρύσσουμε και καταδικάζουμε οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια, ή αν δηλώναμε πως δεν γνωρίζουμε την οργάνωση στην οποία συμμετέχουμε, όπως διέρρευσε από τους δημοσιογράφους ότι δήλωσαν δύο απο τους συλληφθέντες. Πράγμα λογικό για τα παιδιά αφού δεν είχαν καμία σχέση μαζί μας.

Επίσης είμαστε περήφανοι για τις επιλογές και τις πράξεις μας κι έχουμε τα κότσια, το προνόμιο και τη τιμή να κοιτάμε κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέφτη δίχως να κρυβόμαστε από ντροπή. Έτσι αντίστοιχα δεν θα κρύβαμε τα πρόσωπα μας σε περίπτωση σύλληψης, όπως τα άλλα δύο νεαρά άτομα που κατηγορήθηκαν ως μέλη της οργάνωσης. Στην τελική αν κάποιος πρέπει να κρύψει το πρόσωπο του από ντροπή αυτή είναι η κοινωνία για την κατάντια της.

Όσο αφορά το ακλόνητο στοιχείο που "δένει" την υπόθεση δηλαδή η ύπαρξη, ωρολογιακού εκρηκτικού μηχανισμού τοποθετημένου σε χύτρα, που βρέθηκε ( ; ) στο σπίτι στο Χαλάνδρι, εμείς δεν θα κάνουμε τους ντετέκτιβ ούτε καν θα αναφέρουμετις εκτιμήσεις μας για τα πως και τα γιατί. Σίγουρα όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι, οι αυτοσχέδιοι μηχανισμοί δεν αποτελούν κάποιο είδος πατέντας, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για απλάκυκλώματα πυράκτωσης, επιτραπέζια ρολόγια και χύτρες, δηλαδή υλικά που κυκλοφορούν ευρέως στο εμπόριο και δεν αποτελούν κάποιο αποκλειστικό copyright μιας οργάνωσης, ή modus operandi όπως αναφέρουν οι διωκτικές αρχές. Τέλος, η συγκεκριμένη μεθοδολογία χρησιμοποίησης της κατσαρόλας ως σκεύους ενίσχυσης του ωστικού κύματος χρησιμοποιείται από τον 19ο αιώνα από τους γάλλους τεροριστές και μηδενιστές (Ανρί,Ραβασόλ,Βαγιάν...)μέχρι και σήμερα στην Ιταλία απ'την αναρχική οργάνωση F.A.I. αλλά και στην Ελλάδα από εμάς και από την οργάνωση με την ονομασία ΕΝ.Ε.ΔΡΑ.

Πως μπορεί δηλαδή η πιθανή ανεύρεση ενός εκρηκτικού μηχανισμού διαχρονικής και διεθνούς εμβέλειας και τεχνοτροπίας να θεωρείται σύμβολο-σφραγίδα μιας συγκεκριμένης ομάδας όπως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς;

Κάτι βρωμάει στην υπόθεση κι αυτό δεν θα το βρούμε εμείς. Το ίδιο ας αναρωτηθούν όλοι όσοι πίστεψαν, ότι κρυβόμασταν στην Πολυτεχνειούπολη, ενώ την ίδια ώρα που τα κτήρια της ήταν περικυκλωμένα από ασφαλίτες και δημοσιογράφους εμείς τοποθετήσαμε την βόμβα στο πεδίο του Άρεως στην συγκέντρωση του χοντρού. Τό άσυλο που για εμάς είναι αδιάφορο, για την αστυνομία πάντα αποτελούσε διακαή πόθο. Εμείς δεν θα ασχοληθούμε άλλο μ'αυτά, αναζητούμε ήδη καινούργιους στόχους.

Τέλος για να προνοούμε για το μέλλον, ώστε να καθορίζουμε το παρόν μας με νηφαλιότητα και διαύγεια ξεκαθαρίζουμε πως η θέση αιχμαλωσίας για κάποιον από εμάς δεν σημαίνει θέση αδυναμίας. Έχουμε έναν αξιακό κώδικα που θα τιμήσουμε μέχρι το τέλος και μια μνήμη που δεν θα την λερώσουμε με τα σκουπίδια της ανάκλησης, της ασυνέπειας και της λήθης. Με απλά λόγια οι ύαινες της αλληλεγγύης να κρατήσουν τα νύχια τους μακριά από εμάς, οι καλοθελητές, οι προσωπικότητες, οι "παλιοί", αυτοί που "ξέρουν", οι μητέρες-τερέζες και όλο το σκυλολόι τους να ασχοληθούν με πιο εύκολα και πρόθυμα θύματα, γιατί εμείς δεν είμαστε εύκολη λεία για τα δόντια τους και θα τους τα σπάσουμε. Ακόμα και στη χειρότερη στιγμή ένας επαναστάτης πρέπει να ξέρει να τιμάει τους συντρόφους και τους φίλους του με τρόπο μοναδικό και να περιφρονεί τους αχυράνθρωπους ενός πρόστυχου ενδιαφέροντος και δήθεν ανθρωπισμού που καρατομεί την επαναστατική συνείδηση και πρακτική, οδηγώντας την στην γκιλοτίνα του συμβιβασμού. Γιαυτό καλούμε τους νέους συντρόφους να απορρίψουν την νοοτροπία των καφενείων που μετατρέπονται σε press room ανακοίνωσης δελτίων τύπου απο τους ειδήμονες της αλληλεγγύης και να ανανεώσουν συνομωτικά τις συναντήσεις τους, εκεί που τα σχέδια και οι καθαρές κουβέντες αντικαθιστούν τα κουτσομπολιά.

Ο φόβος και η αμηχανία να δώσουν τη θέση τους στην τόλμη και την αποφασιστικότητα, ο θυμός να γεννήσει θύελλες οργής και ο καθένας ας ρωτήσει τη καρδιά του "αν όχι τώρα... πότε; αν όχι εμείς... ποιοι;" Έπειτα από τα τελευταία γεγονότα με πρωτοβουλία των συντρόφων που είχαν χτυπήσει τη Κατσέλη προτάθηκε μια αναδιάρθρωση του σχεδίου δράσης. Επειδή πιστεύουμε πως αυτή η αιχμάλωτη καθημερινότητα που μας περιβάλλει, δεν είναι αποτέλεσμα ενός συμπαγούς ενιαίου διευθυντηρίου εντολών το οποίο καθοδηγεί τους θεσμούς, αλλά ένα κοινωνικό εργοστάσιο συμπεριφορών, κουλτούρας, παραδόσεων, συνηθειών, θέλουμε να χτυπήσουμε διάχυτα κάθε τομέα αυτού του εργοστασίουπου φτάνει στο αποκορύφωμα της παραγωγής όλων αυτών που εχθρευόμαστε. Τώρα η αρχική πλέον πρόταση ,για τα σπίτια 5-6 πολιτικών μας έμοιαζε φτωχή.

Δεν είχε την δυναμική που θέλαμε να αναδείξουμε μέσα στο διάχυτο κοινωνικό περίβλημα για να διακόψουμε το ενορχηστρωμένο ρέκβιεμ της παραίτησης του. Θέλαμε να κάνουμε κάτι που να διαρρηγνύει εμφανώς τα υποτιθέμενα όρια και το άλλοθι της αθωότητας της κοινωνίας που την απαλλάσσει από τις ευθύνες της, αποδίδοντας της πάντα τον ρόλο του αιώνιου θύματος. Όμως τα θύματα δεν ζητωκραυγάζουν για τους δολοφόνους τους, δεν καταδίδουν όσους εναντιώθηκαν στους τυράννους τους, δεν υποστηρίζουν τους καταπιεστές τους, δεν αποχαυνώνονται μέσα στα κάλπικα κελιά τους, γιατί τα θύματα απλά δεν έχουν επιλογές.

Οι άνθρωποι όμως στην σημερινή κοινωνία έχουν επιλογές γι'αυτό έχουν και ευθύνες. Μπορεί όλοι να ζούμε, εμείς και η κοινωνία, τα ίδια σκατά όμως μην ξεχνάμε πως και στα σωφρονιστικά ιδρύματα φυλακισμένοι και δεσμοφύλακες ζούνε την ίδια φυλακή, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι μαζί και σύμμαχοι.

Έτσι νιώθουμε και εμείς με αυτή την κοινωνία του φανταχτερού τίποτα και την θρασύδειλης μαγκιάς. Γι'αυτό δεν χρειάστηκε πολύ για να γεννηθεί η ιδέα. Επιλέξαμε να χτυπήσουμε μια προεκλογική συγκέντρωση, εκεί που το σιχαμένο πλήθος των σκουπιδιών με πόδια τρέχει να κατακλύσει τους δρόμους για να ζητωκραυγάσει τους ηγέτες του.Η προτίμηση της συγκέντρωσης της Νέας Δημοκρατίας έγινε καθαρά για λόγους αισθητικής. Μας ήταν ανυπόφορο το θέαμα του χοντρομαλάκα Καραμανλή να κορδώνεται για μια ανύπαρκτη επιτυχία στο μέτωπο ενάντια στην επαναστατικό τερορισμό. Γι'αυτό θέλαμε να του υπενθυμίσουμε πως οι μεγαλοστομίες δεν βγήκαν σε κανέναν για καλό. Επίσης θέλαμε να κόψουμε τον βήχα στις ρόμπες της Αντιτρομοκρατικής που επιζητούν ρεβάνς για το νοκ-αουτ που έστειλε η οργάνωση "Σέχτα Επαναστατών" τον δικό τους και στήνει σικέ ματς στις πλάτες ατόμων που δεν έχουν καμία σχέση με το νέο αντάρτικο πόλης. Τέλος να περάσουμε ένα μήνυμα σε όλους.

Από εδώ και πέρα η θέση της αδιαφορίας έχει καταργηθεί. Ο επαναστατικός τερορισμός και εμείς ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς περνάμε το κατώφλι της κοινωνικής απειλής και της μηδενιστικής επίθεσης. Όσο οι πολλοί θα κρύβονται πίσω από την ψυχολογία του όχλου για να αποκρύψουν την προσωπική τους ευθύνη, όσο θα ορίζονται μέσα απ'τις ψευδαισθήσεις τους, όσο ο κυρίαρχος, ο αδικημένος, ο φτωχός,ο παραπλανημένος λαός, αλλά πάντα λαός και όχι εαυτός τους, τότε θα παραμένουν απέναντι παραταγμένοι ως εχθροί μας. Καμία ανοχή στις δικαιολογίες. Είναι δύσκολο να ξυπνάς σ'ένα κόσμο ανάξιο να ξυπνήσεις ως άνθρωπος, ανάμεσα σε αποβλακωμένα χαμόγελα, κουρασμένα σώματα, κάλπικες χειρονομίες, απαθή βλέμματα και την απουσία να βασιλεύει και να κυβερνά. Ξεφορτωθήκαμε από τις αποσκευές μας οτιδήποτε μας κρατάει πίσω. Ψόφιες σχέσεις,υποτονικές καταστάσεις, καθωσπρεπισμούς, συμβάσεις, μόνιμες επαναλήψεις και ξεχυνόμαστε σε μια άγρια περιπλάνηση με τα πνευμόνια μας να πάλλονται στους ξέφρενους ρυθμούς της πιο ανείπωτης ανταρσίας..

Θα παίξουμε ρώσικη ρουλέτα με το ρεβόλβερ της ζωής στα χέρια μας αντί να σβήσουμε αργά και υπομονετικά μακριά από αυτά που αναζητήσαμε. Ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Γνωρίζουμε πως τα νέα συντρόφια της φωτιάς είναι μαζί μας και είμαστε μαζί τους.Το νέο αντάρτικο πόλης πέρα από κάθε προσδοκία πρόσθεσετην δικιά του ξυραφιά στο πρόσωπο αυτού του κόσμου.Οι νέες ομάδες μπορεί να συκοφαντήθηκαν, να αντιμετωπίστηκαν με απαξίωση απ'τους δήθεν και τις παλιέςμούρες, να γνώρισαν την καχυποψία και τις όψιμες συμβουλές των πεφωτισμένων, όμως κατόρθωσαν να ορθοποδήσουν και να γράψουν την δική τους ιστορία.

Στέλνουμε την αγάπη μας και τον σεβασμό μας σε όλους τους νέους αντάρτες. Τους καλούμε να συμμετάσχουν μαζί σε μια μάχη μέχρις εσχάτων απέναντι στις μικρές και μεγάλες, στις ορατές και αόρατες φυλακές της ζωής μας. Όσο για τους υπόλοιπους που μας βαραίνουν με τις κουραστικές δικαιολογίες και την δήθεν εμπειρία τους, αδιαφορούμε να τους ακούσουμε. Οι επαναστατικές εχθροπραξίες δεν πρόκειται να σταματήσουν απλώς και μόνο για να καθησυχαστούν οι άμορφες μάζες των σκουληκιασμένων ψηφοφόρων. Αυτοί οι οπαδοί των κομμάτων, σαν φανατικοί ποδοσφαιρικών ομάδων τριγυρνούν από συγκέντρωση σε συγκέντρωση, από πόλη σε πόλη, κουβαλώντας το ζωντανό τους πτώμα ωρυόμενοι συνθήματα κομματικού περιεχομένου. Παραμορφωμένα πρόσωπα, αλλοιωμένα από τα ουρλιαχτά τύπου " είσαι είσαι ο πρωθυπουργός" παρελαύνουν στα κανάλια ως η βάση του εκλογικού σώματος των ψηφοφόρων, ως η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Δάκρυα συγκίνησης και παράλυση κατατρέχει το πλήθος όταν εμφανίζεται ο αρχηγός για το μονόπρακτο των δυο ωρών.

Αυτή η ηλίθια μάζα που θυμίζει ταινία με ζωντανούς νεκρούς, δε μπορεί παρά να είναι στόχος. Δε μας συγκινεί ο αριθμός του πλήθους η παρουσία νέων και γέρων ανθρώπων, ανδρών ή γυναικών. Πρόκειται για τη στιγμή όπου η παθητική αδράνεια του κόσμου μετατρέπεται σε ιαχές και ζητωκραυγές για τη δημοκρατία.

Πήραμε λοιπόν την απόφαση να τοποθετήσουμε μια βόμβα μεσα στα μούτρα τους, να στείλουμε ενα μήνυμα στην τελευταία ομιλία του πρωθυπουργού, να προκαλέσουμε πανικό στις αρχές προκειμένου να εκκενώσουν το χώρο. Τρομοκρατημένοι ψηφοφόροι να τρέχουν για να κρυφτούν ενώ οι πυροτεχνουργοί θα επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για την εξουδετέρωση της βόμβας. Κατηφορίζοντας την Σολωμού ενσωματωθήκαμε στην ανόητη γαλανόλευκη μάζα και περνώντας δίπλα απο ασφαλίτες και ματάδες, οι οποίοι μάλιστα μας ευχήθηκαν με την νίκη, θεωρώντας μας κομμάτι του πλήθους προσεγγίσαμε τοσημείο που είχαμε αποφασίσει να τοποθετήσουμε τον μηχανισμό. Είδαμε τους 3 ασφαλίτες και τους 2 ματάδες που βρισκόντουσαν στην 3 Σεπτεμβρίου και Γκυιλφόρδου καθώς και τον ασφαλίτη ο οποίος ήταν στην συμβολή της Πατησίων και της Γκυιλφόρδου. Χωρίς να μας επηρεάζουνστο ελάχιστο κατευθυνθήκαμε στο στενό, αφήσαμε τον μηχανισμό και φύγαμε ανενόχλητοι. Μετά απο μισή ώρα και 50 μέτρα από την εξέδρα που μίλαγε ο χοντρομαλάκας εξερράγη στέλνωντας του και ένα μήνυμα σε σχέση με όλα αυτα που λεεί για συλλήψεις, εξαρθρώσεις και λογική της μηδενικής ανοχής.

Τώρα είναι η ώρα που ο καθένας πρέπει να κοιτάξει μέσα του και να συνεχίσει ή να διακόψει οριστικά τις αποφάσεις του. Πρέπει να τους δείξουμε συλλογικά και ατομικά πως δε μασάμε.

Θα μείνουμε μέχρι το τέλος. Αν αυτοί λυσσάνε μια φορά να μας βρούνε εμείς ας λυσσάξουμε εκατό να τους επιτεθούμε πρώτοι. Σ΄αυτόν τον πόλεμο χαμένος είναι όποιος πάει σπίτι του. Καμία οπισθοχώρηση, καμία αναβολή. Τώρα το μίσος πρέπει να δώσει τη θέση του στη στρατηγική, στα έξυπνα σχέδια, στην αμείλικτη αποφασιστικότητα. Ας απελευθερώσουμε όλοι μας τα καταστροφικά μας ένστιχτα. Ας ξαναξεκινήσει ένας καινούργιος γύρος αντάρτικου πιο σκληρός πιο καταστροφικός απο ποτέ. Ας γίνουν όλα τα σπίτια γιάφκες κι όλες οι γιάφκες μια φωτιά που θα τους κάψει ζωντανούς. Ας τους δείξουμε ότι το νέο αντάρτικο πόλης δεν ήταν ούτε φούσκα, ούτε εφηβικό ξέσπασμα, ούτε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είναι η υλοποίηση και το ζωντάνεμα των επιθετικών επιθυμιών μας, των αρνήσεων μας, της ύπαρξής μας που επιτίθεται στο υπάρχον. Θα μας βρίσκεται παντού μπροστά σας... και θα δούμε ποιος έχει στριμώξει ποιον

Υ.Γ. Χαιρετίζουμε τον αναρχικό Χρήστο Στρατηγόπουλο και τον σύντροφο Αλφρέντο Μπονάνο που παρά το μεγάλο της ηλικίας του συνεχίζει να διατηρεί τις αρνήσεις του ακέραιες ,και να ακολουθεί το δρόμο που διάλεξε.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς- Φράξια Μηδενιστών

Προκηρύξεις ομάδων Starq

greece-salonika.blogspot

Θέμα: Απ: Προκηρύξεις ομάδων 26.05.10 12:49

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Ανάληψη Ευθύνης - Πρώτο μέρος

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ

Στα δυόμιση χρόνια δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς έχουμε επιλέξει να χτυπάμε με πράξεις και λόγο τη θεαματική αλλοτρίωση μιας φαινομενικής κοινωνικής ευημερίας. Ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις ενός στείρου ταξικού προσανατολισμού που “αθωώνει” τους καταπιεσμένους στον πόλεμο ενάντια στο κράτος και αγνοεί επιδεικτικά το μερίδιο ευθύνης τους στη στήριξη του συστήματος, εμείς διαφοροποιούμαστε.

Σκοπός μας η ανάδειξη ενός αόρατου και διάχυτου εργαστηρίου κοινωνικών συμπεριφορών που αναπαράγει τη λογική της εξουσίας δημιουργώντας σχέσεις θεσμικών αλλά και άτυπων αξιωμάτων.

Σχέσεις που δεν επιβάλλονται μόνο από τα πάνω θεωρεία των διευθυντών, αλλά εξαπλώνονται και στις στέπες των καταπιεσμένων. Μικροαστικές νοοτροπίες, απομίμηση προτύπων, κοινωνικός χαφιεδισμός, εργασιακή εθελοδουλία, φυλετικός ρατσισμός, σεξισμός, κτηνώδης φιλοτομαρισμός, φιλοδοξία του πλουτισμού, συνειδησιακή αποχαύνωση. Αιχμάλωτοι ενός κόσμου που φαίνεται να αγαπάει τις αλυσίδες του.

Με τη δράση μας επιχειρούμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να θέσουμε κάποια ερωτήματα σε κίνηση. Να συμβάλουμε και εμείς με τον τρόπο μας στην διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου, ενός νέου σημείου συνάντησης όλων όσων αρνούνται την αιχμαλωσία που προσφέρεται ως ζωή.

Έχοντας ως προσανατολισμό, μέσω της επαναστατικής βίας, την αναζήτηση ενός ουσιαστικού τρόπου ζωής είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε τις κινήσεις του αντιπάλου.

Ο εχθρός δεν είναι ένα μονοκόμματο σύστημα,ένα παγωμένο κράτος. Η εξουσία βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση εξέλιξης και συχνά παράγει η ίδια τις αντιφάσεις της. Έτσι ο Ιανός της εξουσίας έχει δύο πρόσωπα.

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα μετά το θρίαμβο του μικροαστισμού,του δανειοληπτικού καταναλωτισμού και του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, τώρα οι αντιφάσεις σε συνδυασμό με την διαφθορά του δημοκρατικού συστήματος εμφανίζουν τις πρώτες συνέπειες. Η θεαματική αλλοτρίωση δεν είναι πλέον ικανή να καλύψει την σφοδρή οικονομική εκμετάλλευση που επέρχεται.

Απέναντι στην αναγκαστική αναδίπλωση του εχθρού οι επαναστατικές δυνάμεις μπορούν να εκπονήσουν καινούργιους σχεδιασμούς και νέες στρατηγικές για την όξυνση της κατάστασης, για την κατάρρευση του συστήματος.

Είναι αναμενόμενο πως το κράτος μπροστά στην κοινωνική κρίση που ξεσπάει απέναντι στα νέα οικονομικά μέτρα, θα προβάρει το “σιδηρούν προσωπείο” του και θα ισχυροποιήσει τούς παραδοσιακούς συντηρητικούς θεσμούς. Για αυτό το λόγο βάλαμε στο στόχαστρο “παλαιάς” κοπής μηχανισμούς της εξουσίας. Ταυτόχρονα μέσα απ΄ τα χτυπήματα μας, θέλουμε να θέσουμε σε κίνηση μία απ΄ τις βασικές μας προτεραιότητες που είναι η άμεση απελευθέρωση των αιχμάλωτων κρατούμενων. Στο ταξίδι της επανάστασης που έχουμε ξαμοληθεί η θέση τους είναι πάντα δίπλα μας...

Για αυτό το λόγο δύο πυρήνες μας, επέλεξαν να επιτεθούν στις φυλακές Κορυδαλλού και στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΔΙΚΑΣΕΙ;

Η δικαιοσύνη εξ΄ ορισμού αυτοσυστήνεται ως θεσμός απονομής δικαίου. Τα δικαστήρια είναι ο θεματοφύλακας και ο τηρητής των νόμων. Για την σύγχρονη κοινωνία ο νόμος ταυτίζεται με το δίκαιο. Ασχέτως αν και ο τελευταίος υπήκοος της δημοκρατίας γνωρίζει (;) πως αυτό το δίκαιο είναι κατά παραγγελία φτιαγμένο απ΄ τους νομοθέτες, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των οικονομικά ισχυρών. Και αν όλοι είναι “ίσοι απέναντι στο γράμμα του νόμου” φαίνεται πως οι νόμοι δεν “μεταφράζονται” ίσα απέναντι σε όλους. Είναι γνωστό πως η δικαστική μαφία αρέσκεται να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο απέναντι σε φτωχοδιάβολους μικροδιαρρήκτες και χρήστες ναρκωτικών ενώ αντίθετα ευνοεί και συναναστρέφεται στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας τους “νόμιμους” κλέφτες που διαθέτουν δημόσιο όνομα και πολιτικό κύρος.

Ο νόμος είναι δίκαιος ανάλογα από ποια οπτική τον αντικρίζει ο καθένας. Την ίδια στιγμή που η οικονομική λεηλασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων εντείνεται, ταυτόχρονα ο προκλητικός πλουτισμός των τραπεζών και των μεγαλοεπιχειρηματιών εντάσσεται μέσα στα νομικά πλαίσια. Αντίθετα η κίνηση κάποιων αναρχικών (όπως ο Γ. Δημητράκης) να επανακτήσουν λίγα από τα κλεμμένα των τραπεζών και να τα στερήσουν από τις ασφαλιστικές εταιρίες, κρίνεται ως παράνομη και επιφέρει εξοντωτικές ποινές φυλάκισης (πρωτόδικη απόφαση 35,5 χρόνια).

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΔΟΤΑΞΙΚΟ “ΕΓΚΛΗΜΑ”

Σήμερα δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πλέον, ότι κυβερνά η εποχή της πλήρης αντίφασης με εξάρσεις κοινωνικής βλακείας. Έτσι ενώ η πλειοψηφία των υποτελών της δημοκρατίας αντιλαμβάνεται το οικονομικό παιχνίδι που έχει στηθεί στην πλάτη της σε όφελος των ισχυρών κεφαλαιοκρατών και επιχειρηματιών, παρόλα αυτά αρκετοί είναι διατεθειμένοι ως εθελόδουλοι να νομιμοποιήσουν ηθικά το σύστημα. Είναι εκείνοι που πρόθυμα καταδίδουν τους παραβάτες του “νόμου” (αξιοποίηση του τηλεφωνικού ρουφιανοαριθμού της αντιτρομοκρατικής για την υπόθεση του Ε.Α.) ή ακόμα οι πιο ένθερμοι “ήρωες” πολίτες που από δούλοι μετατρέπονται σε αυτόκλητους μπάτσους (όπως παλιότερα στην περίπτωση ληστείας τράπεζας στην Θεσσαλονίκη αλλά και πρόσφατα στο PRAKTIKER με την επίθεση όχλου εναντίον 2 ληστών). Αυτές οι περιπτώσεις ανάμεσα σε χιλιάδες παρόμοιες μικρότερου βεληνεκούς που εκφράζονται καθημερινά στους εργασιακούς χώρους. στα σχολεία, στην οικογένεια ακόμα και στην φυλακή, επιβεβαιώνουν μια από τις κεντρικές μας θέσεις.

Πιστεύουμε πως το σύστημα δεν έχει επιβάλλει απλώς τις οδηγίες χρήσης της καθημερινής ζωής, αλλά έχει κατορθώσει να πείσει τούς υποτελείς του για την αναγκαιότητα του, για την ηθική του νομιμοποίηση και αρκετοί είναι διατεθειμένοι να το υπερασπιστούν απέναντι στους εχθρούς του.

Τα δικαστήρια είναι η εγγύηση της τήρησης αυτής της συνθήκης. Τυλίγουν τις υποθέσεις σε σελίδες υπηρεσιακών εγγράφων και δένουν πισθάγκωνα ανθρώπους που δεν επέλεξαν να ενσωματωθούν στο σύστημα και τις προσταγές του. Και αν κάποιος βρεθεί στα μαύρα κατάστιχα των εισαγγελέων και των διωκτικών αρχών, τότε παραμένει για πάντα το όνομα του ως πιθανός ένοχος. Και όταν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία πάλι οι κρατούμενοι πρέπει να θεωρούνται μόνιμοι φιλοξενούμενοι στα σωφρονιστικά καταστήματα. “Είναι ειδικά για αυτό το λόγο φτιαγμένες οι φυλακές ώστε να σε κάνουν τρόφιμο τους. Ξενοδοχεία μακράς διαρκείας”(Γ. Χαραλαμπίδης αιχμάλωτος φυλακών). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της δικαστικής μαφίας εις βάρος του αιχμάλωτου Αντώνη Κ. που κατηγορήθηκε για ληστεία εις βάρος χρηματαποστολής η οποία πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονική στιγμή που ο ίδιος ήταν ήδη έγκλειστος φυλακών.

Οι δικαστές και οι εισαγγελείς διοικούν τον νόμο και επιβάλλουν ποινές εξυπηρετώντας την εσωτερική ισορροπία του συστήματος αλλά και των αντιφάσεων του. Βέβαια είναι γεγονός πως η πλειονότητα των δικαστικών υποθέσεων έχουν να κάνουν με την ενδοταξική εγκληματικότητα. Καταπιεσμένοι εναντίον καταπιεσμένων. Το σύστημα μέσα απ΄ τους αποκλεισμούς και τις ανισότητες που προκαλεί, παράγει στο περιθώριο του, το σχιζοειδές λούμπεν στοιχείο. Κάποιες χιλιάδες άτομα που κινούνται στα όρια της οικονομικής παρανομίας και για να επιβιώσουν καταφεύγουν σε διαρρήξεις, κλοπές, μπούκες κ.λ.π. ενώ άλλοι στις ψευδαισθήσεις των ναρκωτικών και την παραβατική υποκουλτούρα τους με μικρο-εμπόρια ουσιών, τσαντιές κ.α.

Σε αυτό το σημείο, επειδή επιθυμούμε να σπάσουμε τους φετιχισμούς μιας ακίνητης σκέψης και των δικών μας “ασυλιών” κριτικής, θα το πούμε ξεκάθαρα. Αυτές οι πράξεις είναι αντίθετες ως προς τον αξιακό μας κώδικα. Είναι άλλο πράγμα να ληστεύουν κάποιοι μια τράπεζα για να καλύψουν τις ατομικές και συλλογικές ανάγκες μιας ομάδας ή μιας παρέας συντρόφων που προφανώς δεν έχουν φιλοδοξίες πλουτισμού αλλά την ενίσχυση της επανάστασης και άλλο κάποιος να κάνει τσαντίες και να μπουκάρει στο σπίτι κάποιου εξίσου οικονομικά καταπιεσμένου. Όπως επίσης άλλο είναι η αναγκαστική απαλλοτρίωση ενός οχήματος για τη χρησιμοποίηση του σε κάποια επαναστατική ενέργεια (όπως έκανε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας) και άλλο να γίνεσαι επαγγελματίας “κλεφτρόνι”. Φυσικά δεν είμαστε ηθικολόγοι ούτε έχουμε κανένα σεβασμό στον πολιτισμό της ιδιοκτησίας, αλλά η αντίθεση μας με την ενδοταξική εγκληματικότητα εστιάζεται στο ζήτημα της στόχευσης. Όταν κάποιοι αποκλεισμένοι βρίσκουν τη δύναμη να παραβούν τον νόμο των ισχυρών και όμως αντί να στραφούν ενάντια τους, αυτοί χτυπάνε στα “χαμηλά”, δηλαδή στα εύκολα, στους εξίσου καταπιεσμένους, αυτό μας βρίσκει αντίθετους. Για αυτό δεν θέλουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος. Αρνούμαστε αυτές τις συμπεριφορές άλλα δεν θα στραφούμε ενάντια στο σύμπτωμα αλλά στην ίδια την ασθένεια. Ενάντια στο κέντρο του συστήματος που τις γεννάει.

Γι' αυτό πρέπει να χτυπήσουμε τους ηθικούς αυτουργούς και τους επιστάτες τους. Οι δικαστές ανήκουν στο επιστατικό προσωπικό. Στην εποχή του εμπορεύματος η “ελευθερία” πουλιέται και αγοράζεται μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Γιατί η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους. Η δικαστική μαφία προστατεύει το σύστημα και “εξορίζει” τις αντιφάσεις του στέλνοντας τες φυλακή. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς τις αλαζονικές μορφές των δικαστικών. Τον τρόπο που επιδεικνύουν την νομική αυθεντία τους, την άκαμπτη και απαξιωτική τους στάση απέναντι σε όσους βρίσκονται “υπό” των εκφραστών του νόμου. Όντας ένα απ' τα βασικότερα δομικά συστατικά του κράτους, οι δικαστές αποτελούν μια κλειστή κλίκα που λειτουργεί ως ιερατείο. Η ελεγκτική τους δύναμη (ακόμα και σε περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς) τους προσδίδει μια ιδιαίτερη εξουσία την οποία εκμεταλλεύονται είτε με ευνοϊκές μισθολογικές ρυθμίσεις του κλάδου τους, είτε με οικονομικές συναλλαγές προσφέροντας ως αντάλλαγμα αθωωτικές και απαλλακτικές αποφάσεις (περίπτωση παραδικαστικού κυκλώματος).

Ακόμα και οι “αδιάφθοροι” του κλάδου τους είναι τέτοια σαδιστικά καθάρματα που απολαμβάνουν τον ρόλο τους να πουλάνε καθημερινά δεκάδες χρόνια φυλάκισης σε ανθρώπους με την ίδια άνεση και ευκολία ενός πωλητή σε εμπορικό κατάστημα.

Εδώ θέλουμε να τονίσουμε, πως δεν ασκούμε κανενός είδους ένοπλη αντιπολίτευση με σκοπό την κάθαρση των θεσμών. Δεν μιλάμε για την εξυγίανση της δικαιοσύνης και των δικαστικών λειτουργών. Δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό, γιατί δεν θεωρούμε πως υπάρχει η έννοια της αντικειμενικής δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο είναι έννοιες υποκειμενικές. Εκφράζουν κάποιον αξιακό κώδικα. Όσοι αξιακοί κώδικες υπάρχουν, άλλα τόσα δίκαια θα συναντήσει κανείς.

Πολεμάμε την δικαιοσύνη τους όχι γιατί είναι απλά άδικη, αλλά γιατί ο αξιακός κώδικας του συστήματος που εκφράζει είναι εχθρικός με τον δικό μας. Και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα αντικειμενικό δικαστήριο και κανείς δικαστής για να κρίνει αυτή τη σύγκρουση. Είναι οι δικές μας αξίες ενάντια στις δικές τους. Οι επαγγελματίες του δικαίου δεν έχουν καμιά θέση στην δικιά μας αντίληψη και κοσμοθεωρία. Και αν μας ρωτήσει κάποιος “και τότε τι θέλετε;” θα του απαντήσουμε “επιδιώκουμε να κολλήσουμε τους διευθυντές αυτού του συστήματος στον τοίχο, χωρίς όμως να τους αντικαταστήσουμε για να εγκαθιδρύσουμε μια “αγνότερη” έννοια δικαιοσύνης (αντικειμενικά δικαστήρια, δίκαιους νόμους, λογικές ποινές), αλλά μόνο για να αναλάβουμε ένα αδιάλλακτο “καθήκον” ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ως μια έντιμη πράξη αυτοδικίας.

Απέναντι στην επιβεβλημένη διαμεσολάβηση του αστικού δικαίου στις ανθρώπινες σχέσεις, εμείς προτάσσουμε την επαναστατική αυτοδικία. Καμιά αρχή έξω από εμάς δε είναι ικανή να επιλύσει τις διαφορές μας. Πολύ απλά γιατί αυτές τις οριοθετούμε πάντα μέσα στο πλαίσιο ενός καθημερινού πολέμου απέναντι σε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά. Γιατί η εξουσιαστική αρρώστια, μολύνει και τις διαπροσωπικές σχέσεις και μπορεί να συναντηθεί ακόμα και στα πιο οικεία μέρη. Η αυτοδικία είναι μια περήφανη εξεγερτική στάση απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρεί να επιβληθεί στις ζωές και τις επιθυμίες μας, είτε του το υπαγορεύει κάποιος θεσμικός ρόλος, είτε κάποια προσωπική φιλοδοξία.

Όσο για ένα πιθανό μέλλον το μόνο σίγουρο είναι πως το “δίκιο” μας ούτε θα το γράψουν επαγγελματίες γραφιάδες-νομοθέτες, ούτε θα το δικάσουν δικαστικοί υπάλληλοι, θα το αναζητάμε,θα το διεκδικούμε, θα το επικυρώνουμε και θα το αμφισβητούμε μέσα από ατομικές και συλλογικές διαδικασίες διαμόρφωσης αξιακού κώδικα.

Προκηρύξεις ομάδων Starev

athens.indymedia

Θέμα: Απ: Προκηρύξεις ομάδων 26.05.10 12:57

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Ανάληψη Ευθύνης - Δεύτερο μέρος

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ – ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;

Εάν το σύστημα νομιμοποιείται μέσα από την ηθική των νόμων απέναντι στην κοινωνία, επιβάλλεται από την άλλη μέσω του φόβου χρησιμοποιώντας το αντίπαλο δέος, την απειλή της τιμωρίας. Δεσπόζουσα θέση για όσους δεν πείθονται στη διαλεκτική της νομοθετικής τρομοκρατίας κατέχει ο εγκλεισμός σε φυλακές , που απομονώνουν τους κρατουμένους από το κυρίως σώμα της κοινωνίας.

Η στέρηση της ελευθερίας κινήσεων μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον ,είναι μια συνθήκη απόλυτων περιορισμών. Εγκλωβισμένοι οι κρατούμενοι, βιώνουν μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, που το πρόγραμμα και η ζωή μέσα σε αυτή ελέγχεται από τη διεύθυνση της φυλακής. Η έναρξη και η λήξη της ημέρας ορίζεται από το σύστημα της. Η απουσία προηγούμενων συναναστροφών, η σεξουαλική στέρηση και η απώλεια εξωτερικών ερεθισμάτων αποτελούν την πραγματικότητα για χιλιάδες ανθρώπων που παραβίασαν το νόμο.

Αλλά η διαστροφή της σύλληψης ενός τέτοιου θεσμού δεν περιορίζεται μόνο στα παραπάνω.

Η φυλακή ουσιαστικά είναι μια μετα-κοινωνία με ένα ολόκληρο σύστημα κανόνων να ορίζουν την καθημερινότητα των εγκλείστων. Οι κρατούμενοι από άνθρωποι γίνονται αριθμοί μητρώων και η ταυτότητα τους είναι η χρονική διάρκεια της ποινής τους. Εκεί θα παρακολουθούνται και θα επιτηρούνται σχεδόν επί εικοσιτετραώρου βάσεως.

Και φυσικά η αναγκαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος δικαιολογείται από μια κοινωνία που υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους λόγους που δεν τηρούνται οι νόμοι, να μελετήσει την υπόσταση των παραβατών, να τους αναμορφώσει, και να τους προορίσει να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό περιβάλλον. Στην ουσία όμως το σύστημα αδιαφορεί. Η κοινωνία πετάει σα σκουπίδια όλους τους ανθρώπους που κρίνονται αντιπαραγωγικοί και επικίνδυνοι σε αποθήκες ψυχών ,προκειμένου από τη μία να μην τους αντικρίζει και από την άλλη να τους εκδικηθεί. Το παραμύθι του σωφρονισμού είναι μια υπερπαραγωγή ψεμάτων που δε μπορεί να πείσει κανέναν.

Είναι η καθαρή εκδικητική συμπεριφορά του κράτους απέναντι σε όσους δε σεβάστηκαν, δεν πίστεψαν ή απλώς αδιαφόρησαν και παραβίασαν τους νόμους.

Για αυτό το λόγο οι φυλακές είναι επιβλητικά οχυρά, διαμορφωμένα και προσχεδιασμένα εσωτερικά με τρόπο που δίνουν την εντύπωση ότι κανείς δε μπορεί να ξεφύγει γιατί ελέγχεται συνεχώς (πράγμα που συνήθως ισχύει και πρακτικά) ενώ εξωτερικά φαίνονται τρομακτικές, αποκρουστικές, μέρη όπου κανείς δε θέλει ποτέ να καταλήξει.

Είναι μηχανισμοί εκδίκησης και φόβου. Δε παραδίδουν μαθήματα ηθικής αλλά εξευτελισμού και ακρωτηριασμού της αξιοπρέπειας. Δοκιμασίες που οι περισσότεροι των κρατουμένων, αν όχι όλοι σχεδόν, σίγουρα δεν εκλαμβάνουν ως εφόδια μιας μελλοντικής, προσηλωμένης στους νόμους ζωής, με την αναπόφευκτη επιστροφή τους στη φυλακή να προδιαγράφεται πάνω τους τη στιγμή που παραδίδονται ως “ελεύθεροι” ξανά πίσω στο κοινωνικό σώμα. Αυτό φυσικά δε συνεπάγεται ότι εάν η φυλακή είχε ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, όπως θα ήθελαν κάποιες ρεφορμιστικές ομάδες αριστερών και δυνατότητα μόρφωσης, θα άλλαζε κάτι στο τρόπο που τις αντιλαμβανόμαστε.

Ένας θεσμός που από προθέσεως δημιουργίας του είναι εχθρικός προς την ελευθερία του κάθε ατόμου.

Η φυλακή αφήνει βαθιά τραύματα σε κάθε άνθρωπο που την έχει βιώσει. Αλλά και για όλους αυτούς που δεν την έχουν γνωρίσει ακόμα, υψώνεται ως απειλητική υπενθύμιση της λεπτής γραμμής μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ζωής εκτός των τειχών και εντός. Μια κατάσταση που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί, σε κάθε παραστράτημα, σε κάθε ολίσθημα. Μια μορφή προληπτικής και γενικής τρομοκρατίας

Προκηρύξεις ομάδων Starev

athens.indymedia

Θέμα: Απ: Προκηρύξεις ομάδων 26.05.10 13:02

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Ανάληψη Ευθύνης - Τρίτο μέρος

Η ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΟΛΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σίγουρα η συνθήκη της φυλακής πέρα από το πλέον ξεκάθαρο κομμάτι της κράτησης, είναι και ένας δημιουργός συμπεριφορών. Αυτό συνεπάγεται την δημιουργία μιας καινούργιας κοινωνικής δομής ,η οποία αν δεν μπορούμε να πούμε πως είναι ταυτόσημη με την έξω σίγουρα συγγενεύει σε μεγάλο βαθμό. Πράγμα που σε συνδυασμό με τις συνθήκες κράτησης που αναφέραμε και πριν, καθώς και το περιβάλλον της μικροκοινωνίας της φυλακής οδηγούν σε μια διόγκωση των ήδη αντιφατικών συμπεριφορών μεταξύ των κρατούμενων.

Έτσι λοιπόν μιλάμε για ένα άλλο κοινωνικό σύνολο το οποίο με μια φράση θα μπορούσαμε να το αναφέρουμε ως η “κοινωνία εντός των τειχών”. Και εκεί όπως και στην εδώ κοινωνία γίνονται διακριτές όλες οι γκάμες ανθρώπων. Από χρήστες ναρκωτικών εώς φιλήσυχους κρατούμενους που θέλουν να εκτίσουν την ποινή τους, μέχρι επαναστάτες και αξιοπρεπείς ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ομηρία τους και δίνουν την μεγαλύτερη μάχη εκ των έσω με σκοπό να χτυπήσουν αυτή τη συνθήκη.

Ανάμεσα τους άνθρωποι οι οποίοι πρώτα απ΄ όλα έχουν και αυτοί με την σειρά τους να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικό φόβο, τον φόβο των πειθαρχικών. Μια ποινή μέσα στη ποινή. Μια άμεση απειλή που λέει στους κρατούμενους “αν νομίζετε ότι καταδικαστήκατε και ξεμπερδέψατε κάνετε λάθος, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορούμε να σας ξαναχτυπήσουμε”. Έξτρα ποινές, στέρηση αδειών και επισκεπτηρίων, απομόνωση και συνεχείς μεταγωγές οδηγούν σε ψυχική και σωματική εξουθένωση.

Πολλές φορές αυτές οι ποινές πέφτουν στα κεφάλια κρατούμενων, από μαρτυρικές καταθέσεις συγκρατουμένων τους, οι οποίοι για να κερδίσουν ευνοϊκότερη μεταχείριση “δίνουν στεγνά”. Μια συμπεριφορά χυδαίου φιλοτομαρισμού που δυστυχώς είναι ευρέως διαδεδομένη στον κόσμο των φυλακών.

Αυτή η κατάσταση είναι ειρωνική και αντιφατική ταυτόχρονα. Πως είναι δυνατόν η κοινωνική συμπεριφορά της ρουφιανιάς ( η οποία βασιλεύει στις μέρες μας) και έχει οδηγήσει αρκετούς κρατούμενους στην φυλακή να αναπαράγεται στο εσωτερικό της και μάλιστα με τέτοια ένταση.

Οι απαντήσεις είναι απλές. Μπορούν να αναζητηθούν, όπως αναφέραμε και πριν, στις ταυτόσημες κοινωνικές συμπεριφορές που υπάρχουν, εντός και εκτός των τειχών.Για παράδειγμα, με την ίδια ευκολία που ένας πολίτης μπορεί να τηλεφωνήσει για να καταδώσει κάποιον, το ίδιο εύκολα ένας κρατούμενος μπορεί να ενημερώσει τους δεσμοφύλακες για τυχόν πληροφορίες που υπέπεσαν στην αντίληψη του. Ακόμα όπως κάποιος παραιτείται και οδηγείται στην αυτοκαταστροφή με την χρήση ναρκωτικών-κατασταλτικών ουσιών, έτσι και μέσα στην φυλακή υπάρχουν αυτοί που αποζητούν ακόμα και με το πρώτο φως της ημέρας, χάπια από τους δεσμοφύλακες. Οι ίδιες συμπεριφορές σε άλλο περιβάλλον και καθεστώς.

Μιλώντας για συμπεριφορές, εμείς απ΄ τη μεριά μας στεκόμαστε μαζί με όλους εκείνους που αρνούνται την αναπαραγωγή κυριαρχικών προτύπων

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ

Εδώ και αρκετά χρόνια ένα από τα πλέον γνωστά αναρχικά συνθήματα ενάντια στη φυλακή είναι το “ούτε ποινικοί ούτε πολιτικοί, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”. Είναι ένα μήνυμα για να ξεπεραστεί ένας παλιός διαχωρισμός ,κυρίως αριστερής προέλευσης ,που διαιρεί την κοινωνία των φυλακισμένων σε πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους, ακολουθώντας ένα ιδεαλιστικό τεμαχισμό της συνθήκης του εγκλεισμού. Η έννοια του πολιτικού κρατούμενου προερχόμενη από την παράδοση της εξορίας και του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων “εξιδανικεύει” τους πολιτικά διωκόμενους μιλώντας για “δίωξη ιδεών” διαχωρίζοντας τες από το πεδίο της πράξης. Για αυτό συνήθως οι “πολιτικοί κρατούμενοι” είναι “θύματα σκευωριών” και “ στοχοποίησης του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκουν”.

Δεν θα μιλήσουμε σε αυτό το κείμενο για την “λογική της σκευωρίας”, αλλά για τα αποτελέσματα του διαχωρισμού. Στην ελλάδα ο εννοιολογικός προσδιορισμός των πολιτικών κρατούμενων με την αριστερή ρητορεία να τον υπερασπίζεται, παράγει μία ελιτίστικη κάστα φυλακισμένων προβάλλοντας τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της δίωξης τους (λόγω ιδεών) απομονώνοντας όλους τους υπόλοιπους κρατούμενους και τις συνθήκες κολαστηρίου που βιώνουν μέσα στις σύγχρονες αποθήκες ανθρώπων. Αρχικά για εμάς η έννοια της σκέψης και της πράξης είναι αδιαχώριστες και από την άλλη ο ορισμός του πολιτικού κρατούμενου δεν είναι ένας τίτλος τιμής που αποδίδεται ως μόνιμη ιδιότητα σε κάποιον που προέρχεται από έναν ιδεολογικό χώρο. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ βρέθηκαν στην φυλακή κατηγορούμενοι για επαναστατικές πρακτικές το ήθος, ο χαρακτήρας καθώς και οι συμπεριφορές τους ,θυμίζουν και αναπαράγουν ότι εμείς έχουμε αρνηθεί ως αξία του κυρίαρχου πολιτισμού, όπως και άτομα που ενώ η φύση των αδικημάτων για τα οποία κατηγορήθηκαν βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από τον αξιακό μας κώδικα, εν αυτοίς η στάση, η συμπεριφορά και η αξιοπρέπεια που επιδεικνύουν απέναντι στην υποδουλωμένη καθημερινότητα της φυλακής τους φέρνει ένα βήμα πιο κοντά μας. Αν είναι λοιπον να εντοπίσουμε διαφορές και να τιμήσουμε διαφορετικές αξίες, συμπεριφορές και στάσεις ζωής μεταξύ των ανθρώπων που “υποκινούν τις φωτιές στην ταράτσα των φυλακών” και των υπολοίπων που παζαρεύουν την αξιοπρέπεια τους με την υπηρεσία των φυλακών για λίγα χάπια ή την παροχή αδειών, εμείς από εδώ και πέρα θα μιλάμε για αξιοπρεπείς αιχμαλώτους και ενσωματωμένους φυλακισμένους που αποτελούν ντεκόρ στο φυσικό περιβάλλων της φυλακής και ενσωματώνονται σε αυτή. Αντίθετα οι αιχμάλωτοι είναι που επιθυμούν την ελευθερία τους με κάθε τρόπο και σκέφτονται συνεχώς την απόδραση. Όπως είχε αναφέρει στην συνέντευξη του ο Αλκέτ Ριτζάι όταν ρωτήθηκε αν θα ήθελε να ξανά αποδράσει απάντησε ότι είναι σαν να ρωτάς έναν τυφλό αν θέλει να βρει το φως του. Είναι αυτοί που ο αξιακός τους κώδικας δεν αποδέχεται την ρουφιανιά, και σήμερα πλέον αποτελούν την μειοψηφία των φυλακισμένων.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η διαρκής και αυξανόμενη στοίβαξη ανθρώπων σε ήδη γεμάτα κελιά, ελαττώνει τον περιορισμένο προσωπικό χώρο των κρατουμένων και δυσχεραίνει την ήδη βεβαρημένη ψυχολογία τους. Οι τριτοκοσμικές υποδομές που συνοδεύονται με τον περιορισμό βασικών και αυτονόητων “αγαθών”, όπως η διακοπή του νερού στις Φυλακές Τρικάλων για 23 ώρες την ημέρα, προστίθεται σαν μια επιπλέον τιμωρία. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των συνθηκών είναι και η απολυταρχική συμπεριφορά μερικών δεσμοφυλάκων, η οποία συμπληρώνει την πιεσμένη ρουτίνα που βιώνει ο κάθε έγκλειστος. Η μονιμότητα της πίεσης είναι αυτή που δημιουργεί το έδαφος ώστε με την ύπαρξη κάποιας αφορμής να ξεσπάσει όλη η συσσωρευμένη οργή των κρατουμένων με μορφή εξέγερσης.

Διαρρηγνύεται έτσι, έστω και προσωρινά ,η σχέση κρατουμένων και φυλακής καθώς οι έγκλειστοι επιχειρούν να βγουν εκτός του ελέγχου των δεσμοφυλάκων. Στο χάος το οποίο προκύπτει υπάρχει η εκδήλωση της συσσωρευμένης βίας την οποία εισέπρατταν τόσο καιρό οι φυλακισμένοι που τώρα την επιστρέφουν καίγοντας και καταστρέφοντας τις υποδομές της φυλακής. Ταυτόχρονα βρίσκεται η ευκαιρία να επιλυθούν προσωπικές διαφορές μεταξύ κρατουμένων δίχως την επέμβαση των δεσμοφυλάκων, ενώ λίγες φορές στο παρελθόν, κάποιες μειοψηφίες ανυπότακτων αιχμαλώτων αξιοποίησαν αυτές τις συνθήκες διαπράττοντας μαζικές αποδράσεις(Κορυδαλλός, Ιωάννινα).

Μετά το πέρας των πρώτων ωρών και όταν η κατάσταση κάπως σταθεροποιηθεί γίνεται η προσπάθεια από τους κρατουμένους να δημοσιοποιηθούν τα αιτήματα για τη βελτίωση της διαβίωσης τους, χρησιμοποιώντας έναν από τους λίγους τρόπους πίεσης που έχουν, την κατάληψη της φυλακής. Στους εντός των τειχών αγώνες είναι υπαρκτή η στέρηση πολλών επιλογών δράσης, σε αντίθεση με κοινωνικές ομάδες εκτός των τειχών, που μπορούν να επιλέξουν τις μορφές της επίθεσης και τον πήχη της βίας που θα ασκήσουν. Οπότε από διαφορετική θέση βλέπουμε συντεχνιακά αιτήματα γενικά και από διαφορετική τα αιτήματα των φυλακισμένων που προκύπτουν μέσα από εξεγέρσεις.

Η συμμετοχή σε εξεγέρσεις που έχουν αιτηματικό χαρακτήρα δεν βρίσκεται απέναντι στην επαναστατική αντίληψη που προτάσσει την ολοκληρωτική καταστροφή των φυλακών. Η ζωή και οι συνθήκες που επικρατούν μέσα είναι ασφυκτικές και η αλλαγή τους έχει άμεσα αποτελέσματα στο άτομο. Ο αγώνας για αυτές τις αλλαγές δεν περιορίζει την προοπτική της συνέχισης της δράσης μέχρι την καταστροφή του συστήματος. Η απαίτηση για καλύτερες συνθήκες δεν σε κάνει να ξεχνάς ότι η ύπαρξη ανθρώπων στην φυλακή είναι τελείως αφύσικη και ενάντια στην ζωή. Αλλά πρέπει να ζεις παρά τις αντιφάσεις. Δεν θα μπορούσαν να οριστούν εκτός των τειχών συγκεκριμένες πρακτικές αγώνα για τους κρατούμενους μέσα. Είναι ένα λεπτό ζήτημα που δεν μπορεί να ιδωθεί μόνο από την πλευρά της αποστειρωμένης θεωρητικής κριτικής δίχως να συνυπολογιστούν οι ιδιαιτερότητες των συνθηκών και των αντιλήψεων. Σίγουρα ελοχεύει ο κίνδυνος οι βελτιωμένες συνθήκες να καταστείλουν την μαχητικότητα των κρατουμένων και να συμβιβαστούν ακόμα περισσότεροι όπως είναι εξάλλου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας των φυλακισμένων. “Κάποια στιγμή θα εξαναγκαστούν να μας αποδώσουν αυτά που δικαιούμαστε χωρίς να μας απειλούν ότι θα μας δείρουν, θα μας εξευτελίσουν, θα μας ταπεινωνόσουν, θα μας γονατίσουν... και έτσι θα μας κάνουν υπηρέτες του συστήματος. Δηλαδή υπάκουα παιδιά, καλά παιδιά για να πάρουμε αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε. Γιατί αν είσαι “κακό παιδί”, δηλαδή αν διαμαρτύρεσαι, αντιστέκεσαι, δεν σκύβεις το κεφάλι, δεν γονατίζεις, δεν παρακαλάς, θα σου κάνουν το τερατούργημα 2776 “πειθαρχικά παραπτώματα” (Βαγγέλης Πάλλης αιχμάλωτος φυλακών). Είναι γνωστά τα μοντέλα φυλακών σε ανεπτυγμένες χώρες, όπου οι περισσότερες παραχωρήσεις , που δεν δόθηκαν προφανώς από κάποια καλή πρόθεση, συνέβαλαν στην έμμεση καταστολή των κρατουμένων. Δημιουργείται έτσι ο φόβος ότι θα χαθούν τα ήδη κεκτημένα, ένα αίσθημα που αυτοκαταστέλει. Στον ελλαδικό χώρο αυτή η καταστολή εφαρμόζεται με την ελεγχόμενη και από τους δεσμοφύλακες διακίνηση ναρκωτικών που κάμπτουν σε μεγάλο βαθμό πιθανές αντί – δράσεις. “Οι αρμόδιοι αντιμετωπίζουν τις φυλακές σαν ζωολογικούς κήπους με διαχωρισμούς τύπου συνεργάσιμα και ήρεμα ζωάκια και σε πιο άγρια και ατίθασα. Αν συμπληρώσετε και τις τάσεις εκδικητικότητας και πολλές φορές απανθρωπιάς του συστήματος αντιλαμβάνεστε τι σωφρονισμός επιτυγχάνεται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιφανειακή ηρεμία στις φυλακές ανεξάρτητα αν αυτό επιτυγχάνεται με καταναλώσεις κιλών πρέζας και κιλών ψυχοφαρμάκων που καταναλώνει η πλειοψηφία κρατουμένων...” . (Βασίλης Στεφανάκος αιχμάλωτος φυλακών). Έτσι με ή χωρίς αιτηματικό χαρακτήρα, η πρόκληση και η συμμετοχή σε εξεγέρσεις είναι μια αξιοπρεπέστατη στάση και μια επαναστατική πρακτική.

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΒΙΑΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ!

Προκηρύξεις ομάδων Starev

athens.indymedia

Θέμα: Απ: Προκηρύξεις ομάδων 26.05.10 13:06

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Ανάληψη Ευθύνης - Τέταρτο μέρος

“Είδαμε σε αυτήν την εποχή το ψέμα να
θριαμβεύει με τη μάσκα του αληθινού.”

Στους δυο μήνες που μεσολάβησαν από την τελευταία μας προκήρυξή, είδαμε να διαδραματίζεται το ίδιο έργο σε επανάληψη ,ακόμα πιο προβλέψιμο, ακόμα πιο σαθρό.

Από ότι φαίνεται η τακτική των διωκτικών αρχών σε σχέση με την κατασταλτική επιχείρηση της “Συνωμοσίας” δοκιμάζει αντοχές απέναντι στην επινόηση του άθλιου ψέματος που έχουν κατασκευάσει οι προϊστάμενοι τους.

Η κεντρική γραμμή είναι σαφής: μετά από κάθε χτύπημα της “Συνωμοσίας” “προκύπτουν” νέες συλλήψεις.

Η αρχή έγινε με τη σύλληψη ατόμου στο Βόλο με την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση μας, που συνοδεύτηκε από ηχηρούς τίτλους και θορυβώδη δημοσιεύματα “έπιασαν το συντάκτη των πρώτων προκηρύξεων” και άλλα παρόμοια. Σε αυτήν την περίπτωση η φαινομενική “επιτυχία” της αντιτρομοκρατικής συνοδεύτηκε και από τις αντίστοιχες φωτογραφικές αναρτήσεις του “επικίνδυνου τρομοκράτη”. Η παρωδία έλαβε σύντομα τέλος και οι δάφνες επιτυχίας αποσύρθηκαν αφού ακόμα και το φιλόδοξο ανθρωπάκι - ανακριτής Μπαλτάς, που έχει αναλάβει την υπόθεση προσωπικά ,δεν μπορούσε να διατάξει την προφυλάκισή του Ε.Ρ. και περιορίστηκε σε χρηματική εγγύηση και κλήτευση στο δικαστήριο.

Στη συνέχεια ακολούθησε η θεαματική υπερπαραγωγή της “εξάρθρωσης” του Επαναστατικού Αγώνα με πρωταγωνιστές, διωκτικές αρχές, εισαγγελείς και δημοσιογράφους που επιθυμούσαν να πάρουν τη ρεβάνς ενάντια στο αντάρτικο πόλης. Η διοχέτευση ονομάτων και φωτογράφιση προσώπων, δίχως να υπάρχει δικογραφία εις βάρος τους, οι υπόνοιες , οι διασυνδέσεις, η επιτηδευμένη παρουσίαση ευρημάτων με τη μορφή νέων αποκαλύψεων σε συνέχειες από το γραφείο ενημέρωσης της ΕΛΑΣ , οι τηλεφωνικές συνομιλίες, με αποκορύφωμα το δήθεν τηλεφώνημα με χαχανητά τη μέρα της “ανεύθυνης” βόμβας στα Πατήσια, που δεν υπάρχει ως καταγεγραμμένο στοιχείο, όλα αυτά ήταν στην ημερήσια διάταξη της προπαγάνδας και του θεάματος.

Τις ίδιες μέρες τα λαγωνικά της Ασφάλειας φθονώντας ίσως τη μιντιακή προβολή της αντιτρομοκρατικής, σκαρφίστηκαν κι αυτοί τη δική τους επιτυχία. Ασφαλίτες συλλαμβάνουν στην Καλλιθέα τέσσερα άτομα ( ανάμεσά τους και τη μητέρα ενός από αυτούς) ως μέλη της “Συνωμοσίας”. Μάλιστα ένα άτομο που βρισκόταν στη Μήλο το μετέφεραν με ελικόπτερο. Τα αδιάσειστα και ακλόνητα στοιχεία συμμετοχής τους ήταν η κατοχή “γουρούνων” (τα γνωστά πασχαλιάτικα δυναμιτάκια). Μπροστά σε αυτή τη γελοιότητα δίχως όρια ,οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι με πλημμεληματικές κατηγορίες.

Η συνέχεια της επιχείρησης ήταν υποχρεωτικό να παρουσιάσει αποτελέσματα ή να τα κατασκευάσει. Η τρίτη κατά σειρά σύλληψη, αυτή της 19χρονης αναρχικής Κωνσταντίνας Καρακατσάνη, ήταν προμελετημένο μετά τις δύο απανωτές αποτυχίες, να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα.

Και ενώ οι δυο προηγούμενες περιπτώσεις διαφημίστηκαν από τα μέσα ως επιτυχία της αντιτρομοκρατικής, η συγκεκριμένη περίπτωση πέρασε στη σκιά ώστε να συγκαλυφθεί η αυθαιρεσία πάνω της και να προφυλακιστεί ελλείψει στοιχείων και χωρίς να έχει καμιά σχέση με την οργάνωση μας.

“Να υποχωρήσω; όχι δα! Ούτε καν όταν – στο τέλος
του δρόμου – χωρίς τρόπο απόδρασης, βρεθώ φάτσα με
το τείχος του θανάτου.”
Σεβερίνο Ντι Τζιοβάνι
(Αφιερωμένο στον σύντροφο Σίμο Σεϊσίδη)

Εδώ και δυο βδομάδες βρίσκεται αιχμάλωτος των διωκτικών αρχών ο σύντροφος Σίμος Σεϊσίδης που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο τραυματισμένος από σφαίρες αστυνομικών.

Ο Σίμος τα τελευταία 4,5 χρόνια (όπως και οι αναρχικοί Μάριος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης) είχε επιλέξει το ανυπότακτο μονοπάτι της φυγοδικίας, χωρίς να επιτρέψει σε δικαστές και εισαγγελείς να καθορίσουν την ελευθερία του.

Για 4,5 χρόνια, φωτογραφήθηκε ως ο “αρχηγός” των “ληστών με τα μαύρα” καθ' υπαγόρευση του σεναρίου της ασφάλειας, επικυρήχθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του για 600.000 ευρώ, ενώ παράλληλα το όνομα του αναφερόταν δίπλα σε κάθε ένοπλη επαναστατική ενέργεια και σε κάθε χτύπημα του αντάρτικου πόλης.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξεις αλληλεγγύη στους συντρόφους που βρίσκονται στο στόχαστρο του κράτους, καθένας απ' τους οποίους είναι μία προέκταση του τρόπου ,που ο εαυτός μας αντιλαμβάνεται την επαναστατική δράση συνολικά.

Όμως σε ορισμένες περιπτώσεις η επιτακτική αναγκαιότητα άμεσων αντανακλαστικών δεν πρέπει να παραχωρεί ούτε στιγμή στον αντίπαλο. Ο σοβαρός τραυματισμός του Σίμου Σεϊσίδη και η νοσηλεία του υπό την συνεχή επίβλεψη υψηλόβαθμων στελεχών της αστυνομίας, αναγκαστικά μας οδηγεί σε συνειρμούς και πιθανές καταστάσεις που είχε υποστεί ο αντάρτης πόλης Σάββας Ξηρός στο βασανιστήριο του Ευαγγελισμού.

Η άμεση κινητοποίηση και η έντονη παρουσία αντιεξουσιαστών και αλληλέγγυων έξω απ' το νοσοκομείο που βρίσκεται τραυματισμένος ο σύντροφος, κατά τη γνώμη μας, έπρεπε να ήταν επιβεβλημένη ώστε να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση αλλά και να εκφραστεί η υπενθύμιση ότι κανείς σύντροφος δεν είναι μόνος του, ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές.

Παράλληλα οι μπάτσοι εκμεταλλευόμενοι το συνωμοσιολογικό συρφετό που προκάλεσαν οι δημοσιογράφοι με τη δήθεν εμπλοκή του Σίμου σε ληστεία στο Praktiker αξιοποίησαν τη σύλληψη του επίσης αντιεξουσιαστή Άρη Σειρηνίδη παρουσιάζοντας τον αρχικά ως συνεργάτη του πρώτου και αφού δεν έπιασε το συγκεκριμένο σενάριο, του φόρτωσαν μια ξεχασμένη περίεργη υπόθεση ενός πυροβολισμού εναντίον των ΜΑΤ και τον προφυλάκισαν.

Η όξυνση της επαναστατικής δράσης είναι αναμενόμενο να απαντηθεί με την όξυνση της καταστολής.

Ο κάθε σύντροφος πρέπει να είναι προετοιμασμένος. Όπου υπάρχει πόλεμος υπάρχουν και αιχμάλωτοι. Κι όποιος ξεχνάει τους αιχμαλώτους, θα ξεχάσει αναπόφευκτα και τον ίδιο τον πόλεμο.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
ΧΑΡΗ ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΣΟΥΡΑ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ
(που κατηγορούνται για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς)

Αλληλεγγύη στους αντάρτες πόλης Κώστα Γουρνά, Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα
και στους Αναρχικούς, Χριστόφορο Κορτέση, Σαράντο Νικητόπουλο, Ευάγγελο Σταθόπουλο
που διώκονται για την υπόθεση του ΕΑ

Συντροφικούς χαιρετισμούς στον αντάρτη πόλης Δημήτρη Κουφοντίνα και στους αμετανόητους της 17 Νοέμβρη.

Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αναρχικούς Σίμο Σεισίδη, Γιάννη Δημητράκη, Michal Pawlak( Πολωνός σύντροφος που κρατείται έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού για τα γεγονότα της 6/12/09), Πολύκαρπο Γεωργιάδη, Χρήστο Στρατηγόπουλο, Alfredo Bonnano, Ηλία Νικολάου και Άρη Σειρηνίδη

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΑΡΤΗ ΠΟΛΗΣ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ-ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ

Προκηρύξεις ομάδων Starev

athens.indymedia

Θέμα: Απ: Προκηρύξεις ομάδων 10.07.10 17:48

Περίεργη επιστολή για τη βόμβα στον Χρυσοχοΐδη

Μυστηριώδης επιστολή έφτασε στα γραφεία της «Ε» και όταν ανοίχτηκε από τη γραμματέα του διευθυντή, στον οποίο απευθυνόταν, έδινε μια εκδοχή για τη βομβιστική ενέργεια στο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη με φάκελο-βόμβα.

Ως αποστολέας φέρεται ο «Θανάσης Κλάρας» (σ.σ. το όνομα του Αρη Βελουχιώτη), με διεύθυνση κατοικίας «Αγωνιστών 40, Αθήνα» και ένα εκτυπωμένο κόκκινο αστέρι στο κλείσιμο του λευκού -μικρού μεγέθους- φακέλου.

Ο φάκελος περιείχε τέσσερις σελίδες μεγέθους Α4, εκ των οποίων η τέταρτη φέρει εκτυπωμένο αστέρι με την κεφαλή του Ρήγα Φεραίου στο εσωτερικό του και τη σημείωση στο τέλος της σελίδας: «Η γνωστοποίηση του ονόματος της νεοσύστατης οργάνωσής μας θα γίνει στα επόμενα χτυπήματα», ενώ περιλαμβάνονται και η ρήση του Ρήγα «Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» και το σύνθημα «Αγώνας μέχρι τη νίκη».

Η επιστολή, παρ' ότι έφτασε με τον ταχυδρομικό σάκο κατά τις 10.30 το πρωί, όπως λένε οι υπάλληλοι της εφημερίδας, δεν έφερε σφραγίδα ταχυδρομείου, παρά μόνον είχε επικολλημένα δύο γραμματόσημα.

Οπως προκύπτει από την ανάγνωση του πρώτου μέρους της επιστολής, στο οποίο αναλύονται το επιχειρησιακό σκέλος της αποστολής της βόμβας-παγίδα και το κόλπο που χρησιμοποιήθηκε για να προωθηθεί ο φάκελος στο γραφείο του Μ. Χρυσοχοΐδη, ο επιστολογράφος εμφανίζεται να έχει γνώση δεδομένων που μόνο δύο πλευρές μπορούν εξ αντικειμένου να γνωρίζουν: ή οι φυσικοί αυτουργοί ή οι παράγοντες που συμμετείχαν στις έρευνες. Ιδιαίτερα τονίζεται το προκαταρκτικό σημείωμα-παγίδα που αναφέρουν ότι ήταν επικολλημένο εσωτερικά του φακέλου και ήταν το δόλωμα που απέτρεψε τους υπαλλήλους του πολιτικού γραφείου να ανοίξουν το εσωτερικό ντοσιέ και να προωθήσουν το περιεχόμενό του κατευθείαν στο υπουργικό γραφείο και μάλιστα χωρίς να το ακτινοσκοπήσουν για να μην αλλοιωθούν οι μαγνητοφωνημένες -δήθεν- συνομιλίες που περιελάμβανε ο φάκελος.

Πέραν των επιχειρησιακών δεδομένων που παρατίθενται με λεπτομέρειες, επιχειρείται μια ανάλυση της τρέχουσας πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής πραγματικότητας και διατυπώνονται απειλές προς τους εκπροσώπους του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος και γενικότερα προς όλους τους φιλο-συστημικούς, όπως αναφέρει.

Οι επιχειρησιακές λεπτομέρειες που δίνονται δεν επιβεβαιώνονται από αρμόδιους αστυνομικούς παράγοντες. Ούτε σε ό,τι αφορά το εκρηκτικό (ποσότητα, είδος) ούτε την μπαταρία. Για το επίμαχο εσωτερικό σημείωμα οι ίδιοι παράγοντες αναφέρουν ότι δεν βρέθηκε, αλλά δεν αποκλείουν να υπήρχε κάτι και να καταστράφηκε με την έκρηξη.

Γ.Ι.Μ.

Η επιστολή:

«Οταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η ένοπλη εξέγερση είναι είτε για ολόκληρο το λαό είτε για οποιοδήποτε τμήμα του, το πιο ιερό και το πιο απαραίτητο καθήκον του».

Ο Παπανδρέου μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αναίρεσε όλες τις φιλολαϊκές προεκλογικές του υποσχέσεις που έφεραν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και με πρόσχημα τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές των προκατόχων του, ξεκίνησε να κλιμακώνει την αντεργατική του πολιτική. Υπακούοντας πλήρως στις απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου, της Ε.Ε., της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας και του ΔΝΤ, κατεδάφισε τις τελευταίες κολόνες του κοινωνικού κράτους, στέλνοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα κεκτημένα δεκαετιών, που είχαν κατακτηθεί μέσα από αιματηρούς αγώνες. Εξασφαλίζοντας πρωτίστως τη συναίνεση όλων των καθεστωτικών πολιτικών σχηματισμών, καταστρατήγησε τα εργασιακά δικαιώματα και μετατόπισε το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, προωθώντας τις ανεξέλεγκτες απολύσεις και τις μειώσεις μισθών, ώστε οι επιχειρήσεις τους να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, αυξάνοντας τη δυναμική και τα κέρδη τους. Την ίδια στιγμή που οι μισθοί πέφτουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα, μετατρέποντας τη γενιά των 700 ευρώ σε γενιά των 500 και καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κυβέρνηση εντείνει ακόμα περισσότερο την αντιλαϊκή όσο και αλαζονική της πολιτική, εκχωρώντας κονδύλιο ύψους 10 δισ. ευρώ απ' τα δάνεια που έχει λάβει απ' το ΔΝΤ και την Ε.Ε., για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των κερδοφόρων κατά τα άλλα τραπεζών. Η βίαιη περικοπή των ονομαστικών μισθών, των συντάξιμων αποδοχών και γενικότερα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που προετοίμασαν ο Λοβέρδος και ο Παπακωνσταντίνου, κατ' εντολή της τρόικα, ακυρώνουν στη πράξη το ίδιο το περιεχόμενο της αστικής δημοκρατίας. Η πραξικοπηματική τροπολογία, που παρέχει τη δυνατότητα στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, με τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, παρακάμπτοντας ουσιαστικά το κοινοβούλιο, βάζει οριστικά την ταφόπλακα στην αξιοπιστία των κομμάτων και στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που επικαλούνται.

Η εμπορευματοποίηση της υγείας, η αύξηση των φόρων και του πληθωρισμού, καθώς και η ακρίβεια που κάνει την επιβίωση δύσκολη αν όχι αδύνατη, εντείνει επιπλέον την ανασφάλεια και τον τρόμο για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η δικαιολογία που επικαλείται η κυβέρνηση και οι καθεστωτικές δυνάμεις, ότι μόνο έτσι θα υπάρχει ανάκαμψη της οικονομίας και έξοδος από την κρίση, είναι εντελώς πλασματική και ανιστόρητη, καθώς ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι ο καπιταλισμός ισχυροποιείται μέσα από τις κρίσεις του. Τα νέα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αρκετές χώρες της ευρωζώνης, αφενός δεν μπορούν να λύσουν τη διαφορά της ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στις προηγμένες χώρες του πλούσιου βορρά και τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες του νότου, αντίθετα αυξάνουν την ύφεση, την ανεργία και συνεπώς το χρέος.

Η νέα αυτή πραγματικότητα δεν παρέχει στο σύνολο της κοινωνίας καμία διασφάλιση για το μέλλον, αντίθετα την εξαναγκάζει να δουλεύει εφόρου ζωής. Εξισώνοντας τα όρια ηλικίας, σε άντρες και γυναίκες, ώστε να αποκτήσουν το πολυπόθητο δικαίωμα της πλήρους σύνταξης, θα πρέπει να είναι παραγωγικοί για 40 συναπτά έτη. Αν σε αυτό το σκηνικό τρόμου προστεθούν και οι στρατιές των ανέργων, που ανέρχονται περίπου στο 1.000.000 και αναμένονται μέσα στο 2010 να φτάσουν το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και την ανασφάλιστη εργασία που είναι ο κανόνας για τους νέους εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν είναι δυσοίωνο.

Η κυβέρνηση για να προασπίσει τα προνόμια της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας, φτάνει στα όρια της γελοιότητας, με το να επικαλείται εθνικούς και πατριωτικούς λόγους, ώστε να κάμψει την οργή των εργαζομένων, και γενικότερα των μη προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Εχοντας γνώση της δομής και της δυναμικής του εκφυλισμένου και πολύ διασπασμένου εργατικού κινήματος, που απέχει πολύ απ' το να είναι απειλητικό, αντλεί δύναμη απ' την αδυναμία του, και κλιμακώνει ανάλογα τις επιθέσεις της. Σημαντική ευθύνη για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, έχει αφενός η έμμισθη συνδικαλιστική ηγεσία της καθεστωτικής αριστεράς, καθώς και οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι νταβατζήδες (βλ. Παναγόπουλο - Παπασπύρο) που προωθούν σύσσωμοι την ταξική συνεργασία. Στην προοπτική μιας πολιτικής καριέρας, είναι πρόθυμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα, θέτοντας στην υπηρεσία του αστικού πολιτικού συστήματος τόσο τους φανερούς, όσο και τους κρυφούς μηχανισμούς χειραγώγησης των εργαζομένων. Οσο για την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν αυτοί οι «κύριοι» για να «αντισταθούν» στα βίαια και αντικοινωνικά βάρβαρα μέτρα, που ανατρέπουν τις κατακτήσεις μιας ζωής, θα τους υπενθυμίσουμε πως σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει, και ειδικά όταν είναι χορτάτο. Γλύφει απλά το χέρι που το ταΐζει.

Με το κράτος να δείχνει ήδη τις διαθέσεις του, θέτοντας ζήτημα νομιμότητας, ακόμα και για ανώδυνες για το καθεστώς απεργιακές κινητοποιήσεις, τα κοινωνικά κομμάτια που αντιστέκονται και αμφισβητούν έμπρακτα και δυναμικά την αντιλαϊκή επέλαση του κεφαλαίου, τα περιμένει αναπόφευκτα η κρατική βία και η σκληρή καταστολή.

Εχοντας δει τα έντονα δείγματα γραφής του σημερινού υπουργού δημόσιας τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, προς γνώση και συμμόρφωση, το πρωί της Δευτέρας 21 Ιουνίου ταχυδρομήσαμε το δέμα βόμβα προς το πολιτικό του γραφείο με παραλήπτη τον ίδιο. Το δέμα βόμβα αποτελείτο από ένα κίτρινο ταχυδρομικό φάκελο Α3 (εξωτερικά χάρτινο εσωτερικά κυψελοειδές νάιλον), που εμπεριείχε ένα πλαστικό σκληρό φάκελο, τύπου κλειστού ντοσιέ. Στην εξωτερική και επάνω πλευρά του εσώκλειστου φακέλου υπήρχε μια λευκή κόλλα Α4, όπου αναγράφονταν τα εξής:

Κύριε υπουργέ

Με δεδομένη την εντιμότητά σας, και με προσωπικό κριτήριο την εμπιστοσύνη, και την εκτίμηση που έχω στο πρόσωπό σας, έλαβα την απόφαση να σας αποστείλω δείγμα σημαντικών εγγράφων, και απομαγνητοφωνημένων συνομιλιών που αφορούν άμεσα την υπόθεση Siemens. Σας γνωστοποιώ πως πληθώρα ανάλογου υλικού βρίσκεται στην κατοχή μου. Η σύζυγός μου Μάρθα και ο δικηγόρος μου Ι. Μαρκουλάκος είναι ενήμεροι και θα διαχειριστούν την υπόθεση, εφόσον υπάρξει το ανάλογο ενδιαφέρον από πλευρά σας.

Μετά τιμής

Καραβέλας Χρήστος

Σε ολόκληρο το εσωτερικό του σκληρού πλαστικού φακέλου, τοποθετήσαμε ειδικό αφρώδες αντικραδασμικό υλικό, όπου ενσωματώθηκαν δύο κομμάτια (150 γραμμαρίων έκαστο) ισχυρού εκρηκτικού κατεδάφισης, με υψηλή ταχύτητα εκρήξεως. Στο κάθε κομμάτι τοποθετήθηκε και από ένας πυροκροτητής που ήτανε συνδεδεμένος με τους πόλους μιας μπαταρίας energizer 9 βολτ. Ο μηχανισμός πυροδότησης ήτανε αυτοσχέδιος, δικής μας κατασκευής, ειδικά διαμορφωμένος για να πληροί τα υψηλότερα στάνταρ ασφαλείας που εμείς θέταμε για τέτοιου είδους αποστολή και στόχο. Ο συγκεκριμένος πυροδοτικός μηχανισμός ήταν ανέφικτο να εκραγεί ανοίγοντας τον εξωτερικό φάκελο, και αδύνατον να πυροδοτηθεί εάν δεν ανοιγόταν με συγκεκριμένο τρόπο ο εσωτερικός σκληρός φάκελος, και αυτό γιατί το ελατήριο επαναφοράς ήταν ασφαλισμένο σε ειδικά κατασκευασμένο κουμπί του φακέλου. Τα αρχικά σενάρια για την αποστολή του ήτανε τρία. Πρώτον να σταλθεί στο σπίτι του υπουργού στην Καλλιθέα όπου διαμένει με τη νέα του σύζυγο. Αυτό το σενάριο αποκλείστηκε για ευνόητους λόγους. Το δεύτερο προέβλεπε να σταλθεί στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, αλλά και αυτό αποκλείστηκε γιατί γνωρίζαμε την ύπαρξη των μηχανημάτων ελέγχου x-ray που διαθέτει το υπουργείο. Ακόμη και αν κατασκευάζαμε μη ανιχνεύσιμη βόμβα, ο κίνδυνος να ανοιχτεί από κάποιον ανταγωνιστή του υπουργού (προς γνώση του περιεχομένου) ήτανε μεγάλος.

Τελικά αποφασίσαμε να σταλθεί ως δούρειος ίππος στο πολιτικό του γραφείο, και αυτό γιατί, φτάνοντας στον προορισμό του, ήταν πιθανόν να ανοιχτεί ο εξωτερικός φάκελος από τη/το γραμματέα του. Διαβάζοντας όμως την επιστολή που ήταν κολλημένη επάνω στον εσωτερικό φάκελο, ήταν απολύτως βέβαιο πως θα τηλεφωνούσε στον υπουργό, δίχως να τον ανοίξει. Εάν δεν πήγαινε ο ίδιος, στο πολιτικό του γραφείο να δει το περιεχόμενο του φακέλου, είχαμε βάσιμες ελπίδες πως θα έδινε διαταγή να μεταφερθεί στο γραφείο του υπουργείου χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο, καθώς δεν ήταν γνωστό σε τι μορφή ήταν οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες, υπήρχε κίνδυνος καταστροφής του υλικού απ' το μηχάνημα x-ray. Ετσι θα καταφέρναμε δύο πλήγματα, να αποσύρουμε ένα εκλεγμένο πολιτικό που φόρεσε τη στολή του σερίφη, και ένα κέραιο χτύπημα στο άνδρο καταστολής του κράτους. Η περιέργεια του «έμπιστου» υπασπιστή, μας χάλασε τα σχέδια όταν αποφάσισε να ρίξει μια ματιά στο περιεχόμενο του φακέλου, πριν το πάει στο γραφείο του υπουργού «μεταξύ κατεργαρέων...». Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει απ' το ότι ο υπασπιστής, έδιωξε όλους τους άλλους που ήταν στο γραφείο του για να μην αντιληφθούν αυτή του την κίνηση. Εκτός αν ο Μ.Χ. υποψιάστηκε πως κάτι μπορεί να συμβαίνει και καλού κακού εξουσιοδότησε τον υπασπιστή του να τον ανοίξει, και να πάει στο γραφείο του μόνο το περιεχόμενο του φακέλου. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως ο υπουργός προστασίας του πολίτη είναι τόσο άνανδρος και δόλιος. Ενα είναι ξεκάθαρο, η απόφαση το δέμα να μεταφερθεί χωρίς να περάσει από έλεγχο στο υπουργικό του γραφείο είναι του υπουργού, και φέρει ακέραια την ευθύνη. Παρ' όλα αυτά λίγη ώρα μετά την έκρηξη, είδαμε έκπληκτοι στην τηλεόραση, τον κάτωχρο υπουργό σε κατάσταση παραφροσύνης, να διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση πως δεν θα τα παρατήσει και θα φτάσει ως το τέλος. Τόσο το καλύτερο για εμάς κ. υπουργέ. Ειλικρινά χαιρετίζουμε τη γενναία αυτή σας απόφαση και σας διαμηνύουμε κατηγορηματικά πως στο τέλος που οραματίζεστε δεν θα είστε μόνος. Εμείς θα είμαστε δίπλα σας για να σας ευχηθούμε καλό κατευόδιο. Δεν χάνουμε τέτοια γλέντια!

Δεν υπάρχει Ελληνας πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται το λόγο για το οποίο προβήκαμε στην συγκεκριμένη βομβιστική ενέργεια. Ο Χρυσοχοΐδης είναι ο στυγνότερος εξουσιαστής που εμφανίστηκε μεταπολιτευτικά, μανιακός διώκτης των αγωνιζόμενων ανθρώπων και της ελευθερίας αυτής κάθε αυτής. Αδίστακτος στη χρήση κατασταλτικής δολοφονικής βίας, χαμαιλέοντας του πολιτικού καμουφλάζ, χωρίς δείγμα πολιτικής ή φιλοσοφικής σκέψης, και η δημοκρατική προβιά του πάει γάντι. Ολα αυτά τον καθιστούν τον ιδανικότερο άνθρωπο, στο σημαντικότερο πόστο, την κρισιμότερη περίοδο για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Είναι αυτός που επέλεξε η πολιτικοοικονομική ελίτ, να αποκρούσει την οργή του κόσμου που παρακολουθεί άναυδος το εύρος της διαφθοράς, της χυδαιότητας και της αναισθησίας του πολιτικού συστήματος.

Το Λύκο το βλέπουμε, τα ίχνη του ψάχνουμε λέει ο θυμόσοφος λαός μας

Συμφωνούμε, και δεν θα φλυαρήσουμε ούτε στο λόγο ούτε στις πράξεις. Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο να βρεθεί ο λαός στη δίνη της ανέχειας, και δίχως ίχνος ντροπής, πέταξαν τα όνειρα του στο καιάδα του Δ.Ν.Τ. Προς εσάς τους πολιτικούς, που υφαρπάζεται δεκαετίες τώρα την ψήφο του ανυποψίαστου πολίτη, και την μετατρέπετε αυθαίρετα σε προσωπικό εξουσιαστικό μέσο ισχύς και πλουτισμού, σας γνωστοποιούμε ότι είστε στόχος. Προς εσάς τους μεγαλοπαράγοντες της οικονομικής ζωής, που πρωταρχικό μέλημα σας ήταν και παραμένει το ασύδοτο κέρδος, η αλλοτρίωση και ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος, διά μέσου του χρηματισμού και της διαπλοκής, σας γνωστοποιούμε ότι είστε στόχος. Προς εσάς που ελέγχεται τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κατ' επέκταση τη σκέψη του πολίτη (Καναλάρχες, μεγαλοεκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους) εσείς και εάν είστε στόχος. Σε όλους εσάς τους, φιλοσυστημικούς μεγαλοσυνδικαλιστές, δικαστικούς λειτουργούς, μεγαλοδικηγόρους, μεγαλογιατρούς και κάθε τι μεγαλόσχημο, σας παρακολουθούμε και είστε στόχος. Εγκαταλείψτε το καράβι ομαλά όσο είναι καιρός. Παραδώστε το τιμόνι στο λαό και ας αποφασίσει εκείνος για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει. Στην περίπτωση που υψώσετε τα γνωστά κάλπικα λάβαρα ασφάλειας, σταθερότητας, και δημοκρατίας, ταμπουρωμένοι πίσω από ανθρώπινα φράγματα ανίδεων αστυνομικών, που δεν μαντεύουν ποια βρώμικα χέρια τους ταΐζουν, καθιστώντας τους αναχώματα για την εκτόνωση του οστικού κύματος που προορίζετε για εσάς, θα έχετε και την απόλυτη ευθύνη των πράξεων σας.

Απευθυνόμαστε στο λαό και ειδικότερα στους νέους ανθρώπους. Το σημερινό μας πολίτευμα είναι μια οδυνηρή φάρσα, που οργανώθηκε, στήθηκε, και στηρίχτηκε, από νοσηρά μυαλά σαλεμένων νεοσοφιστών, που εκμαυλίζοντας τα πλήθη, κατάφεραν να τα αλλοτριώσουν, αδρανοποιώντας τα κοινωνικά και πολιτικά. Ασελγώντας εντατικά στα όνειρα και στα ιδανικά, προσβάλλοντας βάναυσα τη νοημοσύνη, την ηθική, και την αισθητική του λαού, το πείραμα συνεχίζετε. Αυτή τη φορά πιο απάνθρωπο, πιο βίαιο, πιο απεχθές. Γι' αυτό μην επιτρέψετε στους υπεύθυνους για τα μεγαλύτερα οικονομικοπολιτικά εγκλήματα της μεταπολίτευσης, να απολαύσουν ανενόχλητοι τα οφέλη του δικού σας υποθηκευμένου αβέβαιου μέλλοντος. Μην τους φοβάστε, κλείστε τα αυτιά στα φερέφωνα τους, μιλάτε μεταξύ σας, ανταλλάξτε ιδέες, σκέψεις και οργανωθείτε. Αναλάβατε δράσεις! Είναι ιστορικό μας χρέος να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Το μέλλον μας είναι πολυτιμότερο από κάθε ψεύτικο δίλλημα που απορρέει από καμένα μυαλά εθισμένων στην εξουσία τυραννίσκων. Να πάρουμε πίσω την χαμένη αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την ελευθερία, το μέλλον μας, την ίδια μας τη ζωή. Το δίκαιο είναι με το μέρος μας γι' αυτό η βία είναι θεμιτή και αναγκαία. Μην αφήσουμε να καθορίζουνε εκείνοι, το τι είναι νόμιμο και ηθικό. Κυρίως όμως ας μην έχουμε αυταπάτες πως τα γουρούνια θα εγκαταλείψουν το βούρκο τους με την πειθώ. Δύσκολα φεύγει κανείς απ' τον παράδεισο του. Γι' αυτό πιάστε τα μαστίγια. Ενας καλύτερος κόσμος θα υπάρξει και χωρίς αυτούς ή καλύτερα μόνο τότε θα υπάρξει.

Εμείς στο μέτρο του δυνατού θα κάνουμε τη ζωή τους δύσκολη και το θάνατο τους ευκολότερο, εάν και εφόσον το επιδιώκουν με τις πράξεις τους. Εχουμε στρατηγική και σχέδιο, είμαστε ετοιμοπόλεμοι, μα προπάντων δεν αστειευόμαστε.

Τα χειρότερα για εσάς άρχοντες της συσκότισης και του ψεύδους έρχονται.

Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά

Αγώνας μέχρι την νίκη

Η γνωστοποίηση του ονόματος της νεοσύστατης οργάνωσής μας, θα γίνει στα επόμενα χτυπήματα

Προκηρύξεις ομάδων Starev

enet.gr

Θέμα: Απ: Προκηρύξεις ομάδων 04.12.10 11:45

Προκήρυξη της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς από Σ.Π.Φ.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Προκηρύξεις ομάδων 300x1801291297644653289.th

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ

Αυτή τη στιγμή τρία αδέρφια μας ,τρία μέλη της οργάνωσής μας βρίσκονται έγκλειστοι στις
φυλακές της ελληνικής δημοκρατίας. Η απουσία τους από δίπλα μας δεν αναπληρώνεται μέσα από
το κείμενο μιας προκήρυξης. Οι λέξεις φαντάζουν απελπιστικά μικρές και ασήμαντες μπροστά
στην ένταση των καταστάσεων και των συναισθημάτων που έχουμε μοιραστεί μαζί τους.
Όμως ακόμα και αυτές τις στιγμές που τα τείχη και τα σίδερα της φυλακής ορθώνονται
ανάμεσά μας, τίποτα δεν έχει αλλάξει...
Ο Γεράσιμος Τσάκαλος , ο Παναγιώτης Αργυρού και ο Χάρης Χατζημιχελάκης μέσα από
την αδιάλλακτη στάση και την ανάληψη ευθύνης τους ως μέλη της Συνωμοσίας δίνουν σε εμάς
τους υπόλοιπους το σύνθημα για τη συνέχιση των εχθροπραξιών. Στην περηφάνια τους συναντάμε
την περηφάνια μας και στο χαμόγελό τους το χαμόγελό μας.
Ο Παναγιώτης και ο Γεράσιμος , δύο από τους πιο ειλικρινείς και αξιοπρεπείς επαναστάτες ,
τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είχαν περάσει στην εμπροσθοφυλακή της παρανομίας κάνοντας την
επιλογή να βρίσκονται σε διαρκή θέση μάχης απέναντι στο σύστημα και τους ρουφιάνους του.
Ο Χάρης προφυλακισμένος εδώ και ενάμιση χρόνο ,για να προφυλάξει το ευρύτερο φιλικό
του περιβάλλον από την στοχοποίηση της αστυνομίας (συνολικά κατηγορήθηκαν 17 άτομα για
συμμετοχή στη Συνωμοσία από αποτυπώματα που βρέθηκαν στο σπίτι του Χάρη),αρνήθηκε στην
αρχή το γεγονός ότι είναι μέλος της οργάνωσης . Όμως με την πρόσφατη σύλληψη των 2 αδερφών
μας ,η τιμή και η περηφάνια του ως επαναστάτη τον ώθησαν να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της
συμμετοχής στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.
Δεν θα μακρηγορήσουμε άλλο .Δεν μας αρέσει να μιλάμε εμείς για τα αδέρφια μας,
προτιμάμε να μιλάμε απευθείας μαζί τους. Προς το παρόν τους προσφέρουμε τη δέσμευσή μας ...
“Δεν υποχωρούμε... στεκόμαστε, δεν προσπαθούμε... μπορούμε, δεν ζητιανεύουμε ... ληστεύουμε
,δεν σβήνουμε ... καίμε, δεν περιμένουμε... ανυπομονούμε... Η Συνωμοσία δεν πρόκειται να
συλληφθεί ποτέ,γιατί δεν είναι απλά μία οργάνωση,είναι ένα ρεύμα ιδεών και οι ιδέες είναι πάντα
ασύλληπτες... Στο ημερολόγιο δεν είναι ακόμα σημαδεμένη η μέρα. Όλοι οι μήνες, όλες οι
εβδομάδες,όλες οι μέρες είναι πάντα διαθέσιμες. Μία από τις μέρες θα σημαδευτεί με ένα
χαμόγελο,το χαμόγελο της αντάμωσης για τη συνέχεια της περιπέτειας ΜΑΣ...”
Υ.Γ. 1
“Βαδίζουμε σταθερά με βήμα και ρυθμό υπό τον ήχο των χτύπων της καρδιάς μας
.¨Όλος ο σχηματισμός σαν ένα σώμα,μία ψυχή...Αυτή είναι για εμάς η Επανάσταση...”
Επειδή λοιπόν όλα συνεχίζονται , δηλώνουμε ότι από τη σημερινή μέρα και έπειτα η Ε.Ο.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς θα εκφράζεται μέσα από δύο αυτόνομες και ισότιμες υποδομές.
Από εμάς που πλέον αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ο παράνομος τομέας της οργάνωσης και το
δεύτερο τομέα τον Πυρήνα των Φυλακισμένων Μελών της Οργάνωσης (Γεράσιμος Τσάκαλος,
Παναγιώτης Αργυρού,Χάρης Χατζημιχελάκης) καθώς και όσων αιχμαλώτων συντρόφων
συμφωνούν με τις αξίες και τις αρχές μας.
Από εδώ και στο εξής ο λόγος τους είναι και δικός μας λόγος , ενώ οι αποφάσεις των
συντρόφων μας εκπροσωπούν και εμάς τους ίδιους. Θα βάλουμε τα δυνατά μας να φανούμε
αντάξιοι των προσδοκιών τους και της εμπιστοσύνης με την οποία μας έχουν τιμήσει...
ΖΗΤΩ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
παράνομος τομέας Σ. Π. Φ.

I) Ανακωχή; Ποτέ και πουθενά.
“οπλιστείτε και γίνεται βίαιοι, όμορφα βίαιοι, μέχρι όλα να ανατιναχτούν. Γιατί να θυμάστε ότι
οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια εναντίον των προωθητών της ανισότητας, είναι απολύτως
δικαιολογημένη μέσα στους αιώνες ατελείωτης βίας που έχουμε δεχθεί απ' αυτούς. Οπλιστείτε και
πολεμήστε τη κρατική τρομοκρατία – κάψτε, συνωμοτήστε, σαμποτάρετε, και να είστε βίαιοι, όμορφα
βίαιοι, φυσικά βίαιοι, ηθελημένα βίαιοι.”
Mauricio Morales (αντάρτης πόλης που σκοτώθηκε στην Χιλή)
Να φωνάξουμε δυνατά στην διεθνή γλώσσα της επανάστασης. Εκεί που οι λέξεις
προφέρονται διαφορετικά, αλλά αντικρίζουν κοινά τοπία, δίχως αφέντες και δούλους, δίχως την
τυραννία των εμπορευμάτων και των εικόνων να μας κυβερνούν. Οι φωνές μας να γίνουν άνεμος
που θα ταξιδεύσει εκεί που συνωμοτεί η ανταρσία. Απ' τις συνοικίες του Μπουένος Άιρες μέχρι τις
νύχτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και από τις πόλεις τις Χιλής και του Μεξικού μέχρι τους
δρόμους της Γαλλίας και του Βελγίου. Οι γροθιές μας ας υψωθούν μέχρι τον ουρανό σε έναν
αέναο χαιρετισμό μεταξύ των επαναστατών αυτού του κόσμου και όλων όσων βαδίζουν εναντίον
του. Αλλά και για ένα “καλό κατευόδιο” στους αντάρτες που “έφυγαν” νωρίς, στο Λάμπρο Φούντα
(μέλος του Επαναστατικού Αγώνα), στο Mauricio Morales και στο μακρύ κατάλογο των
συντρόφων που διασταυρώθηκαν πρόωρα με το τίμημα της δύσκολης ομορφιάς του ένοπλου
αγώνα. Σε αυτό το ταξίδι της φωτιάς μες το σκοτάδι δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε πάντα στο πλευρό
μας τα φυλακισμένα αδέρφια μας, που συνελήφθησαν στις εχθροπραξίες με τον αντίπαλο και
ύψωσαν για άλλη μια φορά την τιμή και την αξιοπρέπεια πάνω απ' τον φόβο της φυλακής. Ένας
χαιρετισμός λοιπόν για δύναμη στους φυλακισμένους συντρόφους και μια υπενθύμιση στους
δεσμοφύλακες και στους διευθυντές των φυλακών ότι “κανένας αξιοπρεπής φυλακισμένος δεν
είναι μόνος του...”

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
II) Η μαχητική αναρχία, το νέο αντάρτικο πόλης, η ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί μια κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε
πισωγύρισμα. Το ριζοσπαστικό αντιεξουσιαστικό ρεύμα προβάλει ως η κυριότερη έκφραση του
εσωτερικού εχθρού αφήνοντας οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις μαρξιστικές λογικές
και τον αριστερό ρεφορμισμό. Ο αντιεξουσιαστικός εσωτερικός εχθρός παρόλες τις αντιφάσεις, τις
αδυναμίες και τις εσωτερικεύσεις του, δηλώνει παρόν σε όλο το φάσμα της ανταρσίας. Από τις
αφίσες και τις επιθετικές πορείες μέχρι τα σαμποτάζ, τις ένοπλες ληστείες, τις βομβιστικές
επιθέσεις και τις πολιτικές εκτελέσεις.
Αυτό είναι το κλίμα μιας πυρoαναθρεμένης εποχής μέσα στο οποίο οργανώνεται και χτυπά
η Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Μετά από περίπου 3 χρόνια ανυποχώρητης δράσης με
περισσότερες από 200 εμπρηστικές και βομβιστικές επιθέσεις εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως
οι πράξεις μας είναι μονάχα μια σταγόνα μπροστά στο ωκεανό της απεραντοσύνης της επιθυμίας
μας για επανάσταση.
Η Συνωμοσία προέρχεται από ένα νέο ρεύμα της επαναστατικής αναρχίας που έχει εισβάλει
δυναμικά στο πεδίο της σύγκρουσης και της κοινωνικής πρόκλησης. Μέσα απ' τη στόχευση της
δράσης και τον λόγο των προκηρύξεων μας, αυτοπροσδιοριζόμαστε ως κομμάτι της μαχητικής
αναρχίας του νέου αντάρτικου πόλης, που ασκεί αδιάκοπη ένοπλη κριτική στην τυραννία των “από
πάνω” όσο και στους συμβιβασμούς των “από κάτω”.
Οι στόχοι που χτυπιούνται, οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, οι τράπεζες, τα αστυνομικά
τμήματα, οι εταιρείες security τα πολιτικά γραφεία, η βουλή, οι εκκλησίες, τα δικαστήρια, οι
φυλακές, οι πρεσβείες... είναι για εμάς απλώς κτίρια που όσα κιλά εκρηκτικών και να
τοποθετήσουμε θα ξαναχτιστούν από την αρχή με περισσότερες κάμερες, με περισσότερη φύλαξη,
όλο και πιο φαινομενικά απόρθητα. Παράλληλα η προπαγάνδα των ΜΜΕ που ακολουθεί είτε
αποκρύπτει κάποια χτυπήματα καλύπτοντας τα με ένα πέπλο σιωπής είτε στην περίπτωση που είναι
αναγκασμένη να τα προβάλει (βόμβες, εκτελέσεις) θα τα απολιτικοποιήσει συκοφαντώντας τα.
Ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας την αφομοίωση του θεάματος τα “τοποθετεί” ανάμεσα στις
διαφημίσεις για το “νέο υγρό πιάτων” και τα τηλεριάλιτι εικονικής πραγματικότητας,
μετατρέποντας τα σε ουδέτερο προϊόν μιας αδιάφορης πληροφορίας.
Για αυτό ο ουσιαστικός μας στόχος δεν είναι απλώς οι ασφαλισμένες πόρτες, τα ντουβάρια
γραφείων και οι βιτρίνες πολυκαταστημάτων, αλλά η ανατίναξη και το σαμποτάζ των κοινωνικών
σχέσεων που κάνουν αποδεκτά αυτά τα σύμβολα εξουσίας.
ΙΙΙ) Η αντικοινωνική τάση και η συνενοχή της κοινωνίας
Ανήκουμε λοιπόν στην αντικοινωνική τάση της αναρχίας, που δεν έρχεται σε ρήξη μόνο με
το κράτος αλλά και με την κοινωνία, γιατί βλέπουμε πως η εξουσία δεν στηρίζεται μόνο στην βία
και στις προσταγές των κρατικών διοικητηρίων, αλλά και στον συμβιβασμό, την αποδοχή και την
παραίτηση ενός σιωπηλού πλήθους, που έχει μάθει να ζητωκραυγάζει για τις εθνικές επιτυχίες ,να
πανηγυρίζει για την ομάδα του, να αλλάζει διάθεση με το κουμπί του τηλεκοντρόλ, να ερωτεύεται
βιτρίνες και ψεύτικα πρότυπα, να μισεί τους ξένους, να κοιτά την πάρτη του και να κλείνει τα μάτια
μπροστά στην απουσία της αυθεντικής ζωής.
Αυτό το πλήθος των εφησυχασμένων πολιτών, ξεσηκώνεται από τον καναπέ του, μονάχα
όταν απειληθεί η θαλπωρή της ατομικής μικροϊδιοκτησίας του.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και οι συνέπειες της ,συνθέτουν ήδη το νέο κάδρο του
κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι κοινωνικές εκρήξεις που ξεσπούν της πλειοψηφίας των
εργαζομένων, διεκδικούν αποκλειστικά τα δικά τους συντεχνιακά οικονομικά αιτήματα. Συχνά
μάλιστα οι κινητοποιήσεις (απεργίες φορτηγατζήδων, αποκλεισμός λιμανιών από λιμενεργάτες
κ.α.) προκαλούν κοινωνικό βραχυκύκλωμα και δυσαρέσκεια στους υπόλοιπους εργαζομένους.
Φυσικά αυτό το σκηνικό εναλλάσσεται και αυτοί που σήμερα βρίσκονται στο δρόμο “διεκδικώντας
το δικό τους”, αύριο θα σταθούν απέναντι σε κάποιους άλλους που θα απεργούν για τα δικά τους
αιτήματα (πχ οδηγοί φορτηγών εναντίον των αγροτικών μπλόκων, πολίτες εναντίον απεργών
δημοσίων υπαλλήλων, γονείς εναντίων απεργών δασκάλων, κ.α.). Όλες αυτές οι κοινωνικές
διαμαρτυρίες φτωχαίνουν τη γλώσσα και τη συνείδηση μας διεκδικώντας ένα καλύτερο κράτος, μια
καλύτερη δουλειά, μια καλύτερη παιδεία, μια καλύτερη υγεία, χωρίς όμως ποτέ να τολμάνε να
θίξουν πως το ζήτημα δεν είναι απλά αν ζούμε λιγότερο ή περισσότερο φτωχά από χθες, αλλά ότι
ζούμε με έναν τρόπο που δεν μας περιέχει. Η ύπαρξη μας ταπεινώνεται κάτω απ΄ τις εντολές του
κάθε αφεντικού, οι επιθυμίες μας αντανακλώνται στο είδωλο της βιτρίνας, η ανυπακοή μας
φυλακίζεται απ΄ τις ένστολες περιπολίες, η απόλαυση γίνεται προϊόν στα γυαλιστερά ράφια των
σούπερ μάρκετ, η έκφραση χάνει το πρόσωπο της πίσω από τις μάσκες προσποίησης , η
επικοινωνία γίνεται κουμπί σε πληκτρολόγιο μπροστά από ψυχρές οθόνες υπολογιστών. Όλες
αυτές οι απώλειες αξίζουν κάτι παραπάνω απ΄ τις απλές διαμαρτυρίες για μια χούφτα ευρώ.
Αξίζουν την ολόψυχη στράτευση μας στο νέο αντάρτικο πόλης.
Το νέο αντάρτικο πόλης είναι η διεκδίκηση της ύπαρξης μας, η συμμαχία με την αυθεντική
πλευρά της ζωής, ο δύσκολος και κακοτράχηλος δρόμος μέσα σε μια κοινωνία που έχει ξεπουλήσει
κάθε ίχνος συνείδησης.
Σήμερα ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, κάνει την απογοήτευση του κυνισμό και
αδιαφορία και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πώς θα βολευτεί ο ίδιος με κάθε τίμημα. Η
εξουσία παίζει καλά το παιχνίδι του “διαίρει και βασίλευε” γιατί έχει εύκολο αντίπαλο.
Όταν έχει απέναντι της μια εκφυλισμένη κοινωνία που η εικονική πραγματικότητα των
τηλε – ριάλιτη απασχολεί περισσότερο από την πραγματική ζωή, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερη
προσπάθεια για να την διχάσει, γιατί είναι ήδη διαιρεμένη ανάμεσα στις άτοκες δόσεις
καταναλωτικής χαράς και στα νέα στεγαστικά δάνεια μικροαστικών ψευδαισθήσεων.
Και η ζωή; Η ζωή πλέον απουσιάζει από αυτήν την πόλη, τώρα υπάρχει μόνο ο θόρυβος των
αυτοκινήτων, οι φωνές των καθημερινών εντολών και οι εικόνες των διαφημίσεων να μας
πυροβολούν όλη μέρα.
Για αυτό πιστεύουμε πως η ταξική συνείδηση είναι νεκρή και θαμμένη κάτω απ' τα θεμέλια
του σύγχρονου πολιτισμού. Όποιος λοιπόν μιλάει σήμερα για ταξικό πόλεμο έχει το παρελθόν
μέσα στο στόμα του. Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγηθούμε. Επειδή προφανώς δεν ζούμε μέσα
στην γυάλα των καθαρών ιδεολογιών, γνωρίζουμε πως η πεμπτουσία του συστήματος βρίσκεται
στην παραγωγή κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Για να υπάρχουν οι λίγοι πλούσιοι,
πάντα θα υπάρχουν και οι πολλοί φτωχοί. Όταν λοιπόν λέμε πως ο ταξικός πόλεμος είναι μια
ξεπερασμένη έννοια, δεν εννοούμε πως δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, αλλά πιστεύουμε πως δεν
υπάρχει η συνείδηση των τάξεων. Άρα ως εκ τούτου αν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι
αυτού του κόσμου δεν εννοούν να αντιληφθούν την θέση τους, να ορθώσουν το ανάστημα τους και
να επιτεθούν στα ανάκτορα των “τσάρων” που τόσα μας έχουν στερήσει, εμείς δεν θα υποδυθούμε
το ρόλο της λαϊκής αφύπνισης.
Αντίθετα μέσα απ' το λόγο και τις πράξεις μας θέλουμε να αποφύγουμε την παλιά παγίδα
της επαναστατικής σκέψης που επέμενε να προσεγγίζει την ιστορία σε ασπρόμαυρο φόντο, με το
κακό κράτος και τους καλούς καταπιεσμένους. Αρνούμαστε τους τυποποιημένους πίνακες
ανάγνωσης, τις “αιώνιες” αλήθειες και τα εύκολα συμπεράσματα. Για αυτό απ' τα κείμενα μας
απουσιάζουν οι οικονομικές αναλύσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αναγνωρίζουμε την κομβική
θέση που κατέχει η οικονομία ως ακρογωνιαίος λίθος του συστήματος. Πως να περιγράψουμε
όμως με οικονομικούς όρους τα άδεια μάτια ενός παιδιού που ζητιανεύει στα φανάρια, τις ουρές
στα συσσίτια, τους λογαριασμούς που τρέχουν και το κομμένο ηλεκτρικό, τα δανεικά, τα απλήρωτα
ενοίκια, αλλά το κυριότερο πως να μην παγιδευτούμε σε μια ανθρωπιστική συμπόνια χωρίς να
γυρεύσουμε την ευθύνη για την αδράνεια όλων αυτών που υφίστανται το μαστίγιο της οικονομίας
δίχως να αντιδρούν.
Γιατί είναι γεγονός πως την καταπίεση όλοι την βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας, όμως
η διαφορά είναι το τι κάνει ο καθένας για αυτό. Άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα και αλλάζουν κανάλι
στο τηλεκοντρόλ, άλλοι ρίχνουν το φταίξιμο στους ξένους “που μας παίρνουν τις δουλειές”, άλλοι
ζητάνε περισσότερη αστυνομία, άλλοι γίνονται οι ίδιοι αστυνομικοί και ιδιωτικοί security, άλλοι
εξακολουθούν να φορούν κομματικές παρωπίδες, άλλοι σπουδάζουν για να πιάσουν την “καλή” ή
να θρέψουν τις ψευδαισθήσεις των γονιών τους, άλλοι βρίσκουν κρυψώνες για να ξεχνούν όπως
την κατανάλωση στην Ερμού και το Σαββατόβραδο στο Γκάζι και κάποιοι λίγοι κάνουν την
απογοήτευση φωνή και την φορούν κουκούλα, σκαρώνοντας νέα σχέδια ανατροπής μέσα στα
σύγχρονα κρεματόρια της μητρόπολης.
Πλέον η κατανόηση έχει χρεοκοπήσει και οι εξηγήσεις γυρεύουν το λόγο. Η οικονομία δεν
είναι απλά μια επιστημονική μεθοδολογία για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά πρωτίστως μια
κοινωνική σχέση που θεμελιώνεται ως κριτήριο διαχωρισμού των ανθρώπων. Όταν τη δεκαετία
του '90 η εξουσία μπορούσε να προσφέρει την υπόσχεση του κόσμου της αφθονίας ,οι σημερινές
φωνές διαμαρτυρίας παραχωρούσαν τη θέση τους σε καταναλωτικά χαμόγελα αδιαφορώντας για το
πως μια τέτοια ευτυχία χτίζεται πάντα πάνω στις πλάτες της δυστυχίας άλλων ανθρώπων (πτώση
ανατολικού μπλοκ, μετανάστευση, εμφύλιοι πόλεμοι...). Τώρα λοιπόν είναι η σειρά του δυτικού
ανθρώπου να παλέψει με τα αδιέξοδα του πολιτισμού που ο ίδιος δημιούργησε. Εμείς ενάντια στη
λήθη των κοινωνικών ευθυνών ασκούμε έμπρακτα την κριτική μας όχι μόνο στο οικονομικό
βραχυκύκλωμα του συστήματος αλλά στο ίδιο το σύστημα αυτό καθ' αυτό και τους πολίτες του.
Για αυτό η Συνωμοσία δεν μιλάει την γλώσσα της ταξικής ανάλυσης αλλά της συνειδητής επιλογής
της επίθεσης , του ένοπλου αγώνα και της επανάστασης για τη συνολική ανατροπή.
Δεν χρειαζόμαστε το όραμα της μαζικής κοινωνικής εξέγερσης για να πιστέψουμε και να
πιαστούμε από κάτι, γιατί έχουμε εκτίμηση στον εαυτό μας και πίστη στους συντρόφους μας,
καθώς και τη βαριά πεποίθηση, πως αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή. Για αυτό καταργούμε από το
λεξιλόγιο μας το δήθεν επαναστατικό υποκείμενο των καταπιεσμένων προλετάριων.
ΙV) Οικονομική κρίση, κοινωνική πόλωση, η δική μας ευκαιρία.
“το ορατό γίνεται παρόν”
Βέβαια απ΄ την άλλη γνωρίζουμε πως σήμερα είναι η εποχή της μεγαλύτερης πρόκλησης για
τους επαναστάτες αυτού του κόσμου.
Το σύστημα όπως ήδη αναφέραμε περνάει το δικό του βραχυκύκλωμα και για το δυτικό
κόσμο η εποχή της υπόσχεσης της αφθονίας έχει κλείσει οριστικά. Η κοινωνική συναίνεση που
χτίστηκε γύρω απ΄ το καταναλωτικό ιδεώδες και την υπόσχεση της υλικής ευδαιμονίας φθείρεται
διαρκώς με τα απανωτά χτυπήματα της οικονομικής κρίσης. Ο πολιτισμός του εύκολου, γρήγορου
χρήματος και της αντίστοιχης κοινωνικής ανέλιξης δίνει την θέση του σε “οπισθοδρομικές”
καταστάσεις οικονομικής ανέχειας. Αυτή η κατάσταση, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οδηγεί
και θα οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές ( Γαλλία, Αγγλία κτλ). Είναι αναπόφευκτο, πως, στον
μέχρι πριν, ουδετεροποιημένο κοινωνικό κορμό θα αναπτυχθεί λόγω συνθηκών μια πόλωση προς
τα δύο άκρα. Στη μία περίπτωση θα επανενεργοποιηθούν τα συντηρητικά ένστικτα ενός μέρους
της κοινωνίας (γεγονότα Αγ. Παντελεήμονα, πλ. Αττικής, είσοδος της Χρυσής Αυγής στο δημοτικό
συμβούλιο) που θα εντοπίσουν την “πηγή του κακού” στους πιο αδύναμους, τους μετανάστες.
Ηλίθιες ατάκες όπως “αυτοί βρωμάνε”, “κουβαλάνε αρρώστιες”, “Αυτοί έφεραν την
εγκληματικότητα”, “το παρεμπόριο τους κλείνει τα μαγαζιά μας”, “Ρίχνουν τα μεροκάματα” είναι
μερικές από τις ετυμηγορίες που έχουν ήδη εξαπολύσει οι νέοι “εθνοσωτήρες” για να πείσουν και
να κερδίσουν την συναίνεση αρκετών χιλιάδων ντόπιων καταπιεσμένων.
Φυσικά και η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών έχει το αντίστοιχο μερίδιο
συνενοχής αφού και οι ίδιοι αναπαράγουν τα αντίστοιχα “ελληνικά” πρότυπα στο εσωτερικό των
κοινοτήτων τους, που επικρατεί ο μικροαστισμός, ο σεξισμός, τα οργανωμένα κυκλώματα, οι
φυλετικοί και εθνικοί διαχωρισμοί, η θρησκευτική μισαλλοδοξία και ο φανατισμός.
Στη δεύτερη περίπτωση, το υπόλοιπο κομμάτι του κοινωνικού κορμού θα κινηθεί προς την
πλευρά των κοινωνικών διεκδικήσεων. Ένα πολύχρωμο και πολύβουο φάσμα που περιλαμβάνει
στις γραμμές του από συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, δυσκοίλιους ΚΚΕδες, μετριοπαθείς αριστερούς,
ανένταχτους, προοδευτικούς μέχρι κοινωνιστές αναρχικούς, χούλιγκαν και μπαχαλάκηδες.
Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε περιόδους μεγάλης έντασης. Η πόλωση και οι κοινωνικές
αντιπαραθέσεις είναι αναπόφευκτες.
Η Ελλάδα συνεχίζοντας τον οικονομικό της κατήφορο θα γίνει θέατρο μεγάλων
συγκρούσεων.
Το ζήτημα είναι ποια πλευρά θα επιλέξει ο καθένας.
Εμείς αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μακριά... προφανώς ούτε στο συντηρητικό οχετό των
φασιστών αλλά ούτε και στο μέτωπο κοινωνικών διεκδικήσεων και αιτημάτων.
Η μειοψηφική μας δράση έχει κηρύξει προ καιρού το δικό μας πόλεμο χωρίς να διεκδικούμε
ούτε καλύτερους μισθούς ούτε καλύτερες συντάξεις, αλλά παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή, για
μια πιο ουσιαστική και αυθεντική αίσθηση της πραγματικότητας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θέλουμε να γευτούμε την αλαζονεία μιας υποτιθέμενης
αυτοεπιβεβαίωσης. Μακριά από εμάς τέτοια αξιώματα, απλά δηλώνουμε ξεκάθαρα την θέση μας.
Άλλωστε γνωρίζουμε πως δεν μας αρκεί, μόνο η ακαδημαϊκή γνώση της δυστυχίας, αλλά
κυρίως η αναζήτηση διαρκής επέμβασης ενάντια στην δυστυχία.
Η αναζήτηση βιωμάτων και εμπειριών.
Η αναζήτηση μιας προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας.
Η αναζήτηση επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους μακριά από οποιοδήποτε δογματισμό
καθαρής θεωρίας, ακόμα και απ΄ τον δικό μας.
Δεν είμαστε αλληλέγγυοι με την δυστυχία των ανθρώπων, είμαστε αλληλέγγυοι με το
σθένος με το οποίο κάποιοι δεν την ανέχονται.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο, στο σημείο της έντασης και των αντιφάσεων της κοινωνικής
πόλωσης θεωρούμε πως δημιουργούνται τα πρώτα ουσιαστικά ρήγματα στην κυρίαρχη τάξη
πραγμάτων και αυτό που μένει είναι να πιάσουμε το νήμα της επικοινωνίας και να το πάμε ένα
βήμα πιο πέρα. Όλη αυτή η κατάσταση, με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που
απογυμνώνουν το προσωπείο του δυτικού τρόπου ζωής, δίνει το έναυσμα στο περιθώριο των
προκαθορισμένων αντιδράσεων, να αναπτυχθούν νέες αυτόνομες συμπεριφορές και αρνήσεις.
Πιστεύουμε πως υπάρχουν και θα υπάρξουν νέες μειοψηφίες ανθρώπων έξω απ΄ τα πλαίσια του
κοινωνικού συντηρητισμού και των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που είτε βιωματικά, είτε
ενστικτωδώς, είτε συνειδησιακά θα απορρίψουν στην πράξη το σύνολο του πολιτισμού και των
σημερινών αξιών του χωρίς να εγκλωβιστούν σε έναν ηλίθιο ρατσισμό, αλλά ούτε σε μια
διεκδίκηση ενός καλύτερου μισθού.
Από εδώ που είμαστε μακριά, εκεί θέλουμε να βρεθούμε. Στην καρδιά της αλλαγής. Όλες
μας οι ενέργειες και τα κείμενα μας προσπαθούμε να είναι ένας άτυπος κώδικας επικοινωνίας, μια
λεπτή κόκκινη κλωστή που ταξιδεύει στον άνεμο με σκοπό να συνδέσει τις πιο απρόβλεπτες και
διάσπαρτες αυτόνομες προσωπικότητες. Γιατί δεν θέλουμε να βλέπουμε πίσω απο τις ταμπέλες του
εργάτη, του αναρχικού, του φτωχού, του μετανάστη, αλλά να αντικρίζουμε κατάματα τον καθένα
ως μια ξεχωριστή προσωπικότητα που κρίνει και κρίνεται μεσα απο τις επιλογές του.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν αντάρτη πόλης. Η σύνδεση με
διαφορετικούς ανθρώπους, η επικοινωνία έξω απ΄ τα στερεότυπα, μια χειρονομία αλληλεγγύης και
ανταπόδοσης από έναν άγνωστο. Δεν μας αρέσει να ατενίζουμε την πραγματικότητα απ΄ τα
αλαζονικά βουνά μίας δήθεν αυτοεπιβεβαίωσης, αντίθετα θέλουμε να διαχυθούμε μέσα στον
κοινωνικό ιστό μεταφέροντας το μήνυμα της ανταρσίας και διαβρώνοντας τις κολόνες των
στερεότυπων.
Να διαχυθούμε μέσα σε ένα ανένταχτο ρεύμα συμπεριφορών, στους αποκλεισμένους
κύκλους νεανικής παραβατικότητας, στην αμφισβήτηση των απογοητευμένων, στο ρεαλισμό αυτών
που χάνουν τις ψευδαισθήσεις τους, στον κόσμο των αξιοπρεπών φυλακισμένων, των
ανεξέλεγκτων των γηπέδων, της μουσικής υποκουλτούρας, των σχολείων, στο μαχητικό περιθώριο
όλου του φάσματος.
Αυτά τα άτομα, που μπορεί να μην πήραν μέρος σε καμία πολιτική συνέλευση, ούτε να
κατέβηκαν σε κάποια πορεία, ούτε καν να έχουν διαβάσει τις “αλήθειες” του μαρξ η του
μπακούνιν, μέσα απ' την ίδια την καθημερινή τους στάση, μέσα απ' τις αξίες τους, μέσα απ' τη ζωή
τους μπορεί να είναι πιο αναρχικοί απ' τους “μυημένους” αναρχικούς, πιο αγωνιστές απ' τους
επαγγελματίες αγωνιστές.
Η συγκυρία της οικονομικής κρίσης είναι η πιο κατάλληλη ευκαιρία να εκδηλωθούν και να
εκφραστούν αυτές οι ενεργητικές προσωπικότητες.
Να βγουν απ' το περιθώριο στο προσκήνιο. Να διεκδικήσουν το έδαφος των αυθεντικών
συμπεριφορών που τόσα χρόνια συνθλίβονταν μέσα στην κοινωνία του καθωσπρεπισμού και της
φαινομενικής απελευθέρωσης. Έτσι καταργούνται οι αρχηγοί, οι ρόλοι, οι μικρές και μεγάλες
εξουσίες.
Γιατί οι αντάρτες πόλης δεν είναι κάποια ελίτ που κατέχει την υπεραλήθεια. Είμαστε απλά
μια μειοψηφία που οπλιστήκαμε με επιθυμίες και αποφάσεις ενάντια στις μπλε στολές των
βασανιστών, στα σοβαρά κοστούμια των τυρράνων και στην κοινωνική ησυχία και σιωπή που
πυροβολεί πισώπλατα. Διαχέουμε τις αντιλήψεις μας, τον τρόπο δράσης μας, τις επιθυμίες μας, τα
“σωστά” και τα “λάθη” μας.
Και συχνά “εκτιθόμαστε” με το γνωστό τίμημα της απώλειας ενός θανάτου ή μιας φυλακής.
Δεν δείχνουμε σε κανέναν το σωστό δρόμο, απλώς οι ίδιοι διαλέξαμε έναν δρόμο που είναι
ανοιχτός στον καθένα.
Αφήνουμε οριστικά πίσω μας την προϊστορία της ταξικής πάλης. Δεν έχουμε καμιά
εμπιστοσύνη στην εργατική – υπαλληλική τάξη που υποκλίνεται στους αφεντάδες της και θέλει να
γίνει κατ' εικόνα και ομοίωση τους, ενώ ταυτόχρονα ξεσηκώνεται για τα ψίχουλα που της στερούν
απ' το τραπέζι.
Γιατί θεωρούμε πως ο δρόμος για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια είναι πάντα
προσωπικός και δεν χωράει σε στερεότυπα και ταμπέλες.
V) Αναρχοατομικισμός, η έννοια του αυθεντικού συλλογικού
Ο καθένας κρίνει και κρίνεται απ' τις επιλογές του. Για αυτό συχνά προωθούμε μέσα απ' τα
κείμενα μας την άναρχο – ατομικιστική αντίληψη ως ένα νέο τρόπο συμπεριφοράς και μοτίβο
δράσης. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μας ενδιαφέρει να ανοίξουμε έναν διάλογο με άλλους
ανθρώπους και να τους μεταδώσουμε ό,τι μας κάνει περήφανους που προχωράμε ακόμα πάνω σε
αυτό το χώμα. Άλλωστε με την ίδια θέρμη προσδοκούμε οποιαδήποτε κριτική που θα μας
προβληματίσει και θα μας κάνει καλύτερους.
Όμως δεν περιμένουμε την κοινωνική αποδοχή για να πράξουμε. Δεν συμβιβαζόμαστε με
την αναμονή “ώριμων” συνθηκών. Αν η κοινωνία δεν καταλαβαίνει της ιδέες μας, τότε το
πρόβλημα το έχει η κοινωνία. Αρκετά βάλαμε τους εαυτούς μας σε παρένθεση. Σε έναν κόσμο που
υπερισχύει το δίκαιο της υπεροχής της μάζας ,εμείς θα ακονίζουμε τις αρνήσεις μας για τώρα και
για πάντα. Έτσι υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών χωρίς να γίνουμε ένα κομμάτι απρόσωπων και
ανώνυμων συναινέσεων και συμβιβασμών.
Άλλωστε οι προσωπικές επιλογές και οι ατομικές πρωτοβουλίες είναι που διαμορφώνουν το
κάδρο της ζωής του καθενός.. Παράλληλα είμαστε πεπεισμένοι πως το ατομικό, είναι και η απαρχή
του αυθεντικού συλλογικού.
Μέσα απ΄ την ανθρώπινη επικοινωνία και συνεργασία ο καθένας ανακαλύπτει περισσότερο
τον εαυτό του και ταυτόχρονα τους γύρω του.
Στην επιθυμία μας να αντιμετωπίσουμε εχθρικά αυτόν τον κόσμο που μας δυναστεύει
συνεργαζόμαστε με ελεύθερες και αυτόνομες προσωπικότητες που αναζητούν τη ζωή σε όλη της
την ένταση και όχι σε μηνιαίες δόσεις. Αυτό το δίκτυο ανθρώπων που ανανεώνεται, κοντράρεται,
συζητάει, πράττει, σκέφτεται, προβληματίζεται και αναζητάει πάντα την εξέλιξη είναι η Ε.Ο.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Ένα παράνομο δίκτυο μειοψηφικής δράσης μεταξύ συντρόφων, χωρίς αρχηγούς και
ακολουθητές, που οργανώνει τις επιθυμίες και τις σκέψεις του πάντα με την πλευρά της
επανάστασης. Μέσα απ΄ τις πράξεις μας αρνούμαστε το μονοπώλιο της βίας και των όπλων απ΄ την
μεριά του κράτους.
VI) Οφθαλμός αντί οφθαλμού.
Αυτός είναι ο λόγος που συχνά χρησιμοποιούμε τον όρο του επαναστατικού τερρορισμού,
θεωρώντας πως απέναντι στον τρόμο που ασκούν οι “από πάνω” με τους πολέμους, τη φτώχεια, τα
εργατικά ατυχήματα, την αστυνομία, τις φυλακές, πρέπει να υπάρχει και η απάντηση του τρόμου
από τους “από κάτω”. Κι όσο και αν η αντάρτικη βία ενός εκρηκτικού μηχανισμού ή μιας
πολιτικής εκτέλεσης δεν συγκρίνεται με τις γενοκτονίες και τις δολοφονίες των κρατιστών, παρόλα
αυτά είναι μια μικρή μεταφορά του τρόμου στο αντίπαλο στρατόπεδο. Το γεγονός ότι όλα αυτά τα
καθάρματα που διαφεντεύουν τις ζωές μας είναι υποχρεωμένα να κυκλοφορούν μέσα σε
θωρακισμένα αυτοκίνητα, με μικρούς στρατούς συνοδείας ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας εξόδου
διασκέδασης είναι το ελάχιστο αντίτιμο για τον κόσμο που έχουν κατασκευάσει να κυβερνάνε.
Εμείς ως επαναστάτες έχουμε γνωρίσει την απώλεια του θανάτου συντρόφων μας, την
αιχμαλωσία των αδερφών μας στις φυλακές, το ανθρωποκυνηγητό των διωκτών μας και τώρα είναι
καιρός ο πόνος και η αγωνία να αλλάξουν στρατόπεδο. Ο επαναστατικός τερρορισμός συμβάλει με
τον τρόπο του σε αυτήν την κατεύθυνση και προωθεί την επαναστατική υπόθεση.
VII) Οι πράξεις δεν μιλούν από μόνες τους.
Αλλά οι πράξεις δεν είναι τίποτα όταν είναι ορφανές και τυφλές. Αντίθετα αποκτούν όλο
τους το νόημα όταν αναλαμβάνονται.
Εμείς ως Συνωμοσία ποτέ δεν πήραμε τον εύκολο δρόμο της υπεκφυγής, αλλά
αναλαμβάνουμε πάντα τα γεγονότα και τις πράξεις μας.
Αυτό όταν ξεκινήσαμε τη δράση μας, φαινόταν άτοπο, γιατί στην Ελλάδα στο
αντιεξουσιαστικό μαχητικό ρεύμα δεν υπήρχαν μέχρι τότε παράνομες υποδομές που να
χρησιμοποιούν μία σταθερή υπογραφή και ένα συγκεκριμένο λόγο (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις,
όπως παλιότερα οι Εμπρηστές Συνείδησης, το Μαύρο Αστέρι...).
Η κυριότερη αιτία ήταν η αντίληψη που υπάρχει ακόμα και σήμερα ότι “οι πράξεις μιλάνε
από μόνες τους” καθώς και ο φόβος της ποινικής δίωξης “για συμμετοχή σε οργάνωση” σε
περίπτωση σύλληψης.
Εμείς θεωρούμε πως καμία πράξη δεν μιλάει από μόνη της γιατί δεν υπάρχει επαναστατικό
σαμποτάζ, χωρίς τον αντίστοιχο ανατρεπτικό λόγο. Πόσο μάλλον όταν στο επαναστατικό ρεύμα
υπάρχουν τόσες διαφορετικές τάσεις. Για εμάς “οι θεωρητικοί που δεν ζουν μια εξεγερτική ζωή δεν
λένε τίποτα που να αξίζει να λεχθεί και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά δεν
πράττουν τίποτα που να αξίζει να γίνει”.
Όσον αφορά το ποινικό κόστος, αυτό είναι μια φυσική συνέπεια για την οποία ο καθένας
πρέπει να προετοιμάζεται πριν κηρύξει τον πόλεμο στο σύστημα, αλλιώς ας μην κάνει καν τον
κόπο να διαβεί το μονοπάτι της επαναστατικής δράσης. Δεν είναι δυνατόν οι νομικές συνέπειες να
κάνουν “εκπτώσεις” στον επαναστατικό λόγο. Η ενότητα των λέξεων και των πράξεων έρχεται
πάντα πρώτη παρόλες τις νομικές επιπτώσεις, ως η πεμπτουσία του ίδιου μας του αγώνα. Αυτό
πράτταμε πάντα ως Συνωμοσία και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
VIII) Η μέρα που δεν γύρισαν όλοι...
Την πρώτη μέρα του Νοέμβρη δύο αδέρφια μας, ο Γεράσιμος Τσάκαλος και ο Παναγιώτης
Αργυρού, περικυκλώνονται από αστυνομικούς της ομάδας Δίας και συλλαμβάνονται στο κέντρο
της Αθήνας. Πάνω τους έχουν δύο πιστόλια, πέντε γεμιστήρες, ένα αλεξίσφαιρο και δύο
εμπρηστικά δέματα με παραλήπτες την πρεσβεία του Βελγίου και το Γάλλο πρόεδρο Νικολά
Σαρκοζί. Έχει προηγηθεί η παράδοση άλλων δύο δεμάτων με προορισμό τη πρεσβεία του Μεξικού
και την διεύθυνση της Eurojust.
Όλα ξεκίνησαν όταν η υπάλληλος της ταχυμεταφορικής Swift Mail, θέλοντας να
ικανοποιήσει την περιέργεια και τον ντετεκτιβισμό της για χάρη της ασφάλειας ενός πρεσβευτή,
άνοιξε το δέμα καθ' υπέρβαση της εργασίας της, με αποτέλεσμα να γίνει ανάφλεξη, χωρίς όμως να
τραυματιστεί.
Η συνέχεια είναι γνωστή απ' τα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες. Το εν λόγω υποκείμενο
τηλεφώνησε στην αστυνομία και οι μπάτσοι απέκλεισαν όλη την περιοχή με δεκάδες δυνάμεις
συλλαμβάνοντας τους συντρόφους μας.
Βέβαια η πράξη της συγκεκριμένης υπαλλήλου βρίσκεται εκτεθειμένη στην κοινή λογική
και να είναι σίγουρη πως το όνομά της δεν θα λησμονηθεί εύκολα από το νέο αντάρτικο πόλης.
Όσον αφορά επιχειρησιακά την ίδια την ενέργεια, η προνοητικότητα μας ότι η
αλληλογραφία της κοσμικής αριστοκρατίας των πρεσβευτών δεν ανοίγεται απ' τους ίδιους αλλά απ'
το υπαλληλικό προσωπικό των πρεσβειών, μας υπαγόρευσε να μην χρησιμοποιήσουμε την ισχυρή
εκρηκτική ύλη που έχουμε αποθηκευμένη, παρά μόνο ελάχιστη ποσότητα αυτοσχέδιας μαύρης
πυρίτιδας ώστε να παραδοθεί το μήνυμα χωρίς τον τραυματισμό κάποιου ανθρώπου.
Έχοντας ακόμα συνυπολογίσει πως τα δέματα θα παρέμεναν μία μέρα στις αποθήκες των
ταχυμεταφορικών εταιρειών και θα παραδίδονταν την επόμενη από τους εργαζόμενους courier,
φροντίσαμε να είναι απόλυτα ασφαλής η συναρμολόγηση τους και ο μηχανισμός να ενεργοποιείται
μόνο κατά το άνοιγμα τους.
Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη προκήρυξη μας η δράση ενός αντάρτη πόλης
και η χρήση βίας που ασκεί στρέφεται αποκλειστικά ενάντια στα καθάρματα που εξουσιάζουν τις
ζωές μας και στους πιστούς υποτελείς που ασπάζονται τη θρησκεία της νόμιμης Τάξης. Όταν όμως
οι αφέντες μπορούν να πείσουν τους δούλους ότι ζουν ελεύθεροι, τότε τα νοήματα αντικρίζουν την
απώλεια της συνείδησης.
Συχνά βρισκόμαστε μπροστά στην αντιφατική διαπίστωση πως ορισμένοι υπάλληλοι
ταυτίζονται με τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ. Η ασφαλειομανία και ο κοινωνικός
χαφιεδισμός, που επιδεικνύουν αρκετοί εργαζόμενοι συντηρεί με τη σειρά του την ζωή του
συστήματος.
Έτσι σε μια κοινωνία που οι “ήρωες” πολίτες προστατεύουν τα λεφτά μιας τράπεζας απ'
τους ληστές, που άλλοι ζητούν ακόμη περισσότερη αστυνομία, που κάποιοι σέβονται τους νόμους
των διεφθαρμένων κυβερνώντων, που πολλοί καταδίδουν οτιδήποτε παρεκκλίνει απ' την
υποταγμένη κανονικότητα και ορισμένοι ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των επαναστατών,
εμείς στεκόμαστε απέναντι τους, έτοιμοι για μάχη μέχρις εσχάτων.
Γιατί η μνήμη δεν είναι σκουπίδι και το αίμα δεν είναι νερό...
IX) Καμπάνια αλληλεγγύης και στήριξης αντάρτικων ομάδων και αιχμαλώτων επαναστατών.
“Η μέρα μας θα έρθει,η μέρα μας θα έρθει...”
Bobby Sands
Σήμερα είναι επιτακτικό το ξεκίνημα μιας νέας φάσης στην εξέλιξη της επαναστατικής
σκέψης και δράσης. Ένα ποιοτικό άλμα που θα φέρει κοινές επιλογές ,οι οποίες βρίσκονται
εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ένα βήμα πιο κοντά. Σκοπός μας είναι η συγκρότηση ενός α-
φορμαλιστικού αντιεξουσιαστικού διεθνούς δικτύου αντάρτικων ομάδων και αυτόνομων
ατομικοτήτων.
Η δημιουργία ενός δικτύου που οι σύντροφοι και οι ομάδες που θα συμμετέχουν σε αυτό θα
ανταλλάσσουν εμπειρίες από όλο το φάσμα του αγώνα, απ' τον αυθόρμητο αναρχισμό, απ' την
ένοπλη πάλη, από την πολιτική ανωνυμία, απ' το εξεγερσιακό ρεύμα. Η αφετηρία ενός
διευρυμένου κύκλου επικοινωνίας, συζήτησης, αντίληψης και προβληματισμού. Ο πειραματισμός
μίας φόρμας συντονισμού ανατρεπτικών δράσεων και επιθέσεων σε διεθνές επίπεδο. Η λειτουργία
ενός πειραματικού εργαστηρίου ραδιουργίας με ανταλλαγή τεχνοτροπιών και υλικοτεχνικής
γνώσης στον τομέα του σαμποτάζ. Η οργάνωση μίας κολεκτίβας αλληλεγγύης στους
φυλακισμένους συντρόφους και μίας υποδομής στήριξης των καταζητούμενων επαναστατών. Η
πρόκληση ενός στοιχήματος που η εκπλήρωση του είναι πιο όμορφη απ' την αφετηρία που μπορεί
να δημιουργήσει... Όπως και να το δει κανείς είναι κάτι που επιθυμούμε να κάνουμε. Μέσα στους
επόμενους μήνες η επιθυμία μας αυτή θα επισφραγιστεί με την παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου
διεθνούς καλέσματος. Προς το παρόν στέλνουμε το χαιρετισμό μας στους φίλους, στους γνωστούς
και στους άγνωστους συντρόφους που οργανώνονται και πράττουν μέσα απ' τη ατομικότητα τους
και τις αντάρτικες ομάδες.
Ταυτόχρονα δεν θα μπορούσαμε να μην μιλήσουμε για τις απώλειες μας, για τα αδέρφια
που δεν είναι δίπλα μας. Το ζήτημα των φυλακισμένων επαναστατών (ανάμεσα τους και η λαμπρή
μειοψηφία των “ποινικών” που παραδίδουν μαθήματα αξιοπρέπειας και τιμής με τη στάση και τους
αγώνες τους) παραμένει μία γνώριμη πτυχή του ριζοσπαστικού αγώνα. Συχνά το ενδιαφέρον για
τους “ανθρώπους εντός των τειχών” αυξάνεται εν' όψει της εκδίκασης μίας υπόθεσης .
Παράλληλα στα δημοσιογραφικά ημερολόγια γράφονται θεαματικοί τίτλοι όπως “η
εξάρθρωση της τάδε οργάνωσης” ή “η ένοπλη συμπλοκή τρομοκρατών με δυνάμεις της
αστυνομίας”. Εμείς όμως θεωρούμε πως πρέπει οι ίδιοι να ξαναμιλήσουμε για τα φυλακισμένα
αδέρφια μας, γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται για απλά ονόματα σε τίτλους ειδήσεων και
εφημερίδων. Όλοι αυτοί οι σύντροφοι έχουν μια ατομική ζωή ,μία προσωπική σκέψη και ένα
ξεχωριστό πρόσωπο. Όλο το προηγούμενο διάστημα μιλήσαμε για κάποιους από αυτούς
αναφέροντας απλά το όνομα τους ενώ για κάποιους δεν το μάθαμε ποτέ. Μιλήσαμε αποσπασματικά
στο τέλος μίας προκήρυξης και στο σύνθημα που φωνάξαμε σε μία πορεία. Απολέσαμε έτσι τη
μνήμη, τη σύνδεση, την ιστορία.
Παράλληλα προσέχουμε, γιατί θέλουμε να αποφύγουμε οποιαδήποτε θυματοποίηση ή
ηρωοποίηση των φυλακισμένων συντρόφων. Αντίθετα επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένα
ζωντανό χώρο επικοινωνίας με αυτούς τους ανθρώπους, να τους δώσουμε το λόγο σε πρώτο
πρόσωπο, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και το πιο ουσιαστικό να ρίξουμε στη μάχη όλες μας τις
δυνάμεις για να τους πάρουμε πίσω μαζί μας και να ξαναβρεθούμε στις πρώτες γραμμές του αγώνα
για την επανάσταση. Δίπλα λοιπόν στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που ήδη υπάρχουν από
επαναστάτες και αντιεξουσιαστές, βάζουμε και εμείς το δικό μας χνάρι στην υπόθεση της
απελευθέρωσης των κρατούμενων και της καταστροφής των φυλακών. Σε μία πρώτη προσπάθεια
προς αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται η καμπάνιας διεθνής αλληλεγγύης που πραγματοποιήσαμε.
Η φιλία που μας συνδέει με κάποιους , αλλά και η βαθιά εκτίμηση με τους περισσότερους
που δεν είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε προσωπικά θα έμενε ανικανοποίητη βλέποντας αυτές τις
ιστορίες να λησμονούνται σε λίστες δικαστικών εγγράφων και αρχείων εφημερίδων. Οι
διαφορετικές αντιλήψεις, κάποια προσωπικά χαρακτηριστικά, όπως και η άγνοια κάποιων
στοιχείων λόγω χιλιομετρικών αποστάσεων δεν είναι ικανές να καταρρίψουν το αυτονόητο. Αυτοί
οι άνθρωποι δεν περίμεναν να τους βρει η ζωή στο καναπέ του σπιτιού τους, την αναζήτησαν οι
ίδιοι στο δρόμο της επανάστασης που όλα είναι εφικτά.
Στέλνουμε λοιπόν τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς και ένα νεύμα σύμπραξης στους
εξεγερσιακούς συντρόφους της άτυπης αναρχικής ομοσπονδίας της Ιταλίας (FAI informale). Η FAI
είναι ένα ανοιχτό αποκεντρωμένο δίκτυο ατόμων και ομάδων που εφαρμόζουν την άμεση δράση
και το σαμποτάζ ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η FAI μέσα από τις επιθέσεις της
(τοποθέτηση και αποστολή εκρηκτικών μηχανισμών σε πολιτικούς, στρατώνες καραμπινιέρι,
δικαστήρια, κ.α.) στέλνει ένα σαφές μήνυμα για τις αντιλήψεις και την πρακτική των εξεγερσιακών
αναρχικών. Παράλληλα έχει σταθεί δίπλα στους αγώνες των κρατουμένων για τη κατάργηση του
ειδικού καθεστώτος FIES των ισπανικών φυλακών εκφράζοντας την αλληλεγγύη της με επιθέσεις
επί ισπανικού εδάφους (αποστολή δύο εκρηκτικών μηχανισμών στα δικαστήρια της Βαλένθια).
Ενώ έχει χτυπήσει και ελληνικούς στόχους όπως το ελληνικό γραφείο τουρισμού και την ελληνική
πρεσβεία στη Μαδρίτη σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Ν. Μαζιώτη το 1999 (που σήμερα βρίσκεται
προφυλακισμένος έχοντας αναλάβει περήφανα την ευθύνη μαζί με τους συντρόφους του Κ. Γουρνά
και Π. Ρούπα για τον Επαναστατικό .Αγώνα.). Στις προκηρύξεις της η FAI προτάσσει τον
εξεγερσιακό αναρχισμό και ασκεί κριτική στις παλιές οργανώσεις και την ακίνδυνη θεωρητική
επαναστατική ρητορική τους. Παράλληλα είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια την Ανοιχτή επιστολή
στο αντιεξουσιαστικό κίνημα που προωθούσε την διεθνή οργάνωση και αλληλεγγύη. Ένα
στοίχημα που πάντα παραμένει επίκαιρο και ουσιώδες...
Επίσης χαιρετίζουμε τις αναρχικές ομάδες Praxedis G.Guerrero Autonomous Cells for
immediate Revolution και την Insurrectionalist Earth Liberetion Front που επιτίθενται στην
επικράτεια του Μεξικανικού κράτους. Οι σύντροφοι εκεί, χρησιμοποιούν αυτοσχέδιους
εμπρηστικούς και εκρηκτικούς μηχανισμούς χτυπώντας κυρίως στόχους της αστυνομίας
(αστυνομικά βαν, κλούβες, κ.α.). Σε μια προκήρυξή της για ένα διπλό χτύπημα σε ένα βαν της
αστυνομίας και σε μηχάνημα εκσκαφής η Insurrectionalist ELF αναφέρει: “ Δεν θα
υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της εργατικής ή της προνομιακής τάξης. Γιατί δεν πιστεύουμε
στον ταξικό πόλεμο. Είμαστε ατομικιστές και στρεφόμαστε ενάντια στον ανθρωποκεντρικό
πολιτισμό. Αγωνιζόμαστε ενάντια σε αυτήν την κοινωνία, διαδίδοντας τον αντικοινωνικό πόλεμο
μέσα απ΄ τις πράξεις μας. Υπερασπιζόμαστε τη Γη, γιατί πιστεύουμε ολοκληρωτικά στο σεβασμό
της. Δεν υπερασπιζόμαστε ούτε τους πλούσιους ούτε τους φτωχούς. Πολεμάμε ενάντια στον
πολιτισμό, για την απελευθέρωση της γης και την ολοκληρωτική ελευθερία. Ας γίνει αυτό
ξεκάθαρο”.
Την ίδια στιγμή στις μεξικανικές φυλακές κρατούνται ο Abraham Lopez από το 2009
.Κατηγορείται για δολιοφθορές και εγκληματική οργάνωση. Κάποιες από τις ενέργειες αυτές τις
έχει αναλάβει η ELF. Ο Andrian Magdaleno Gonzales ο οποίος κατηγορείται για εμπρηστικές
επιθέσεις σε τράπεζες και ενέργειες της ALF από το 2010. Η ποινή φυλάκισης του είναι 7 χρόνια.
Τέλος ο Braulio Arturo Duran Gonzales κατηγορείται για σειρά εμπρηστικών επιθέσεων σε
τράπεζες και άλλους στόχους.
Επίσης στέλνουμε τον δικό μας χαιρετισμό στους ένοπλους Αργεντίνους συντρόφους όπως
ο σχηματισμός των Luciano Arruga Brigata που χτυπούν ανελέητα τις δομές της χώρας. Αυτές οι
ένοπλες αντάρτικες ομάδες επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, απαλλοτριώνουν όπλα απ΄ τους
μπάτσους , κάνουν ληστείες αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη και πραγματοποιούν
βομβιστικές επιθέσεις στα σύμβολα της εξουσίας.
Στέλνουμε μια μεγάλη συντροφική αγκαλιά στον Gabriel Pombo da Silva ο οποίος μαζί με
τον Jose Fernades Delgado δραπέτευσαν από τις φυλακές FIES του ισπανικού κράτους το 2004.
Στην προσπάθειά τους να περάσουν τα γερμανικά σύνορα “συναντήθηκαν” με μπάτσους και
ακολούθησε ένοπλη συμπλοκή (υπόθεση των 4 του Άαχεν). Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε φυλακή
της Γερμανίας. Ο Gabriel καταδικάστηκε για την συμπλοκή σε 13 χρόνια ενώ ήταν ήδη έγκλειστος
πάνω από 24, τα 14 από τα οποία βρισκόταν στην απομόνωση. Ενώ ο συνεργάτης του Jose
καταδικάστηκε και αυτός σε 14 χρόνια φυλάκισης για την ίδια υπόθεση. Ο Gabriel στη φυλακή
δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Μέσα από τα εμπρηστικά και ανατρεπτικά κείμενά του δηλώνει
ξεκάθαρα πως θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό της επίθεσης. “Είμαστε κάποιοι που πιστεύουμε ότι
ήρθε η στιγμή να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε ό,τι δεν μας εξυπηρετεί, ό,τι μας σκλαβώνει
και μας αλλοτριώνει. Αντίθετα με το όραμα των μαζών προτείνουμε ότι από την κοινότητα των
συνειδητοποιημένων ατομικιστών που δεν ψάχνουν καμία κεντρική καθοδήγηση θα δημιουργηθεί
ένα σύνολο από ομάδες και ατομικότητες ενάντια στο πρόγραμμα της κυριαρχίας σε όλες του τις
πτυχές: οικονομική, τεχνολογική, πολιτική, κοινωνική, αρχιτεκτονική,κ.λ.π. Σύντροφοι ας μη
σπαταλάμε χρόνο , ενέργεια και συζητήσεις με αυτούς που ζουν για τις λέξεις και από τις λέξεις.
Εμείς είμαστε για τις πράξεις”. Ο σύντροφος εξαιτίας της περήφανης και αδιάλλακτης στάσης που
έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα απ΄ τους αγώνες του ενάντια στις φυλακές έχει βρεθεί
πολλές φορές στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Οι ιταλικές αρχές τον “επισκέφτηκαν”
θεωρώντας ότι συνδέεται άμεσα με την εξεγερσιακή οργάνωση FAI. Παράλληλα πρόσφατα ο ίδιος
είχε πραγματοποιήσει απεργία πείνας που εξελίχθηκε σε διεθνή καμπάνια αλληλεγγύης στην οποία
συμμετείχαμε και εμείς ανατινάζοντας το κτήριο της Εθνικής Ασφαλιστικής στη λεωφόρο Συγγρού.
Ταξιδεύοντας αρκετά χιλιόμετρα πιο πέρα συναντάμε στην Ελβετία τον Marco Camenisch
που συνελήφθει το 1980 για δολιοφθορές σε ηλεκτρικούς πυλώνες και μετασχηματιστές και
καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης. Ένα χρόνο αργότερα αποδρά από τη φυλακή και περνά 10
χρόνια στην παρανομία. Συλλαμβάνεται ξανά το 1991 κατά τη διάρκεια ελέγχου ρουτίνας στην
Ιταλία ,που εξελίσσεται σε συμπλοκή με μπάτσους. Ένας μπάτσος τραυματίζεται ενώ ο Marco
“προσθέτει” στις κατηγορίες του μία επιπλέον ενέργεια σαμποτάζ και την εκτέλεση ενός ακόμα
αστυνομικού από παλιότερη υπόθεση.
Τρεις επιπλέον οίκο αναρχικοί η Silvia Guerini ,ο Luca(Billy) Bernasconi και o Constantino
Ragusa βρίσκονται επίσης σε φυλακές της Ελβετίας για μεταφορά και απόπειρα τοποθέτησης
εκρηκτικού μηχανισμού στα ερευνητικά εργαστήρια νανοτεχνολογίας μεγάλης εταιρείας.
Συνελήφθησαν σε αυτοκίνητο στο οποίο βρέθηκε προκήρυξη ανάληψης ευθύνης μαζί με την
εκρηκτική ύλη. Μέσα από τις φυλακές συνεχίζουν τον αγώνα πραγματοποιώντας προσφάτως
απεργία πείνας.
Διασχίζοντας τον ατλαντικό μεταφερόμαστε σε στιγμιότυπα πολέμου στη χώρα της Χιλής .
Εκεί οι σύντροφοι Marcelo Villaroel και Freddy Fuentevilla βρίσκονταν έγκλειστοι σε φυλακή
υψίστης ασφαλείας στην Αργεντινή για παράνομη μεταφορά όπλων. Είχαν μπει παράνομα στη
χώρα γιατί η Χιλιανή κυβέρνηση τους κατηγορούσε πως συμμετείχαν σε μία επίθεση σε τράπεζα
που σκοτώθηκε ένας μπάτσος. Το κράτος της αργεντινής εξέδωσε και τους δύο στο κράτος της
Χιλής. Ο Marcelo είχε περάσει πολλά χρόνια στη φυλακή ως ανήλικος. Ξεκίνησε ως κοινωνικός
αγωνιστής ,ενώ στη συνέχεια έγινε μαχητής του Lautaro Movement. Υπέστη πολλά βασανιστήρια
ως ο νεότερος πολιτικός κρατούμενος στην Λατινική Αμερική. Αργότερα έγινε μέλος της ομάδας
Camina Libre η οποία αγωνιζόταν για τα ζητήματα των κρατουμένων και ενάντια στις φυλακές. Ο
συγκεκριμένος σύντροφος θεωρείται από τις χιλιανές αρχές ως ο πρόγονος της “υπόθεσης των
βομβών” στη Χιλή.
Για την “υπόθεση των βομβών”, διώκονται 14 άτομα τα οποία αρνούνται τις κατηγορίες .Η
όλη επιχείρηση της αστυνομίας για τη σύλληψή τους ήταν άκρως κινηματογραφική. Εισβολές σε
καταλήψεις και σπίτια συντρόφων ,ζωντανές μεταδόσεις και δηλώσεις πολιτικών για τον
αστυνομικό θρίαμβο της δημοκρατίας.
Αμέσως μετά ακολούθησε προκήρυξη – μανιφέστο από ομάδες που βρίσκονται στα
μετόπισθεν της παρανομίας οι οποίες δηλώνουν “Εμείς τοποθετήσαμε τις βόμβες. Οι στόχοι μας
ήταν τράπεζες ,πρεσβείες, οικονομικές επιχειρήσεις, αστυνομικά τμήματα, στρατώνες, εκκλησιές,
πολιτικά γραφεία, γυμναστήρια της άρχουσας τάξης και οτιδήποτε ανήκει στους ιστορικούς
καταπιεστές των εργαζόμενων ανθρώπων. Δεν μετανοούμε ,εξάλλου είμαστε περήφανοι και είναι
γεγονός πως η αστυνομία δεν μας έχει πλησιάσει. Είμαστε η ήττα τους.”
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε αυτές τις ομάδες που περήφανα και αδιάλλακτα αναλαμβάνουν
τις πράξεις τους.
Επιστρέφοντας στο σιδερένιο κράτος της Γερμανίας βρίσκουμε τον Thomas Meyer-Falk ο
οποίος βρίσκεται στη φυλακή από το 1996. Κατηγορήθηκε για ληστεία τράπεζας με σκοπό τη
χρηματοδότηση πολιτικών εγχειρημάτων. Το γερμανικό κράτος τον εκδικείται κρατώντας τον για
χρόνια στην απομόνωση. Η αλληλογραφία του ελέγχεται και βρίσκεται 23 ώρες έγκλειστος στο
κελί του. Ο ίδιος δηλώνει “Αν η απομόνωση είναι μία επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια,
ξοδεύοντας πάνω από 7 χρόνια σε τέτοιες συνθήκες, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Αλλά το μυαλό
μου είναι σταθερό και η αλληλεγγύη από τους έξω με κάνει να νιώθω δυνατό”
Ο Thomas κράτησε επιθετική στάση στο δικαστήριο υπερασπιζόμενος τις θέσεις του και
αρνούμενος να μετανιώσει. Το εφετείο του που πραγματοποιήθηκε το 2007 απέρριψε την υπό
όρους αποφυλάκισή του (είχε συμπληρώσει τα 2/3 της ποινής του) θεωρώντας τον επικίνδυνο.
Τέλος φτάνοντας στη γειτονιά των Βαλκανίων συναντάμε τον Jock Palfreeman 23 ετών ο
οποίος είχε το σθένος να τα βάλει με μία ομάδα 16 νεοναζί στη Σόφια της Βουλγαρίας όταν τους
είδε να επιτίθενται σε νεαρούς ρομα. Χρησιμοποίησε μαχαίρι για να τους απωθήσει, αλλά αυτοί
του επιτέθηκαν. Στη συμπλοκή που ακολούθησε σκότωσε έναν φασίστα και τραυμάτισε έναν άλλο.
Το δικαστήριο της Βουλγαρίας τον καταδίκασε σε 20 χρόνια φυλακής.
Αλλά και στην κοντινή Ρωσία όπως και στην Λευκορωσία οι σύντροφοι οργανώνονται και
επιτίθενται, δημιουργώντας εστίες ανατροπής και προχωρώντας σε πράξεις σαμποτάζ. Τους
στέλνουμε λοιπόν την αλληλεγγύη μας στις διώξεις και τις φυλακίσεις με τις οποίες το Ρωσικό
κράτος τους εκδικείται.
Φυσικά σε αυτό το σύντομο οδοιπορικό μνήμης, τιμής και αλληλεγγύης δεν θα μπορούσαμε
να μην αναφερθούμε σε ένα πρόσωπο που έχει στιγματίσει την ιστορία του αντάρτικου πόλης τόσο
στην Ισπανία ως μέλος του MIL όσο και στην Γαλλία ως μέλος της Action Directe. Μιλάμε για τον
αγωνιστή Jean Marc Rouillan που μέσα απ' την δράση και τα κείμενα του εντός και εκτός των
τειχών δεν παραχωρεί ούτε μία σπιθαμή εδάφους στον εχθρό. Του στέλνουμε τον σεβασμό μας και
θα κρατήσουμε μια φράση απ' τον ίδιο με ιδιαίτερο νόημα για τα “εντός” τρωτά σημεία των
ανατρεπτικών κύκλων. “στα σαλόνια της διαμαρτυρίας, τα οποία είναι γεμάτα ιδεολογικές
ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται καταγής σαν κουρέλια και απορροφούν σαν σφουγγαρόπανα
τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα κι
εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες.
Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μη χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται
εδώ, για να μην χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα
σχετικά με την δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητα τους, την ύπουλη προδοσία τους που
στάζει καθημερινά δηλητήριο”
Τερματικός σταθμός η ελληνική επικράτεια. Δεκάδες επαναστάτες αναρχικοί και
αξιοπρεπείς “ποινικοί” βιώνουν την “φιλοξενία” των ελληνικών φυλακών. Όμως δεν
συγκατανεύουν, δεν σκύβουν το κεφάλι, γιατί οι καπνοί απ' τις φωτιές στις ταράτσες κατά την
διάρκεια των εξεγέρσεων δεν έχουν λησμονηθεί. Να χαιρετίσουμε λοιπόν τον αναρχικό
επαναστάτη Γιάννη Σκουλούδη που συνελήφθη για την εμπρηστική επίθεση εναντίων κρατικών
οχημάτων της ΔΕΗ. Ο Γιάννης βρίσκεται με τη μεριά των αυθεντικών επαναστατών που
“χαρίζουν” όμορφες φωτιές στις νύκτες της Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος είχε την περηφάνια και το
σθένος να αναλάβει την ευθύνη για την πράξη του δίχως να προσφέρει το παραμικρό σημάδι
μεταμέλειας στις ανακριτικές αρχές.
Παράλληλα με τον Γιάννη στο στόχαστρο της αστυνομίας βρέθηκαν για την ίδια υπόθεση
άλλοι τέσσερις σύντροφοι, οι Δ. Διμτσιάδης, Σ. Τζίφκας, Δ. Φέσσας και ο Μ. Τσιλιανίδης. Οι ίδιοι
δεν παζάρεψαν τον λόγο τους, ούτε κρύφτηκαν πίσω από νομικά τεχνάσματα και ρητορικές
σκευωρίες. Διάλεξαν να φύγουν στα μετόπισθεν της παρανομίας για να μείνουν στην πρώτη
γραμμή της μάχης της επανάστασης. Οι σύντροφοι τους δεν τους άφησαν μόνους. Έσπασαν τα
δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, εξακολουθούν να φιλοδωρούν τις νύκτες με φωτιά και
πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω απ' τις φυλακές Αυλώνας που κρατείται ο Γιάννης μαζί με τον
αναρχικό επαναστάτη Παναγιώτη Μασούρα. Ο Παναγιώτης είναι ένας απ' τους λίγους
επαναστάτες που κατηγορείται και αυτός για την οργάνωση μας(για την ίδια υπόθεση κατηγορείται
και η αναρχική Κ. Καρακατσάνη που βρίσκεται στις γυναικείες φυλακές του ελαιώνα). Στέλνουμε
στον Παναγιώτη τη πιο μεγάλη μας Φιλία και το Σεβασμό μας.
Σε αυτό το “υπερσιβηρικό” ταξίδι μας στις φυλακές της δημοκρατίας με πλησιέστερους
σταθμούς το εφετείο (6 Δεκεμβρίου) του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη (απαλλοτριωτή τράπεζας)
και το δικαστήριο για την υπόθεση της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, ίσως να ξεχάσαμε
αρκετά πρόσωπα και ονόματα, αλλά ποτέ δεν τα λησμονήσαμε. Γιατί σύντροφοι να θυμάστε, όπου
κι αν βρισκόμαστε, στο Μαλανδρίνο, στον Κορυδαλλό, στον Αυλώνα στα πυκνά σκοτάδια της
παρανομίας, στη νύκτα ενός εμπρησμού ή στην “ουρά” μιας διαδήλωσης τα μάτια μας αντικρίζουν
έναν κοινό ουρανό. Και η αυγή του είναι μια δική μας νίκη. Η μέρα μας θα έρθει...
Για όλους τους παραπάνω λόγους και σαν ελάχιστη συμβολή επίθεσης και αλληλεγγύης
αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή 14 εμπρηστικών δεμάτων – βομβών στους
παρακάτω στόχους:
Πρεσβεία Βελγίου
Πρεσβεία Μεξικού
Πρεσβεία Χιλής
Πρεσβεία Γερμανίας
Πρεσβεία Γαλλίας
Πρεσβεία Ελβετίας
Πρεσβεία Βουλγαρίας
Πρεσβεία Ρωσίας
Στην Γερμανίδα Καγκελάριο Angela Merkel
Στον Ιταλό πρωθυπουργό Silvio Berlusconi
Στο Γάλλο πρόεδρο Nicola Sarcozi
Στο ευρωπαϊκό δικαστήριο
Στη διεύθυνση της Euro-just
Στα κεντρικά της Euro-pol

ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

star

25/11/2010athens.indymedia.org