''ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ''

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

"Χείματος ηνεμόεντος απ' αιθέρας οιχομένοιο..."

Πέρασε πια με τους πολλούς ανέμους του ο χειμώνας

κι η άνοιξη ολοπόρφυρη ροδογελά, ανθοφόρα.

Χλωμό στη γης απλώνεται, τη σταχτερή, χορτάρι,

τα δεντρα ξανανθίζουνε κι η φύση ανερραγώνει,

και τα λιβάδια της αυγής την απαλή δροσούλα

ρουφάνε και μοσκοβολούν, κι ανοίγουνε τα ρόδα.

Αναγαλλιάζει ο πιστικός, παίζοντας τη φλογέρα,

και χαίρεται τα ρίφια του τ' ασπρότριχα, ο τσοπάνος.

Μες στην πλατιά τη θάλασσα ναυτόπουλα αρμενίζουν,

κι ο ζέφυρος αργοφυσά και τα πανιά φουσκώνει.

Ευοί, ευάν, του Διόνυσου που φέρνει το σταφύλι,

όλοι του κράζουν και φορούν κισσό σταφυλωμένο.

Μέλισσες βοϊδογέννητες, μαστόρισσες πανώριες,

απάνω στα κουβάνια τους κάθονται σωριασμένες,

και μαστορεύουν όμορφα φρεσκόφτιαστες κερήθρες.

Και γύρω κελαηδούν πουλιά, λογιών λογιών ζευγάρια:

Θαλασσοπούλια στο γιαλό, στα σπίτια χελιδόνια,

κύκνοι στον ακροπόταμο κι αηδόνια μες στο λόγγο.

Τώρα που ξανανιώνει η γης κι οι κάμποι λουλουδίζουν,

που τραγουδάει ο πιστικός και χαίρεται τ' αρνιά του,

κι οι ναύτες αρμενίζουνε, κι ο Διόνυσος χορεύει,

και κελαηδούνε τα πουλιά, κι οργούνε τα μελίσσια,

πως θα'κανε ο τραγουδιστής χωρίς να τραγουδήσει;

(Μετάφραση: Δημ. Γρ. Βερναρδάκης)

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ι

Της Ηλιοφώρας τον καημό μου λέει η ψυχή να φύγω,

γνωρίζοντας τα πρώτα μου τα δάκρυα και τις ζήλιες.

Να το ξεφύγω δε μπορώ, κι ας μου το λέει η ίδια

και μου το κράζει η αδιάντροπη και τη λατρεύει ακόμα.

ΙΙ

Είν' το φιλί σου ξόβεργα. Τιμάριο, και τα μάτια

φωτιά φλογίζεις όπου ιδείς, τσακώνεις όπου αγγίζεις.

ΙΙΙ

Κέρνα και πάλι στην υγειά της Ηλιοδώρας, πάλι,

και το γλυκό ανακατεύε με το κρασί όνομά της.

Για θύμηση ύστερα εκείνης στεφάνωσέ με εμένα.

Κλαίνε -για δες- των εραστών φίλοι, τα ρόδα: βλέπουν

εκείνην σ' άλλην αγκαλιά να'ναι, όχι στη δική μου.

IV

Στην υγεία πίνω της Πειθώς, της Κύπρης Ηλιοδώρας,

αλλά και στης γλυκόλογης, της ίδιας Χάρης, πίσω.

Μια θεά μόνο είναι για με, και τ' όνομά της θέλω

το ποθητό με το κρασί να πιώ ανακατωμένο.

V

Σκοπόν εξαίσιο μέλπεις, μα της Αρκαδίας τον Πάνα,

σκοπόν εξαίσιο παίζεις, μα τον Πάνα, Ζηνοφίλη.

Πως να ξεφύγω; Οι Έρωτες ολούθε με κυκλώνουν

κι ούτε να πάρω ανασασμό λιγάκι δεν μ' αφήνουν.

Το κάλλος, το τραγούδι της ν' ανάβει τον καημό μου,

η γλύκα της ή -μα τι λέω; Φωτιά της όλα κάηκα !

VI

Ω κύμα του έρωτα πικρό και ζήλειες που φυσάτε

παντοτεινά και των γλεντιών φουρτουνιασμένο πέλαο,

σαν που με πάτε, με το νού τα δοιάκια αμολυμένα;

Μη θ' αντικρίσουμε ξανά τη Σκύλλα τη μαργιόλα;

VII

Οι Μούσες οι γλυκόλαλες, με την Πειθώ και ο Λόγος

τα χαλινάρια ο Έρωτας της ομορφιάς κρατώντας,

των Πόθων σου κομίσανε το σκήπτρο, Ζηνοφίλη,

αφού οι τρείς Χάριτες τις τρείς τους χάρες σου χαρίσαν.

VIIΙ

Της Ηλιοδώρας η φωνή καλλιο να ηχεί στα αυτιά μου,

ναί, μα τον Έρωτα, παρά του Απόλλωνα η κιθάρα.

(Μετάφραση: Γ. Κοτζιούλας)

ΙΧ

Τον τάφο πήρε γι' άντρα της η Κλεαρίστη η δόλια

την ώρα που της παρθενιάς τη χάρη απαρατούσε.

Το βράδυ ομπρός στο θάλαμο το νυφικό οι φλογέρες

λαλούσαν και πολύκοσμη γιορτή πολυαντηχούσε,

και το πρωί γρικήθηκαν ολολυγμοί και θρήνοι

κι ο υμέναιος ξάφνου γύρισε σε μοιρολόι πικρό,

σαν οι λαμπάδες που'φεγγαν στο νυφικό της στρώμα,

- πριν σβήσουν της εφέγγανε το δρόμο το στερνό.

Χ

Θα πλέξω εγώ το μενεξέ, στην τρυφερή μερτούλα

το νάρκισο, και γελαστά θα περιπλέξω κρίνα,

και κρόκο γλυκοθώρητο κι απανωτά ζουμπούλι

θα βάλω και τα λούλουδα των εραστών, τα ρόδα,

στο μυρωμένο μέτωπο καημός της Ηλιοδώρας,

ν' ανθοβολάει το στέφανο τα ομορφοπλέξουδά της.

ΧΙ

Ανθίζει τώρα οι μενεξές, ανθίζει ο αποβροχάρης

ο νάρκισος και στις πλαγιές τ' άγριο το κρίνο ανοίγει.

Τώρα κι η πολυαγάπητη μες στ' άνθη εξαίσιον άνθος

κι η Ζηνοφίλη, της Πειθώς ρόδο γλυκό έχει ανθίσει.

Τι μάταια πιο ανθολίβαδα γελάτε ακρόκορφά σας;

Είν' η αγαπό μου πιο γλυκιά 'π' όλα τα λούλουδά σας.

ΧΙΙ

Νύχτα ιερή και εσύ θαμπό λυχνάρι μου, κανένα

δεν πήραμε άλλο μάρτυρα στους όρκους, παρά εσάς,

κι αχώριστο όταν ομώσαμε να'μαστε πάντα ταίρι

εσείς τον διπλό δέσατε το λογο της καρδιάς.

Τώρα μου λέει, τους όρκους μας το πέλαο πως αρπάζει

και μι' άλλη πιά, λυχνάρι μου, τον βλέπει ν' αγκαλιάζει.

ΧΙΙΙ

"Πές της αυτά λοιπόν, Δορκάς... Πές της αυτό κατόπιν

και τρίτο αυτό... Όλα πες της τα, Δορκάς.... Εμπρός και γρήγορα,

μη στέκεις πια, κάνε φτερά - ... Δοκράς, μια στιγμή στάσου

που πας, Δορκάς, πως βιάζεσαι πριχού τ' ακούσεις όλα;

Σ' όσα είπα πρόσθεσε κι αυτό... Μα όχι - φλυαρίες...

... Τίποτε μη της πεις - ... Μα όχι... πες πως- ... Όλα, μα όλα, πες τα

πέρα για πέρα - πήγαινε... Δορκάς, μα τι έχω πάθει,

κι ενώ σε στέλνω προχωρώ και πάω κι εγώ μαζί σου;

(Μετάφραση: Π. Λεκατσάς)

XIV

Τζίτζικα ψάλτη, που μεθάς με της δροσιάς τη στάλα

κ αρχίζεις ερημόλαλα τραγούδια αγροτικά

και στα κλωνιά ακροκαθιστός, με δυό φτερά μεγάλα

και με το μαύρο σου κορμί μελίζεις λυρικά,

τώρα καινούριο γύρισε για τες Δρυάδες ήχο

και τρίζε, φίλε, στου Πανός το πείσμα να σε ιδώ,

για να ξεχνάω τον έρωτα κι υπνάκι να πετύχω

μεσημερνό, στον πλάτανο γερμένος κάτω εδώ.

(Μετάφραση: Σιμ. Μενάρδος)