Admin
Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056
Registration date : 10/07/2008
 |  Θέμα: Σύγχρονη ιατρική : Η νέα παγκόσμια θρησκεία 17.10.09 0:36 | |
|   Ότανοι χριστιανοί ιεραπόστολοι των τελευταίων τριών ή τεσσάρων αιώνων διέδιδαν το ευαγγέλιο στους αποκαλούμενους "πρωτόγονους λαούς”, θεώρησαν ότι αρκούσε και μόνο να καταστρέψουν ή να κάψουν τα διάφορα αντικείμενα λατρείας αυτών των ανθρώπων, προκειμένου να ξεριζωθούν οι θρησκείες, οι δεισιδαιμονίες και τα έθιμά τους.
Αιώνες μετά τις προσπάθειες των ισπανών κατακτητών να εκριζώσουν τον πολιτισμό των Ίνκας, ή τις προσπάθειες της Ιεράς Εξέτασης να συνθλίψει τους προτεστάντες «αιρετικούς», ή παρόμοιες προσπάθειες για να εξαφανιστεί το βουντού και πολλές αφρικανικές και ασιατικές θρησκείες, ξέρουμε ότι αυτή η αλαζονική αυθαιρεσία δεν λειτουργεί. Οι πεποιθήσεις εκείνες συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και σήμερα, μερικές φορές κάτω από διαφορετικούς μανδύες, πολλά χρόνια μετά την καταστροφή των αντικειμένων λατρείας που συνδέονται με αυτές.
Αυτό το μάθημα από την ιστορία δεν ισχύει μόνο για τους πρωτόγονους ανθρώπους και τις θρησκείες τους. Μπορεί εξίσου – αν όχι καλύτερα - να εφαρμοσθεί στις πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας μας. Πράγματι, ακόμη και επιφανειακή μελέτη του σύγχρονου πολιτισμού αποκαλύπτει ότι η υποτιθέμενη κοσμικοποίηση της παρούσας κοινωνίας είναι μια αυταπάτη.
Ακόμα κι αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συμφωνούν να εκδηλώνουν τις θρησκευτικές τους συνήθειες και πρακτικές - « συνήθως χριστιανοϊουδαϊκές στο δυτικό πολιτισμό» -οι πεποιθήσεις και οι δεισιδαιμονίες παραμένουν βαθιά ενσωματωμένες στο υποσυνείδητό τους, επηρεάζοντας πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής τους χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται.
Και όπως έχουν δείξει διάφορες κοινωνιολογικές μελέτες, οι δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις που συνήθως ήταν στενά συνδεδεμένες με τις επίσημες θρησκείες, σε πολλές περιπτώσεις, απλά έχουν μεταφερθεί σε άλλα αντικείμενα, πρόσωπα ή γεγονότα.
Τα καθημερινά βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τα οποία παρακολουθούν παγκοσμίως εκατομμύρια τηλεθεατών στις διάφορες χώρες, οι αστέρες του θεά*ματος και του αθλητισμού, οι ανθρωπιστικές ενώσεις, η μόδα και τόσα άλλα στη σύγχρονη ζωή, αυτά έχουν γίνει τώρα οι νέοι Θεοί τους οποίους λατρεύουμε ή φοβόμαστε, ή τα ιερά τα οποία λατρεύουμε ή βλασφημούμε. Σ’ αυτά δοκιμάζουμε ακόμα εκείνες τις πρωτόγονες θρησκευτικές τάσεις και συναισθήματα, και μπορούμε να πιστεύουμε χωρίς απαραιτήτως να χρειάζεται να σκεφτόμαστε ή να εκλογικεύουμε.
Εντούτοις, φαίνεται ότι αυτό που επηρεάστηκε περισσότερο από την ασυναίσθητη μετάθεση της θρησκευτικής εμπειρίας - και πιο συγκεκριμένα από την χριστιανοϊουδαϊκή ιδεολογία, τους μύθους, τις πεποιθήσεις, τις προσδοκίες και τις ελπίδες -είναι ο τομέας της ιατρικής.
Τα γεγονότα εμφανίζουν σαφώς – για όποιον κάνει τον κόπο να τα μελετήσει – ότι η ιατρική σήμερα καρπώνεται πίστωση υψηλού βαθμού που δεν την αξίζει και που είναι εντελώς δυσανάλογη προς τα πραγματικά αποτελέσματα ή τις υποσχέσεις της. Η πραγματική υγεία συνεχώς υποχωρεί, ενώ τα μεγάλα ιατρικά «θαύματα» όπως τα εμβόλια και τα αντιβιοτικά, δείχνουν τώρα σαφώς τα όριά τους, τα οποία μερικοί είχαν προβλέψει και για τα οποία είχαν προειδοποιήσει ευθύς εξαρχής.
Αυτή η πίστωση που δεν την αξίζει, προέρχεται συνήθως από το γεγονός ότι η ιατρική και η επιστήμη έχουν αντικαταστήσει τη θρησκεία ως τη μόνη σίγουρη πίστη μέσα σε ένα κόσμο αβέβαιο. Οι γιατροί και οι επιστήμονες θεωρούνται ιερείς της νέας θρησκείας, που δίδουν μέσω των βεβαιοτήτων της επιστήμης, αυτό που οι παλαιοί δυσφημημένοι Θεοί δεν ήταν ικανοί να δώσουν. Εάν δεν μπορούμε πλέον να πιστεύουμε στα θαύματα, τις θεραπείες και τους αφορισμούς των παλαιών θρησκειών, μπορούμε κάλλιστα να πιστεύουμε στα θαύματα, τις θεραπείες και τις καταστροφικές δυνάμεις της σύγχρονης επιστήμης.
Σχεδόν αδιόρατα, η ιατρική έχει πάρει το ρόλο του σωτήρα, ή του μεσσία, τα χαρακτηριστικά του οποίου οφείλουμε να εξετάσουμε. Ξανακοιτάζοντας μέσα στην ιστορία, δημιουργείται η αίσθηση ότι η ιατρική παρουσιάζει χαρακτηριστικά που σε διάφορες εποχές έχουν χαρακτηρίσει τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία: αυταρχισμός, συγκεντρωτισμός, έλεγχος και χειραγώγηση των ανθρώπων, λογοκρισία, προπαγάνδα, ολοκληρωτική υπακοή, αλάθητο, συντριβή των αιρετικών, εξαφάνιση της ατομικότητας.
Όλα αυτά, φυσικά, γίνονται στο όνομα της δημόσιας υγείας και του γενικού αγαθού, ακριβώς όπως η εκκλησία ενεργούσε για τη σωτηρία της ανθρωπό*τητας.
Επιτρέψτε μου να καταστήσω τη θέση μου σαφή. Δεν είμαι θεωρητικός των συνωμοσιών. Δεν πιστεύω ότι οι γιατροί, οι επιστήμονες και οι κυβερνήσεις σκόπιμα και διεφθαρμένα συνωμοτούν, κάνοντας κακή χρήση της ισχύος τους για αναζήτηση πλούτου, και ότι ο «μεγάλος αδελφός» και “αυτός ο υπέροχος νέος κόσμος”, βρίσκονται μόλις ένα βήμα μακριά μας.
Μάλλον, πιστεύω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο που κατά μεγάλο μέρος του συμβαίνει χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Αυτό που πιστεύω ότι συμβαίνει, είναι ότι οι άνθρωποι, είτε βρίσκονται μέσα στην ιατροφαρμακευτική βιομηχανία είτε έξω από αυτή, υποσυνείδητα επηρεάζονται από τους βαθιά ριζωμένους μέσα τους μύθους, φόβους και δεισιδαιμονίες που τώρα προβάλλονται επάνω στις νέες οθόνες της επιστήμης και της ιατρικής. Αυτό παράγει ένα καταπληκτικό παράδοξο.
Αν και η ιατρική θεωρεί για τον εαυτό της ότι λειτουργεί αποκλειστικά επιστημονικά και λογικά, χωρίς να αφήνει έδαφος για πνευματικές ή ανθρώπινες διαστάσεις (όπως πνευματικούς θεραπευτές, ή σαμάνους, τους οποίους αποπέμπει ως τσαρλατάνους), οργανώνεται και λειτουργεί με τρόπο που μπορεί να περιγραφεί ως εγγενώς θρησκευτικός.
Το παράδοξο είναι ότι, με την απόρριψη οποιασδήποτε πνευματικής διάστασης, η ιατρική γίνεται στην πραγματικότητα παιχνίδι των δυνάμεων και των μύθων που προσπαθεί να αγνοήσει και δεν μπορεί να ελέγξει. Αρνούμενοι και μόνο την ύπαρξη σε κάτι, ποτέ δεν το έχουμε κάνει να εξαφανιστεί, εκτός ίσως από τη συνείδησή μας, αλλά, αντί γι’ αυτό, το εκτοπίζουμε στο υποσυνείδητό μας, όπου, πέρα από κάθε έλεγχό μας, μπορεί να περιπλανιέται ελεύθερο, να προκαλεί όλεθρο, και να χειρίζεται ακόμα μεγαλύτερες δυνάμεις.
Μπορούμε να δούμε, κατόπιν, ότι ακόμα κι αν η κοινωνία μας θεωρείται κοσμική, έχει παραμείνει τόσο χριστιανική όσο ήταν έναν αιώνα πριν, με δύο όμως σημαντικές διαφορές. Πρώτο, η κοινωνία μας δεν το γνωρίζει αυτό. Θεωρείται λογική, επιστημονική, και χωρίς δεισιδαιμονίες. Δε μπορεί να αναγνωρίσει ότι, στην πραγματικότητα, εξακολουθεί, να τηρεί τα παλαιά θρησκευτικά τελετουργικά, κάτω όμως από νέο μανδύα.
Δεύτερο, η κοινωνία μας βιώνει τώρα τη θρησκευτική της εμπειρία μέσω κοσμικών μορφών – των ιατρικών, ειδικότερα - και συγχρόνως έχει μεταφέρει τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες της από τον πνευματικό κόσμο στον υλικό.
Η ιατρική, συνεπώς, έχει γίνει η νέα παγκόσμια θρησκεία. Οι συγκεκριμένοι μύθοι, οι πεποιθήσεις και οι ιεροτελεστίες του χριστιανισμού έχουν, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, προβληθεί στην ιατρική από την εποχή του Παστέρ. Όπως έχω εξηγήσει λεπτομερώς στο βιβλίο μου, μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει πολύ στενός παραλληλισμός μεταξύ της καθολικής θρησκείας και της σύγχρονης ιατρικής, αν και, ελλείψει χώρου, δεν μπορώ να μπω σε όλες τις λεπτομέρειες κάθε σύγκρισης σε αυτό το άρθρο.
Εν συντομία:
- οι παθολόγοι έχουν πάρει τη θέση των ιερέων
- ο εμβολιασμός διαδραματίζει τον ίδιο μυητικό ρόλο με το βάπτισμα, και συνοδεύεται από τις ίδιες απειλές και φόβους
- η αναζήτηση της υγείας έχει αντικαταστήσει την αναζήτηση για σωτηρία
- η πάλη ενάντια στην ασθένεια έχει αντικαταστήσει την πάλη ενάντια στην αμαρτία
- η εξόντωση των ιών έχει πάρει τη θέση του εξορκισμού των δαιμόνων
- η ελπίδα της φυσικής αθανασίας (κλωνοποίηση, εφαρμοσμένη γενετική μηχανική) έχει αντικαταστήσει την ελπίδα της αιώνιας ζωής
- τα χάπια έχουν αντικαταστήσει το μυστήριο του άρτου και του οίνου
- οι δωρεές για την έρευνα του καρκίνου προέρχονται από τις δωρεές για την εκκλησία
- ένα υποθετικό γενικό εμβόλιο θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα από όλες τις ασθένειές της, καθώς ο λυτρωτής έχει σώσει τον κόσμο από όλες τις αμαρτίες του
- η ιατρική δύναμη έχει γίνει σύμμαχος της κάθε κυβέρνησης, όπως ήταν η καθολική εκκλησία στο παρελθόν
- «οι τσαρλατάνοι» διώκονται σήμερα όπως οι «αιρετικοί» του χθες
- ο δογματισμός αποκλείει τις ελπιδοφόρες εναλλακτικές ιατρικές θεωρίες
- η ίδια απουσία ατομικής ευθύνης υπάρχει τώρα στην ιατρική, όπως προηγουμένως στη χριστιανική θρησκεία
- οι ασθενείς είναι αλλοτριωμένοι από τον οργανισμό τους, όπως ακριβώς οι αμαρτωλοί ήταν από την ψυχή τους.
Οι άνθρωποι χειραγωγούνται ακόμα από τους φόβους και τις παι*δαριώδεις ελπίδες τους. Ακόμα τους λένε ότι η πηγή των προβλημάτων τους είναι έξω από αυτούς, και ότι η λύση μπορεί να προέλθει μόνο από έξω. Δεν επιτρέπεται να κάνουν τίποτα από μόνοι τους και πρέπει να έχουν τη μεσολάβηση των γιατρών-ιερέων, τη χορήγηση των φαρμάκων-αγίας κοινωνίας, και την προστασία των εμβολίων-αφέσεων.
Ακριβώς όπως το μαγνητικό πεδίο κάποιου μαγνήτη που τοποθετείται κάτω από ένα φύλλο χαρτί ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο συγκεντρώνονται τα ρινίσματα σιδήρου στην επιφάνειά του, αποκαλύπτοντας τις αόρατες δυναμικές γραμμές μεταξύ των δύο πόλων του μαγνήτη, κατά τον ίδιο τρόπο ένα «θρησκευτικό πεδίο» αδιόρατα δομεί και οργανώνει την ανάπτυξη της σύγχρονης ιατρικής.
Αόρατο, αψηλάφητο, αυτό το «θρησκευτικό πεδίο» αποτελείται από όλες τις πεποιθήσεις, τους μύθους και τις αξίες της Χριστιανικής - και πιο συγκεκριμένα της καθολικής - θρησκείας. Με άλλα λόγια, η κοσμικοποίηση της κοινωνίας πραγματοποιήθηκε μόνο επιφανειακά. Απομακρύναμε τα «ρινίσματα σιδήρου», τις συγκεκριμένες θρη*σκευτικές μορφές, αλλά δεν αλλάξαμε το «ρεύμα των σκέψεων», το κρυμμένο από κάτω «θρησκευτικό πεδίο» το οποίο συνέχισε να ασκεί την ίδια επιρροή, αλλά τώρα μέσω της ιατρικής.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πίσω από τις διαφορετικές δομές της ιατρικής και της εκκλησία της Ρώμης βρίσκουμε τις ίδιες θεμελιώδεις έννοιες, τις ίδιες σχέσεις, τα ίδια χαρακτηριστικά, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες και προσδοκίες.
Αυτή η αντικατάσταση της θρησκείας με την ιατρική είχε και έχει πολλές ατυχείς συνέπειες. Στην ιατρική έρευνα, καθοδηγεί το τι πρέπει να ψαχτεί και το τι επιτρέπεται να ανακαλυφθεί. Οποιαδήποτε ανακάλυψη ή θεωρία που είναι σε διαφωνία με την κυριαρχούσα ορθόδοξη άποψη απορρίπτεται, και οι πρωτουργοί της αποκαλούνται αιρετικοί. Έτσι, ολόκληροι τομείς της έρευνας, καθώς επίσης και ελπιδοφόροι νέοι τρόποι προσέγγισης, αποκλείονται.
Επιπλέον, η ασυναίσθητη ανάγκη να προσαχθεί ο ιατρικός κό*σμος σε «θρησκευτική» υπακοή, οδηγεί συχνά σε (ακούσιες) παραποιήσεις αποτελεσμάτων, όπως σαφώς έγινε με τις ανακαλύψεις του Παστέρ. Το ιατρικό πιστεύω αποκτά προτεραιότητα απέναντι στην πραγματικότητα, οι επιστήμονες αρνούνται να αναγνωρίσουν κάτι όταν δεν ανταποκρίνεται στις προκαταλήψεις τους.
Και τελικά, η κρυμμένη θρησκευτική διάσταση της σύγχρονης ιατρικής εμποδίζει την ελεύθερη συζήτηση των ήδη εδραιωμένων πεποιθήσεων, παρεμποδίζοντας έτσι την σωστή επανεξέταση και κριτική τους. Πράγματι, ο δογματισμός, ο παραλογισμός και τα πάθη - όλα χαρακτηριστικά της θρησκευτικής εμπειρίας – αποκτούν προτεραιότητα απέναντι σε οποιαδήποτε ήρεμη και προσεκτικά μελετημένη επιχειρηματολογία, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα γεγονότα.
Η ίδια βιαιότητα που οδήγησε την εκκλησία να καταδικάσει το Γαλιλαίο για τις θεωρίες του, παρά τα επιστημονικώς αποδείξιμα γεγονότα, χρησιμοποιείται τώρα από την ιατρική για να απορρίψει οποιαδήποτε διατριβή που είναι αντίθετη προς τα δικά της δόγματα. Η επιστήμη έχει πάρει τα μαθήματά της από την εκκλησία.
Οι στόχοι στα γραπτά και στις ομιλίες μου γι’ αυτό το θέμα υπήρξαν επομένως αρκετοί. Αρχικά, θέλησα να αναδείξω το φαινόμενο αυτό της προβολής και μεταφοράς της θρησκευτικής ουσίας, το οποίο πραγματοποιείται στο ιατρικό πεδίο. Αφού αναγνωρίσουμε αυτό το φαινόμενο, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την ιατρική πρακτική από τις πνευματικές φιλοδοξίες που, λογικά, μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο σε πνευματική διάσταση.
Είναι επικίνδυνο να συγχέουμε την αιώνια ζωή με τη φυσική αθανασία, ή να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να επιτύχουμε συλλογική σωτηρία μέσω της επιστήμης και της εφαρμοσμένης γενετικής μηχανικής αντί της ατομικής σωτηρίας μέσω της αλλαγής μας και των προσωπικών μας επιτευγμάτων.
Επίσης ελπίζω ότι φέρνοντας στο προσκήνιο την επιρροή της θρησκευτικής πίστης στην ιατρική, που είναι ένα μόνο παράδειγμα ενός πολύ διαδεδομένου σήμερα φαινομένου, οι αναγνώστες θα αρχίσουν να σκέπτονται για το πώς οι πεποιθήσεις τους φιλτράρουν τις αντιλήψεις τους, προκαταλαμβάνοντας και διαστρεβλώνοντάς τις.
Κάθε φορά που ένα αντικείμενο, ένα πρόσωπο, μια κοινωνική ομάδα ή ένα γεγονός γίνονται στόχος θρησκευτικών προβολών, υπάρχει κίνδυνος. Τα πραγματικά χαρακτηριστικά τους εξασθενίζουν στα μάτια εκείνων που τα χρωματίζουν με τις πεποιθήσεις τους. Αυτοί οι στόχοι γίνονται έπειτα αντικείμενα θρησκευτικών παρορμήσεων, αδιαπέραστα σε οποιαδήποτε αιτιολόγηση, εάν εκφράζονται μέσω του φόβου, της έχθρας, της «δαιμονοποίησης» και της αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων, ή μέσω της θεοποίησης, της εξιδανίκευσης και της απεριόριστης αφοσίωσης.
Από την πριγκίπισσα Νταϊάνα στον Wacco, και από τη μητέρα Τερέζα στο Σαντάμ Χουσεΐν, υπάρχουν πολυάριθμα παραδείγματα για το είδος των συνεπειών που επέρχονται από αυτήν την μεταφορά της θρησκευτικής έκφρασης σε πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις.
Πέρα από αυτόν τον διαχωρισμό ιατρικής και θρησκείας, θα επιθυμούσα να ενθαρρύνω μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση των φόβων που βρίσκονται στα βάθη της συνείδησής μας, οι οποίοι παραμένουν οι κρυμμένοι καθοριστικοί παράγοντες των περισσοτέρων από τις ενέργειές μας. Όπως φαίνεται στο βιβλίο μου, αυτοί οι θεμελιώδεις φόβοι - φόβος του θανάτου, συνήθως, αλλά και φόβος του κακού, φόβος της δυστυχίας, φόβος του αποχωρισμού, φόβος της μοναξιάς - έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα, πάντα καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, να συνθέτει κάθε είδους πεποιθήσεις, σε μια προσπάθεια να εξορκίσει αυτούς τους φόβους.
Κατόπιν, με την ανάπτυξη της επιστήμης και την άνοδο του διανοητικισμού, η ανθρωπότητα έχει προσπαθήσει να δικαιολογήσει λογικά αυτές τις πεποιθήσεις, που κρύβονται κάτω από τον μανδύα της ιατρικής και των βιολογικών επιστημών.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν τρία στρώματα βαλμένα το ένα επάνω στο άλλο μέσα μας:
1) ένας πυρήνας φόβων, από τον οποίο έχουμε μάθει να προστατευόμαστε καλύπτοντάς τον με
2) ένα στρώμα πεποιθήσεων, που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς (ακόμα κι αν εκείνοι οι φόβοι δεν έχουν εξαφανιστεί), και που είναι και αυτό συγκαλυμμένο κάτω από
3) ένα διανοητικό βερνίκι, μια λογική πρόσοψη, τα οποία μας δημιουργούν την αυταπάτη ότι έχουμε ξεπεράσει τις δεισιδαιμονίες και τις πεποιθήσεις, και που μας προφυλάσσει από τους φόβους μας, κρατώντας μας ασφαλισμένους πίσω από διανοητική γνώση.
Αλλά στην πραγματικότητα, μόλις οποιοδήποτε απροσδόκητο γεγονός γρατσουνίζει αυτό το βερνίκι, οι ελλοχεύουσες πεποιθήσεις και οι φόβοι μας αποκαλύπτουν την παρουσία τους και την έμμεση επιρροή τους.
Εφ' όσον δεν αναγνωρίζονται, δεν γίνονται αποδεκτοί και δεν μετασχη*ματίζονται, αυτοί οι φόβοι θα τρέφονται εις βάρος κάθε τομέα της ανθρώπινης προσπάθειας. Η διάνοια δεν μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα και η καρδιά μπορεί να μην αγαπήσει πλήρως, εφ' όσον και τα δύο αυτά μπλοκάρονται από το μόνιμο στόχο του κατευνασμού των βαθύτερων ανησυχιών μας, οι οποίες συνεχίζουν να προσπαθούν να ξαναέρθουν στην επιφάνεια της συνείδησής μας.
Καμία τεχνολογική καινοτομία, καμία επιστημονική ανακάλυψη, καμία εξωτερική γνώση δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να αποφύγουμε αυτήν την αντιπαράθεση με τον εαυτό μας, και - πιο συγκεκριμένα - με τη σκιά μας. Είναι αρκετά διδακτικό να δει κανείς σε ποιο βαθμό οι διανοητικές και τεχνικές γνώσεις αυτού του αιώνα - συχνά αρκετά αξιοπρόσεκτες – παραμένουν αιχμάλωτες των φόβων που βασανίζουν συχνά την κοινωνία.
Αρκεί να εξετάσουμε στην κακή κατάσταση του πλανήτη μας, τον μεγάλο αριθμό των πολέμων και την εμφάνιση των νέων ασθενειών, για να δούμε πόσο μη παραγωγικός είναι αυτός ο τρόπος χρησιμοποίησης των εσωτερικών μας ικανοτήτων.
Τελικά, μέσω αυτής της αυξανόμενης συνειδητοποίησης και συνείδησης στην οποία προσκαλώ τους αναγνώστες μου, ελπίζω να ενθαρρύνω τη μεγαλύτερη ατομική ευθύνη, είτε στο ιατρικό είτε στο πνευματικό επίπεδο. Φαίνεται ανεξήγητο σε μένα το ότι πρέπει να χαρίζουμε τη δύναμή μας σε οποιαδήποτε εξωτερική αρχή (ιερείς, γιατρούς, εμπειρογνώμονες) και να τους κατηγορούμε έπειτα ότι την καταχρώνται εναντίον μας.
Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι ικανοί να είναι τελείως αμερόληπτοι και ανιδιοτελείς, ειδικά όταν τα χρήματα και η δύναμή τους βρίσκονται σε κίνδυνο. Και ειδικά όταν οι ψυχολογικές μελέτες δείχνουν ότι τα ευγενέστερα κίνητρα συχνά πηγαίνουν χέρι χέρι με τις πιο αμφίβολες ασυναίσθητες προθέσεις.
Επομένως, το να αναλάβουμε την προσωπική ευθύνη για την υγεία μας, την εσωτερική μας εξέλιξη, και τη ζωή μας σε κάθε επίπεδο, χωρίς να απορρίπτουμε οποιεσδήποτε διαθέσιμες οδηγίες ή συμβουλές, παραμένει η ασφαλέστερη και η πιο ανταμείβουσα τοποθέτηση.
Ο σκοταδισμός που συντηρείται κάτω από νέες μορφές, θα αντιμετωπιστεί όχι τόσο από τα φώτα της επιστήμης όσο από τους σπινθήρες τις δικής μας αυτεπίγνωσης, την οποία ο καθένας μπορεί να ξυπνήσει μέσα του. Τουλάχιστον, αυτή είναι η πεποίθησή μου.
Αυτό το κείμενο εμφανίστηκε αρχικά στο περιοδικό CONTINUUM και είναι η εισαγωγή στο βιβλίο "Médecine, Religion et Peur; l’influence cachée des croyances” του Olivier Clerc.Το βιβλίο έχει εκδοθεί στις εκδόσεις Jouvence, το 1999 στη Γαλλία. Ο Olivier Clerc έχει εργασθεί για 20 έτη στον τομέα της εναλλακτικής ιατρικής, της πνευματικότητας και της προσωπικής ανάπτυξης, ως συντάκτης, με*ταφραστής, δημοσιογράφος και εκδότης. Εκτός από το βιβλίο του για την ιατρική και τη θρησκεία, έχει γράψει και τα βιβλία: "Vivre ses rêves", Helios, 1983,) και "L’océan intérieur", Soleil, 1985 .Ήταν αρχισυντάκτης των εκδόσεων Jouvence, Ελβετία, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2001.
Του OlivierClerc
Επαφή με τον συγγραφέα: olivierfclerc@yahoo
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Admin στις 12.06.10 11:17, 2 φορές συνολικά | |
|
