Ελληνική κρίση : ο μεγάλος ευρωπαϊκός διαγωνισμός ψεύδους του Ρολάν Ιρέ 
Crise grecque: le grand concours de mensonges européen
Οι Έλληνες κατηγορούνται πως είπαν ψέματα για να μπουν στο ευρώ. Ίσως. Αλλά δεν ήταν μόνοι. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσον αφορά την ελληνική κρίση σχεδόν οι πάντες προσέφυγαν στη «ξύλινη γλώσσα» και την υπεραισιοδοξία των κυβερνώντων, την άγνοια για τα οικονομικά ζητήματα και τον πολιτικό βολονταρισμό. Τα ψέματα και τα μισόλογα περίσσεψαν.
Πρώτο ψέμα: η προσήλωση στα ελληνικό χρέος
Αναμφίβολα πρόκειται για πρόβλημα, που στην Ελλάδα είναι λιγάκι σοβαρότερο από ότι σε άλλες χώρες -λιγάκι, το τονίζω- αλλά δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η διαφορά της στον πληθωρισμό με τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, ιδίως τη Γερμανία.
Την τελευταία δεκαετία δημιουργήθηκε σταδιακά ένα χάσμα της τάξης του 30%-40% μεταξύ ελληνικού και ευρωπαϊκού πληθωρισμού, πράγμα που σημαίνει πως κανένα ελληνικό προϊόν, ούτε καν οι ελιές, δεν είναι πια ανταγωνιστικό.
Αν δε λυθεί αυτό το ζήτημα, τα δάνεια του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) ή της Ευρώπης θα καταλήξουν στον πίθο των Δαναϊδων. Για να ξαναγίνουν ανταγωνιστικοί οι Έλληνες δε χρειάζεται να «σφίξουν το ζωνάρι» τους κατά 5% ή 10%, αλλά κατά 30% ή 40%.
Καμιά χώρα δεν πέτυχε κάτι τέτοιο· δε θα το πετύχουν ούτε εκείνοι.
Δεύτερο ψέμα (ή λάθος): η εμμονή στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη
Όλοι σχεδόν οι οικονομικοί γκουρού, οι διεθνείς σύμβουλοι και άλλοι μάντεις επιμένουν εδώ και δυο χρόνια πως η Ελλάδα δεν μπορεί να εξέρθει από την ευρωζώνη διότι αυτό είναι νομικά αδύνατο ή πολύ δύσκολο τεχνικά.
Πρόκειται περί παραλογισμού, ανάλογο με το να εμφανιστούμε σε ένα νοσοκομείο και να λέμε πως ο τάδε ασθενής δεν μπορεί να πεθάνει διότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο ή θα δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στην οικογένειά του!
Λέγεται επίσης: σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η υποτίμηση που θα ακολουθούσε θα ήταν πολύ πιο επώδυνες για τους Έλληνες, σε σχέση με τη λιτότητα που προσπαθεί να τους επιβάλει η Ευρώπη. Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Η υποτίμηση της «νέας» δραχμής θα σήμαινε πως η τιμή των εισαγόμενων προϊόντων θα αυξάνονταν κατά 30% ή 40% με ανάλογη επιβάρυνση των Ελλήνων. Είναι βέβαιο πως κάθε υποτίμηση είναι πάντα επώδυνη.
Αλλά αν η χρήση ενός υπερτιμημένου νομίσματος σημαίνει πως ζεις πάνω από τις δυνατότητές σου, η υποτίμηση είναι το ανάλογο με τη σωτήρια προσγείωση. Είναι επίσης αλήθεια πως κάθε υποτίμηση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα λιτότητας. Με τη διαφορά πως το σημερινό πρόγραμμα λιτότητας οδηγεί στο πουθενά:
*
Πρώτον, διότι είναι ανεπαρκές,
*
Δεύτερον, διότι δεν αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Στο βαθμό που η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας δεν αποκαθίσταται, οι Έλληνες δεν θα έχουν τίποτα να πουλήσουν για να ξεπληρώσουν τα χρέη που τους δίνουμε, που το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρουν θα είναι να τους βυθίσουν ακόμα περισσότερο στα χρέη.
Η υποτίμηση αντιθέτως, όσο επώδυνη κι αν είναι, θα επαναφέρει τη χώρα στο δρόμο της ανάκαμψης. Ανάκαμψης που δε θα είναι μεν δεδομένη, αλλά θα είναι τουλάχιστο δυνατή, κάτι που σήμερα δεν ισχύει.
Και είναι ακριβώς διότι οι Έλληνες διαισθάνονται πως οι θυσίες τους είναι μάταιες, που εξηγεί πόσο πολύ διστάζουν να τις κάνουν. Οι διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας και το κύμα της δυσαρέσκειας συνεχίζονται ασταμάτητα.
Η διεθνής κοινότητα παριστάνει πως πιστεύει πως τα μέτρα λιτότητας που υποσχέθηκε ο κ. Παπανδρέου έχουν ίχνος αξιοπιστίας. Για χαζούς μας περνάνε; Μας μιλάνε για τη Λιθουανία: αλλά αυτή η χώρα δε συμμετέχει στην ευρωζώνη και άρα μπορούσε να θυσιαστεί ελπίζοντας σε κάτι. Αν και σε τι την ωφέλησε αυτό;
Τρίτο ψέμα: η στήριξη της Ελλάδας
Τέλος, εξίσου ψευδεπίγραφη είναι η ρητορική περί «στήριξης της Ελλάδας». Λες και κάνουμε κανένα τηλεμαραθώνιο υπέρ του «ερυθρού σταυρού»! Οι Γάλλοι είναι γενναιόδωροι: το 60% επιδοκιμάζει την στήριξη της Ελλάδας. Οι Γερμανοί πάλι, δεν είναι: το 80% αρνείται να βοηθήσει την Αθήνα, έστω κι αν είναι ακριβώς η Γερμανία που θα πληγεί περισσότερο από τη διάλυση της ευρωζώνης (ενώ εμείς, οι Γάλλοι, θα είμαστε οι πιο κερδισμένοι!).
Αλλά όλα αυτά είναι πλήρως απατηλά: η περίφημη «ενίσχυση» της Ελλάδας δεν είναι παρά ένα σύνηθες δάνειο, με «τσιμπημένο» μάλιστα επιτόκιο. Δεν πρόκειται περί δωρεάς, ούτε περί βοήθειας ανάλογη με εκείνη που δίδεται σε χώρες που έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές.
Αλλά κι αν δε «βοηθούσαμε» κατ' αυτό τον τρόπο τους Έλληνες, αυτοί δε θα περνούσαν χειρότερα· αντιθέτως, θα αναγκάζονταν να χρεοκοπήσουν μια ώρα αρχύτερα και είναι γνωστό πως τα μόνα χρέη που κοστίζουν είναι αυτά που ξεπληρώνεις. Έστω κι αν δεν πρόκειται να πουλήσουν τα νησιά τους ή τον Παρθενώνα, ότι κι αν τους λένε τα γερμανικά ταμπλόιντ, η χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν η καλύτερη λύση -για όλους.
Όσο για τους λόγους αυτής της βοήθειας, σκοπός της δεν είναι παρά να κερδίσουν κι άλλα οι κερδοσκόποι, που ξέρουν καλά πώς να αισχροκερδούν εις βάρος της Ελλάδας.
Είναι πια καιρός να πάψει αυτός ο διαγωνισμός ψεύδους και ανοητολογίας και να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Εξάλλου, αν δεν το κάνουμε με τη θέλησή μας, σε λίγο θα μας αναγκάσει να το κάνουμε η ίδια η πραγματικότητα.
Ο Roland Hureaux είναι στέλεχος της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, επιφυλλιδογράφος στο «Μαριάν»
