Πώς πρέπει να πίνεται το κρασί : Ξενοφών.Συμπόσιον

''Ο Καλλίας διοργανώνει συμπόσιο προς τιμήν του Αυτόλυκου, ο οποίος στα Παναθήναια του 422 π.Χ. νίκησε στο παγκράτιο. Ο γελωτοποιός Φίλιππος και διάφοροι χορευτές επιχείρησαν να διασκεδάσουν τους συμποσιαστές, δίνοντας αφορμή για σχόλια και συζητήσεις. Κάποια στιγμή ο Φίλιππος και ο Καλλίας εξέφρασαν την επιθυμία τους να σβήσουν τη δίψα τους με το κρασί''



Μτφρ. Α. Σιδέρη. 2000. Ξενοφών. Συμπόσιον, Απολογία Σωκράτους. Εισαγωγικά κείμενα L. Strauss. Αθήνα: Άγρα.


«Και βέβαια», είπε ο Σωκράτης,
«για το πιοτό καμιά αντίρρηση∙ το κρασί όντως αρδεύει την ψυχή: όπως ο μανδραγόρας κοιμίζει τους ανθρώπους, έτσι εκείνο κοιμίζει τις λύπες, και όπως το λάδι σηκώνει τη φλόγα, έτσι κι αυτό ξυπνάει την ευθυμία. Μου φαίνεται ωστόσο ότι και τα σώματα των ανθρώπων παθαίνουν το ίδιο που παθαίνουν τα φυτά: όταν ο θεός τα ποτίζει υπέρ το δέον, δεν μπορούν να σταθούν όρθια ούτε αφήνουν το αεράκι να περνά ανάμεσα στις φυλλωσιές τους· όταν όμως πίνουν τόσο όσο να το απολαμβάνουν, μεγαλώνουν με στητό το κορμί τους και φτάνουν θαλερά στην καρποφορία. Έτσι κι εμείς, αν γεμίζουμε ως επάνω τα ποτήρια, σύντομα και τα σώματα και ο νους μας παραπατάνε και όχι μόνο να μιλήσουμε σωστά δεν μπορούμε, αλλά ούτε και ν' αναπνεύσουμε· αν όμως οι δούλοι με μικρά ποτήρια συχνά μας ψιχαλίζουν ―για να μιλήσω κι εγώ με τον τρόπο του Γοργία―, το κρασί δεν θα μας ρίξει απότομα στο μεθύσι, αλλά θα μας φέρει γλυκά γλυκά στο κέφι».
Όλοι συμφώνησαν μ' αυτά· και ο Φίλιππος πρόσθεσε ότι οι οινοχόοι πρέπει να μιμούνται τους καλούς αρματηλάτες περιφέροντας γρηγορότερα τα ποτήρια. Έτσι και έγινε.



Μτφρ. Α.Ν. Διαμαντόπουλος. [1937] 1975. Ξενοφώντος Συμπόσιον. Αρχαίον κείμενον, εισαγωγή, μετάφρασις, σημειώσεις. Αθήνα: Πάπυρος.


''Ο δε Σωκράτης πάλιν είπε:
«Να πίνωμεν, φίλοι μου, και εγώ πολύ συμφωνώ· διότι πράγματι ο οίνος ποτίζει τας ψυχάς και με τούτο τας μεν λύπας αποκοιμίζει όπως τους ανθρώπους ο μανδραγόρας, τας δε φιλοφροσύνας ερεθίζει όπως την φλόγα το έλαιον. Νομίζω όμως ότι και τα συμπόσια των ανθρώπων πάσχουν ό,τι και τα φυτά της γης· διότι και εκείνα, όταν μεν ο θεός τα ποτίζη αφθόνως, δεν δύνανται ορθά να είναι ουδέ να δροσίζωνται με την αύραν· όταν όμως πίνουν όσον εις αυτά αρέσει, και πολύ ορθά αναπτύσσονται και ζωηρά φθάνουν μέχρι της καρποφορίας. Και ημείς επίσης, αν μεν το ποτόν το κεράσωμεν πολύ, γρήγορα και το σώμα μας και ο νους θα πάθουν και δεν θα είμεθα εις θέσιν όχι μόνον να λέγωμεν τίποτε, αλλά ουδέ ν' αναπνέωμεν. Αν όμως οι υπηρέται με μικρά ποτήρια συχνά μας δροσίζουν ―ας μεταχειρισθώ και εγώ του Γοργίου την έκφρασιν―, ούτω, χωρίς να βιαζώμεθα να μεθύωμεν υπό του οίνου, λογικά θα φθάσωμεν εις την καλυτέραν διασκέδασιν».
Συνεφώνησαν όλοι με τούτο· ο Φίλιππος μόνον επρόσθεσεν ότι οι οινοχόοι πρέπει να μιμούνται τους καλούς αρματηλάτας, να περιφέρουν δηλαδή συχνότερα τα ποτήρια· και οι οινοχόοι ούτω και έκαμναν.''



[2.24] ὁ δ’ αὖ Σωκράτης εἶπεν· Ἀλλὰ πίνειν
μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι ὁ οἶνος
ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς
ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον
φλόγα, ἐγείρει. [2.25] δοκεῖ μέντοι μοι καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν σώ-
ματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.
καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ,
οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν
δ’ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται καὶ
θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν. [2.26] οὕτω δὲ καὶ
ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν καὶ
τὰ σώματα καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν,
μὴ ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς
κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ ἐν Γοργιείοις
ῥήμασιν εἴπω, οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου
ἀλλ’ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα.
[2.27] ἐδόκει μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος ὡς
χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας,
θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας. οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι
οὕτως ἐποίουν.