Η πρώτη ανωμαλία που κατέγραψε το διαστημικό σκάφος Cassini ήταν μια μικρή, δυσδιάκριτη κηλίδα στην πυκνή ατμόσφαιρα του Κρόνου. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, η μικροσκοπική δίνη εξελίχθηκε σε παγκόσμια καταιγίδα, η οποία τύλιξε τον πλανήτη για σχεδόν ένα χρόνο.
Όπως ο μεγάλος ξάδελφός του ο Δίας, ο Κρόνος είναι στην πραγματικότητα ένας βίαιος κόσμος. Οι χρωματιστές, σχεδόν στατικές ζώνες που διακρίνονται στην ατμόσφαιρά του
Πατήστε στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγένθυνση Όνομα: kronos.jpg Εμφανίσεις: 8 Μέγεθος: 18,2 KB είναι στην πραγματικότητα ρεύματα αερίων που κινούνται με ταχύτητα 600 χιλιομέτρων την ώρα.
Κάθε 20 με 30 χρόνια, όμως, γιγάντιες καταιγίδες αναστατώνουν αυτές τις ζώνες και σχηματίζουν χρωματιστούς στρόβιλους σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.
Στον Δία, μια καταιγίδα μεγαλύτερη σε μέγεθος από τη Γη, που έχει γίνει γνωστή ως η «Μεγάλη Ερυθρή Κηλίδα», μαίνεται χωρίς διακοπή εδώ και αιώνες. Στον Κρόνο, όμως, οι ατμοσφαιρικές διαταραχές αυτού του είδους είναι συνήθως πιο βραχύβιες.
Η τελευταία καταιγίδα που κατέγραψε το Cassini, η αποστολή της NASA που μελετά το σύστημα του Κρόνου από το 2004, είχε ασυνήθιστα μεγάλη διάρκεια, αφού η ενεργή της περίοδος κράτησε 200 μέρες, μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Μάλιστα τα ταραγμένα σύννεφα που σχημάτισε παραμένουν ορατά στα μέσα Νοεμβρίου.
Η καταιγίδα εμφανίστηκε πέρυσι το Δεκέμβριο, περίπου στο μέσο του βόρειου ημισφαίριου, και σταδιακά επεκτάθηκε προς τα νότια σε μια απόσταση 15.000 χιλιομέτρων. Έκανε τελικά τον γύρο του πλανήτη καταπίνοντας μια έκταση 5 δισεκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων.
«Η καταιγίδα αυτή είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος τέρατος σε σχέση με όσα είχαμε δει προηγουμένως με το Cassini» σχολίασε ο Κούνιο Σαγιανάγκι, μέλος της ομάδας επεξεργασίας των εικόνων του Cassini στο Πανεπιστήμιο της Καλιφορνια στο Λος Άντζελες.
«Το γεγονός ότι αυτού του είδος τα ξεσπάσματα είναι περιοδικά, και εμφανίζονται στον Κρόνο κάθε 20 με 30 χρόνια, μάς λέει κάτι για το εσωτερικό του πλανήτη, αλλά είναι κάτι που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει» παραδέχεται.
«Η καταιγίδα στον Κρόνο μοιάζει περισσότερο με ηφαίστειο παρά με καιρικό σύστημα» προσθέτει ο Άντριου Ίνγκερσολ, μέλος μιας δεύτερης ομάδας απεικόνισης στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια.
«Η πίεση συνεχίζει να αυξάνεται για πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η καταιγίδα» επισημαίνει.
Επιβεβαιώνοντας μια θεωρητική πρόβλεψη της κβαντομηχανικής που είχε διατυπωθεί πριν από τέσσερις δεκαετίες, Σουηδοί ερευνητές κατάφεραν να παγιδεύσουν και να μετρήσουν μερικά από τα φωτόνια που εμφανίζονται και εξαφανίζονται αέναα μέσα στο κενό.
Επιβεβαιώνοντας μια θεωρητική πρόβλεψη της κβαντομηχανικής που είχε διατυπωθεί πριν από τέσσερις δεκαετίες, Σουηδοί ερευνητές κατάφεραν να παγιδεύσουν και να μετρήσουν μερικά από τα φωτόνια που εμφανίζονται και εξαφανίζονται αέναα μέσα στο κενό.
Μια από τις εντυπωσιακότερες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής είναι ότι το κενό, δηλαδή ο άδειος χώρος, στην πραγματικότητα μόνο κενό δεν είναι: βρίθει από σωματίδια που εμφανίζονται για μια στιγμή και μετά εξαφανίζονται χωρίς να γίνουν αντιληπτά. Λόγω του φευγαλέου χαρακτήρα του, τα σωματίδια που εμφανίζονται στο κενό λόγω αυτών των «κβαντικών διακυμάνσεων» ονομάζονται συνήθως εικονικά σωματίδια.
Η τελευταία μελέτη, δημοσιευμένη στο περιοδικό Nature, επιβεβαιώνει για πρώτη φορά μια θεωρητική πρόβλεψη που αφορά τα εικονικά σωματίδια και ονομάζεται «φαινόμενο Κάσιμιρ».
Το 1970, οι φυσικοί προέβλεψαν ότι, με βάση το φαινόμενο Κάσιμιρ, εικονικά φωτόνια που εμφανίζονται στο κενό μπορούν να μετατραπούν σε «αληθινά» φωτόνια αν αναπηδήσουν στην επιφάνεια ενός καθρέπτη που κινείται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός.
«Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατό να δημιουργήσουμε έναν καθρέπτη που κινείται αρκετά γρήγορα, αναπτύξαμε μια διαφορετική μέθοδο που δίνει τα ίδια αποτελέσματα» αναφέρει ο Περ Ντέλσινγκ, καθηγητής Πειραματικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο «Τσάλμερς» του Γκέτεμποργκ.
«Αντί να μεταβάλλουμε την φυσική απόσταση από έναν καθρέπτη, μεταβάλλαμε την ηλεκτρική απόσταση από ένα ηλεκτρικό κύκλωμα που λειτουργούσε ως καθρέπτης για τα μικροκύματα».
Ο «καθρέπτης» αυτός αποτελείται από μια συσκευή, εξαιρετικά ευαίσθητη στα μαγνητικά πεδία, η οποία ονομάζεται SQUID ή «υπεραγώγιμη συσκευή κβαντικής παρεμβολής». Αλλάζοντας την κατεύθυνση ενός μαγνητικού πεδίου δισεκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο, οι ερευνητές δημιούργησαν έναν εικονικό καθρέπτη που ταλαντώνεται με το 25% της ταχύτητας του φωτός.
«Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστούν από το κενό ζεύγη φωτονίων, τα οποία μπορέσαμε να μετρήσουμε υπό τη μορφή ακτινοβολίας μικροκυμάτων» αναφέρει ο Ντέλσινγκ. Το αόρατο αυτό φως «είχε ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες με αυτές που θα προέβλεπε η κβαντική θεωρία» διαβεβαιώνει.
Αυτό που συνέβη στη διάρκεια του πειράματος ήταν ότι ο καθρέπτης μετέφερε στα εικονικά φωτόνια ένα μέρος της κινητικής του ενέργειας, εμποδίζοντας έτσι την εξαφάνισή τους.
Το κενό περιέχει βέβαια όχι μόνο φωτόνια αλλά και άλλα φευγαλέα σωματίδια, τα οποία δεν παρατηρήθηκαν στο πείραμα. Η διαφορά είναι ότι τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, οπότε χρειάζονται λιγότερη ενέργεια για να «υλοποιηθούν».
Η έρευνα δεν έχει μεν προφανείς πρακτικές εφαρμογές, σύμφωνα όμως με τους ερευνητές βελτιώνει τις γνώσεις μας για θεμελιώδη φαινόμενα όπως οι κβαντικές διακυμάνσεις.
Στο απώτερο μέλλον, φωτόνια που προκύπτουν από το τίποτα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στο ερευνητικό πεδίο της κβαντικής πληροφορίας, το οποίο περιλαμβάνει την ανάπτυξη των λεγόμενων κβαντικών υπολογιστών.
Μια στήλη ατμού και στάχτης ύψους πέντε χιλιομέτρων εκτινάχθηκε από το πανύψηλο ηφαίστειο Ποποκατεπέτλ, χωρίς όμως να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην Πόλη του Μεξικού, που βρίσκεται σε απόσταση 65 χιλιομέτρων.
Οπως ανακοίνωσε το μεξικανικό Εθνικό Κέντρο Πρόληψης Καταστροφών, η έκρηξη της Κυριακής ήρθε έπειτα από τρεις ημέρες περιορισμένης αλλά συνεχούς εκπομπής ατμού και τέφρας.
Η υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας της Πόλης του Μεξικού διαβεβαίωσε ότι προς το παρόν δεν υπάρχει κίνδυνος για τη μεγαλούπολη και τις μικρές κοινότητες που βρίσκονται κοντά στο ηφαίστειο.
Το Ποποκατεπέτλ, με ύψος 5.450 μέτρα, ανήκει στα λεγόμενα στρωματοηφαίστεια, ή στρατοηφαίστεια, τα οποία σχηματίζονται από διαδοχικά στρώματα λάβας και στερεοποιημένης τέφρας.
Ο γίγαντας κοντά στην Πόλη του Μεξικού δεν έχει σταματήσει να εκρήγνυται περιστασιακά από το Δεκέμβριο του 1994.
H ισχυρότερη έκρηξή του εδώ και 1.200 χρόνια ήρθε τον Δεκέμβριο του 2000. Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι αναγκάστηκαν τότε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. ------------------------- Πηγή: Το ΒΗΜΑ
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Admin στις 26.11.11 13:16, 1 φορά
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
Λίγο, πολύ, σε όλους μας έχει τύχει να μπούμε σε ένα δωμάτιο και να μη θυμόμαστε τι θέλαμε να κάνουμε, να βρούμε ή να πάρουμε.
Μία νέα έρευνα του καθηγητή ψυχολογίας του Πανεπιστήμιο Notre Dame, Gabriel Radvansky, υποδεικνύει ότι η διέλευση από πόρτες προκαλεί κενά μνήμης. «Η είσοδος ή έξοδος από μία πόρτα, λειτουργεί ως ένα «συνοριακό γεγονός» στο μυαλό, το οποίο ταξινομεί τις διάφορες δραστηριότητες και τις απομακρύνει», εξηγεί ο καθηγητής.
Πατήστε στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγένθυνση Όνομα: proho1-300x234.jpg Εμφανίσεις: 11 Μέγεθος: 16,8 KB
«Η ανάκληση κάποιας απόφασης ή δραστηριότητας που έχει γίνει σε κάποιο άλλο δωμάτιο είναι δύσκολο να επιτευχθεί, επειδή έχει πλέον «αποθηκευτεί» σε κάποιον άλλον χώρο»
Η μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην Τριμηνιαία Εφημερίδα της Πειραματικής Ψυχολογίας.
Με την διεξαγωγή τριών πειραμάτων τόσο σε πραγματικά όσο και εικονικά περιβάλλοντα, οι συμμετέχοντες -όλοι σπουδαστές- κλήθηκαν να πραγματοποιήσουν κάποια εργασίες μνήμης, διασχίζοντας ένα δωμάτιο και καθώς διερχόντουσαν από μια πόρτα.
Στο πρώτο πείραμα, τα άτομα χρησιμοποίησαν ένα εικονικό περιβάλλον και μεταφερόντουσαν από το ένα δωμάτιο σε ένα άλλο, επιλέγοντας ένα αντικείμενο σε ένα τραπέζι, το οποίο αντάλλασσαν για ένα αντικείμενο σε ένα διαφορετικό τραπέζι. Πραγματοποιούσαν το ίδιο πράγμα, ενώ απλά κινούνταν μέσα σε ένα δωμάτιο, δίχως να περνάνε κάποια πόρτα.
Ο Radvansky διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντας φαινόταν να ξεχνάνε περισσότερο, όταν πέρναγαν μέσα από κάποια πόρτα, συγκριτικά με την κίνηση σε ένα δωμάτιο, γεγονός που υποδηλώνει ότι η πόρτα ή «οριακές περιπτώσεις» παρεμποδίζει την ικανότητα κάποιου να ανακτήσει σκέψεις ή αποφάσεις που λήφθηκαν σε διαφορετικό δωμάτιο.
Το δεύτερο πείραμα, που πραγματοποιήθηκε σε ένα πραγματικό περιβάλλον, απαιτούσε από τους σπουδαστές, να κρύψουν σε κουτιά τα αντικείμενα που επέλεγαν από το ένα τραπέζι και να το μεταφέρουν μέσα στο δωμάτιο και να επαναλάβουν το ίδιο, περνώντας μέσα από μία πόρτα. Τα αποτελέσματα στον πραγματικό περιβάλλον συνέπεσαν με αυτά στο εικονικό: το περπάτημα μέσα από κάποια πόρτα μείωνε την μνήμη.
Το τελικό πείραμα σχεδιάστηκε για να ελεγχθεί εάν οι πόρτες στην πραγματικότητα διαδραματίζουν το ρόλο του ορίου για δραστηριότητες και αποφάσεις που πάρθηκαν σε κάποιο περιβάλλον, ή εάν η ικανότητα κάποιου να θυμηθεί συνδέεται με το περιβάλλον στο οποίο η απόφαση – στην περίπτωση αυτή, η επιλογή ενός αντικειμένου – δημιουργήθηκε. Προηγούμενη έρευνα είχε καταδείξει ότι περιβαλλοντικοί παράγοντες επηρεάζουν την μνήμη και ότι πληροφορίες που αντλούνταν σε ένα περιβάλλον ανακτώνται καλύτερα όταν η ανάκτηση συμβαίνει στο ίδιο το περιβάλλον.
Οι συμμετέχοντες σε αυτό το στάδιο, περνώντας μέσω διάφορων θυρών, οδηγήθηκαν πίσω στο χώρου από όπου ξεκίνησαν. Τα αποτελέσματα έδειξαν καμία βελτίωση στη μνήμη, γεγονός που υποδηλώνει ότι η πράξη της μεταβίβασης από μια πόρτα χρησιμεύει ως ένας τρόπος για το μυαλό να ταξινομεί αναμνήσεις.
Τελικά το η έκφραση «έκλεισε την πόρτα αυτή και τα άφησε όλα πίσω», έχει μία πιο κυριολεκτική σημασία, εκτός από μεταφορική…
ΠΗΓΗ: proho.gr
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
Η ερωτική συνεύρεση (το ζευγάρωμα με εσωτερική γονιμοποίηση) μεταξύ των σπονδυλωτών ζώων άρχισε 50 εκατομμύρια έτη νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε.
Στη διαπίστωση αυτή μας οδήγησε η ανακάλυψη απολιθωμένου εμβρύου σε ψάρι που ανήκει στους πλακόδερμους ιχθύες και στο είδος Pterichthyodes milleri. Κατόπιν τούτου το συγκεκριμένο είδος ψαριού εισήλθε στην ομάδα των πρωτοπόρων σπονδυλοζώων -πρωτοπόρων από την άποψη των σωματικών χαρακτηριστικών τους- που προλείαναν το έδαφος για την έξοδο των τετραπόδων στη στεριά. Η σύνδεση αυτών των δύο γεγονότων δεν είναι καθόλου τυχαία, όπως εκτιμούν οι ερευνητές.
Η περίοδος των ιχθύων, ή αλλιώς το Δεβόνιο, ήταν η γεωλογική περίοδος κατά την οποία αφθονούσαν καρχαρίες και άλλα θαλάσσια είδη. Στο τέλος του Δεβονίου εμφανίστηκαν τα τετράποδα, που αποτέλεσαν τον προπομπό των μεγαλύτερων ζώων.
Εσχάτως οι ερευνητές διαπίστωσαν πως ένα συγκεκριμένο ζώο έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις νέες μορφές ζωής που ανέκυψαν αλλά και ως προς την έξοδο των τετραπόδων από το νερό στη στεριά. Πρόκειται για τον πλακόδερμο ιχθύ Pterichthyodes milleri.
Ανακάλυψαν πως ο Pterichthyodes milleri ήταν το πρώτο σπονδυλόζωο που συνουσιάστηκε και μάλιστα πολύ πιο νωρίς από ένα άλλο είδος ψαριού για το οποίο εκτιμούσαν έως σήμερα ότι εγκαινίασε την ερωτική συνεύρεση με εσωτερική γονιμοποίηση. Η εν λόγω διαπίστωση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μια σειρά χαρακτηριστικών κάνουν την εμφάνισή τους στο συγκεκριμένο είδος, οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα πως η συνουσία αποτέλεσε το κίνητρο για την έξοδο των προγόνων μας στη στεριά.
Ο πλακόδερμος ιχθύς Pterichthyodes milleri έκανε την εμφάνισή του στο προσκήνιο χάρη στον παλαιοντολόγο Τζον Α. Λονγκ. Με σειρά άρθρων στο περιοδικό «Nature» δεν προέβη μόνο στην παρουσίαση νέων απολιθωμάτων αλλά υπό το φως των καινούριων δεδομένων και ευρημάτων επικαιροποίησε και τις ερμηνείες του για τα παλαιότερα ευρήματα.
Το εξελικτικό πλεονέκτημα που χάρισε στους Pterichthyodes milleri η εσωτερική γονιμοποίηση ήταν τόσο σοβαρό που επέφερε θεμελιώδεις ανατομικές αλλαγές θέτοντας τα θεμέλια μελλοντικών εξελίξεων, όπως τον εποικισμό της στεριάς από τα σπονδυλόζωα. Γι' αυτό και το εύρημα του Τζον Α. Λονγκ τοποθετεί τον Pterichthyodes milleri με σταθερότητα στο γενεαλογικό δέντρο που οδηγεί στον άνθρωπο. Ηταν τα πρώτα ψάρια στα οποία εντοπίζονται γνάθοι. Ενδεχομένως αυτό συνδέεται με τη μετάβασή τους στη διαδικασία της συνουσίας και της εσωτερικής γονιμοποίησης. Από πολλά στοιχεία τεκμαίρεται ότι οι γνάθοι και ο μηχανισμός του δαγκώματος δεν συνιστούσαν αναγκαία προσαρμογή για τη θραύση της τροφής. Εξάλλου, στο στόμα του Pterichthyodes milleri δεν υπήρχαν πραγματικά δόντια αλλά ειδικές οστέινες πλάκες. Ο Τζον Α. Λονγκ θεωρεί πως οι γνάθοι του ψαριού αυτού αναπτύχθηκαν κυρίως σε συνάρτηση με την εμφάνιση της συνουσίας -έτσι το αρσενικό μπορούσε να κρατήσει γερά και να σταθεροποιήσει το θηλυκό τη στιγμή της μετάδοσης του σπέρματος. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε ο σχηματισμός των γνάθων οφείλεται στο γεγονός πως έτσι αυξανόταν η πιθανότητα να υπάρχουν απόγονοι μετά το ζευγάρωμα. Αργότερα στη διαδικασία της εξέλιξης οι γνάθοι απέκτησαν άλλο πρωταρχικό ρόλο, τον μηχανισμό του δαγκώματος.
Μετά το Δεβόνιο συντελέστηκε ο μεγαλύτερος μαζικός αφανισμός στην ιστορία της Γης. Είχε όμως προηγηθεί η εντυπωσιακή αύξηση των ειδών των ιχθύων. «Αν συγκρίνουμε τις ομάδες των ψαριών που είχαν εσωτερική γονιμοποίηση με αυτές που συνέχιζαν να αναπαράγονται αφήνοντας έξω τον γόνο, παρατηρείται μια σαφής τάση: ο σκοπός της εσωτερικής γονιμοποίησης είναι σαφώς συνδεδεμένος με την αύξηση της ποικιλομορφίας» τονίζει ο Τζον Α. Λονγκ. Η συγκεκριμένη τάση εξακολουθεί να καταγράφεται και στα σημερινά ψάρια.
Οι ερευνητές συμφωνούν ως προς το εξής: Τα ψάρια που αφήνουν έξω τον γόνο τους δεν διασπώνται σε τόσο πολλά νέα είδη, όπως συμβαίνει με τα ψάρια που αναπαράγονται με εσωτερική γονιμοποίηση. Ενδεχομένως, η τάση αυτή να ήταν πιο ισχυρή κατά τη διάρκεια του Δεβονίου.
Τότε ήταν κατά πολύ αυξημένος ο αριθμός των ψαριών που τρέφονταν από το γόνο άλλων ψαριών. Επομένως, τα ψάρια που μέσω της συνουσίας παρείχαν μεγαλύτερες εγγυήσεις στους απογόνους τους ως προς τις πιθανότητες επιβίωσης, διασφάλιζαν παράλληλα μεγαλύτερη ποικιλομορφία στους απογόνους τους που επιβίωναν και αναπαράγονταν.
Γάλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ένα νεφέλωμα που «γεννά» νέα άστρα είναι επίσης ο τόπος παραγωγής κοσμικής ακτινοβολίας, ενός εντυπωσιακού φαινομένου που παραμένει μυστηριώδες για την επιστήμη.
Πρόκειται για το νεφέλωμα Cygnus X, στον αστερισμό του Κύκνου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως «εργοστάσιο παραγωγής» νέων άστρων.
Η κοσμική ακτινοβολία
Οι κοσμικές ακτίνες ή κοσμική ακτινοβολία είναι μία κατηγορία ακτινοβολίας που αποτελείται από σωματίδια υψηλών ενεργειών τα οποία παράγονται σε κάποιες περιοχές του Σύμπαντος πολύ μακριά από τη Γη. Το πώς παράγεται η κοσμική ακτινοβολία παραμένει μυστήριο για τους επιστήμονες. Πιστεύουν ότι οι εκρήξεις σουπερνόβα (η αυτοκαστροφή ενός άστρου) βοηθούν τις κοσμικές ακτίνες να ταξιδεύουν με τρομερές ταχύτητες στο Διάστημα.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αν παραχθεί κοσμική ακτινοβολία σε αποστάσεις μικρότερες των 6.500 χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Αν συμβεί κάτι τέτοιο και η λάμψη των κοσμικών ακτίνων φθάσει στη Γη τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για τον πλανήτη μας. Ακόμη και αν η λάμψη διαρκέσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα οι συνέπειες της θα είναι ανυπολόγιστες και θα διαρκέσουν μέχρι και για 15 χρόνια.
Η «υπερφυσαλίδα»
Πριν από πέντε χρόνια αστρονόμοι εντόπισαν κοσμικές ακτίνες που φαινόταν να έρχονται από την περιοχή που βρίσκεται το νεφέλωμα Cygnus X. Το νεφέλωμα ανήκει σε μια κατηγορία νεφελωμάτων που οι επιστήμονες ονομάζουν «αστρικές υπερφυσαλίδες». Το γεγονός δεν σήμαινε ωστόσο ότι το συγκεκριμένο νεφέλωμα ήταν η πηγή των ακτίνων επειδή οι κοσμικές ακτίνες επηρεάζονται από τα μαγνητικά πεδία που μπορούν να εκτρέψουν την πορεία τους μέσα στο Διάστημα.
Ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Diderot στο Παρίσι έστρεψαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Fermi, που εντοπίζει ακτίνες γάμμα, στο Cygnus X που έχει διάμετρο 100 ετών φωτός. Οι ακτίνες γάμμα παράγονται όταν οι κοσμικές ακτίνες αλληλεπιδρούν με την ύλη ή το φως και ο συγκεκριμένος τύπος ακτίνων δεν επηρεάζεται από τα μαγνητικά πεδία.
Το ασχημόπαπο-γάμμα
Οι παρατηρήσεις έδειξαν ότι στο εσωτερικό του νεφελώματος υπάρχει έντονη παρουσία ακτίνων γάμμα. Μάλιστα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ακτίνες γάμμα έχουν σχηματίσει μέσα στο νεφέλωμα μια περιοχή υψηλής λαμπρότητας η οποία μοιάζει με πάπια. Σύμφωνα με τους ερευνητές οι συγκεκριμένες ακτίνες γάμμα φαίνεται ότι είναι «φρέσκες» γεγονός το οποίο σημαίνει ότι βρίσκονται ακόμη πολύ κοντά στην πηγή της δημιουργίας τους η οποία δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εντός του νεφελώματος.
«Υπάρχει ένα ασχημόπαπο μέσα σε ένα κύκνο» αναφέρει η Ιζαμπέλ Γκρενιέ, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται η εκπομπή ακτίνων γάμμα μέσα από κάποια υπερφυσαλίδα. Πιστεύω ότι αν κοιτάξουμε προσεκτικά μέσα και σε άλλες υπερφυσαλίδες θα διαπιστώσουμε την παρουσία κοσμικής ακτινοβολίας» αναφέρει ο Μπομπ Μπινς, του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον που δεν μετείχε στην έρευνα η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».
Είναι εξωπραγματική η εξέλιξη της τεχνολογίας αν και πιστεύω ότι δεν θα το δούμε στο εμπόριο αφού έρχεται σε σύγκρουση με τεράστια οικονομικά συμφέροντα......
Τι άλλο θα δούμε άραγε;
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
Εντοπίστηκαν δύο μαύρες τρύπες με μάζα δέκα δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου!
Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη πραγματοποίησε ομάδα αμερικανών ερευνητών. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν δύο κολοσσιαίες μαύρες τρύπες, τις μεγαλύτερες που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα στο Σύμπαν. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι δύο μελανές οπές έχουν παρόμοια μάζα και υπολογίζουν ότι κάθε μια εξ αυτών έχει μάζα δέκα δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου!
Οι δύο μαύροι γίγαντες
Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια εντόπισε τις δύο τρύπες χρησιμοποιώντας επίγεια αλλά και διαστημικά τηλεσκόπια. Η μια βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία NGC 3842 και η άλλη στο κέντρο του γειτονικού του NGC 4889. Οι δυο γαλαξίες ανήκουν σε ένα σμήνος το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 310 εκαοτμμυρίων ετών φωτός από τον δικό μας.
Το προηγούμενο ρεκόρ κρατούσε μια μαύρη τρύπα με μάζα 6.3 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου. Οι επιστήμονες πίστευαν παρ' όλα αυτά ότι υπάρχουν και μεγαλύτερες, εκτίμηση που τελικά επαληθεύτηκε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο.
Η ανακάλυψη είναι εκτός από εντυπωσιακή και εξαιρετικά χρήσιμη για την επιστημονική κοινότητα. Αυτό γιατί το μέγεθος των δύο τρυπών ξεπερνάει κατά πολύ τις προβλέψεις και θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί για τη δημιουργία και κυρίως την εξέλιξη αυτών των μυστηριωδών κοσμικών αντικειμένων. Η νέα ανακάλυψη προσφέρει νέα στοιχεία που θα φωτίσουν το φαινόμενο των μαύρων τρυπών. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
ο VFTS 102 περιστρέφεται πιο γρήγορα από κάθε άλλο άστρο στο Σύμπαν
Με τη βοήθεια του πολύ ισχυρού τηλεσκοπίου VLT στην Χιλή, διεθνής ομάδα αστρονόμων εντόπισε ένα άστρο που περιστρέφεται πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο στο Σύμπαν. Το VFTS 102 βρίσκεται σε απόσταση 160 χιλιάδων ετών φωτός στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, τον τρίτο κοντινότερο στον δικό μας γαλαξία.
Σύμφωνα με τους αστρονόμους το VFTS 102 περιστρέφεται με ταχύτητα μεγαλύτερη από δύο εκατομμύρια χλμ/ώρα, τριακόσιες φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα περιστροφής του Ηλιου.
Η ταχύτητα με την οποία κινείται το άστρο είναι λίγο πριν το όριο όπου οι φυγόκεντρες δυνάμεις αρχίζουν να διαλύουν την ύλη. Το άστρο βρίσκεται στο κέντρο ενός εντυπωσιακού νεφελώματος, γεμάτου από λαμπερά άστρα το οποίο, λόγω του σχήματός του, έχει λάβει την ονομασία «Ταραντούλα».
To νεφέλωμα «Ταραντούλα» στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το VFTS 102.
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
Οι ειδικοί που χειρίζονται τα επιστημονικά δεδομένα που επιστρέφουν στη Γη από το τηλεσκόπιο Κέπλερ της ΝΑΣΑ ανακοίνωσαν χθες πως το παρατηρητήριο μπόρεσε να ταυτοποιήσει τους πρώτους εξωπλανήτες που είναι παρόμοιοι με τη Γη σε μέγεθος.
Οι εξωπλανήτες αυτοί, ωστόσο, δεν βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη του πατρικού τους άστρου.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ανακάλυψη από τον κυνηγό-τηλεσκόπιο της ΝΑΣΑ το τελευταίο δίμηνο. Η επιστημονική ομάδα ανακοίνωσε την ανακάλυψη του πρώτου εξωηλιακού πλανήτη που βρίσκεται στην κατοικήσιμη ζώνη του άστρου-ήλιου.
Οι δύο πετρώδεις, στο μέγεθος της Γης, πλανήτες που ονομάστηκαν Κέπλερ-20e και Κέπλερ-20f, αντιπροσωπεύουν τα πρώτα ευρήματα του είδους τους και είναι οι μικρότεροι εξωπλανήτες που ανακαλύφθηκαν ποτέ.
Για την ανεύρεση παρόμοιων πλανητών κατασκευάστηκε το τηλεσκόπιο Κέπλερ. Οι δύο εξωπλανήτες δεν βρίσκονται στην κατοικίσιμη ζώνη του άστρου γιατί είναι πολύ κοντά στην επιφάνεια του και από την πολύ υψηλή θερμοκρασία (αρκετών εκατοντάδων βαθμών) ούτε οι υδρατμοί δεν μπορούν να συγκρατηθούν γύρω τους ώστε να υπάρξει ατμόσφαιρα.
Οι δύο εξωπλανήτες βρίσκονται 1000 έτη φωτός μακριά, στο αστρικό σύστημα Κέπλερ-20 το οποίο βρίσκεται στον αστερισμό της Λύρας. Ο ήλιος τους έχει σε τροχιά γύρω του πέντε πλανήτες εκ των οποίων οι δύο τελευταίοι μόλις μόλις ανακαλύφθηκαν.
Το εντυπωσιακό είναι το μικρό τους μέγεθος (ο Κέπλερ-20e είναι μικρότερος από την Αφροδίτη). Στόχος του τηλεσκοπίου Κέπλερ είναι να βρει πλανήτες στο μέγεθος της Γης που να βρίσκονται εντός της κατοικίσιμης ζώνης των άστρων και άρα να έχουν μία συγγενική με της Γης θερμοκρασία.
Με την πρόσφατη ανακάλυψη αποδεικνύεται ότι το τηλεσκόπιο μπορεί να κάνει μια χαρά τη δουλειά του και οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις του επίκεινται. Από τότε που εκτοξεύθηκε το 2009, το τηλεσκόπιο ανακάλυψε πάνω από 2000 ‘υποψήφιους πλανήτες’ και τον περασμένιο Φεβρουάριο ανακοινώθηκε πως 68 από αυτούς μοιάζουν να έχουν το μέγεθος της Γης.
enet.gr
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
H NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια καλλιτεχνική απεικόνιση από ένα σπάνιο όσο και εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο το οποίο παρακολουθεί διεθνής ομάδα αστρονόμων.
Το 1993 εντοπίστηκε στον γαλαξία NGC 3031 (γνωστό και ως Μ81) μια έκρηξη υπερκαινοφανούς αστέρα (σουπερνόβα) η οποία έλαβε την κωδική ονομασία SN 1993J.
Ο γαλαξίας NGC 3031 βρίσκεται σε απόσταση 12 εκατομμυρίων ετών φωτός από τον δικό μας και είναι και αυτός ένας μεγάλος σπειροειδής γαλαξίας. Η έκρηξη οφειλόταν στην κατάρρευση ενός κόκκινου γίγαντα ο οποίος όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια αποτελούσε ένα αστρικό δίδυμο με έναν μπλε αστέρα.
Όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες ο μπλε αστέρας όχι μόνο επέζησε της τρομερής έκρηξης αλλά πρόλαβε να απορροφήσει και μεγάλο μέρος της ύλης του «συντρόφου» του πριν τελικά αυτός καταστραφεί.
Σύμφωνα με τους ερευνητές ο κόκκινος γίγαντας μετέφερε στον μπλε αστέρα γιγάντιες ποσότητες αερίων, κατά πάσα πιθανότητα υδρογόνο. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η μάζα των αερίων που μεταφέρθηκε στον μπλε αστέρα ήταν δέκα φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου!
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
Πρόκειται για μια μικροσκοπική κάψουλα η οποία θα εξερευνά τον ανθρώπινο οργανισμό
Για μια ακόμη φορά η τεχνολογία συναντά την επιστημονική φαντασία. Ταινίες όπως το «Φανταστικό Ταξίδι» και η «Φανταστική Καταδίωξη» είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού παρουσιάζοντας μικροσκοπικές μηχανές που εισέρχονταν στον ανθρώπινο οργανισμό
Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ κατασκεύασαν μια προηγμένη κάψουλα η οποία μπορεί να εισάγεται στο ανθρώπινο σώμα και να «κολυμπά» μέσα του εντοπίζοντας περιοχές ή όργανα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Και όχι μόνο αυτό: η συσκευή έχει την ικανότητα να φωτογραφίζει τις «πληγείσες» περιοχές και να παρέχει επιτόπου φαρμακευτική αγωγή.
Hi-tech «γιατρός»
Η κάψουλα των ειδικών από το Τελ Αβίβ φέρει μια ασύρματη κάμερα η οποία έχει σχεδιαστεί ώστε να αποτελεί έναν hi-tech «γιατρό» του οργανισμού που ελέγχεται μαγνητικά με χρήση σημάτων τα οποία παράγουν ιατρικές συσκευές μαγνητικού συντονισμού (MRI).
Σύμφωνα με τους ειδικούς που βρίσκονται πίσω από τη νέα mini-κάμερα, αυτή θα μπορεί να προσφέρει στους γιατρούς εικόνα του οργανισμού ενός ασθενούς ενώ θα μπορεί να μεταφέρει και φάρμακα τα οποία θα χορηγούνται άμεσα και στοχευμένα στους ιστούς που εμφανίζουν πρόβλημα.
«Οι συσκευές MRI έχουν πολύ σταθερό μαγνητικό πεδίο. Για την ακρίβεια δημιουργούν μαγνητικό πεδίο που επιτρέπει στην κάψουλα να κινείται όπως ένα ιστιοφόρο σκίζει τα νερά με οδηγό του τον άνεμο» αναφέρει ο καθηγητής Γκαμπόρ Κόζα, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Η κάψουλα διαθέτει μια ουρά από έλικες χαλκού και εύκαμπτα πολυμερή ενώ η κίνηση της παραπέμπει περισσότερο σε κολύμβηση παρά σε πλεύση. Σε πρώτη φάση η κάψουλα προορίζεται για χρήση στο πεπτικό σύστημα επειδή είναι πιο εύκολη η είσοδος και έξοδος της από εκεί. Η έρευνα παρουσιάζεται στο επιστημονικό περιοδικό «Biomedical Microdevices».
Η παράμετρος που έλειπε για τη μελέτη των ταλαντώσεών τους μετρήθηκε στον αντιδραστήρα Daya Bay στην Κίνα
Το τελευταίο κομμάτι ενός παζλ που βασανίζει εδώ και καιρό τους φυσικούς φαίνεται ότι βρέθηκε στις μετρήσεις του Πειράματος Νετρίνων του Αντιδραστήρα Daya Bay στην Κίνα.
Η διεθνής ομάδα ερευνητών που εργάζεται εκεί κατόρθωσε να προσδιορίσει την τιμή και της τελευταίας παραμέτρου που απαιτείται για την περιγραφή των ταλαντώσεων των νετρίνων – του τρόπου δηλαδή με τον οποίο τα σωματίδια περνούν από τον ένα τύπο στον άλλο ή, όπως λένε οι ειδικοί, αλλάζουν «γεύσεις».
Η εξέλιξη θα επιτρέψει πλέον στους επιστήμονες να μελετήσουν καλύτερα τη συμπεριφορά των νετρίνων και των αντινετρίνων και ενδεχομένως να δώσουν απαντήσεις στο μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης της ύλης και της αντιύλης στο Σύμπαν.
Σωματίδια σε πολλές γεύσεις
Για πολύ καιρό η επιστήμη θεωρούσε τα νετρίνα μάλλον «αδιάφορα» σωματίδια με μηδενική μάζα και ουδέτερο φορτίο. Πρόσφατα όμως αποδείχθηκε ότι έκρυβαν πολυποίκιλες εκπλήξεις. Ναι μεν το φορτίο τους είναι ουδέτερο αλλά μάλλον διαθέτουν μάζα – έστω και εξαιρετικά μικρή. Επί πλέον είναι τα μόνα που κυκλοφορούν σε πολλές γεύσεις.
Η καθυστερημένη αναγνώριση είναι βέβαια δικαιολογημένη. Τα νετρίνα είναι εξαιρετικά «φευγαλέα» σωματίδια: ταξιδεύουν σε ταχύτητες παρόμοιες με αυτές του φωτός και δεν αλληλεπιδρούν σχεδόν με τίποτε – υπόκεινται μόνο σε ασθενείς αλληλεπιδράσεις με την ύλη. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να διαπεράσουν τα πάντα, ακόμη και το χέρι σας, ανεμπόδιστα και χωρίς να γίνονται αντιληπτά.
Οι επιστήμονες έχουν διακρίνει προς το παρόν τρεις τύπους τους, ή γεύσεις όπως τις αποκαλούν: τα νετρίνα ηλεκτρονίου, τα νετρίνα μιονίου και τα νετρίνα τ. Κατά τη διάρκεια του ιλιγγιωδών ταχυτήτων ταξιδιού τους τα σωματίδια-χαμαιλέοντες φαίνονται ξαφνικά να «εξαφανίζονται». Στην πραγματικότητα όμως, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες, απλώς αλλάζουν γεύση: «μετασχηματίζονται» ή υφίστανται ταλαντώσεις μεταπηδώντας από τον έναν τύπο στον άλλο.
Αίνιγμα δεκαετίας
Η ανακάλυψη των ταλαντώσεων των νετρίνων – οι οποίες είναι και αυτές που απέδειξαν ότι τα σωμάτια έχουν μάζα – έγινε εδώ και περίπου μια δεκαετία. Εκτοτε οι φυσικοί προσπαθούν να διερευνήσουν πώς ακριβώς συντελούνται. Διεξάγοντας σειρές πειραμάτων πέτυχαν να προσδιορίσουν την τιμή σχεδόν όλων των παραμέτρων που προβλέπει το θεωρητικό μοντέλο της περιγραφής τους – εκτός από μια.
Αυτήν ακριβώς την παράμετρο, τη γωνία μείξης θ13, κατόρθωσαν να μετρήσουν οι ερευνητές του Daya Bay, προσδιορίζοντας την τιμή της στις 8,8 μοίρες και όχι στο 0, όπως υπαγόρευαν ορισμένες υποψίες.
Η εξέλιξη είναι σημαντική, όχι μόνο γιατί πλέον θα επιτρέψει πειράματα και υπολογισμούς που ως τώρα ήταν αδύνατα, αλλά και επειδή το γεγονός ότι η θ13 δεν έχει μηδενική τιμή «ανοίγει» ένα μεγάλο πεδίο πιθανοτήτων για την επιβεβαίωση βασικών θεωριών της Φυσικής όπως η ασυμμετρία μεταξύ ύλης και αντιύλης (η λεγόμενη παραβίαση φορτίου-ισοτιμίας ή CP violation).
Η ασυμμετρία ύλης και αντιύλης
Ο Γιοφάνγκ Γουάνγκ του Ινστιτούτου Φυσικής Υψηλών Ενεργειών της Κίνας, εκπρόσωπος του πειράματος του Daya Bay, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η ακριβής μέτρησή μας θα συμπληρώσει την κατανόηση των ταλαντώσεων των νετρίνων και θα ανοίξει τον δρόμο για τη μελλοντική κατανόηση της ασυμμετρίας ύλης και αντιύλης στο Σύμπαν» .
Από την πλευρά του ο Μπίου Λουκ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, έτερος εκπρόσωπος του πειράματος, πρόσθεσε: «Το αποτέλεσμα είναι πολύ συναρπαστικό, γιατί ουσιαστικά μας επιτρέπει να συγκρίνουμε στο μέλλον τις ταλαντώσεις των νετρίνων και των αντινετρίνων για να δούμε πόσο διαφορετικές είναι και, όπως ευελπιστούμε, να βρούμε μια απάντηση στο ερώτημα: γιατί υπάρχουμε;».
Εξίσου ένθερμες όμως ήταν και οι αντιδράσεις ερευνητών που δεν μετείχαν στη συγκεκριμένη μελέτη. Ο Ρόμπερτ Πλάνκετ, φυσικός του αμερικανικού Εθνικού Εργαστηρίου Φέρμι ο οποίος εργάζεται επίσης σε ένα πρόγραμμα πειραμάτων με νετρίνα, τόνισε μιλώντας στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα της επιθεώρησης «Science»: «Αυτή δεν είναι απλώς μια παράμετρος, είναι μια πύλη για ένα νέο επίπεδο».
Στο «πολιτικό» επίπεδο η εξέλιξη σηματοδοτεί την είσοδο μιας νέας δύναμης στο πεδίο της σωματιδιακής Φυσικής – της Κίνας. Ο αντιδραστήρας του Daya Bay, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον ομώνυμο πυρηνικό σταθμό, είναι υπερεξελιγμένος και φιλοξενεί αυτή τη στιγμή ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα νετρίνων στον κόσμο. Το πείραμα διεξάγεται υπό διεθνή συνεργασία της Κίνας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τσεχική Δημοκρατία και την Ταϊβάν.
