Admin
Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056
Registration date : 10/07/2008
 |  Θέμα: Ινδοευρωπαίοι ή Ιαπετική ομοεθνία : Βασίλη Ραφαηλίδη 27.10.08 12:43 | |
| Πριν εγκατασταθεί στον Όλυμπο η δυναστεία των 12 Θεών με αρχηγό τον Δία, τον κόσμο ολόκληρο κυβερνούσε ο Ιαπετός, ο πατέρας Θεών και ανθρώπων. Τούτος ο γαλήνιος θεός, που τον σέβονταν και οι Ολύμπιοι, πατέρα είχε τον Ουρανό και μητέρα τη Γη. Όμως, ο Ιαπετός δεν κυβερνούσε μόνος τον κόσμο. Είχε γύρω του ένα θεϊκό συμβούλιο, τους περίφημους Τιτάνες. Που ήταν έξι τον αριθμό, μαζί με τον αρχιτιτάνα Ιαπετό. Οι άλλοι πέντε ήταν ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρίος, ο Υπερίων, και ο Κρόνος. Προϊστάμενος των Τιτάνων, που ήταν υιοί Θεού και Θεοί οι ίδιοι συνέχιζε να είναι ο Ουρανός, ενώ ο Ιαπετός ήταν ο θεϊκός εκπρόσωπος του ανάμεσα στους Τιτάνες.
Όμως, ο νεότερος απ' τους γιους του Ουρανού και της Γαίας, ο Κρόνος, τη προτροπή της μητρός του, επαναστάτησε κατά του πατρός και τον εκθρόνισε. Φοβούμενος ο Κρόνος μην πάθει τα ίδια απ' τα δικά του παιδιά, μόλις τα γεννούσε η σύζυγος του η Ρέα τα κατάπινε ένα ένα. Ο προθεός Κρόνος, που κυριαρχούσε στους ουρανούς πριν κατέλθουν στη γη οι αληθινοί Θεοί του Ολύμπου, έφαγε με τη σειρά τα εξής τέκνα: Την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα. Όλους αυτούς, θα τους βρούμε αργότερα Θεούς, είτε στον Όλυμπο, είτε στη γη, είτε κάτω απ' τη γη. Και μη με ρωτάτε πώς γίνεται να επιζήσουν αφού τους έφαγε. Και μεις τρώμε το Θεό μας υπό μορφήν μεταλήψεως, αλλά αυτός είναι πάντα ζωντανός.
Βλέποντας η Ρέα πως θα πεθάνει άτεκνη και αγηροκόμητη, μόλις γέννησε το έκτο της παιδί, που θα γίνει διάσημο αργότερα ως Δίας, αντί να το δώσει μεζέ στον παιδοφάγο Κρόνο, το κρύβει και αντ' αυτού δίνει στον Κρόνο να φάει μια πέτρα τυλιγμένη στα σπάργανα. Του έκατσε στο στομάχι η πέτρα, του μπαγάσα του Κρόνου, αλλά, το γομάρι, ούτε που κατάλαβε τι κατάπιε. Τέτοιος μπουνταλάς Θεός ήταν. Εν πάση περιπτώσει ο Δίας σώθηκε χάρη στην αγάπη της μαμάς του που τον έκρυψε στην Κρήτη, κι όταν μεγάλωσε και έγινε γερός και δυνατός θεός, η πρώτη του δουλειά ήταν να βάλει τον πατέρα να ξεράσει τ' αδέρφια του.
Η δεύτερη δουλειά του ήταν να γκρεμίσει απ' τον θρόνο τον πατέρα του τον Κρόνο. Που κι αυτός είχε γκρεμίσει τον πατέρα του, τον Ουρανό. Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις, ας είσαι και θεός. Του δίνει, λοιπόν, μια γερή θεϊκή κλωτσιά και τον στέλνει στα έσχατα θεμέλια της γης, που λέγονται Τάρταρα. Θα σας γελάσω αν είναι ακόμα εκεί ο Κρόνος. Πάντως, στον ουρανό είναι. Ανελήφθη εις ουρανούς, κοντά στον Ουρανό, τον ουράνιο πατέρα του, και έγινε αστέρι. Έκτοτε οι θεοί αποφάσισαν να μην έχουν πατεράδες και να είναι άναρχοι, χωρίς αρχή. Κι αφού δεν έχουν αρχή, δεν έχουν ούτε τέλος. Και ούτω πως προέκυψε η αιωνιότητα.
Όμως, ο αρχιτιτάνας Ιαπετός, ο μεγάλος αδερφός του Κρόνου, αν και θεός, ήταν πάρα πολύ σοβαρός άνθρωπος. Απόδειξη το γεγονός πως αυτός δεν έφαγε ούτε ένα απ' τα τέσσερα παιδιά του, τον Άτλαντα, τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα και τον Μενοίτιο. Και ξέρουμε τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν αυτοί οι Τιτάνες στην προκοπή του ανθρώπου. Προς τιμήν τους, μάλιστα, τιτάνες ονομάζουμε και σήμερα τους πολύ σπουδαίους ανθρώπους, που κρατούν τη γη στον ώμο τους, όπως ο Άτλας, ή που συνεχίζουν να αναπτύσσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, χάρη στην κυριολεκτικά φαεινή ιδέα του Προμηθέα να κλέψει τη φωτιά απ' τους θεούς και να την κάνει δώρο στους ανθρώπους. Γεια σου, ρε Προμηθέα αθάνατε! Γεια σου και σένα Άτλαντα αχθοφόρε, τιτάνα προλετάριε!
Ο Ιαπετός, εκτός απ' τα τέσσερα παιδιά, είχε και μερικά εκατομμύρια τρισέγγονα. Όλους τους ανθρώπους που ανήκαν στη λεγόμενη ιαπετική ομοεθνία. Έτσι αυθαίρετα μεν, σοφά δε βάφτισαν οι επιστήμονες έναν προϊστορικό λαό, απ' τον οποίο προήλθαν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, ημών των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, για να μη λέμε ηλιθίως πως είμαστε ανάδελφοι. Τι ανάδελφοι, βρε ανάδελφε κατά τον νου, με μια στρατιά ιαπετικά αδέρφια πίσω μας;
Οι ιαπετικοί λαοί λέγονται και Ινδοευρωπαίοι. Μερικοί, εντελώς λανθασμένα, όπως θα δούμε, τους λεν και Άριους. Ενώ οι γερμανοί επιστήμονες, που πρωτοστάτησαν στην ανακάλυψη αυτής της προϊστορικής ομοεθνίας, τους λεν και Ινδογερμανούς. Παρόλο που οι περισσότεροι επιστήμονες προτιμούν τον εξόχου συμβολισμού μυθολογικό όρο ιαπετική ομοεθνία, οι Γερμανοί διάλεξαν τον όρο Ινδογερμανοί, όχι από σοβινισμό αλλά διότι πρώτα τον εαυτό τους συνέκριναν με τους Ινδούς.
Σοβινιστές ήταν, βέβαια, οι ναζιστές. Αλλά κι αυτοί προτίμησαν τον όρο Ινδογερμανοί και όχι Αριοί.
Πάντως, αυτό το τελευταίο όνομα των Ινδοευρωπαίων είναι απλό και εύηχο. Μόνο που οι Αριοί είναι μέρος μόνο του συνόλου των Ινδοευρωπαίων. Συγκεκριμένα, Άριους ονομάζουμε την ομοεθνία των Ινδών και των Περσών, βάζοντας στη μπάντα όλους τους άλλους Ινδοευρωπαίους. Που είναι: Οι Ινδοί, οι Πέρσες, οι Κούρδοι, οι Αφχανοί, οι Αρμένιοι, οι Σλάβοι, οι κελτικοί λαοί, οι γερμανικοί λαοί (σημερινοί Γερμανοί, Σουηδοί, Νορβηγοί, Ολλανδοί, Δανοί, Αγγλοσάξονες), οι Λατίνοι (και οι νεολατίνοι Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ρουμάνοι), οι Ιλλυριοί (και οι νεοϊλλυριοί Αλβανοί) και, βέβαια, οι Έλληνες. Και οι Νεοέλληνες. Που έχουμε με τους Έλληνες την ίδια σχέση που έχουν οι Νεολατίνοι με τους Λατίνους. Πάντως, δεν είναι Έλληνες όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας. Και «καθαροί Έλληνες» υπάρχουν μόνο στην ακάθαρτη φαντασία μας. Αλλωστε, όπως θα δούμε, πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχουν καθαροί λαοί. Καθαροί λαοί υπάρχουν μόνο σε μερικές φυλές της Αφρικής. Εμείς, γιατί επιμένουμε στην ελληνική καθαρότητα; Προφανώς γιατί έχουμε συνείδηση πως είμαστε μάλλον... Αφρικανοί.
Όπως θα παρατηρήσατε, απ' τον παραπάνω κατάλογο των Ινδοευρωπαίων απουσιάζουν οι Ούγγροι, οι Φιλλανδοί και οι Τούρκοι. Αυτοί δεν είναι Ινδοευρωπαίοι, είναι Μογγολοειδείς και ήρθαν στην Ευρώπη πάρα πολύ αργά σε σχέση με τους Ινδοευρωπαίους.
Την άποψη πως κάποτε υπήρχε ένας ενιαίος λαός με κοινό πολιτισμό και κοινή γλώσσα, που σκόρπισε δώθε κείθε και στο πέρασμα των αιώνων δημιούργησε αυτόνομους πολιτισμούς και γλώσσες, την επέβαλε η συγκριτική γλωσσολογία. Δηλαδή, εκείνος ο κλάδος της γλωσσολογίας που συγκρίνει δύο ή περισσότερες γλώσσες για να επισημάνει τα κοινά που υπάρχουν στη φθογγολογία (το σχηματισμό και το μετασχηματισμό των φθόγγων), τις κλίσεις (τις παρεκκλίσεις από ένα αρχικό και βασικό τύπο της λέξης — κι αυτό ακριβώς είναι η γραμματική, μια μελέτη των παρεκκλίσεων), τη λογική δομή του λόγου (είναι το αντικείμενο μελέτης του συντακτικού) και το λεξιλόγιο, δηλαδή τον πίνακα των λέξεων και των νοημάτων τους που χρησιμοποιεί μια γλώσσα. Μια άλλη γλώσσα ενδέχεται να μην έχει λέξεις με το ίδιο ακριβώς νόημα. Και επειδή αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά, η μετάφραση γίνεται μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση.
    
Στις αρχές του 18ου αιώνα, γάλλοι και γερμανοί καλόγεροι (αυτοί δεν παίζουν το κομποσκοίνι τους όλη μέρα σαν τους δικούς μας) παρατηρούν πως υπάρχει εμφανής σχέση ανάμεσα στη γερμανική, και κυρίως την αρχαία γερμανική (τη γοτθική) και την περσική. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο πολύ μεγάλος γερμανός γλωσσολόγος Φρ. Μποπ, που έκανε γνωστή στην Ευρώπη τη σανσκριτική γλώσσα, δηλαδή τη γλώσσα των ιερών ινδικών κειμένων, ας πούμε τα αρχαία ινδικά, παρατηρεί πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στα σανσκριτικά και τα γερμανικά. Η σχέση ανάμεσα στα γερμανικά και τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες ήταν γνωστή από παλιότερα. Και επειδή από έναν αιώνα νωρίτερα ήξεραν πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στα γερμανικά και τα περσικά, εύκολα οι συγκριτικοί γλωσσολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως όλες οι γλώσσες που μιλιούνται από τη βόρειο Ινδία μέχρι την Πορτογαλία, έχουν μια μακρινή συγγένεια. Που όσο μακρινή κι αν είναι, είναι επιστημονικά αναμφισβήτητη.
Για να υπάρχει γλωσσική συγγένεια ανάμεσα σε λαούς τόσο απομακρυσμένους και διαφορετικούς, σημαίνει πως, τότε που δεν ήταν πολυάνθρωποι, ζούσαν στην ίδια περιοχή, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν τα ίδια έθιμα και λάτρευαν τους ίδιους θεούς. Και να ο λαμπρός μύθος του «προθεού» Ιαπετού να ενώνει συμβολικά όλους αυτούς τους «προλαούς» της Ευρώπης και της Ασίας. Όσα τέκνα κι αν φάει ο Κρόνος της ιστορίας, πάντα η μητέρα Ρέα θα φυλάγει το σπέρμα απ' την καταστροφή. Γιατί περί γλωσσολογικών σπερμάτων ομιλούμε, όταν κάνουμε λόγο για κοινή γλωσσική και πολιτιστική καταγωγή όλων αυτών των προϊστορικών λαών. Και η κοινή γλωσσική ρίζα δεν είναι ούτε οι λέξεις, ούτε οι επιμέρους γραμματικοί και συντακτικοί κανόνες, αλλά η κοινή λογική που καθοδηγεί τους κανόνες, καθώς και η κοινή φθογγολογία. Που όσους «μουσικούς» μετασχηματισμούς κι αν υπέστη, διατηρεί πάντα τον πυρήνα του αρχικού ήχου που λέγεται ρίζα και ακρορρίζιον. Οι ρίζες των λέξεων δεν είναι παρά η κοινή πολιτιστική ρίζα όλων αυτών των ξερριζωμένων απ' τις αρχικές τους εστίες λαών.
Δε μιλάμε, βέβαια, για όλες τις λέξεις μιας γλώσσας. Μιλάμε για λέξεις κλειδιά που δηλώνουν σχέσεις συγγένειας, ονόματα ζώων, ονόματα εργαλείων, ονόματα μετάλλων. Αν οι ρίζες αυτών των λέξεων είναι κοινές, αποκλείεται να μην είναι κοινός και ο αρχικός, ο «πυρηνικός» πολιτισμός. Δεν υπάρχουν παντού σ' αυτή την απέραντη περιοχή τα ίδια μέταλλα, τα ίδια ζώα, τα ίδια φυτά. Και όταν οι λέξεις που δηλώνουν συγγένεια είναι τόσο συγγενικές γλωσσικά, οι λαοί αποκλείεται να μην είναι συγγενείς, έστω και μακρινοί.
Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται. Υπήρξε πράγματι ένας λαός, που συμβατικά ονομάστηκαν από τους επιστήμονες Ινδοευρωπαίοι, ή ιαπετική ομοεθνία, και που διασπάστηκαν σε πάρα πολλά κομμάτια. Αμφισβητείται όμως ο τόπος της αρχικής καταγωγής τους και η αφετηρία της κίνησης τους. Θα δούμε ένα ένα τα αρχικά κομμάτια αυτής της μυστηριώδους και ασαφούς ομοεθνίας, τα κομμάτια που θα προκύψουν με τη διάσπαση της, καθώς και τις μεταλλάξεις τους, μέχρι να καταλήξουμε στους σημερινούς λαούς της Ευρώπης, σε ένα επόμενο βιβλίο. Τους συγγενικούς μας λαούς της Ασίας θα τους εγκαταλείψουμε στην κακή τους μοίρα. Ποιος νοιάζεται, εδώ στη Δύση, για τα ξαδέρφια μας τους Ιρανούς, τους Κούρδους, τους Αφχανούς, τους Ινδούς, δηλαδή τους Ινδοευρωπαίους που βρίσκονται έξω απ' την εγωιστική Ευρώπη, στην Ασία;
Κόλλησαν το Ινδοί κοντά στο Ευρωπαίοι οι ευρωπαίοι επιστήμονες, όχι γιατί οι Ινδοευρωπαίοι είναι κράμα Ινδών και Ευρωπαίων αλλά έτσι, εντελώς συμβατικά, για χατίρι της σανσκριτικής γλώσσας, που είναι ο γλωσσολογικός πυρήνας για την κατανόηση αυτού του εκπληκτικού πολιτιστικού και γλωσσικού φαινομένου. Οι Ριγκ Βέδες, τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, στην πραγματικότητα είναι συλλογές ύμνων που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1.200 και το 1.000 π.Χ.. Πρόκειται για τα αρχαιότερα σωζόμενα γραπτά κείμενα της ιαπετικής (ινδοευρωπαϊκής) ομοεθνίας, που αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς για την σπουδαία και δύσκολη επιστήμη της συγκριτικής γλωσσολογίας. Σταθείτε, λοιπόν, με σεβασμό στη συντομογραφία «σκρ» που θα βρείτε στα ετυμολογικά ελληνικά λεξικά. Σημαίνει λέξη με σανσκριτική, δηλαδή αρχαία ινδική ρίζα. Προσοχή, όμως, αυτό δε σημαίνει πως η λέξη κατάγεται απ' την ινδική γλώσσα. Σημαίνει μόνο πως κατάγεται από κει που κατάγεται και η ινδική γλώσσα, απ' την ιαπετική (ινδοευρωπαϊκή). Γι' αυτό και στα ίδια λεξικά θα βρείτε επίσης και τη συγκοπή «ιαπ». Αυτό σημαίνει πως η λέξη είναι μεν ιαπετική, όμως δεν υπάρχει στις Ριγκ Βέδες.
Η άρια ομοεθνία, οι πασίγνωστοι Άριοι του Χίτλερ, είναι μια υποομοεθνία της ινδοευρωπαϊκής ή ιαπετικής ομοεθνίας, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τους Γερμανούς. Αριοί λέγονται οι Ινδοί και οι Πέρσες μαζί. Υπάρχει, όντως, μεγάλη συγγένεια ανάμεσα στην ινδική και την ιρανική γλώσσα. Άλλωστε, η λέξη Ιράν (Περσία) παράγεται απ' το Αριος — aryas στα σανσκριτικά. Έτσι ονόμαζεται στις Ριγκ Βέδες μια φυλή ευγενών στην οποία ανήκαν και οι υμνωδοί που έγραψαν τους ύμνους που υπάρχουν συγκεντρωμένοι στις Ριγκ Βέδες. Αργότερα, όταν προκύψει στην Ινδία το κοινωνικό καθεστώς των καστών, τους aryas θα συναποτελέσουν οι τρεις ανώτερες κάστες: των βραχμάνων (ιερέων), των πολεμιστών και των γαιοκτημόνων. Οι Αριοί βρίσκονταν στον αντίποδα μιας άλλης ινδικής φυλής, των Ντάζια, που δεν είναι άλλοι απ' τους σημερινους Δραβίδες, νοτιότερα στην Ινδία. Κάποτε, ο λαός που «κατοικούσε στη βορειοδυτική Ινδία, οι Άριοι, ήταν ίδιος με το λαό που κατοικούσε στην αρχαία Περσία, εκεί κοντά.
Και μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί πως οι Μήδοι, οι πρόγονοι των σημερινών Κούρδων, λέγονταν άλλοτε Αριοί. Οι Πέρσες της ιστορικής περιόδου, πάντως, δεν είναι Μήδοι (οι Μηδικοί Πόλεμοι λέγονται λανθασμένα έτσι) αλλά ένα φυλετικό κράμα Μήδων και Περσών. Οι Πέρσες είναι μάλλον Σημίτες και όχι Ινδοευρωπαίοι, όπως οι Μήδοι (και οι Κούρδοι σήμερα). Ίσως γι' αυτό οι σημερινοί Πέρσες μετονόμασαν την πατρίδα τους σε Ιράν (χώρα των Αρίων): Για να θεωρούνται όλοι οι κάτοικοι του σημερινού Ιράν, Ινδοευρωπαΐοι, παρόλο που είναι γνωστό πως Ινδοευρωπαΐοι εκεί είναι μόνο οι ιρανοί κατά την υπηκοότητα Κούρδοι. Κάπου παρέσυρε τον φιλοναζιστή Σάχη ο Χίτλερ με την άρια φυλή του, το «καθαρότερο», υποτίθεται, κομμάτι των Ινδοευρωπαΐων. Κι έτσι, η Περσία μετονομάστηκε σε Ιράν, δηλαδή Χώρα των Αρίων.
Ανακεφαλαίωση: Σε δυο κεφάλαια προσπάθησα να συνοψίσω τις πολλές και ποικίλες απόψεις για τους Ινδοευρωπαίους, που είναι έννοια μάλλον γλωσσολογική, παρά εθνολογική. Πιο σωστά, είναι και εθνολογική, αλλά κατά συμπερασμόν από τα δεδομένα της γλωσσολογίας. Η ύπαρξη της ιαπετικής γλώσσας (της γλώσσας των Ινδοευρωπαΐων) συνάγεται κατά συμπερασμόν από τις ομοιότητες που έχουν οι γλώσσες των περισσότερων λαών που κατοικούν σήμερα στην εξαιρετικά εκτεταμένη περιοχή από τη βόρεια Ινδία μέχρι την Πορτογαλία. Η παλιότερη γραπτή ιαπετική γλώσσα είναι η σανσκριτική (αρχαία ινδική). Στην περιοχή της Ευρώπης ειδικότερα, η παλιότερη ιαπετική γλώσσα είναι η λιθουανική. Εικάζεται ότι οι υποθετικοί Ινδοευρωπαΐοι άρχισαν να διασπείρονται με αφετηρία την ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου, και προς τη μεριά της Ευρώπης και προς τη μεριά της Ασίας. Δεν ξέρουμε από πού ήρθαν στον Καύκασο, ίσως από την Ασία. Ο τελευταίος μακραίωνος σταθμός τους στην περιοχή της Ευρώπης ήταν η σημερινή Λιθουανία. Η Αρμενία στον Καύκασο εικάζεται πως είναι το κεντρικό σημείο απ' όπου άρχισε η διασπορά. Ο πανάρχαιος και μυστηριώδης λαός των Αρμενίων ίσως είναι σήμερα ό,τι απόμεινε από τους εντελώς πρώτους Ινδοευρωπαίους. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απολύτως βέβαιο.
Βασίλη Ραφαηλίδη : "(Μυθ)ιστορία των βαρβάρων προγόνων των σημερινών Ευρωπαίων".
Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 1995 | |
|