Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου. Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού, και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα, σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά, ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα, οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά. Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά, έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν, τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν. Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν -- ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής, κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής -- τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης, και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
Το χειρόγραφο του ποιήματος
Thanks to negro flor < InOut
in excelsis
Αριθμός μηνυμάτων : 160 Registration date : 16/09/2008
Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα, σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο, θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου, ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε, ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου, στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων, στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου, στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη χαρά και ικανοποίησης να μένει, κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει, όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.
Έχει επεξεργασθεί από τον/την in excelsis στις 13.11.10 20:15, 1 φορά
in excelsis
Αριθμός μηνυμάτων : 160 Registration date : 16/09/2008
Επρόδωσαν την αρετή κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι. Με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος. Αν άλλοτε αντιφέγγιζε στο νου, στα μάτια, σ' ότι, είναι η ζωή πια σκοτεινή κι ανέφικτη σα θρύλος, είναι πικρία στο χείλος.
Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι. Ανοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία ελπίς. Απ' το παράθυρο, του τελευταίο διαβάτη είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγκά στην ησυχία: «Δυστυχία!»
Η φρικτή λέξη με φωτιά στον ουρανόν εγράφη. Δέντρα τη δαχτυλοδειχτούν, αστέρια την κοιτούνε, επιγραφή την έχουνε τα σπίτια κι είναι τάφοι, ακόμη θα την άκουσαν οι σκύλοι κι αλυχτούνε. Οι άνθρωποι δεν ακούνε.
in excelsis
Αριθμός μηνυμάτων : 160 Registration date : 16/09/2008
Πώς σβήνετε,πικροί ξενιτεμένοι! Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν... Βιολέτες κι ανεμώνες, ξεχασμένες στα ξένα που πεθαίνετε παρτέρια, κρατώντας, αργυρή δροσοσταλίδα, βαθιά σας την ελπίδα της πατρίδας... Χτυπιούνται, πληγωμένες πεταλούδες, στο χώμα σας οι θύμησες κι οι πόθοι. Το φώς, που κατεβαίνει, της ημέρας, κι απλώνεται γλυκύτατο και παίζει μ' όλα τριγύρω τ' άλλα λουλουδάκια, περνάει από κοντά σας και δε βλέπει τον πόνο σας ωραίο, για να χαϊδέψει τα πορφυρά θρηνητικά μαλλιά σας. Ειδυλλιακές οι νύχτες σας σκεπάζουν, κι η καλωσύνη αν χύνεται των άστρων, ταπεινοί καθώς είστε, δε σας φτάνει. Ολούθε πνέει, σα λίβας, των ανθρώπων η τόση μοχθηρία και σας μαραίνει, ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν
Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008
