Charles Simic

ΦΤΩΧΕΙΑ

Όταν κοίταξα τη φτώχεια μου:
Τις μπότες μου και την κοιλιά της γυναίκας μου,
Το ποντίκι το πιασμένο στην παγίδα
Και το πρόσωπο του παιδιού μου ενώ κοιμάται,
Ήξερα πως τίποτα δεν μπορεί να με πληγώσει πια.
Μπορώ να κινήσω μέσα στη νύχτα
Χωρίς ελπίδα,
Χωρίς διεύθυνση.

Τίποτα δεν μπορεί να με πληγώσει πια.
Ξέρω πως ζω.

Είναι ένα δώρο
Που πια δε φοβάμαι
Ν' ανοίξω.


μτφρ. Σ. Λ. Σκαρτσής