Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα

Θέμα: Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα 04.10.09 19:15

To της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι (Ισοκράτης)

Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος. (Αριστοτέλης)

Πολιτικατζήδες πονηροί. Χαλασμένοι. Πολιτικοί-επιχειρηματίες. Κατασκευαστές βουλήσεων. Που πέταξαν από τα παράθυρα του νεοπλουτισμού τους και του μικροαστισμού τους, ό,τι γνήσιο και αυθεντικό ελληνικό, στους σκουπιδοτενεκέδες της Ευρώπης και της Παγκοσμιοποίησης.

Διανοούμενοι»-γυμνοσάλιαγκες, νεόπλουτοι της μάθησης, σπουδαιογελοίοι, με τα «τρισβάρα ελληνικά των» (Καβάφης). Που επαγγέλλονται διανόηση, πατώντας πάνω στο άδειο τους κεφάλι. Οι πετρωμένοι στην ακαμψία της σοβαροφάνειας. Οι, κατά βάθος, ρηχοί. Γυμνοσάλιαγκες, που βρωμίζουν τις αετοκορφές, σκαρφαλώνοντας σούρνοντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους. Και με ώθηση στα οπίσθιά των.

Μεγαλοδημοσιογράφοι, τσιράκια μεγαλοεκδοτών, με την κίβδηλη ευγένεια του νεόπλουτου του χρήματος και το θράσος του σφουγγοκωλαρίου μεγαλοεκδοτών-μεγαλοεργολάβων του Δημοσίου.

Δημοσιογραφίσκοι και γυάλινες καμπαρετζούδες μεσημβρινών αποκαλυπτηρίων, που κάνουν την ψυχαγωγία χυδαία διασκέδαση.

Σοβαροφανείς δημοσιογράφοι που στρεβλώνουν την είδηση στην προκρούστεια κλίνη του πολιτικοδημοσιογραφικού συμπλόκου των διαπλεκομένων συμφερόντων.

Γυάλινα, άδεια μάτια πάνω στο αδιάκριτο γυαλί, που αντανακλούν τα σκοτάδια της ψυχής τους και τον αρυτίδωτο, ψαρίσιο, εγκέφαλό τους.

Θρησκευτικοί ποιμένες, χριστέμποροι, σταυρωτήδες του Χριστού και του Λαού του.

κι ας κραυγάζουν παράφωνα: «Λαός υπερυψούται εις πάντας τους αιώνας».

Μυαλά σακατεμένα από το χρήμα, την αλαζονεία, την αγραμματοσύνη.

Ιδού, οι άρχοντες της πόλης, «Μπάσταρδοι, κλέφτες, πόρνοι» (Κ. Παλαμάς), οι οποίοι «πολλά και αισχρά ένεκα κερδέων εποίησαν». (Ξενοφών)

«Άνθρωποι, χωρίς ηθική και πίστη. Και κρίμα τα φώτα τους. Ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα κι όχι τα φώτα τον άνθρωπον» (Μακρυγιάννης)

Ιδού, Οι δημιουργοί του δύσμορφου προσώπου της αλαζονικής τους εξουσίας.

Μυρίζουν την πτωμαΐνη της σαπίλας τους, στο πτώμα της κοινωνίας που σκότωσαν, ντυμένοι το τριμμένο, λερωμένο, λασπωμένο ρούχο του αυταρχισμού, της ασυδοσίας και της απάτης.

Ιδού, αυτοί που λαλούν «σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης), άκωλοι (άκωλος: ακρωτηριασμένος, ανάπηρος), γλωσσοχαλαστήδες, χαλασοχώρηδες, πρόθυμοι, λάτρεις του ξενόφερτου, γαρ, να δώσουν στις κολόνες του Παρθενώνα το σχήμα του μπουκαλιού της Κόκα-Κόλα.

Να φορέσουν στις καρυάτιδες μπούρκα.

«Και φωνάζουν οι πατριδέμποροι να φοβηθούν οι πατριώτες». (Βάρναλης)

«Μια πατρίδα που ζημιώθη, διατιμήθη και όλο σ’ αυτό κατανταίνει» (Μακρυγιάννης), εξ αιτίας ανίκανων αρχόντων, των «αλιτηρίων (καταστροφέων) της πόλης» (Ζήνων ο Ελεάτης).

Εξ αιτίας αυτών των αρχόντων, που άφησαν τα κάστρα της πατρίδας απολέμιστα,

μπήκαν «ντυμένοι φίλοι οι εχθροί», οι απολίτιστοι της παγκοσμιοποίησης του αμερικάνικου τρόπου ζωής (αυτό σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Βλέπε τηλεόραση, διασκέδαση, πλουτισμό, κερδοφρονία, κερδοφρένια, κερδοσκοπία) και οι πολιτισμένοι βάρβαροι της Εσπερίας.

Και ξαναγράφουν την ιστορία της Ελλάδας, ψευδώνυμη, υπήκοντες στα κελεύσματα της εσπερίας, ξεχνώντας, φτενέ «πολιτικατζή» (κατά Σεφέρη), πως «ο γνήσιος ευρωπαϊκός πολιτισμός ανθοφορεί ριζώνοντας στο χώμα της Ελληνικής παιδείας».

Στο χώμα της χώρας που οι πρόγονοι «ελευθέραν δι’ αρετήν παρέδωσαν», από τα χρόνια του Περικλή μέχρι και προσφάτως. Ποιος ξέρει, αύριο. Εσύ, πολιτικατζή, ίσως, θα την παραδώσεις στην Εσπερία, που δύει∙ και στη δύση της, συμπαρασύρει και το ελληνικό φως της ελευθερίας, της δικαιοσύνης της παιδείας, της ανθρωπιάς.

Μια Ελλάδα που φεύγει. Που χάνεται. Που τη διώχνουν οι δικοί της άνθρωποι. Οι αφιονισμένοι με τις μόδες της Εσπερίας. Οι νεοέλληνες της. Οι αρνητές του ζωτικού μύθου πως οι Έλληνες πάντα πολεμούσαν για την ελευθερία τους. «Ουδενός δούλοι… ούδ’ υπήκοοι.» (Αισχύλος).

Αυτό τον Λαό, με την τρισχιλιετή ιστορία. Αυτόν τον Λαό, που υποκριτικά και υστερόβουλα και αλαζονικά και δολίως επικαλείσθε («μας ψήφισε ο Λαός»), δόλιοι πολιτικατζήδες.

Τον Ελληνικό Λαό, τον Δήμο, που η βούλησή του είναι νόμος: «έδοξε τω Δήμω», τον καταντήσατε σαν τη μούρη σας. Διότι, «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι»)

Τη μούρη που μοστράρετε στο γυαλί, πολιτικατζήδες.

Με Μαγγίνικη υποκρισία.

Με Βουλγαράκικη αλαζονία.

Με Ρουσσοπουλική μπουρδολογία.

Με Αλογοσκούφικη αμεριμνησία.

Με Λιάπικη γαλαντομία.

Με Δουκάτο βιστωνιδομοναχισμό.

Με Παυλίδειο δακτυλισμό.

Με Σημιτική αμερικανοευχαριστία.

Με Τσοχατζοπούλειο νεοπλουτισμό τεσσάρων εποχών.

Με Τσουκάτικη ντομπροσύνη.

Με Ευρυππιδοστυλιανική χλιδή.

Με Μαργιετική χάρη και επιμονή και υπνοπαιδεία.

Με Καραμανλίδικη αμελλητί παραγραφή της βουλής.

Αυτόν τον λαό καταντήσατε, ασύδοτο, πλεονέκτη, κομπιναδόρο, λαμόγιο, υποκριτή, φαρισαίο, ανόητο, άκριτο, ασεβή, χριστέμπορο. Διότι, «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι». Λαθρεπιβάτη της ζωής. Λαθρόβιο.

Ελληναρά, απαίδευτο. Αδιάφορο για τους συνανθρώπους του και για την χώρα του. Ενδιαφερόμενο μόνο για την πάρτη του. Για το οποιοδήποτε αυθαίρετό του.

Διότι, «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι»

Τον καταντήσατε, από περήφανο λαό, «ουδενός δούλον… ουδ’ υπήκοον», (Αισχύλος), αναγκεμένο «και πένητα ίνα γιγνώσκη τον τιθασευτήν» (Αριστοφάνης).

Ευτελή και ταπεινωμένο μαζοχυλό. Δυσλεκτικό και φτωχό. Για να μη μπορεί να σκεφτεί. Ούτε να κρίνει. Μάζα ψηφοφόρων, που της αφαιρέσατε την ιδιότητα του Πολίτη, προκειμένου να σας ψηφίζει μια Κυριακή στα τέσσερα χρόνια ή όποτε εσείς νομίζετε πως σας συμφέρει να κάνετε εκλογές, καλώντας τον να εξαργυρώσει την ψήφο του με «ένα πουκάμισο αδειανό», δικών σας προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών ανακολουθιών.

Η αποσύνθεση του Λόγου και η πολτοποίηση του ανθρώπινου προσώπου

της πολιτικής, των πολιτικών, και των πολιτών, γέμισε την χώρα με μακάκες (macaca λατινικά ο πίθηκος). Ο εικονιζόμενος έχει το επιστημονικό όνομα: macaca nemestrina. Και δείχνει, φυσικά, τον **** του.

Γιατί «όσο ανεβαίνει η μαϊμού (και ο πολιτικατζής) τόσο φαίνεται ο κώλος της (του)».

«Λιγοστέψαν οι αθρώποι και περσέψαν οι μαϊμές» (του Βάρναλη)

Καταντήσατε την πολιτική, εσείς οι πολιτικατζήδες, (υπάρχουν και πολιτικοί, και διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και θρησκευτικοί ηγέτες άξιοι, μα πρέπει να τους ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη. «Πολιτικόν, Διανοούμενον, Δημοσιογράφον Ιερέα, Άνθρωπον ζητώ»), Μια βρόμικη υπόθεση διαπλοκής πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπου πια δεν ζητάει ο μεγαλοβιομήχανος, ο κομπιναδόρος, ο νταβατζής με λίγα, (πρωθυπουργικά), λόγια, το ρουσφέτι, αλλά ο πολιτικός ζητάει ρουσφέτι από τον μεγαλοβιομήχανο, τον κομπιναδόρο, τον νταβατζή.

Ο εκλογικός αγώνας έχει γίνει δαπανηρότατος· πώς να τα βγάλει πέρα; Και ο λαός τον χρειάζεται! Μια βόλτα και παραμονή στο νησί των ανεμοδούρων, δαπάναις (δοτική) του μεγαλολεφτά, θα ανεβάσει τις μετοχές του στην υψηλή κοινωνία της Α. Αθηνών·

Εκφυλίσατε την πολιτική, φτενοί πολιτικατζήδες, σε διαχείριση καταστάσεων, με γνώμονα την παράταση του κυβερνητικού βίου ή την παραμονή στην καρέκλα του Προέδρου του κόμματος, χωρίς να παράγετε πολιτική και χωρίς να δίνετε λύσεις στα καίρια προβλήματα του τόπου.

Ορίζετε την πολιτική ως τέχνη του εφικτού και μ’ αυτό εννοείτε:

Αδράνεια και υποκρισία στα σοβαρά θέματα.

Ψευδολογίες για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα, θεωρώντας τους πολίτες ολιγοφρενείς, ανοϊκούς αμνήμονες.

Θεωρία Χάμπτυ-Ντάμπτυ (Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων), πως οι λέξεις σημαίνουν ότι εσύ θέλεις. Έτσι, λες επανίδρυση του κράτους και εννοείς τη πλήρη διάλυσή του, δια της επανιδρύσεως του κομματικού κράτους, της ρεμούλας, και της απάτης.

Εξαπόλυση λεκτικών κεραυνών επί των νταβατζήδων, ενώ οι αξιωματούχοι σου συναλλάσσονται μαζί τους και μισθοδοτούνται από τους διαφθορείς της Ζήμενς.

Πάταξη της διαφθοράς ενώ οι κουμπάροι αλωνίζουν. Και τα ομόλογα δομούν και δέρνουν. Και το βρωμερό χρηματιστήριο και οι υποκλοπές αμελλητί να παραγράφονται.

Να φωνάζεις:

Δημοκρατία. Ισονομία. Ελευθερία. Ισότητα. Και να εννοείς:

Ελευθερία του ηδονοθηρικού εξευτελισμού. Δημοκρατία του πολιτικαντισμού.

Ισονομία του δικολαβισμού. Ισότητα της μετριότητας.

«Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου» (Σολωμός)

Δες και τους ηγέτες σου δίχως παραμύθι.

Να χάσουν την ισχύ τους.

Ν’ αλλάξ’ η τακτική τους.

Διονύσης Σαββόπουλος

Ελευθέριος Ανευλαβής < zougla.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε». (Μ. Αναγνωστάκης). Τώρα τον πήρανε χαμπάρι.

«Το σωστό που ο μικρός το ξεστομίζει

Πικραίνει τους τρανούς και φαντασμένους:

Οι γαρ πνέοντες μεγάλα τους κρείσσους λόγους

πικρώς φέρουσι των ελασσόνων ύπο.».

( Ευριπίδης)

Ένας συμπαθής, ευτραφής, κενολόγος, κήρυκας του σεμνά και ταπεινά, που ανέχθηκε την διαφθορά και την άφησε να θεριέψει καταγγέλλοντάς την. «Ήχος στεκάμενος κούφιος.». (Γ. Σεφέρης).

Ένας κυβερνήτης, που κυβέρνησε για έξι, σχεδόν, χρόνια, καταγγέλλοντας τους προηγούμενους (όχι άδικα μερικές φορές) για την δική του ανικανότητα να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα της χώρας.

Μα η δουλειά του Κυβερνήτη δεν είναι η καταγγελία, η διαπίστωση, η περιγραφή, αλλά η δράση, η αντιμετώπιση και η διόρθωση των κακώς κειμένων.

Έργο του Κυβερνήτη είναι η ανάληψη της ευθύνης για την πορεία του κυβερνητικού σκάφους και της χώρας, μέσα στην κρίση, με σχέδιο και στρατηγική.

«Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν «Κρατίστην είναι δημοκρατίαν όπου της πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν….». (Πιττακός, ένας από του επτά σοφούς).

Και για έξι χρόνια βιώσαμε την Καραμανλική δημοκρατία:

Με τους πονηρούς πολιτευτές να πλουτίζουν με άδικα έργα. «πλουτούσιν δ’ αδίκοις έργμασι.». (Σόλων).

Με τους αδηφάγους πολιτικατζήδες να μην μπορούν να βάλουν χαλινάρι στην απληστία τους. «Ου γαρ επίιστανται κατέχειν κόρον.». (Σόλων).

Με τους χορτασμένους, κορεσμένους, κοκορόμυαλους που αυθαδιάζουν. Γιατί «Αυθάδεια γεννά η χόρταση, όταν πολλά πέσουν πλούτη, σε ανθρώπους που δεν έχουνε το νου τους μετρημένον: τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος η.». (Σόλων).

Με τους αλαζόνες υπερφίαλους αθέμιστους (άνομους) που μπερδεύουν το νομιμοφανές με το ηθικό.

Με τους βατοπεδινούς και τον Εφραίμ «να μην σέβονται ούτε ιερά ούτε δημόσια κτήματα: ουθ’ ιερών κτεάνων ούτε τι δημοσίων φειδόμενοι.». (Σόλων). Και μόνο «τι να πρωταρπάξει ο καθένας σκέφτονται: κλέπτουσιν εφ’ αρπαγή άλλοθεν άλλος.». (Σόλων).

Με τους κομματόφρονες δικαστές (όσοι από αυτούς), που δεν «φυλάσσουν τις σεμνές αρχές της Δίκης: ουδέ φυλάσσονται σεμνά δικής θέμεθλα.». (Σόλων). Μια δικαιοσύνη που την έκαναν υποχείριο των κομματικών τους επιδιώξεων, σανιδώνοντάς την.

Με τους δημοβόρους (λαοφάγους), που χαλασμένοι «χαλούν και τον λαό δίκες σε άδικους κριτές δίνοντας για το δικό τους όφελος και δύναμη δικιά τους: δήμον τε φθείρουσι δίκας τα’ αδίκοισιν διδούσιν οικείων κερδέων είνεκα και κράτεος.». (Θεόγνις).

Και ο αρχηγός, να τους ανέχεται και να τους καλύπτει ξεχνώντας, αν ποτέ το έμαθε, πως «εκείνη η πόλη διοικείται άριστα στην οποία οι αγαθοί τιμώνται και οι κακοί παραμερίζονται: άριστα την πόλιν οικείσθαι, εν η τους αγαθούς συμβαίνει τιμάσθαι, και … εν η τους κακούς αμύνεσθαι.». (Σόλων). Ξεχνώντας, αν ποτέ το έμαθε, πως «όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς, θέλουν να αδικούνται οι αγαθοί: οι μη κολάζοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς.». (Πυθαγόρας).

Και τώρα ομολογεί: «Έκανα λάθος».

Όμως, «οι συνετοί άνδρες (και κυβερνήτες) προλαβαίνουν τα κακά πριν να γίνουν και οι ανδρείοι όταν συμβούν τα διορθώνουν: συνετών ανδρών πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται∙ ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι.». (Πιττακός). Ο άνδρας ο σοφός και ο πολιτικός «Ου μετανοείν αλλά προνοείν χρη (πρέπει).» (Επίμαρχος).

«Εκείνος που το καράβι κυβερνά της χώρας πρέπει να μιλάει στοχαστικά, βαστώντας το τιμόνι και τα βλέφαρα να μην του κλείνει ο ύπνος: Χρη λέγειν τα καίρια, όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως, οίακα νωμών βλέφαρα μη κοιμών ύπνω» (Αισχύλος).

Και, ο Πρωθυπουργός μας; Ο Κυβερνήτης της χώρας;

Ξυπνώντας από τον νήδυμο ύπνο του, ενώ οι κομματικοί του λαλούσαν, των ιδίων συμφερόντων τους, τον ξύλινο λόγο, σε αλληλοαναιρούμενες κομματικές, ακαταλαβίστικες γλώσσες∙

ο Πρωθυπουργός μας, εμίλησε και ζητά νωπή εντολή:

Για να νοικοκυρέψει, ξανά (!), το κράτος, που νοικοκυρεύει εδώ και έξι, σχεδόν, χρόνια. Και, το σμπαράλιασε με την κακοδιοίκηση των εκλεκτών του και την ανικανότητα των αρμοδίων Υπουργών και λειτουργών του:

Να αντιμετωπίσουν τις φωτιές που έκαψαν την Αττική, μετά την Ηλεία, επικαλούμενοι, ως φταίχτη, τον στρατηγό άνεμο, οι ανεμόμυαλοι, και ασύμμετρες απειλές, οι αμετροεπείς υψηλές.

Να αντιμετωπίσουν τους κουκουλοφόρους καταστροφείς του περασμένου Δεκεμβρίου, ρεζιλεύοντας κάθε έννοια κράτους, το οποίο μεριμνά για την κοινωνική ειρήνη και την ασφάλεια των πολιτών του.

Να διασφαλίσουν την αξιοπιστία και σοβαρότητα του κράτους, που το γελοιοποίησαν οι αποδράσεις, δι’ ελικοπτέρου, κρατουμένων και οι αποδράσεις, «δι ευχών των αγίων πατέρων» αυτών, των «Χρυσοφοράκων» και των ομοίων τους.

Να κάνουν σεβαστή της θέση της Ελλάδας, στους βόρειους και ανατολικούς γείτονές της, οι οποίοι αποθρασυθέντες από την υψηλή πολιτική της σώφρονος και ψυχραίμου υψηλοτάτης και τις κουμπαριές του Πρωθυπουργού:

Ονειρεύονται, αλλά και πεισματικά διεκδικούν: Μακεδονική γλώσσα, μακεδονική μειονότητες και όνομα Μακεδονία. οι μεν.

Ονειρεύονται αλλά και πεισματικά παρενοχλούν, «αλά τούρκα», την υφαλοκρηπίδα μας με αβλαβείς διελεύσεις και το φαρμακωμένο Φαρμακονήσι με θρασύτατες υπερπτήσεις.

Και υμείς, κυβερνητικοί και άλλοι πολυπολιτισμικοί κενόκρανοι, διακηρύσσετε την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.

Και ο Πρωθυπουργός, ζητά νωπή εντολή,

Για να ξανά(!) πατάξει τη φοροδιαφυγή που επί έξι, σχεδόν, χρόνια, τώρα, την πατάσσει, φορολογώντας άγρια τους πολλούς μισθοσυντήρητους (αυτούς τους φορολογεί στην πηγή, από την οποία δεν τους αφήνει να πιούν νερό) και αφήνοντας αδέσποτους του μεγαλοφοροφυγάδες, οι οποίοι όταν δεν διαπλέκονται με τον κυβερνητικό ιστό, ξεσχίζουν το δίχτυ του φορολογικού ελέγχου.

Για να ξανά(!) ξανακάνει διαρθρωτικές αλλαγές, που έξι, σχεδόν, χρόνια, τώρα, τις διατυμπανίζει, βγάζοντας στο σφυρί, όχι, πια, τα ασημικά, δεν έχει μείνει δείγμα, αλλά τα κειμήλια του σπιτιού. Ενώ το κομματικό κράτος και οι καρεκλοκένταυροι του, σπαταλούν εκατομμύρια σε ευπρεπισμούς υπουργικών γραφείων, σε πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα, και σε πολυδάπανα ταξίδια κρατικών αξιωματούχων.

Για να ξανά(!) αναδιοργανώσει τις δημόσιες υπηρεσίες με μηχανοργάνωση που επί έξι, σχεδόν, χρόνια της μηχανοργανώνει και στο ΙΚΑ και άλλες δημόσιες υπηρεσίες γράφουν ακόμη με μολυβδοκόντυλα, όταν δεν ξύνονται.

Και ο Πρωθυπουργός, ζητά νωπή εντολή:

«Για να ολοκληρώσουμε το έργο μας» (Κ. Καραμανλής). Δηλαδή:

Να παγώσετε μισθούς και συντάξεις των πολλών, αφήνοντας ατιμώρητους τους ασύδοτους και άπληστους χρυσοκάνθαρους, που τον μόνο Θεό που προσκυνούν είναι το χρήμα και η μόνη τέχνη που διακονούν είναι η διαπλοκή και η μίζα.

«Γουρούνια που στο βούρκο ευχαριστιούνται περισσότερο, παρά στο καθαρό νερό: Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι», (Ηράκλειτος). Παλιά μου τέχνη κόσκινο, πού έλεγε κι’ η μάνα μου η Μάρω.

Να συνεχίσετε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της υποαπασχόλησης, της ελαστικής εργασίας, της εξαθλίωσης των εργαζομένων, της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, που οδήγησε στην πλήρη απορρύθμιση της οικονομίας και την κρίση που όλοι βιώνουμε.

Να συνεχίσετε την μεγιστοποίηση, μέχρι σκασμού, των κερδών των καπάτσων και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Του συστήματος, που έσκασε από την απληστία των χρυσών κωλοπαίδων του, που με τη σειρά τους το ‘σκασαν για άλλους παραδείσους.

Έτσι, «χάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους: Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν». (Αντισθένης).

Να συνεχίσετε να καλείτε τους εργαζόμενους να πληρώνουν τα σπασμένα των χρυσών σκατοπαίδων. Γιατί, λέτε, πως η οικονομική κρίση, που εσείς και η νεοφιλελεύθερη αγορά σας δημιουργήσατε, είναι εθνική υπόθεση.

Να συνεχίσετε να χτίζεται το σχολειό της αμάθειας, για παιδιά, αποπαίδια της παιδείας.

Να συνεχίσετε να δημιουργείτε πανεπιστήμια αγραμμάτων πανεπιστημιακών «δασκάλων» και φοιτητών. Πανεπιστήμια εκτεχνικευμένης μόρφωσης. Αποστεωμένα και στραγγισμένα από ανθρωπιστική παιδεία.

Κοντεύουν τα τριάντα, όπως επαίρεται (λατινομαθής άγραφη πλάκα-tabula rasa) ο επί της (α)παιδείας Υπουργός σας.

Να συνεχίσετε να τρέφετε μια κοινωνία «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν» σας. «Ασκοί πεφυσιαμένοι, φουσκωμένα ασκιά» (Επίμαρχος).

Μια καρικατούρα πολιτείας, που εχθρεύεται τους πολίτες με κριτική σκέψη και επιθυμεί μουνουχισμένους ψηφοφόρους.

Ο Πρωθυπουργός, «ελπίζει ακόμη από απελπισία» (Μανόλης Αναγνωστάκης). «Θα τα δώσω όλα», ορκίζεται.

Μα, «δεν κάνουν πιστευτόν τον άνδρα οι όρκοι, αλλά τους όρκους ο άντρας: Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, άλλα όρκων ανήρ.». (Αισχύλος).

«Οι αστρολόγοι

(οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν…»

ενώ

«λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,

μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,

ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,

ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει

γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη.

τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων».

(Κ. Καβάφης)

«Μεγάλη δύναμη έχει του λαού η γνώμη: Φήμη δημόθρους μέγα σθένει.». (Αισχύλος).

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starq

Ελευθέριος Ανευλαβής < zougla.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

«Δεν χρωστάω σε κανέναν». Γιώργος Παπανδρέου. Χρωστάτε, στους Έλληνες Πολίτες, κύριε Πρωθυπουργέ.

Χρωστάτε κύριε Πρωθυπουργέ:

Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες. Μιαν Ελλάδα, περήφανη, μέσα στην πολιτισμένη Ευρώπη του Ελληνοδυτικού Πολιτισμού, του δικού της πολιτισμού, «Έλληνες εσμέν το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί» (Πλήθων Γεμιστός) και ΟΧΙ στην Ευρώπη των χαραμοφάηδων τραπεζιτών και των χρυσωμένων κωλόπαιδων του λάιφ στάιλ και της αρπαχτής. «Κάποιος αποφάσισε να βγάλει από τη μέση τους έλληνες. Τι μένει; Ένα συνεχές τραύλισμα».(Κανέττι).

Ελλάδα που υπερασπίζεται το δίκιο της και ΔΕΝ ανέχεται, «ψύχραιμη και σώφρων», κατά την υψηλοτάτη πρώην του Υπουργείου Εξωτερικών, τα γειτονικά πολεμικά πλοία να γυροφέρνουν την υφαλοκρηπίδα της και τα αεροπλάνα τους να κουρελιάζουν τον εναέριο χώρο της.

Ελλάδα, η οποία, στο όνομα της φούσκας του πολιτικώς ορθού, ΔΕΝ ξεχνά την ιστορία της, ΟΥΤΕ προσπαθεί να την ξαναγράψει ρεπούσικα ή τρεμοπουλικά, με τον πρωτογονισμό της ξιπασιάς για το ξενόφερτο, που το βαφτίζουν μοντέρνο.

Ελλάδα που ΔΕΝ είναι ξενόφοβη αλλά ΟΥΤΕ και ξέφραγο αμπέλι.

Ελλάδα που δέχεται την παγκοσμιοποίηση της γνώσης, της πληροφορίας, της τεχνολογίας, αλλά ΔΕΝ απεμπολεί την παγκοσμιότητα του δικού της πολιτισμού. Που αφομοιώνει το καινούργιο ΧΩΡΙΣ να αφομοιώνεται από αυτό. Γιατί αναγνωρίζει τον εαυτό της στη ρίζα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ελλάδα, που προκόβει, ανοιχτή στα καινούργια ρεύματα, ΧΩΡΙΣ όμως να παρασύρεται απ’ αυτά στον παγκόσμιο ωκεανό χωρίς πυξίδα. Και πυξίδα της είναι ο πολιτισμός της, η παράδοσή της, η ιστορία της, η γλώσσα της, που «Ει θεοί διαλέγονται τη των Ελλήνων γλώσση χρώνται» (Κικέρων).

Ελλάδα του πολιτισμού και ΟΧΙ του τουρισμού της αρπαχτής, που κατάντησε τη χώρα της φιλοξενίας ένα απέραντο ξενοδοχείο πανσπερμίας φυλών και κακών υπηρεσιών.

Ελλάδα που όποτε κινδυνεύει κάνει όλους τους έλληνες πατριώτες (όχι τους πατριδοκάπηλους) κι’ ας σκυλοτρωγόμαστε στ’ αναμεταξύ, μαχητές του «μολών λαβέ». Που κάνει τον Τρινταχαίμη (αυλικός του Ξέρξη) και κάθε Τρινταχαίμη, έκτοτε, να αναφωνεί: «Αλίμονο, με τέτοιους άντρες μας έφερες να πολεμήσουμε που δεν πολεμούν για χρήματα αλλά για την αρετή: Παπέ, κ’ οίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιεύονται αλλά περί αρετής.». Ποτέ οι Έλληνες δεν ήταν μισθοφόροι.

Χρωστάτε, κύριε Πρωθυπουργέ:

Παιδεία, «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος» (Αριστοτέλης). «Παιδεία προς αρετήν εκ παίδων». (Πλάτων)

Παιδεία, γραμμένη, στην καρδιά και στην ψυχή και στο μυαλό, με τα ελληνικά γράμματα του ανθρωπισμού και ΟΧΙ άγραφη πλάκα (tabula rasa) νεοφιλελευθέρων κενοκράνων (αν)εγκεφάλων. Ανθρωπιστική παιδεία και ΟΧΙ απλά και μόνον εκτεχνικευμένη, τεχνολογική εκπαίδευση.

Παιδεία, που θα ξαναβάλει στο επίκεντρο την κριτική σκέψη, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να κατανοεί τον κόσμο στον οποίον ζει. Που του επιτρέπει να σχίζει το παραπέτασμα των αυτονοήτων και να αναζητά την αιτία και την ουσία των πραγμάτων. Που του επιτρέπει να διακρίνει το ουσιώδες από το ασήμαντο∙ αυτό που πραγματικά προάγει τη γνώση από αυτό που, δολίως και σκοπίμως, προάγει την τύφλωση των ανθρώπων. Που του επιτρέπει να διακρίνει την αλήθεια από το αληθοφανές ψέμα. Για να σταματήσουν «οι τυφλοί, βλέποντας τυφλούς (δασκάλους) να κατεβαίνουν, μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα, στον Άδη».

Παιδεία που θα εξαλείψει τον ψιττακισμό, που σκόπιμα καλλιεργεί το λεγόμενο σύγχρονο σχολείο της καθολικής αποβλάκωσης διδασκόντων και διδασκομένων. Η παρούσα κατάσταση της Παιδείας της Αμάθειας δεν είναι μια ατυχής δυσλειτουργία της κοινωνίας. Είναι στοχευόμενη επίθεση κατά του ανθρωπιστικού ιδεώδους και προβάλλεται και επιβάλλεται ως αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη μιας σύγχρονης (μοντέρνας) νεοφιλελεύθερης κοινωνίας. Έτσι, η κοινωνία καθίσταται θεραπαινίδα των βαρόνων του χρήματος και των νονών της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, εν ονόματι της «αναγκαίας» προσαρμογής στον σύγχρονο (νεοφιλελεύθερο) κόσμο.

Παιδεία, όπου η πληροφορική και η τεχνολογία είναι εργαλείο στην υπηρεσία του ανθρώπου και ΔΕΝ θεωρούνται πανάκεια δια «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», όπως προσπαθεί να πείσει τους αφελείς η εκτεχνικευμένη σκέψη. Η σκέψη που προπαγανδίζει την αφελή και επικίνδυνη θέση ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί μηχανικά σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί εξ ίσου μηχανικά και χωρίς πνευματικό κόπο, με τη βοήθεια του υπολογιστή, σερφάροντας στο διαδίκτυο. ΟΧΙ παιδεία μετανεωτερικής (μεταμοντέρνας), νεοφιλελεύθερης κοπής, που χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους. Ανόητους μεταμοντέρνους, οι οποίοι αισθάνονται πιο βολικά μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, τρεφόμενοι με τεχνολογικά βαλανίδια και αποδεχόμενοι ως φυσική εξέλιξη την διανοητική τους αναπηρία. Πλανημένους μετανεωτεριστές που νομίζουν πως, πιπιλίζοντας την καραμέλα της πληροφορικής και της τεχνολογίας, έχουν μάθει τα πάντα. Ακράτητος τεχνολογικός τεινεσμός, εργαλείο χειραγώγησης των πολλών με τη λίγη δύναμη και το λίγο μυαλό (όσο τους επιτρέπει να έχουν το σύστημα της εκμετάλλευσής των).

Χρωστάτε κύριε Πρωθυπουργέ:

Κράτος δικαίου και δικαιοσύνης, «εν δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή» (Θεόγνις), όπου οι άρχοντες θα είναι υπηρέτες και δούλοι του νόμου και ΟΧΙ υπεράνω του νόμου, αφέντες του. «Τους δ’ άρχοντας λεγομένους νυν υπηρέτας τοις νόμοις …. Οι δ’ άρχοντες δούλοι του νόμου.». (Πλάτων).

Κράτος, όπου οι άρχοντες θα φροντίζουν το συμφέρον των πολλών, του λαού και ΟΧΙ άρχοντες που θα υπηρετούν το ίδιον συμφέρον ως διαπλεκόμενοι πολιτικατζήδες (τους γνωρίσαμε προσφάτως). Γιατί ο αληθινός πολιτικός άρχων «ου πέφυκε (δεν έγινε) το αυτώ (το δικό του) συμφέρον σκοπείσθαι (να φροντίζει), αλλά το τω αρχομένω.». (Πλάτων).

Κράτος, που θα σέβεται τον μόχθο του απλού ανθρώπου και θα τιμά τον χρηστό πολίτη. Διότι: «Όσο τιμώνται στην πόλη τα πλούτη και οι πλούσιοι, τόσο περιφρονείται η αρετή και οι χρηστοί: Τιμωμένου δη πλούτου εν πόλει και των πλουσίων, ατιμοτέρα αρετή τε και οι αγαθοί.». (Πλάτων).

Κράτος που θα διασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών, αλλά, πρωτίστως, την ελευθερία τους. «Μηδέν ελευθερίας προκρίνω». (Διογένης). Διότι: «Όσοι δέχονται να χάσουν την ελευθερία τους για την ασφάλειά τους δεν είναι άξιοι ούτε της ελευθερίας ούτε της ασφάλειας». (Βενιαμίν Φραγκλίνος)

Η πολιτική που βίωσε τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας, διαβρωμένη από την διαπλοκή με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, προσπαθούσε, απλοϊκά, να τον πείσει ότι τα συμβαίνοντα, καλώς συμβαίνουν, διότι είναι αναπόφευκτο να συμβαίνουν. Για να επιβιώσετε μέσα στον παγκόσμιο ιστό πρέπει να αφήσετε να σας φάει η αράχνη της παγκοσμιοποίησης, σαν παγιδευμένες μύγες.

Σε αυτήν την «σώφρονα λογική» των πραγματιστών και των «σωφρόνων» σφουγγοκωλαρίων της παγκοσμιοποιημένης ηλιθιότητας του: «φάτους πριν σε φάνε: get them before they get you», αντιτείνουμε το: «τόλμησον φρονείν».

«Βλέπουμε πως η πρόοδος των τεχνών και όλων των άλλων δεν γίνεται απ’ αυτούς που εμμένουν στην καθεστηκυία τάξη αλλά από αυτούς που τολμούν να κινούν πάντοτε κάτι από τα μη καλώς έχοντα: Τας επιδόσεις ορώμεν γινομένας και των τεχνών και των άλλων απάντων, ου δια τους εμμένοντας τοις καθεστώσιν, αλλά δια τους επανορθούντας και τολμώντας αεί τι κινείν των μη καλώς εχόντων.». (Ισοκράτης)
Θίγετε τα κακώς κείμενα.

Πολιτικούς χρειάζεται η χώρα με όραμα και τόλμη. ΟΧΙ θεράποντες των καναλαρχο-εκδοτο-μεγαλο-εργολάβων.

Πολιτικούς άρχοντες και ΟΧΙ σπουδαρχίδες που επιζητούν αρχίδιον εξουσίας (αρχίδιον: σμικρόν, άνευ σημασίας υπούργημα. Λεξικό Δορμπαράκη).

Δημαγωγούς, με την αρχική σημασία της λέξης, δηλαδή, παιδαγωγούς του Δήμου, του λαού και ΟΧΙ «κωπίδων αρχηγούς: αρχηγούς ψευδολόγων» (Ηράκλειτος).

«Την φωτιά της δημιουργίας τη συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος.». (Θεοτοκάς).

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starq

Ελευθέριος Ανευλαβής < zougla.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Παγκοσμιοποίηση: «Τρώτε σκατά! Τόσες μύγες δεν μπορεί να κάνουν λάθος!»

Παγκοσμιοποίηση: Το προπαγανδιστικό ψευδώνυμο της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης, απάνθρωπης, άγριας αγοράς, που οι προπαγανδιστές της την πλασάρουν ως την αδήριτη ανάγκη του σημερινού μας κόσμου και του αλλοτριωμένου σύγχρονου ανθρώπου.

Παγκοσμιοποίηση: Συνώνυμο της παγκόσμιας κυριαρχίας του χρήματος και των νταβατζήδων της (διαπλεκόμενοι με την εξουσία του χρήματος, πολιτικατζήδες). Ο φαιός χιτώνας που καλύπτει την αληθή φύση αυτής της παρά φύσιν ασέλγειας πάνω στην ανθρώπινη υπόσταση και τις ανθρώπινες αξίες.

Παγκοσμιοποίηση: Τα αδέσποτα δεσποτικά κέντρα εξουσίας (πολιτικής, τεχνολογικής, στρατιωτικής) που παρεμβαίνουν, καθημερινώς, στο διεθνές και παγκόσμιο πολιτικό-στρατιωτικό-οικονομικό παίγνιο, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους και την ανθρωπιά.

Παγκοσμιοποίηση: Η έκλειψη της πολιτικής, που καθίσταται περιττή, αφού η «ελεύθερη» (διάβαζε, ασύδοτη, αχαλίνωτη, απάνθρωπη) αγορά, κατά πως λένε οι θιασώτες της, την περιέχει από την φύση της. Διότι, όπως ισχυρίζονται οι ευήθεις, κουτοπόνηροι, μπαγαπόντηδες υποστηρικτές της, τα σύνολα των καταναλωτών-παραγωγών, σε αντίθεση με τα άτομα που τα απαρτίζουν, λειτουργούν, πάντοτε, ωφελιμιστικά προς μεγιστοποίηση του (οικονομικού) συμφέροντός των. Ο καθείς «για την πάρτη του» δηλαδή. Και όλοι εναντίον όλων, μέσω του απαραίτητου, άγριου ανταγωνισμού.

Παγκοσμιοποίηση: Η έκλειψη της Δημοκρατίας, αφού, έτσι λένε οι παγκοσμιοποιημένοι, οι μηχανισμοί της «ελεύθερης» (ασύδοτης) αγοράς εμπεριέχουν τους μηχανισμούς της Δημοκρατίας. Ο ανταγωνισμός, μακροπρόθεσμα, εξισορροπεί τις αντιθέσεις και βελτιώνει το οικονομικό αποτέλεσμα για όλους, λένε. Άρα, η ελεύθερη αγορά οδηγεί και στην εφικτή ισότητα, την οποία και διασφαλίζει, λένε. Το κράτος μεριμνά απλώς για την τήρηση των κανόνων της «ελεύθερης» (ανάλγητης) αγοράς.
Να, ο νέος ηθικός κώδικας της νεοφιλελεύθερης (νεοδεξίας) ιδεολογίας της αγοράς. Ανταγωνισμός και «όποιον πάρει ο χάρος».

Παγκοσμιοποίηση: Η πολιτιστική πολτοποίηση της παράδοσης των λαών πάνω στην κουρελού του παγκόσμιου συρφετού, που τη μόνη παράδοση που γνωρίζει (που του επιτρέπουν να γνωρίζει), είναι η «παράδοση» στο αμερικανόφερτο λάιφ στάιλ της ελαφρότητας και της χυδαιότητας. Της επιδειξιομανίας και της παχυλής αμάθειας. Της νοητικής υστέρησης και της νήπιας σκέψης.

Παγκοσμιοποίηση: Η υποβάθμιση του Έθνους-Κράτους σε «παγκόσμιο χωριό» της φτώχιας των αξιών. Της κακομοιριάς και κακογουστιάς των ανθρώπων.

Παγκοσμιοποίηση: Η αποξένωση των ανθρώπων από την έννοια της Πατρίδας, που θεωρείται σχεδόν ντροπή, για τους κενόκρανους του πολιτικά ορθού. Η επίκληση της Πατρίδας και του Έθνους (δεν μιλώ για τους επαγγελματίες πατριδεμπόρους, πατριδοκαπήλους και εθνοκαπήλους) χαρακτηρίζεται ως σοβινιστική υστερία από τους μεταμοντέρνους, νεοφιλελευθέρους, «αριστερούς» και δεξιούς, της μόδας του «πολιτικώς ορθού». Τις Μαντάμ Σουσούδες της Ευρωπαίο-Αμερικάνικης θολούρας.

Παγκοσμιοποίηση: Ο αφανισμός της γλώσσας των Εθνών από την αγγλοαμερικανική γλώσσα. Αφελληνισμός της γλώσσας της Ελληνικής με τα greeklish, των μονόχρωμων λέξεων και μονοσήμαντων εννοιών. Οι νέο-γενίτσαροι φτωχαίνουν τη γλώσσα, στη φτώχια της σκέψης τους, την οποία εκφράζει η φτωχή τους γλώσσα. Γι’ αυτούς οι αποχρώσεις των λέξεων είναι περιττές. Κλείνουν τα πατζούρια τους στο φως του Ελληνικού ήλιου. Προτιμούν τα μουντά άναρθρα σύμφωνα της Εσπερίας, από τα φωτεινά γλαφυρά φωνήεντα.

Παγκοσμιοποίηση: Τουρισμός χωρίς πολιτισμό. Χείριστες, είτε ακριβοπληρωμένες είτε φτηνές, τουριστικές υπηρεσίες. Αποδιωγμένη, εξοστρακισμένη η ελληνική φιλοξενία. Εμπόριο και αρπαχτή ο ξένιος Δίας. Ο κερδώος Ερμής εξουσιάζει πλέον.

Παγκοσμιοποίηση: Άγνωστες, πλέον, λέξεις η φιλία, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η ανθρώπινη επικοινωνία. Έχουν αντικατασταθεί από την υποκρισία, το σεξ, τον ανταγωνισμό, την απανθρωπιά, την παλιανθρωπιά, την ανθρώπινη αλλοτρίωση.

Παγκοσμιοποίηση: Εμπορευματοποιημένος, ντοπαρισμένος αθλητισμός, συμφερόντων μεγάλων επιχειρήσεων και αθανάτων νταβατζήδων. Μνημόσυνα Ολυμπιάδων με δισεκατομμύρια και με σακατεμένους πρωταθλητές.

Παγκοσμιοποίηση: Η καταστροφή και ρύπανση του περιβάλλοντος, θυσία στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Νεοφιλελεύθερη νεοδεξιά ολοκληρωτική αντίληψη για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Όπου ο κόσμος, η φύση, γίνεται κάδος απορριμμάτων των ισχυρών. Οι ΗΠΑ μεγαλοπαραγωγοί παγκοσμίων ρύπων αρνούνται να επικυρώσουν δεσμεύσεις για περιορισμό αυτών των ρύπων.

Παγκοσμιοποίηση: Ο άνθρωπος μαζάνθρωπος, χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο. Έρμαιο του απάνθρωπου ανταγωνισμού και της μαυλίστρας τεχνολογίας. Νήπιος καταναλωτής, αλλοτριωμένος συμφεροντολόγος. Ελαστική εργασία. Ανεργία. Αποκολοκύνθωση στις εκπομπές των μεσημβρινών και βραδινών πλυσταριών.

Η εξίσωση Πολιτεία = Πολίτης, «η γαρ Πόλις πολιτών εστίν» (Αριστοτέλης), έχει μετατραπεί σε ανισότητα όπου ο πολίτης είναι υποβαθμισμένος και η πολιτεία τείνει να εκφυλιστεί σε κακόηθες μόρφωμα.

Ο πολίτης μέσα στην πολιτεία επιζητεί την ευημερία που του παρέχει πρωτίστως η Ελευθερία και η ασφάλεια της Δημοκρατίας και δευτερευόντως η οικονομική ευμάρεια.

Η οικονομία και η αγορά, δεν μπορούν να χειραφετηθούν, να αποξενωθούν από την ηθική προσταγή και την πολιτική. Η πολιτική ρυθμίζει ή πρέπει να ρυθμίζει τις αξιολογικές αντιθέσεις των πολιτών. Γιατί σε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πολιτεία εξ ορισμού είμαστε όλοι ίσοι, αλλά ΔΕΝ είμαστε όμοιοι. «Εξ ανομοίων η πόλις». (Αριστοτέλης).

Η οικονομία και η αγορά δεν είναι ανεξάρτητες δραστηριότητες ούτε και οι σπουδαιότερες από άλλες ατομικές και κοινωνικές δραστηριότητες. Ασκούνται και αυτές μέσα στο ανθρώπινο και κοινωνικό πλαίσιο που και τις προσδιορίζει. Ο συλλογικός χώρος όπου κινούνται τα ενδιαφέροντα, λειτουργούν τα οικονομικά συμφέροντα και ασκούνται οι ανθρώπινες δραστηριότητες προσδιορίζεται, ορίζεται και ελέγχεται, δια του ενεργήματος της πολιτικής.

Η σκιτζίδικη, βουκολική και υποβολιμαία άποψη ότι η οικονομία αναιρεί την πολιτική δεν έχει θεωρητικό, αλλά ούτε και πρακτικό υπόβαθρο. Μπορεί να υπονομεύει την πολιτική, μπορεί να διαφθείρει τους ευεπίφορους σε συναλλαγές με την αγορά πολιτικούς-πολιτικατζήδες, αλλά η πολιτική θα είναι πάντοτε αναγκαία και το ζητούμενο σε μια πολιτεία που σέβεται το όνομα και την πολιτική καταγωγή της.

Η λεγόμενη, αυτορρύθμιση της αγοράς και οι ρυθμιστικοί αυτοματισμοί της δεν επαληθεύονται εμπειρικά, αλλά απεναντίας απεδείχθησαν ατελέσφοροι και καταστροφικοί, (την ασυδοσία της αγοράς πληρώνουν οι λαοί στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη κρίση). Η αγορά αδυνατεί να λύσει προβλήματα δημοκρατίας.

Η πολιτική πρέπει να αναθεμελιωθεί και να ιεραρχήσει τις ανάγκες της κοινωνίας με ανθρώπινα μέτρα και με ανθρώπινες αξίες. Να ελέγχει και να ελαχιστοποιεί τις παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης επί των δημοκρατικών θεσμών και των ανθρωπίνων αξιών. Εκτός της επιβιώσεως και οικονομικής ευμάρειας, υπάρχουν και άλλες ανθρώπινες ανάγκες που δεν ανάγονται σε οικονομικές.

Η παγκοσμιοποίηση ή παγκοσμιότητα, υπάρχει εδώ και αιώνες ως παγκοσμιοποιημένη επιστήμη, θρησκεία, πληροφορική (που άρχισε με την τυπογραφία, τις μετακινήσεις εργαζομένων, και με τις εμπορικές ανταλλαγές).

Η Κοσμόπολη των Στωικών, πρωτογενής έννοια της παγκοσμιοποίησης, δεν παγκοσμιοποίησε το χρήμα, αλλά τον ΑΝΘΡΩΠΟ, που στόχος και προορισμός του είναι, μέσω της συνεχούς παιδείας, η ανάπτυξη και ολοκλήρωση των δημιουργικών του δυνατοτήτων, ώστε…

Κάποτε να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starq

Ελευθέριος Ανευλαβής < zougla.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Ευθανασία

Ο λόγος περί ευθανασίας έρχεται περιοδικά στο προσκήνιο, με αφορμή ανάλογα περιστατικά και είναι καιρός να ασχοληθεί με το πρόβλημα και η ελληνική κοινωνία (Πολιτεία, ιατρική κοινότητα, Δικαιοσύνη και Εκκλησία).

Ως «ευθανασία» ορίζεται η πράξη ή παράλειψη πράξης που προκαλεί τον θάνατο αρρώστου, πάσχοντος από ανίατη επώδυνη ασθένεια, για «ανθρωπιστικούς λόγους».

Ο παραπάνω ορισμός, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί ευφημισμό. Ουσιαστικά, πρόκειται για συνειδητή επιλογή θανατώσεως, έστω και για «ανθρωπιστικούς» λόγους. Ελεήμων θανάτωση, με χαριστική βολή (mercy kιlling).

Η πρακτική αυτή οδηγεί σε «ολισθηρό δρόμο», μια κοινωνία της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς, η οποία είναι ηθικά, μάλλον, αδιάφορη.

«Με μια λογική πολιτική προγραμματισμένου θανάτου, το όφελος για την κοινωνία θα είναι ανυπολόγιστο!» διακηρύσσει ο Jack Kervokian, ο γιατρός θάνατος και -ωμότερα- ο κυβερνήτης του Colorado των ΗΠΑ: «οι άρρωστοι με τελικού σταδίου ανίατες ασθένειες έχουν το καθήκον να πεθάνουν και να φύγουν από τη μέση (get out of the way!).

Έτσι, από το δικαίωμα να πεθάνει κανείς (το οποίο μπορεί να το ασκήσει ή όχι), μπορεί να περάσουμε στο καθήκον να πεθάνει υποχρεωτικά, σύμφωνα με τους ζηλωτές αυτής της αντίληψης.

Εν ονόματι των «ανθρωπιστικών λόγων», ο γιατρός δικαιούται να επιλέγει την ακύρωση της ζωής διά της επιλογής του θανάτου;

Η απάντηση είναι ένα ξερό κα τελεσίδικο ΟΧΙ.

«Δεν θα δώσω σε κανέναν θανατηφόρο φάρμακο ακόμη και εάν μου το ζητήσει, ούτε θα δώσω τέτοια συμβουλή», ορίζει ο Ιπποκράτης (Ιπποκράτους όρκος).

Με τον όρο ευθανασία, σε αυτό το κείμενο, εμείς, εννοούμε τη θανάτωση του πόνου -με όλα τα μέσα και είναι πολλά και αποτελεσματικά- που παρέχει η ιατρική σήμερα, και όχι τη θανάτωση του πάσχοντος.

Την ανακούφιση του αρρώστου εν ζωή και όχι με τον θάνατο, μέχρις ότου η φύση αποφασίσει τελεσίδικα.

Ιδού ο καλός θάνατος (ευθανασία) στην Νέκυια του Ομήρου: «Ο θάνατός σου, λέω, θα σε βρει απόμακρα απ τη θάλασσα, ήσυχος και γλυκός, τέτοιος θά'ρθει, για να σε σβήσει».

Ο θάνατος, μόνον ως φυσική, αναπόδραστη κατάληξη της ζωής, από οποιαδήποτε φυσική αιτία -και η νόσος είναι φυσική αιτία- μπορεί να είναι δεκτός, (και ποτέ κατανοητός).

«Ο θάνατος είναι ξένος προς εμάς. Όσο υπάρχουμε, δεν υπάρχει αυτός και, όταν αυτός έλθει, δεν υπάρχουμε εμείς» (Επίκουρος).

Η μόνη ανθρώπινη εμπειρία για τον θάνατο είναι η ψυχρότητα του νεκρού σώματος-πτώματος (του άλλου). Όσο πρόκειται για σώμα, έστω πάσχον, δεν μπορούμε να μιλάμε για θάνατο και, όταν αντιμετωπίζουμε το νεκρό πτώμα, πώς, ζώντες όντες, να αισθανθούμε τον θάνατο;

Στην έννοια του θανάτου αναδύεται η μοναδικότητα του ανθρώπου, ως ανεπανάληπτης προσωπικότητας, με συγκεκριμένο παρελθόν, παρόν και μέλλον, ο οποίος ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι «ήγγικεν η ώρα» να αφανισθεί.

«Ο Ιβάν Ίλιτς έβλεπε πως πεθαίνει… ...Το παράδειγμα του συλλογισμού: «Ο Κάιους είναι ένας άνθρωπος. Οι άνθρωποι είναι θνητοί. Άρα ο Κάιους είναι θνητός», του φαινόταν σε όλη του ζωή σωστό μόνο για τον Κάιους… Μα ο Ιβάν Ίλιτς δεν ήταν καθόλου ο Κάιους, ούτε ένας άνθρωπος γενικά. Ήταν πάντα, σε όλη του τη ζωή, μια ύπαρξη ξεχωριστή… … ο Κάιους είναι θνητός και σωστό είναι να πεθάνει. Μα με μένα το Βάνια τον Ιβάν Ιλιτς, με όλα μου τα αισθήματα τις ιδέες... είναι αδύνατο να είμαι υποχρεωμένος να πεθάνω. ... Και ξαφνικά αυτός φάνηκε πίσω από το παραβάν. Πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτόν. Μόνο να τον κοιτάζει και να παγώνει. (Λ. Τολστόι. Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς).

Οι υπέρμαχοι της «ευθανασίας», επικαλούμενοι την αυτονομία και την ατομική ελευθερία, υποστηρίζουν ότι, σε περιπτώσεις οδυνηρής και αποδεδειγμένα ανίατης πάθησης, η ζωή παύει να αποτελεί αγαθό και καθίσταται αβάσταχτο ψυχικό και σωματικό μαρτύριο, οπότε η «ευθανασία» είναι λύτρωση και πράξη ανθρωπιστική.

Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν προσδιορίζεται, απολύτως, μόνον από την αναγκαιότητα του αφεύκτου θανάτου αλλά και από την απέραντη ελευθερία του.

Έχει το αναφαίρετο δικαίωμα, έχοντας φθάσει στο τελικό όριο, το χωρίς επιστροφή, να φύγει από τη σκηνή με αξιοπρέπεια.

Η σύγχρονη τεχνολογία, θαυματοποιώντας, παρέχει τη δυνατότητα μιας μάταιης και άχρηστης παράτασης της επιβίωσης ή καλύτερα παράτασης της χωρίς επιστροφή πορείας προς τον θάνατο.

Η τυπική εικόνα αυτού του αρρώστου είναι ο άνθρωπος με ανίατη νόσο στα τελικά στάδια, καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, συνδεδεμένος με ποικίλες συσκευές υποστήριξης ζωτικών οργάνων, με καθετήρα στην ουρήθρα, φλεβοκαθετήρες, νηστιδοστομία για σίτιση, τραχειοσωλήνα (σύνδεση με τον αναπνευστήρα), ρινογαστρικό καθετήρα (αποσυμπίεση του στομάχου) και, μην αφήνοντας αλώβητη καμία δυνατή είσοδο εισβολής (και προσβολής) του σώματός του, τοποθετείται και σωλήνας αερίων. Ζητά ο άνθρωπος, όταν δεν είναι κατεσταλμένος, να φύγει από το νοσοκομείο, για να πεθάνει, όποτε αυτό συμβεί, στο σπίτι του, με αξιοπρέπεια, αλλά οι γιατροί αρνούνται, διότι η διακοπή της λειτουργίας των μηχανημάτων σημαίνει την έκδοση πιστοποιητικού θανάτου.

«Και να μην παρεμβαίνουν επιθετικά σε απελπιστικές καταστάσεις αρρώστων, γνωρίζοντας ότι η ιατρική δεν μπορεί να παράσχει θεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις» προτρέπει χιλιάδες χρόνια πριν ο Ιπποκράτης.

Έχει ο άρρωστος σε αυτές τις περιπτώσεις το δικαίωμα να πάρει αυτή την απόφαση ο ίδιος;

Ένας θάνατος με αξιοπρέπεια είναι η τελική εκδήλωση της ελεύθερης βούλησης του μοναδικού προσώπου, με τις συγκεκριμένες, προσωπικές, αξίες ζωής.

Εδώ καλείται η δημοκρατική πολιτεία να σεβασθεί την επιθυμία και την τελική απόφαση του απερχομένου, πλέον, μέλους της και να θεσμοθετήσει το όργανο εκπλήρωσης αυτής της επιθυμίας-απόφασης, το οποίο δεν μπορεί να είναι ο κλινικός γιατρός.

Ο ρόλος του γιατρού, όπως προσλαμβάνεται από τον άρρωστο και την κοινωνία, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, είναι η συντήρηση της ζωής, η θεραπεία και η ανακούφιση του αρρώστου.

Η αποδοχή από τον γιατρό και του ρόλου του αφαιρούντος τη ζωή ή αδιαφορούντος για αυτήν, υπονομεύει, όχι μόνον, την εικόνα του γιατρού στην κοινωνία αλλά και το βασικό θεμέλιο της ανθρώπινης υπόστασης.

«Αλλά ήρθε η ώρα να φύγουμε. Εγώ, για να πεθάνω, και εσείς, για να ζήσετε. Ποιος από μας πηγαίνει στο καλύτερο, δεν το γνωρίζει κανείς παρά μόνον ο Θεός». (Απολογία Σωκράτους).

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starq

Ελευθέριος Ανευλαβής < zougla.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Τα τσιμπουκογλάνια* των Τρισέ, ντόπια και ξένα

«Α, ρε Λαυρέντη,
που μόνο εγώ ήξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ζωή μέσα στο ψέμα.».
Μανώλης Αναγνωστάκης

Χρόνια τώρα η δυσωδία του βόθρου των σκανδάλων πνίγει τη χώρα. Εξεταστικές επί εξεταστικών, καταγγελίες επί καταγγελιών, δίκες επί δικών. Και τα λαμόγια, μονίμως, τη βγάζουν καθαρή.

Κάτι ο νόμος περί ευθύνης (ανευθυνότητας) υπουργών, κάτι η συντεχνιακή αδελφοσύνη των βουλευτών, κάτι τα «κονέ» με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρήματος και των ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης), ουδείς εκ των δακτυλοδεικτούμενων πλήρωσε.

Χρόνια τώρα, η χώρα βουρλίζεται και βουρκίζεται μέσα στο βοθρολύματα του βούρκου της ευρωζώνης και των Τραπεζών. Με τα βουλιμικά, αδίστακτα, χρυσοκωλόπαιδά τους, ρήμαξαν την παγκόσμια οικονομία, εν ονόματι του νεοφιλελεύθερου δόγματος της ασύδοτης, αδίστακτης, «αυτορρυθμιζόμενης» αγοράς. Μιας αγοράς που έγινε, με τη συναίνεση των διαπλεκομένων πολιτικών, ο άρχων του παγκοσμιοποιημένου τίποτα, των αετονύχηδων του χρήματος.

Off shore εταιρείες «πολιτικών», που μπερδεύουν το νομότυπο με το ηθικό. Πολιτικατζήδων, που είδαν την πολιτική ως μέσο πλουτισμού και εξουσίας, και όχι θεραπαινίδα του λαού.

Εταιρείες ρασοφόρων (rasadel, η κερδοσκοπική εταιρεία των καλογέρων) του διαβολικού χρήματος, Εφραίμηδων και των συν αυτοίς, που είδαν την καλογερική ως μέσον θησαυρισμού επί της γης. Πλούτος ευφραίνει καρδίαν Εφραίμ. Τι θέλει αυτό το κακόσχημο παπαδαριό, με το ράσο του καλόγερου που το αρνήθηκε, κι αντί να σώσει την ψυχή του, εμπορεύεται τα άγια των αγίων; Δεν αναφέρομαι συνολικά στους παπάδες, που με το λιγδιασμένο ράσο, αχθοφόροι της ζωής κι αυτοί, προσπαθούν να επιβιώσουν της ανάλγητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής των κατά καιρούς Αλογοσκούφηδων.

Δομημένα, κουμπάροι, νταβατζήδες, Siemens, βατοπέδια και ρουσσοπαίδια, διάφορα και ποικιλώνυμα, βατοπαιδία πνευματικά, αναψυκτηριούχοι, φιλάνθρωποι Μαικήνες, αναξιοπαθούντων Ινδών. Επιχειρηματίες-πολιτικοί, με κότερα, πλήθος διαμερισμάτων. Δούκες της Βιστωνίδος, που παραχωρούν μέρος του λιμναίου δουκάτου τους στον αναιδή Εφραίμ-καλόγερο, πνευματικό πατέρα πλείστων όσων τρανών (πρώην, νυν και αεί). Χριστός και εωσφοράκος!

Ο κήρυκας του «σεμνά και ταπεινά», αφού κατήγγειλε «τους πέντε νταβατζήδες», ανέχθηκε - και εν πολλοίς κάλυψε- το νταβατζηλίκι των γνωστών διαβοήτων υπουργών του και πολλαπλασίασε το ήδη εκσυγχρονισμένο χρέος της χώρας, βλέποντας, καπετάνιος της συμφοράς, το καράβι να οδηγείται στα βράχια, μ’ αυτόν καπετάνιο, σαν έτοιμος από καιρό, και «κάμνοντας όμοια με ηθοποιό που όταν τελειώσει η παράστασις, αλλάζει φορεσιά και φεύγει» (Κ. Καβάφης), κατέβηκε με την κουστωδία του πρώτος από το πλοίο, αφήνοντας άλλους να αλλάξουν ρότα, ξυστά στα βράχια.

Και οι Τρισέδες και Μπαρόζο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ποιας ευρωπαϊκής και ποιας ένωσης; Συνδικάτο μαφιόζων της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης, ανάλγητης αγοράς είναι), σηκώνουν επιτιμητικά το δάχτυλο, μαζί με τη χοντρόπετση Μερκέλλα (που κάνει το παγώνι, για τις κατοχικές αποζημιώσεις) και δείχνουν την «αναξιόπιστη» Ελλάδα και τους Έλληνες, που στον ιδρώτα της βιοπάλης τους, τα κερδοσκοπικά κοράκια των αγορών, οσμίστηκαν καινούργια κέρδη, για τις σαπιοκοιλιές τους και τα σάπια τους μυαλά.

Και διατάσσουν οι αρχοντόκωλοι Τρισέ:

Οι μισθοσυντήρητοι, οι εργάτες, οι μικροέμποροι και οι μικροεπαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, που όταν βγει η σύνταξη, η διεύθυνσή τους θα είναι: οδός Αναπαύσεως, Παράδεισος. Όλοι αυτοί που οικίζουν το κενό αυτής της χώρας και την οποία οιακίζει (κυβερνά, οίαξ: το τιμόνι, το δοιάκι) η διαφθορά και η διαπλοκή των ισχυρών.

Όλοι αυτοί, παρίες μέσα στην ίδια τους τη χώρα, διατάσσουν, οι χρυσόκωλοι της ευρωζώνης θα πληρώσουν από το υστέρημά τους:

Τα Bonus των χρυσοκολώπαιδων των ασύδοτων αγορών.

Τα κλεμμένα των αδηφάγων και ασυστόλων κώλων της ξεκαπίστρωτης μαφίας των μεγαλοτραπεζιτών και των σφουγγοκωλαρίων τους πολιτικατζήδων.

Τις ζουμερές απολαβές των διαφόρων διοικητών των ΔΕΚΟ και άλλων χρυσοκανθάρων.

Τη φοροκλοπή των μεγαλογιατρών και των φακελάκηδων γιατρών του ΕΣΥ και άλλων φακελάκηδων. Φθαρμένοι κι αυτοί και διεφθαρμένοι, από φθαρμένους και διεφθαρμένους και ανίκανους κυβερνήτες. «Γιατί το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι».

Και συ, λαέ βασανισμένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε; Θα τα ανέχεσαι όλα αυτά;

Να σου κλέβουν το ψωμί και τη σύνταξη;

Να σε περιφρονούν και να σε θεωρούν μια ψήφο μέσα στην κάλπη; Με αντάλλαγμα ανεκπλήρωτες, προεκλογικές, υποσχέσεις;

Να σε ταπεινώνουν; Να σε λοιδορούν οι χρυσοκάνθαροι, οι λιμασμένοι για χρήμα και εξουσία; Ντόπιοι και ξένοι;

Θα σιωπάς φοβισμένος πως:

«χέσαιτο γαρ ει μαχαίσετο: έτσι και μαχότανε σίγουρα θα χεζότανε»; (Αριστοφάνους Ιππής).

Φτάνει πια! Δεν πάει άλλο! Γίνε Δήμος που την πόλη δυναμώνει (Δήμος την πόλιν κρατύνει)

Γίνε πολίτης-οπλίτης της Δημοκρατίας σου, που απαιτεί και διακηρύσσει:

«Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στον νόμο: μέτεστι δε κατά μεν τους νόμους… πάσι το ίσον)»

Ήταν άστοχη, κύριε Πρωθυπουργέ, η διαπίστωσή σας, ότι χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο Παππούς σας, ο γέρος της Δημοκρατίας, είχε πει στον τότε Πλανητάρχη, που τον εκβίαζε, «Όχι, κ. Τζόνσον».
Ο Πατέρας σας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε διακηρύξει ότι «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Ο Παλαμάς βροντοφωνάζει μαζί με τους Έλληνες (όχι τους νεοελληναράδες):

«Η Μεγαλοσύνη (σ.σ. και η εθνική κυριαρχία) των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».

Για τους Έλληνες, κύριε Πρωθυπουργέ (όχι τους νεοελληναράδες), «εις οιωνός άριστος. Αμύνεσθαι περί πάτρης». Και όχι περί «πάρτης» και αρπαχτής.

Δώστε το, να το καταλάβουν οι παγκοσμιοποιημένοι νεοελληναράδες και Ευρωπαίοι της νεοφιλελεύθερης, πια, Ευρώπης ( κάποιος πήγε να βγάλει από τη μέση τους Έλληνες. Τι έμεινε; Το γρύλισμα της ασύδοτης αγοράς)• και όχι, πια, της Ευρώπης του διαφωτισμού και των κοινωνικών κατακτήσεων.

Δώστε το να το καταλάβουν, οι άκαπνοι, βολεμένοι και πνιγμένοι στη μαστούρα τους, ποικιλόχρωμοι της Εσπερίας:

Οι Έλληνες, (όχι οι νεοελληναράδες), αμυνόμενοι,
«Χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν».

____________________

* Τσιμπουκογλάνιον: το παιδί που ετοίμαζε τον ναργιλέ του Πασά.

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starv

Ελευθέριος Ανευλαβής < zougla.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Homo sapiens ή σάπιος; Ο νεοφιλελεύθερος Νεοελληνας

Σε πολυκατάστημα μπήκα των Αθηνών
Ρωτώντας για τα κρίματα των νέων Ατρειδών...
Κώστας Μαρδάς
Αθήνα με Θολό Ποτάμι

Απαίδευτος, πτωχαλαζών, κυνοθρασύς, αποξενωμένος από τον εαυτόν του. Αποξενωμένος από την πόλη του. Αποξενωμένος από την πατρίδα του.

Εξορισμένος στην αλλοτριωμένη κοινωνία της μετανεωτερικότητας και του νεοφιλελευθερισμού, της ασύδοτης, ασύστολης, χυδαίας αγοράς.

Χαμένος, σε μια πολιτεία και μια κοινωνία, που κατοικείται από ξένους, αποξενωμένους, αλλοτριωμένους, μεταξύ των, ανθρώπους.

Καταδικασμένος, σε μια κοινωνία που φαίνεται να τον μισεί και να τη μισεί.

Μαζάνθρωπος, καταναλωτής, βυθισμένος στην καταναλωτική υστερία που τον ωθούν, σκόπιμα, τα μεγαλοσυμφέροντα και τα βάρβαρα, ασύνετα, ασύδοτα, ανήθικα, κερδόφρονα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Εξανδραποδισμού), του εξευτελισμού των πάντων.

Πολιτεία (άρχοντες και αρχόμενοι), σε νεοφιλελεύθερη υστερία!

Πολιτεία (άρχοντες και αρχόμενοι), ανάλγητη, αλλοτριωμένη, αλλοτριώνει τους «πολίτες» της, μεταβάλλοντάς τους σε μαζοχυλό απαίδευτων ανδρεικέλων, αδιάφορων για τον διπλανό, τον συνάνθρωπο, την πόλη, την πατρίδα, το περιβάλλον.

Η αγορά και το χρήμα, κύριοι, υπέρτατοι στόχοι της προς επίτευξη, με κάθε μέσον!

Άπτερα δίποδα, οι «Νεοελληναράδες», που φοβάσαι μην ξυπνήσουν και καταλάβουν πως είναι πεθαμένοι.

Η σύγχρονη Κίρκη, «ράβδω πεπληγυία»,

Τους νήπιους Νεοελληναράδες απόγονους του Οδυσσέα, τους μεταμορφώνει σε γουρούνια. Έχασαν την ανθρωπιά τους.

Και τρέφονται, σαν τα «χαμοκύλιστα γουρούνια: σύες χαμαιευνάδες»,

Με τα βαλανίδια και τα κράνα «βάλανον τ’ έβαλεν καρπόν τε κρανείης», της διαφήμισης και του τηλεσκουπιδοσωρού, που υπαγορεύουν τρόπο ζωής (life style, παπαγαλίζει ο νεονεάντερταλ, Νεοελληναράς), ριγμένοι μέσα στο γουρουνοστάσι της παγκοσμιοποιημένης αποβλάκωσης.

«Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά... λιποτάχτες της ζωής... ονειρεύονται τα σάπια τους όνειρα. Άνθρωποι πάντα βιαστικοί... προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μ. Αναγνωστάκης):

Πώς θα «κονομήσουνε» με κάθε τρόπο.

Πώς θα κάνουνε τη λαμογιά χωρίς να τους πάρουνε χαμπάρι.

«Κι αν μας πάρουνε χαμπάρι, το νομότυπο έχει χάρη».

Έτσι δεν δίδασκε ο αλήστου μνήμης καρναβαλικός, καραμανλικός Υπουργός της προηγούμενης, δυσώδους, πενταετίας; Γιατί όχι κι ο Νεοελληναράς; Αυτός, λέει, «στο πηγάδι κατούρησε;». Ε;

Πώς θ’ αγωνιστούνε περί πάρτης;

Το «αμύνεσθαι περί πάτρης», εκείνου του «ιδανικού αυτόχειρα», είναι για τους χαζούς.

«Ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» είναι το σύνθημα του Νεοελληναρά.

«Νόσημα και απόστημα πόλεως εγγένηται» (Πλούταρχος), ο σάπιος Νεοελληναράς:

Ο ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, με τα εκατομμύρια άνομα ευρώ και τα κότερα και τις πισινούχες του βιλάρες.
Δακτυλίστε τον (δακτυλίζω, ιατρικός όρος: κάνω δακτυλική εξέταση του εντέρου) με τον μεσαίο δάχτυλο της Μερκέλλας.

Ο ΦΟΡΟΚΛΕΦΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΣ.
Κόψτε του τον κώλο!

Ο ΚΛΕΦΤΟΚΟΤΑΣ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑΣ του ΕΣΥ.
Πετσοκόψτε του τον κώλο!
Μην του τον χαϊδεύετε!

Ο ΜΙΚΡΟΚΟΜΠΙΝΑΔΟΡΟΣ της καθημερινής ζωής.
Είναι πολλοί του είδους του.
Δεν είναι για λύπηση.

Ο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ» ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ήσσονος προσπάθειας της ισοπέδωσης, που εννοεί την ισότητα ως προς τα κάτω εξίσωση, δημοκρατικώ διακαιώματι, λησμονώντας, πως σε μια ευνομούμενη, χρηστή πολιτεία:

«Οι βέλτιστοι μεν τας τιμάς έξουσιν, οι δ’ άλλοι μηδέν αδικήσονται» (Ισοκράτης).

Νεοελληναράς:

Ο απαίδευτος. Μια αλλοτριωμένη μηχανή παραγωγής.

Ο καταδικασμένος, σε μια αδιάφορη εργασία, ανασφαλή, μηχανική, απαξιωμένη, που τον αποξενώνει από τον εαυτό του και από τους άλλους, γιατί αυτό συμφέρει τους λίγους με την πολλή δύναμη.

Δουλειά, κατανάλωση, περισσότερη δουλειά, περισσότερη κατανάλωση, όπως επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο δόγμα της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης αγοράς.

Ιδού, ο Νεοελληναράς:

Με κατεστραμμένους τους ζωτικούς του μύθους.

Στενόκαρδος, μικρόψυχος.

Εχθρός της φύσης εκ συμφέροντος. Το αυθαίρετο να ’ναι καλά κι ας καεί κάθε δεντροπελεκούδι.

Συνυπεύθυνος, μαζί με τους πολιτικατζήδες ταγούς του, «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν.» (Ισοκράτης), για το «νεοελληναριό» (καρκατσουλιό), που τον βασανίζει, αλλά βασανίζει και τους Ανθρώπους!

Όσοι έμειναν από δαύτους!

Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά. (Γ. Σεφέρης)

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starv

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Δεν αντέχουμε άλλο να βλέπουμε να ρημάζετε τις ζωές μας

«Απ’ τα τσακάλια,
δε γλυτώνεις μ’ εφκές ή παρακάλια»
(Κ. Βάρναλης).

Δεν μας κλέψατε μονό τον ισχνό μισθό μας, που με δικά μας έξοδα μας δίνατε.

Μας ΚΛΕΨΑΤΕ τους πιο ακριβούς θησαυρούς μας, που μέσα στην παλιά κασέλα
κρύβαμε:

Την ελπίδα για το αυριανό σαλπάρισμα, προς μια καινούργια χώρα.
Τα εισιτήρια για το ταξίδι μας, για μια ζωή που μας αξίζει.
Το κρυφό ανεπίδοτο γράμμα στους κυβερνήτες μας, που μας πρόδωσαν.
Τη φωτογραφία του πεθαμένου καπετάνιου μας, να καλαφατίζει ολοκαίνουργο
καράβι, πλησίστιο για το λιμάνι της ελπίδας.
Τη φωτογραφία της γιαγιάς, με τα παραμύθια, για τις όμορφες αλλοτινές μέρες.
Τη χαρά, να βλέπουμε το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών μας κι όλων των
παιδιών, στο πρωινό ξεμύτισμα του Ήλιου.
Τα μυστικά σχέδια των «επαναστάσεών» μας, για όλα όσα μας πληγώνουν.
Όλες τις ιδανικές μας αυταπάτες, που μας κρατούσαν στη ζωή.

ΠΟΥΛΗΣΑΤΕ όλα τα υπάρχονταά μας, αντί πινακίου φακής, στις άπληστες αγορές και το αντίτιμό τους το καταχραστήκατε.

ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΑΛΑΛΟΥΣ, χωρίς τη θεϊκή μας γλώσσα, να ψελλίζουμε γρυλίσματα δήθεν ευρωπαϊκά.

ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΑΤΕ Τ’ ΑΥΤΙΑ, για να μην ακούμε τον απολλώνιο ύμνο μας, πάρα μόνο το τιντίρισμα του άνομου χρυσού σας και το γρύλισμα των αδόντων αιδοίων της τηλετύφλωσης.

ΜΑΣ ΤΥΦΛΩΣΑΤΕ για να μην βλέπουμε τον δικό μας Παρθενώνα, πάρα μόνο τη
γύμνια των χρυσωμένων οπισθίων της παγκοσμιοποιημένης αγοράς σας.

ΜΑΣ ΜΑΘΑΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ και με καλοδεχούμενες λέξεις από όλες τις λογοκρισίες. Με κομψές εκφράσεις που δεν ενοχλούν καμία καθεστηκυία τάξη. Να μην λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, και τους κλέφτες κλέφτες.

Τώρα στα σχολεία διδάσκουν:
«Την εποχή των αγενών μετάλλων» (Μ. Αναγνωστάκης).
Την νεοφιλελεύθερη ιστορία του συνωστισμού της Σμύρνης.
Την πολυπολιτισμική αρλούμπα της εκρίζωσης των μύθων και των παραδόσεων ενός λαού που γέννησε τον μύθο και τον έκανε παράδοση.

Μυθοδίαιτος, όμως, είναι ο άνθρωπος. Αδύνατον να ζήσει χωρίς μύθο.

ΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ.
Κι έμεινε ξυλάρμενο μέσα στον ωκεανό του παγκοσμιοποιημένου τίποτα.

Να, έρχονται, οι παγκοσμιοποιημένοι τυμπανιστές:
Του χυδαίου ρυθμού των ορμονών του σεξ (όχι του έρωτα).
Της ασχήμιας των καταναλωτικών παραισθήσεων.
Του βόρβορου των χρηματοπιστωτικών ψευδαισθήσεων.
Της καταφρόνιας των κοινωνικών διεκδικήσεων.

Οι προγραφείς τεχνοκράτες.
«Οι ληξίαρχοι των ημερών μας» (Μ. Αναγνωστάκης), από την Εσπερία.

Τα ΠΗΡΑΝΕ όλα, τα ΚΛΕΨΑΝΕ όλα, τα ΧΑΛΑΣΑΝΕ όλα.
Αυτοί, των ονείρων οι παγκοσμιοποιημένοι τρομοκράτες.

Ελαύνουν, τα επίλεκτα αγήματα:
Των βιαστών της εθνικής μας συνείδησης.
Των κερδοσκόπων του ιδρώτα του λαού μας, ντόπιων και ξένων.
Των «περάστε αυθέντα» πολιτικατζήδων μας.
Των εκμαυλιστών των οραμάτων μας.
Των δολοφόνων των ονείρων μας.
Των εργολάβων του ξεπουλήματος της χώρας μας

Εμείς, όμως, μήτε το Κουραδονήσι μας σας πουλάμε, αχρείοι της Εσπερίας (ντόπιοι και ξένοι).

Σπουδαγμένοι της Δύσης, περπατάτε πάνω στους μύθους του Ησιόδου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη.
Πατάτε πάνω στους ώμους του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη, του Εμπεδοκλή.
Ζείτε μέσα στο πιθάρι του Σκύλου Διογένη και των άλλων κυνικών.
Γράφετε Ιστορία με τη γραφίδα του Θουκυδίδη.

Και ξεχνάτε, υπερφίαλοι αθέμιστοι (Όμηρος), απόφοιτοι των φώτων της Εσπερίας, πως: Στο ίδιο τούτο το χώμα, ο ίδιος λαός, εδώ και 3.000 χρόνια μιλάει την ίδια γλώσσα και λέει τον ουρανό, ουρανό• τη θάλασσα, θάλασσα• τη γη, γη• τον αέρα, αέρα.

Και δεν μάθατε, σεις, οι πολιτισμένοι της Δύσης, πως:
Πολλοί γαρ πλουτούσι κακοί, αγαθοί δε πένονται.
Αλλ’ ημείς αυτοίς ου διαμειψόμεθα της αρετής τον πλούτον:
μα εμείς δεν θ αλλάξουμε την αρετή με τα δικά τους πλούτη. (Σόλων)

Και δεν περνάει από τον νου σας, σας διαφεύγει, Κήνωνες φύσγοντες: χοντροκοιλαράδες, (Αλκαίος, λυρικός ποιητής από τη Μυτιλήνη) πως:
«Με την αρετή η Ελλάδα, αντιμάχεται την φτώχεια και τη σκλαβιά: Αρετή διαχρεωμένη η Ελλάς την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην» (Ηρόδοτος).

Την αρετή μας την ξεφτίσαμε με τα χρυσοστόλιστα ψιμύθια, που μας πασάρατε. Μα υπάρχει, αλώβητη, η ανάμνησή της.

Κάπου, κρυφά, στη θάλασσα της ψυχής μας, στις θάλασσες της ελληνικής πατρίδας, κάτω από «τον ήλιο τον ηλιάτορά μας», αρμενίζει «το τρελοβάπορο» των Ελλήνων Ανθρώπων.

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
Βάσανα ξεφορτώνει και αναστεναγμούς
...
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
Μπήκαμε μεσ’ στα όλα και περάσαμε. (Ο. Ελύτης).

Γιατί, ευρωπαιοχρυσαγορίτες — Ευρωπαίοι και χρυσά αγόρια (golden boyes για τους αγγλοβαρεμένους και αγορά) και ΗΠΑνθρωποι και ΔΝΤ (Διεθνή Νομισματικά Τέρατα)

στα μέρη τα δικά μας, (σ.σ. στην καθ’ ημάς Ανατολή), κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει κι ας λένε τα Γκρήνουιτς, (Ο. Ελύτης). Με μια απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό το «κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει»: Η ευαισθησία και η εντιμότητα δεν αγοράζονται, ούτε πωλούνται στην αγορά.

Γιατί, κι άλλοτε, «Όταν σηκώσαμε τη σημαία αναντίον της τυραγνίας»,

Μαζί με τον «αγράμματο» Μακρυγιάννη μας — μακάρι να μπορούσαν να νιώσουν μια λέξη του οι «φωτισμένοι» Δυτικοί.

Μαζί με τον αθυρόστομο-ελευθερόστομο, «κλάστε μου τώρα τον μπούτζον», Καραϊσκάκη μας (Δ. Φωτιάδη, Καραϊσκάκης, σελ. 885), τον δολοφονημένο από τους ξένους και τους ντόπιους σφουγγοκωλάριούς τους.

Μαζί με όλους του πατριώτες Έλληνες, από καταβολής της ιστορίας του λαού μας — κι ας μην έλειψαν οι προδότες, οι ρουφιάνοι, οι δωσίλογοι, οι κάλπηδες, οι πατριδέμποροι. Κι ο Νόμος, «των ανόμων ασπίδα».

Γιατί, και τότε, «Ξέραμε ότι είναι πολλοί... κι έχουν όλα τα μέσα... όμως πολεμούμεν όσο μπορούμεν ανατίον της τυραγνίας». (Μακρυγιάννης).

Γιατί, για τους Έλληνες (όχι για τους μεταμοντέρνους νεοελληναράδες πατριδεμπόρους):

«Ουδέν γλύκιον πατρίδος» (Όμηρος).

«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
Μόνον ετούτον αγαπώ» (Ο. Ελύτης).

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starv

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Τα άρθρα

και η ιστοσελίδα του

εδώ

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starv

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Η Σιωπή του (αχ)αμνού

«δεν κάνουν πιστευτόν τον άνδρα οι όρκοι,
αλλά τους όρκους ο άντρας:
Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, άλλα όρκων ανήρ.». (Αισχύλος).

Τό 'ριξε το καράβι στην ξέρα, μαζί με τους αλογοσκούφηδες και συντροφία, και «σαν έτοιμος από καιρό», από καιρό τά 'χε σκατώσει, πρώτος το έσκασε, παραγράφοντας, με το κλείσιμο της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών, όλες τις κομπίνες των Υπουργών της 6ετίας του και τις δικές του. Και αφήνοντας τους επόμενους να βγάλουν το φίδι του ΔΝΤ από την τρύπα.

Και από τότε, κρύβεται κωλονακιζόμενος (διορθωτά, με «ω» παρακαλώ) στο 17 του Κωλονακίου και στα βορεινά της Βουλής, «Ήχος στεκάμενος κούφιος» (Γ. Σεφέρης), μουγγός, κουφός για τα συμβαίνοντα, εξ αιτίας του κατά κύριο λόγο, στη χώρα.

Και σιωπά, ένοχος, γιατί δεν έχει μούτρα να αντικρύσει και να αντικρούσει, της συμφοράς ο Πρωτουργός, αυτούς που γέλασε, αυτούς που πρόδωσε, φεύγοντας -όχι σαν Τριανταφυλλίδης, βεβαίως, αλλά σαν Κωστάκης, που κουράστηκε να παίζει με τα μολυβένια του στρατιωτάκια.

Αυτός ο μελίρρυτος κενολόγος, κήρυκας του σεμνά και ταπεινά, που ανέχθηκε την διαφθορά και την άφησε να θεριέψει, καταγγέλλοντάς την.

Ο νοικοκύρης, που «νοικοκυρεύοντας» το κράτος το διέλυσε και το κούρσεψε, επί έξι, σχεδόν, χρόνια. Και, το σμπαράλιασε με την κακοδιοίκηση των εκλεκτών του και την ανικανότητα των αρμοδίων Υπουργών του.

Η αλογοσκουφοκαραμανλική επιτήρηση, για την οποία επαιρόταν, και οδήγησε αναγκαστικά στο ΔΝΤ, μιλάει γα τα κατορθώματά του.

Η καμένη Αττική και Ηλεία, με τη βοήθεια του στρατηγού ανέμου και των ασυνείδητων ελληναραδο-εργολάβων, βοά για την αβελτηρία του.

Η γελοιοποίηση του κράτους από τους αχρείους κουκουλοφόρους καταστροφείς, όταν, οι Υπουργοί του ταλαντεύονταν ανάμεσα στην χαλαρή και τη σκληρή σώφρονα χειράντληση, μιλά για την ανικανότητά του.

Η τερατώδης φοροκλοπή, που τώρα έρχεται στο φως, κραυγάζει για την αδιαφορία του για το δημόσιο συμφέρον και τις κούφες διακηρύξεις του για πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Επί έξι χρόνια την άφησε και θέριεψε με την αβελτηρία των εισπρακτικών μηχανισμών του και την συνέργεια ορισμένων εφοριακών, που πλούτισαν κάνοντας τα στραβά μάτια. Κάνοντας κι αυτός το ίδιο.

Η δυσώδης ανταλλαγή του νερού της λίμνης με δημόσια περιουσία, δι’ ευχών των αγίων πνευματικών πατέρων αυτών, Εφραίμ και Αρσενίου, των κολλυβιστάδων, και συνεργεία των Υπουργών και στενών συνεργατών του, καλοπίστως παραπλανηθέντων (οι νήπιοι), κατά την σανιδώδη λογική ανωτάτου δικαστικού, βοά για την κλίκα των μαξιμοσφουγγοκωλαρίων του.

Η «αναδιοργάνωση» των δημοσίων υπηρεσιών που επί έξι, σχεδόν, χρόνια τις μηχανοργάνωνε και γράφουν ακόμη με άξυστα μολυβδοκόντυλα, όταν δεν ξύνονται, κραυγάζει τα κούφια λόγια του.

Η απόδραση του Χρυσοφοράκου, δικαστική συνδρομή (;), και ο απόπλους του Καραβέλα, προς άγνωστα λιμάνια, τραγουδούν την αδιαφορία τού -κατά δήλωσίν του- κουρασμένου Πρωθυπουργού.

Για όλα αυτά και άλλα πολλά, ούτε κιχ. Εξαφανισμένος, σιωπά. Κρύβεται ο πρώην πρωθυπουργός.

Μα, όπου κι αν κρύβεται, θα τα νιώθει «...πια τα βήματα των Εριννύων», (Κ. Καβάφης), ο αφασικός πολιτικάντης, ο λίγος των μεγάλων καιρών και της κρίσης, ο πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας (κι αυτό μισό τού Κωνσταντίνος) ο μικρός. Κακή τη μοίρα, κυβερνήτης της χώρας.

Καιρός να απολογηθεί επί του φοβερού βήματος του λαού.

«Μεγάλη δύναμη έχει του λαού η γνώμη: Φήμη δημόθρους μέγα σθένει». (Αισχύλος).

«Το σωστό που ο μικρός το ξεστομίζει
Πικραίνει τους τρανούς και φαντασμένους:
Οι γαρ πνέοντες μεγάλα τους κρείσσους λόγους
πικρώς φέρουσι των ελασσόνων ύπο.».
(Ευριπίδης)

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starv

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, βρε πουλΑΚΗ μου.

Η δουλειά κάνει τους άντρες, ΘανασΑΚΗ μου

Η φωτογραφία (στις εφημερίδες σήμερα) αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Και βάλε.

ΑΚΗζόμενος, ο πρώην κραταιός, τέως σοσιαλιστής, Υπουργός, απλώνει, τεντώνει το δεξί του χέρι, με φορά προς τα κάτω, σε χορευτική κίνηση εκπάγλου αισθητικής, βαρέος (το βαρύ του βαρέος) ζεϊμπέκικου, με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού σε σημειολογική διάταξη σα να σημαίνουν «πόσα;», ενώ το αριστερό χέρι, ως αντίβαρο ισορροπίας, ανυψώνεται μερακλίδικα προς τους ουρανούς. «Άνω σχώμεν τας καρδίας».

Ο πάλαι ποτέ σοσιαλιστής, λαύρος κομματόφρων, αλλόφρων, τότε, της αλλαγής, μελίρρυτος ποταμός της σοσιαλιστικής ιδέας, τότε, σημερινός ζέχνων οχετός της σοσιαληστρικής αντίληψης του ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας (υμών των σοσιαληστών). Στο κάτω κάτω (μα πόσο κάτω μπορεί να πάει ένας σοσιαλιστής Υπουργός;) υπουργοί είμεθα (Υμείς οι σοσιαλησταί).

Παιδί του κομματικού σωλήνα, (που ‘σαι Αντρέα να το δεις, το παιδί της αλλαγής), άεργος μισθοδοτούμενος από το κόμμα, χρυσόστομος ομιλητής για τους κεχηνότες (χάσκακες) παλαμακιστές του, ο ωραίος Μπρούμελ, μπήκε «ξεβράκωτος» στο κόμμα (μπράβο του).

Και «λάου-λάου» και λέγε-λέγε, ο ξεβράκωτος φόρεσε «μεταξωτά βρακιά, που επιδέξιο κώλο θέλουν». ΛεβεντομαγκΑΚΗ μου. Γιατί «Γάιδαρος ειν’ ο γάιδαρος, αν εφορεί και σέλα» (Παροιμία).

Και μεταλλάχτηκε σε επιδειξία τρυφηλούς «σοσιαλιστικής» ζωής (ντροπή του):

Πολυτελής γάμος εις Παρισίους. Στενές, βρε παιδί μου για το εκτόπισμά του, οι σοσιαλιστικές εκκλησίες της Αθήνας. Και η Ελλάδα δεν έχει τον παριζιάνικο αέρα, στον οποίον αρέσκονται οι γνήσιοι σοσιαληστές.

Χλιδάτη διαμονή στις τέσσερεις εποχές, πάλι των Παρισίων. Ο κάποτε σοσιαλιστής και τώρα σοσιαλιτήριος (αλιτήριος: ο καταστροφέας), αλαζών, υβριστής του λαού.

Οροφοδιαμέρισμα, υπόπτου εξωχωρίου αγοράς, πανάκριβο, με θέα την Ακρόπολη. Για να δικαιωθεί η αισθητική του, του βαρέος ζεϊμπέκικου και των μεταξωτών βρακιών του.

Θα δώσω λογαριασμό για όλα. Όλα είναι νόμιμα. Λέει.

Ιδού! και δεύτερος νέος, λαμπρός επέφανεν ημίν! Ευλογημένος ο ερχόμενος, που μπερδεύει βουλγαρακικώς (εκείνος βέβαια ήταν δεξιός, νεοφιλελεύθερος), το ηθικό με το νόμιμο. Ετούτος δηλώνει και σοσιαλιστής!!!

Αυτό λοιπόν ήταν το σοσιαλιστικό σου όραμα, βασικά σε λένε ΘανασΑΚΗ, εσένα και των ομοίων σου εκσυγχρονιστών;

Το όραμα:

Του Καλα(κωλο)τράβα με κι ας κλαίω;
(Εκείνος πηδάει και ο λαός σκούζει).

Των χρυσωμένων ολυμπιακών της ντόπας, που μας κόστισαν ο κούκος αηδόνι;
(Ο λαός πληρώνει κι εκείνος ξεσαλώνει).

Του χρυσοπληρωμένου (και μιζωμένου) c4i (συ(μ)φορά(ι);
(Ωι ωι μάνα μου).

Του εκσυγχρονιστικά φουσκωμένου χρηματιστήριου;
(«Ας πρόσεχαν» ανέκραξεν, έκπληκτος και οργισμένος, και τότε, ο Πρωθυπουργός Σημίτης, για τους χαμένους της μεγάλης φούσκας, πλην ντοπαρισμένους, εντέχνως, υπ’ αυτού και των εξαπτερύγων του).

Του Μαντέλη, της «χορηγίας»;
(Αβάσταχτος ανταγωνισμός στη Β. Αθηνών. Βοηθάτε Χριστοφοράκοι).

Του Μαντέλη που κυνικά δηλώνει πως μια αξιοπρεπής μίζα, για έναν Υπουργό, δεν μπορεί να είναι κάτω των 10 εκατομμύριων;
(Όρσε, 10 εκατομμύρια φάσκελα, σοβαρογελοίε, σοσιαλιστή. Τόσοι είναι οι Έλληνες που σε μουντζώνουν)

Του Τσουκάτου, του εισοδιστή από τον εξωαριστερό χώρο;
(Αμάρτησε για το σοσιαλιστικό του κόμμα, κουβαλώντας καταϊδρωμένος τη βαλίτσα με το εκατομμύριο της Ζήμενς).

Διεφθαρμένοι την ψυχή από την τρυφηλότητα και την οκνηρία, δούλοι του κέρδους και της ηδονής; Διεφθαρμένοι… υπό τρυφής και αργίας και του κερδαίνειν και ηδονής ήττονες (Διογένης ο Κυνικός).

Είστε ο κυριολεκτικός ορισμός της διαφθοράς:
Διαφθορά: συμπεριφορά δημοσίων αξιωματούχων, που χρησιμοποιούν την εξουσία τους για προσπορισμό ιδίου οφέλους.

Τα αδικήματά τους, λέει, παραγράφηκαν. Τα διέγραψε, με τις εκλογές, ο εξαφανισμένος πρώην Πρωθυπουργός, που αφάνισε τη χώρα. Λες κι ήταν ορθογραφικό λάθος.

Δακτυλίστε τους, λοιπόν, τον κότσο, («κάνε κότσο τα μαλλιά σου»), να φανεί η αρχοντιά τους.

Κι όταν εφύγαν μουλωχτά/

Πέρα στις αμαλάκες/

Είπε: ας στο διάολο μαλάκες (Γιώργος Σεφέρης)
Σοσιαληστοκαθάρματα.

Αυτοί που έβγαλαν τα μάτια του Λαού, τον κατηγορούν τώρα για στραβομάρα.

Ανευλαβής Ελευθέριος : Άρθρα Starv

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Homo sapiens ή σάπιος; Ο νεοφιλελεύθερος Νεοελληναράς!

Σε πολυκατάστημα μπήκα των Αθηνών
Ρωτώντας για τα κρίματα των νέων Ατρειδών...
Κώστας Μαρδάς
Αθήνα με Θολό Ποτάμι

Απαίδευτος, πτωχαλαζών, κυνοθρασύς, αποξενωμένος από τον εαυτόν του. Αποξενωμένος από την πόλη του. Αποξενωμένος από την πατρίδα του.

Εξορισμένος στην αλλοτριωμένη κοινωνία της μετανεωτερικότητας και του νεοφιλελευθερισμού, της ασύδοτης, ασύστολης, χυδαίας αγοράς.

Χαμένος, σε μια πολιτεία και μια κοινωνία, που κατοικείται από ξένους, αποξενωμένους, αλλοτριωμένους, μεταξύ των, ανθρώπους.

Καταδικασμένος, σε μια κοινωνία που φαίνεται να τον μισεί και να τη μισεί.

Μαζάνθρωπος, καταναλωτής, βυθισμένος στην καταναλωτική υστερία που τον ωθούν, σκόπιμα, τα μεγαλοσυμφέροντα και τα βάρβαρα, ασύνετα, ασύδοτα, ανήθικα, κερδόφρονα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Εξανδραποδισμού), του εξευτελισμού των πάντων.

Πολιτεία (άρχοντες και αρχόμενοι), σε νεοφιλελεύθερη υστερία!

Πολιτεία (άρχοντες και αρχόμενοι), ανάλγητη, αλλοτριωμένη, αλλοτριώνει τους «πολίτες» της, μεταβάλλοντάς τους σε μαζοχυλό απαίδευτων ανδρεικέλων, αδιάφορων για τον διπλανό, τον συνάνθρωπο, την πόλη, την πατρίδα, το περιβάλλον.

Η αγορά και το χρήμα, κύριοι, υπέρτατοι στόχοι της προς επίτευξη, με κάθε μέσον!

Άπτερα δίποδα, οι «Νεοελληναράδες», που φοβάσαι μην ξυπνήσουν και καταλάβουν πως είναι πεθαμένοι.

Η σύγχρονη Κίρκη, «ράβδω πεπληγυία»,

Τους νήπιους Νεοελληναράδες απόγονους του Οδυσσέα, τους μεταμορφώνει σε γουρούνια. Έχασαν την ανθρωπιά τους.

Και τρέφονται, σαν τα «χαμοκύλιστα γουρούνια: σύες χαμαιευνάδες»,

Με τα βαλανίδια και τα κράνα «βάλανον τ’ έβαλεν καρπόν τε κρανείης», της διαφήμισης και του τηλεσκουπιδοσωρού, που υπαγορεύουν τρόπο ζωής (life style, παπαγαλίζει ο νεονεάντερταλ, Νεοελληναράς), ριγμένοι μέσα στο γουρουνοστάσι της παγκοσμιοποιημένης αποβλάκωσης.

«Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά... λιποτάχτες της ζωής... ονειρεύονται τα σάπια τους όνειρα. Άνθρωποι πάντα βιαστικοί... προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μ. Αναγνωστάκης):

Πώς θα «κονομήσουνε» με κάθε τρόπο.

Πώς θα κάνουνε τη λαμογιά χωρίς να τους πάρουνε χαμπάρι.

«Κι αν μας πάρουνε χαμπάρι, το νομότυπο έχει χάρη».

Έτσι δεν δίδασκε ο αλήστου μνήμης καρναβαλικός, καραμανλικός Υπουργός της προηγούμενης, δυσώδους, πενταετίας; Γιατί όχι κι ο Νεοελληναράς; Αυτός, λέει, «στο πηγάδι κατούρησε;». Ε;

Πώς θ’ αγωνιστούνε περί πάρτης;

Το «αμύνεσθαι περί πάτρης», εκείνου του «ιδανικού αυτόχειρα», είναι για τους χαζούς.

«Ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» είναι το σύνθημα του Νεοελληναρά.

«Νόσημα και απόστημα πόλεως εγγένηται» (Πλούταρχος), ο σάπιος Νεοελληναράς:

Ο ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, με τα εκατομμύρια άνομα ευρώ και τα κότερα και τις πισινούχες του βιλάρες.
Δακτυλίστε τον (δακτυλίζω, ιατρικός όρος: κάνω δακτυλική εξέταση του εντέρου) με τον μεσαίο δάχτυλο της Μερκέλλας.

Ο ΦΟΡΟΚΛΕΦΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΣ.
Κόψτε του τον κώλο!

Ο ΚΛΕΦΤΟΚΟΤΑΣ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑΣ του ΕΣΥ.
Πετσοκόψτε του τον κώλο!
Μην του τον χαϊδεύετε!

Ο ΜΙΚΡΟΚΟΜΠΙΝΑΔΟΡΟΣ της καθημερινής ζωής.
Είναι πολλοί του είδους του.
Δεν είναι για λύπηση.

Ο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ» ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ήσσονος προσπάθειας της ισοπέδωσης, που εννοεί την ισότητα ως προς τα κάτω εξίσωση, δημοκρατικώ διακαιώματι, λησμονώντας, πως σε μια ευνομούμενη, χρηστή πολιτεία:

«Οι βέλτιστοι μεν τας τιμάς έξουσιν, οι δ’ άλλοι μηδέν αδικήσονται» (Ισοκράτης).

Νεοελληναράς:

Ο απαίδευτος. Μια αλλοτριωμένη μηχανή παραγωγής.

Ο καταδικασμένος, σε μια αδιάφορη εργασία, ανασφαλή, μηχανική, απαξιωμένη, που τον αποξενώνει από τον εαυτό του και από τους άλλους, γιατί αυτό συμφέρει τους λίγους με την πολλή δύναμη.

Δουλειά, κατανάλωση, περισσότερη δουλειά, περισσότερη κατανάλωση, όπως επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο δόγμα της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης αγοράς.

Ιδού, ο Νεοελληναράς:

Με κατεστραμμένους τους ζωτικούς του μύθους.

Στενόκαρδος, μικρόψυχος.

Εχθρός της φύσης εκ συμφέροντος. Το αυθαίρετο να ’ναι καλά κι ας καεί κάθε δεντροπελεκούδι.

Συνυπεύθυνος, μαζί με τους πολιτικατζήδες ταγούς του, «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν.» (Ισοκράτης), για το «νεοελληναριό» (καρκατσουλιό), που τον βασανίζει, αλλά βασανίζει και τους Ανθρώπους!

Όσοι έμειναν από δαύτους!

Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά. (Γ. Σεφέρης)
star

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Δεν αντέχουμε άλλο να βλέπουμε να ρημάζετε τις ζωές μας

«Απ’ τα τσακάλια,
δε γλυτώνεις μ’ εφκές ή παρακάλια»
(Κ. Βάρναλης).

Δεν μας κλέψατε μονό τον ισχνό μισθό μας, που με δικά μας έξοδα μας δίνατε.

Μας ΚΛΕΨΑΤΕ τους πιο ακριβούς θησαυρούς μας, που μέσα στην παλιά κασέλα
κρύβαμε:

Την ελπίδα για το αυριανό σαλπάρισμα, προς μια καινούργια χώρα.
Τα εισιτήρια για το ταξίδι μας, για μια ζωή που μας αξίζει.
Το κρυφό ανεπίδοτο γράμμα στους κυβερνήτες μας, που μας πρόδωσαν.
Τη φωτογραφία του πεθαμένου καπετάνιου μας, να καλαφατίζει ολοκαίνουργο
καράβι, πλησίστιο για το λιμάνι της ελπίδας.
Τη φωτογραφία της γιαγιάς, με τα παραμύθια, για τις όμορφες αλλοτινές μέρες.
Τη χαρά, να βλέπουμε το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών μας κι όλων των
παιδιών, στο πρωινό ξεμύτισμα του Ήλιου.
Τα μυστικά σχέδια των «επαναστάσεών» μας, για όλα όσα μας πληγώνουν.
Όλες τις ιδανικές μας αυταπάτες, που μας κρατούσαν στη ζωή.

ΠΟΥΛΗΣΑΤΕ όλα τα υπάρχονταά μας, αντί πινακίου φακής, στις άπληστες αγορές και το αντίτιμό τους το καταχραστήκατε.

ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΑΛΑΛΟΥΣ, χωρίς τη θεϊκή μας γλώσσα, να ψελλίζουμε γρυλίσματα δήθεν ευρωπαϊκά.

ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΑΤΕ Τ’ ΑΥΤΙΑ, για να μην ακούμε τον απολλώνιο ύμνο μας, πάρα μόνο το τιντίρισμα του άνομου χρυσού σας και το γρύλισμα των αδόντων αιδοίων της τηλετύφλωσης.

ΜΑΣ ΤΥΦΛΩΣΑΤΕ για να μην βλέπουμε τον δικό μας Παρθενώνα, πάρα μόνο τη
γύμνια των χρυσωμένων οπισθίων της παγκοσμιοποιημένης αγοράς σας.

ΜΑΣ ΜΑΘΑΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ και με καλοδεχούμενες λέξεις από όλες τις λογοκρισίες. Με κομψές εκφράσεις που δεν ενοχλούν καμία καθεστηκυία τάξη. Να μην λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, και τους κλέφτες κλέφτες.

Τώρα στα σχολεία διδάσκουν:
«Την εποχή των αγενών μετάλλων» (Μ. Αναγνωστάκης).
Την νεοφιλελεύθερη ιστορία του συνωστισμού της Σμύρνης.
Την πολυπολιτισμική αρλούμπα της εκρίζωσης των μύθων και των παραδόσεων ενός λαού που γέννησε τον μύθο και τον έκανε παράδοση.

Μυθοδίαιτος, όμως, είναι ο άνθρωπος. Αδύνατον να ζήσει χωρίς μύθο.

ΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ.
Κι έμεινε ξυλάρμενο μέσα στον ωκεανό του παγκοσμιοποιημένου τίποτα.

Να, έρχονται, οι παγκοσμιοποιημένοι τυμπανιστές:
Του χυδαίου ρυθμού των ορμονών του σεξ (όχι του έρωτα).
Της ασχήμιας των καταναλωτικών παραισθήσεων.
Του βόρβορου των χρηματοπιστωτικών ψευδαισθήσεων.
Της καταφρόνιας των κοινωνικών διεκδικήσεων.

Οι προγραφείς τεχνοκράτες.
«Οι ληξίαρχοι των ημερών μας» (Μ. Αναγνωστάκης), από την Εσπερία.

Τα ΠΗΡΑΝΕ όλα, τα ΚΛΕΨΑΝΕ όλα, τα ΧΑΛΑΣΑΝΕ όλα.
Αυτοί, των ονείρων οι παγκοσμιοποιημένοι τρομοκράτες.

Ελαύνουν, τα επίλεκτα αγήματα:
Των βιαστών της εθνικής μας συνείδησης.
Των κερδοσκόπων του ιδρώτα του λαού μας, ντόπιων και ξένων.
Των «περάστε αυθέντα» πολιτικατζήδων μας.
Των εκμαυλιστών των οραμάτων μας.
Των δολοφόνων των ονείρων μας.
Των εργολάβων του ξεπουλήματος της χώρας μας

Εμείς, όμως, μήτε το Κουραδονήσι μας σας πουλάμε, αχρείοι της Εσπερίας (ντόπιοι και ξένοι).

Σπουδαγμένοι της Δύσης, περπατάτε πάνω στους μύθους του Ησιόδου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη.
Πατάτε πάνω στους ώμους του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη, του Εμπεδοκλή.
Ζείτε μέσα στο πιθάρι του Σκύλου Διογένη και των άλλων κυνικών.
Γράφετε Ιστορία με τη γραφίδα του Θουκυδίδη.

Και ξεχνάτε, υπερφίαλοι αθέμιστοι (Όμηρος), απόφοιτοι των φώτων της Εσπερίας, πως: Στο ίδιο τούτο το χώμα, ο ίδιος λαός, εδώ και 3.000 χρόνια μιλάει την ίδια γλώσσα και λέει τον ουρανό, ουρανό• τη θάλασσα, θάλασσα• τη γη, γη• τον αέρα, αέρα.

Και δεν μάθατε, σεις, οι πολιτισμένοι της Δύσης, πως:
Πολλοί γαρ πλουτούσι κακοί, αγαθοί δε πένονται.
Αλλ’ ημείς αυτοίς ου διαμειψόμεθα της αρετής τον πλούτον:
μα εμείς δεν θ αλλάξουμε την αρετή με τα δικά τους πλούτη. (Σόλων)

Και δεν περνάει από τον νου σας, σας διαφεύγει, Κήνωνες φύσγοντες: χοντροκοιλαράδες, (Αλκαίος, λυρικός ποιητής από τη Μυτιλήνη) πως:
«Με την αρετή η Ελλάδα, αντιμάχεται την φτώχεια και τη σκλαβιά: Αρετή διαχρεωμένη η Ελλάς την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην» (Ηρόδοτος).

Την αρετή μας την ξεφτίσαμε με τα χρυσοστόλιστα ψιμύθια, που μας πασάρατε. Μα υπάρχει, αλώβητη, η ανάμνησή της.

Κάπου, κρυφά, στη θάλασσα της ψυχής μας, στις θάλασσες της ελληνικής πατρίδας, κάτω από «τον ήλιο τον ηλιάτορά μας», αρμενίζει «το τρελοβάπορο» των Ελλήνων Ανθρώπων.

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
Βάσανα ξεφορτώνει και αναστεναγμούς
...
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
Μπήκαμε μεσ’ στα όλα και περάσαμε. (Ο. Ελύτης).

Γιατί, ευρωπαιοχρυσαγορίτες — Ευρωπαίοι και χρυσά αγόρια (golden boyes για τους αγγλοβαρεμένους και αγορά) και ΗΠΑνθρωποι και ΔΝΤ (Διεθνή Νομισματικά Τέρατα)

στα μέρη τα δικά μας, (σ.σ. στην καθ’ ημάς Ανατολή), κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει κι ας λένε τα Γκρήνουιτς, (Ο. Ελύτης). Με μια απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό το «κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει»: Η ευαισθησία και η εντιμότητα δεν αγοράζονται, ούτε πωλούνται στην αγορά.

Γιατί, κι άλλοτε, «Όταν σηκώσαμε τη σημαία αναντίον της τυραγνίας»,

Μαζί με τον «αγράμματο» Μακρυγιάννη μας — μακάρι να μπορούσαν να νιώσουν μια λέξη του οι «φωτισμένοι» Δυτικοί.

Μαζί με τον αθυρόστομο-ελευθερόστομο, «κλάστε μου τώρα τον μπούτζον», Καραϊσκάκη μας (Δ. Φωτιάδη, Καραϊσκάκης, σελ. 885), τον δολοφονημένο από τους ξένους και τους ντόπιους σφουγγοκωλάριούς τους.

Μαζί με όλους του πατριώτες Έλληνες, από καταβολής της ιστορίας του λαού μας — κι ας μην έλειψαν οι προδότες, οι ρουφιάνοι, οι δωσίλογοι, οι κάλπηδες, οι πατριδέμποροι. Κι ο Νόμος, «των ανόμων ασπίδα».

Γιατί, και τότε, «Ξέραμε ότι είναι πολλοί... κι έχουν όλα τα μέσα... όμως πολεμούμεν όσο μπορούμεν ανατίον της τυραγνίας». (Μακρυγιάννης).

Γιατί, για τους Έλληνες (όχι για τους μεταμοντέρνους νεοελληναράδες πατριδεμπόρους):

«Ουδέν γλύκιον πατρίδος» (Όμηρος).

«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
Μόνον ετούτον αγαπώ» (Ο. Ελύτης).

star

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Προς σοβαρογελοίους πολιτικατζήδες, κοάζουσες ξανθές κύριες & σεμνοαπρεπείς Κινησίες του γυάλινου κόσμου, λοιπούς εγχωρίους και εξωχωρίους ελληναράδες.

«Έλα τώρα δεν πα να μην αρέσεις.
Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα».
Οδυσσέας Ελύτης.

Για πολλές μέρες, πολλούς μήνες, σίγουρα, χρόνια τώρα, φυσούσε, μέσα στη χώρα, ένας ζεστός αποπνικτικός λίβας, που ξερνούσε μιαν ανυπόφορη μπόχα. Μια μποχα μουλιασμένη με βρώμικη, λασπωμένη γλίτσα, που λέρωνε τα χέρια των ανθρώπων και τις ψυχές τους.

Μια βρωμερή απόπνοια σερνόταν σαν χολέρα στους δρόμους της χώρας, από τις εξατμίσεις χιλιάδων Porsche, σκληρά εργαζομένων, αργόσχολων φοροφυγάδων, μια μπόχα ανέβαινε από τις μαρίνες των λερωμένων θαλαμηγών των μηκονόβιων και εξωχωρίων εστέτ, κάνοντας μαύρο το μπλε της θάλασσας.

Μια βρώμα μπουκάριζε, μαύρος καπνός, από τα φουγάρα των επιδοτουμένων σαπιοκάραβων των διαπλεκομένων των αγόνων γραμμών και ξεχυνόταν σύννεφο από τις τουρμπίνες των πανάκριβων τζετ της χά(λ)ι σοσάιετυ (high society). Των αισχρών κηφήνων, που τα έντερα τους, όπως κάθε κηφήνα, μετά την συνουσία με την ακόλαστη βασίλισσα του σμαριού της βρώμας, αιωρούνταν στον αέρα για λίγο και έπεφταν, βρωμερά περιττώματα, στα κεφαλιά των ανθρώπων, που έλεγαν ότι ήταν η κιτρίνη βροχή από την Αφρική.

Μια αβάσταχτη βρώμα, Τσουκάτη, Βουλγαράτη, Μαγγινική, Δούκισσα, Κοντή, Ρουσική, βατοπεδινή, αγιορείτικη, φερομένη επί πτερύγων Εφραίμ και Αρσενίου, των κολλυβιστών, της rasadel, Μαντελική, το(ρ)κάζο (torcaso), εξωχώρια ακηζομένη, Σημιτική, ολυμπιακών διαστάσεων, καλατράβα με κι’ ας κλαίω κόστους, Καραμανλίδικη (Ανδριανού και του Αγγέλου αυτού των αυλικών), έβγαινε αποπνικτική από την μεγάλη πύλη της Βουλής των Ελλήνων, βάσει του νόμου περί (αν)ευθύνης των Υπουργών. Και ριχνόταν ασύδοτη στη ελεύθερη αγορά, πλέκοντας λογής-λογής πλοκάμια γύρω στον λαιμό των ανθρώπων, μπροστά στο μνημείο του αγνώστου ανθρώπου.

Δυσώδη ρεύματα από την εσπέρια την κουβαλούσαν, χριστοεωσφορικώς, ριπίζοντας Υπουργούς ταγμένους επί το θεάρεστον έργον της υπηρετήσεως του δημοσίου συμφέροντος, δια της εξυπηρετήσεως των δικών τους συμφερόντων, βεβαίως.

Διότι ο εκλογικός αγώνας είναι σκληρός και μια χορηγία είναι απαραίτητη, δια να μη χάσει η Βενετιά (Βουλή) βελόνι (τέτοιον βουλευτή). Μια αξιοπρεπής μίζα, για έναν αξιοπρεπή Υπουργό, θα ήταν αναξιοπρεπής, αν δεν υπερέβαινε τα 10 εκ (και μη κάνετε τις παρθένες κ. συνάδελφοι βροντοφωνάζει ο κ. Μαντελης).

Δυτικά ρεύματα σκορπούσαν τη λασπερή βρώμα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Έμπαινε από τις πόρτες και τα παράθυρα μέσα στα σπίτια, κατακάθιζε πάνω στις στέγες, μόλυνε το χώμα και οι καρποί της γης διαφθείρονταν και αυτοί, μαζί με τους ανθρώπους.

Και πλημμύρισε ο κόσμος τους δρόμους, εκείνες τις ημέρες, λέγοντας:

«Μου φέρεστε μετά πολλής/φιλοφροσύνης ω Φυλλίς,/ας έλειπεν αυτός ο κόπος,/ινα μη ήλπίζον ασκόπως» (Κ. Βάρναλης).

Πάρτε τον μισθό μου. Και τη σύνταξη μου, πάρτε. Και τα επιδόματα μου. Τι να τα κάνω; Εδώ κινδυνεύει η Πατρίς. Και τα κέρδη των σαπιοκοιλών; Μην τα πειράξετε αυτά. Αν αυτά χαθούν, χαθήκαμε και μείς. Κινδυνεύει το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα.

«Αν και μου φαίνεσθε καλή/απήλπισα οριστικώς/ενώ ελπίζω διαρκώς» (Κ. Βάρναλης).

Και μαζεύτηκαν, εκείνες τις ημέρες, οι νταβατζήδες του λαού σε συμβούλιο. Και διαβουλεύτηκαν χωρίς να κοιτάζονται στα μάτια. Βαθειά μέσα τους το ήξεραν πως ήταν ένοχοι. Κι ας σφύριζαν αδιάφορα. «Τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων» (Κ. Καβάφης), που κραύγαζαν:

Ένοχος. Ένοχος ψεύδους. Ένοχος εξαπάτησης. Ένοχος αδολεσχίας. Ένοχος ενώπιων του Κυρίου του Λαού σου.

Και συνεδρίασε το συμβούλιο των νταβατζήδων του λαού. Και απεφάνθησαν:

«στους λίγους δοθήκεν η γη στα πληθ’ οι ουρανοί/ δεν ειν’ αξιότερο αγαθόν απ’ την υπομονήν» (Κ. Βάρναλης).

Και συνομολόγησαν και βγάλανε απόφαση: Ο γάιδαρος πετάει. Οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού είναι όλεθρος για την κινδυνεύουσα πατρίδα. Οι σαπιοκοιλιές και οι κηφήνες είναι το μέλλον του κόσμου.

Και άνοιξαν τα παράθυρα και ιπτάμενοι γάιδαροι σκορπίστηκαν στο συγκεντρωμένο πλήθος, μαζί με προκηρύξεις που παρακινούσαν τον λαό να παίζει: «Λόττο», «Πρώτο», «Στοίχημα», «Καζίνο», «Φρουτάκια» και να τζογάρει μπας και δει άσπρη μέρα.

Και κατέβαινε, πάλι, ο λαός και τους φώναζε: «κλέφτες», «χαμόσυρτα, λέρα σκουλήκια» (Κ. Βάρναλης). «Μπάσταρδοι, ψεύτες, κλέφτες, πόρνοι». (Κ. Παλαμάς)

Κι άρχισε να βροντάει και ν’ αστράφτει, καθώς εκείνοι οι Πολίτες, που τους έλεγαν αλήτες, σκορπώντας τον μαζοχυλό, ωραίοι σαν Έλληνες, προχωρούσαν κραυγάζοντας: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Και οι καμπάνες όλων των εκκλησιών και τα ξωκλήσια του έθνους αντιλάλησαν: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Και πήρε, ο καθαρός βοριάς, τη βροντή και την αστραπή και τα καμπανίσματα και τη φωνή του λαού:

«ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΔΙΚΑΙΗ ΤΙΜΩΡΙΑ των ένοχων».

Και την φύσηξε στις στέγες των σπιτιών και στις αυλές των ανθρώπων και στο περιστύλιο και στους θόλους της βουλής και σάρωσε τη λάσπη της αδιαντροπιάς.

«ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΔΙΚΑΙΗ ΤΙΜΩΡΙΑ» των ληστών της πατρίδας. Των σαπιοκοιλαράδων, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα. Των ασεβών κολλυβιστάδων της ιεράς κιβωτού του άβατου όρους. Των βατεμένων χριστεμπόρων και των πνευματικών τους βατοπαιδίων.

«ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΔΙΚΑΙΗ τιμωρία», των βουλιμικών, μέχρι σκασμού, λαδιάρηδων πολιτικατζήδων και διαπλεκομένων αργυρωνήτων με τους χρυσοεωσφοράκους, ταις ευλογίαις της παναχράντου αγκελικής, ημών, μερκελοζήμενς και όλων των οξαποδώ εξωχωρίων αλητών.

Και κατέβηκαν, πάλι, οι πολίτες της χώρας, οι πατριώτες (μακριά η πατριδέμποροι της πατριδοκαπηλίας) και πήραν μαζί τους, στην πορεία προς το αύριο, τον Σοφοκλή, τον Πίνδαρο τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη τον Έλληνα Μεγαλέξανδρο, τον πολεμιστή Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, την Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Διάκο, τον Μακρυγιάννη, τον Παύλο Μελά, τους φαντάρους του "αέρα", τα παιδιά της αντίστασης, που τα έλεγαν αλήτες και όλους τους θυσιασμένους του αείχρονου Ελληνισμού, που, κάτω από το χώμα, κρατάνε της καμπάνας το σχοινί.

Για να σημάνουνε την ώρα, που θα γίνει η καινούργια Ελλάδα. Η Ελλάδα που δεν θα ντρεπόμαστε να τη λένε Ελλάδα.

Για να μπορούμε να σηκώνουμε το κεφάλι, οι Έλληνες (ΟΧΙ οι ελληναράδες, που πουλάνε ψόφιο νταηλίκι) και να λέμε:

Αυτή είναι η Ελλάδα:

Η ΕΛΛΑΔΑ με το καθαρό πρόσωπο. Με το φιλότιμο το ελληνικό. Με την ελληνική παιδεία και τη φιλοξενία.

Η ΕΛΛΑΔΑ των ανθρώπων του μόχθου, που κάνουν παξιμάδι το σκατό τους, άλλα έχουν το κούτελο καθαρό κι αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο κι ΟΧΙ η Ελλάδα των μεγαλοφοροφυγάδων και των λαδωμένων τρωκτικών.

Η ΕΛΛΑΔΑ των τίμιων πολικών, που θέλουν και μπορούν να κοιτάνε τους πολίτες στα ματιά και ΟΧΙ των ωμοβόρων, ωμοφάγων σφετεριστών της ψήφου του λαού, που ισχυρίζονται και προσπαθούν να τον πείσουν, πως «ο γάιδαρος πετάει». Και γεμίσαμε γαϊδάρους και γαϊδάρες.

Η ΕΛΛΑΔΑ των Ελλήνων, που αμύνονται «περί πάτρης» κι ΟΧΙ των ελληναράδων, κωλοελλήνων (Δ. Σαββόπουλος), που δουλεύουν (και μας δουλεύουν) για την πάρτη τους.

Η ΕΛΛΑΔΑ που αγωνίζεται, μαζί με τους τίμιους πολιτικούς της, ΟΧΙ τους πολιτικατζήδες, για να πάψει να είναι το κράτος, κράτος αδηφάγων και ασύστολων κώλων.

Για να λέμε οι Έλληνες: «Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» (Κ. Καβάφης):

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, που ανεβαίνουν στις κορφές, ΟΧΙ γλείφοντας έρποντας και με τα κέρατα τους, μα παλεύοντας, «μέσα στην εκκωφαντική ερημία του πλήθους» (Μ. Αναγνωστάκης), για την αξιοκρατία, και την ανθρωπιά.

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ, που θίγοντας, ελευθερόστομοι, τα «κακώς κείμενα», βάζουν φωτιά στα πουρναρόξυλα των απάνθρωπων και ασύδοτων, αδιαφορώντας για την κατηγορία του εμπρηστή των σκουπιδιών της παγκοσμιοποιημένης εκμετάλλευσης των ανθρώπων.

ΔΙΚΑΣΤΕΣ, που απονέμουν δικαιοσύνη ακριβοδίκαιη και ΔΕΝ κλείνουν το σανιδένιο μάτι τους στους ισχυρούς.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ που λένε την αλήθεια κι ΟΧΙ την πειραγμένη αλήθεια των πατρώνων τους.

ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ παιδαγωγούς κι ΟΧΙ γλωσσοχαλαστές, που χαλώντας τη γλώσσα χαλάνε και τον λαό.

ΓΙΑΤΡΟΥΣ που αγωνιούν για τον άρρωστο κι ΟΧΙ για το φακελάκι τους

ΛΑΟ και ΠΟΛΙΤΕΣ, που την πόλη κρατύνουν κι ΟΧΙ στέρφους αυνάνες, σπουδαιογελοίους, «πολιτισμένους» βάρβαρους, νεοευρωπαιοέλληνες, που παθαίνουν αλλεπάλληλους οργασμούς και εκσπερματώσεις, φαντασιοκοπώντας παγκοσμίως και ευρωπαϊστί, άνευρος μαζοχυλός, μπροστά στο βλακοκούτι, χάσκακες των αδόντων, χορευόντων, τοπ μοντελιζομένων και λοιπών αιδοίων

«Φτάσαμε στ ανείπωτα/μην πετάξεις τίποτα». (Δ. Σαββόπουλος.

Νταβατζήδες του Λαού. Όχι. Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη να σας μοιάσουμε.

Ξυπνάνε οι άνθρωποι.

«Και δεν ακούν τα κόμματα και το μεγάφωνό τους
Τον χτύπο μόνο της καρδιάς που μας βαφτίζει ανθρώπους» (Δ. Σαββόπουλος.

Και θα δούμε, τότε, «κύριε ΜΑΛΑΚΑση ποιος εν τέλει θα γελάσει» (Κ. Καρυωτάκης).

«Στον τόπο που γεννήθηκα μέχρι να πεθάνω
Δεν θέλω άλλα ψέματα και λόγια παραπάνω»
(Κρητική μαντινάδα. Θαρρώ την άκουσα τραγουδημένη από τον Μάκη).

star

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Ανοικτή επιστολή προς την Υπουργό Υγείας. ΕΣΥ. Ποιος φταίει για την κατάντια του; Καιρός για αναστοχασμό

«Φταίνε τα τραγούδια του
Φταίει κι ο λυράρης
Φταίει και τούτος ο λαός
Που ‘γινε μαραζιάρης»
Μαντινάδα Κρητική.

Την 1η Νοεμβρίου του 2010, το ΕΣΥ κλείνει 25 χρόνια ζωής. Το 1982 (Ν 1397), συνεστήθη το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), και την 1η Νοεμβρίου του 1985 το ΕΣΥ κατέστη πραγματικότητα, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η ελληνική πολιτεία ανταποκρινόμενη στις ανάγκες αλλά και τις επιταγές μιας σύγχρονης κοινωνίας δικαίου, δημιούργησε το νομικό πλαίσιο για την εφαρμογή ολοκληρωμένου συστήματος υγείας, βασιζομένου στις ακόλουθες αρχές (Εισαγωγική έκθεση):
• Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό που δεν υπόκειται στους νόμους του κέρδους
• Οι υπηρεσίες υγείας παρέχονται ισότιμα σε κάθε πολίτη, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική του θέση
• Η προστασία της υγείας αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του κράτους και η παροχή των υπηρεσιών γίνεται χωρίς την ύπαρξη οικονομικών φραγμών που μπορεί να στερούν τις υπηρεσίες από κάποια άτομα ή ομάδες
• Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στον σχεδιασμό και προγραμματισμό της υγειονομικής πολιτικής και φυσικά να ελέγχους την εφαρμογή των καθορισμένων πολιτικών υγείας.

Στην εικοσιπεντάχρονη ιστορία του το ΕΣΥ έτυχε της ευρείας αποδοχής των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ουδέποτε υλοποιήθηκαν πλήρως τα προβλεπόμενα στον ιδρυτικό του νόμο. Έκαστος Υπουργός Υγείας, αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιό του, θεωρούσε υποχρέωσή του να «αναδομήσει» τον προηγούμενο, με το πρόσχημα της βελτίωσης και του εκσυγχρονισμού του συστήματος, με τελικό αποτέλεσμα στρεβλώσεις και γιγάντωση των ατελειών.

Είναι φανερό ότι το σύστημα υγείας της χώρας μας νοσεί. Απλώς δεν πεθαίνει διότι «ευρίσκεται μονίμως σε…κώμα». Γι αυτό μαρτυρούν τα τηλεοπτικά παράθυρα, οι στήλες των εφημερίδων, οι ασθενείς και οι συγγενείς των, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό. Ακόμη και ο εκάστοτε Υπουργός Υγείας, διαπιστώνει την… «αθάνατη κωματώδη κατάσταση».

«Απουσία ουσιαστικής καταγραφής και ελέγχου του ανθρώπινου δυναμικού στο EΣY, κρούσματα απάτης. καθοδήγηση ασθενών προς ιδιωτικά θεραπευτήρια, κατάχρηση ιατρικών πράξεων, αχρησιμοποίητο ιατρικό υλικό που έχει λήξει, άγνωστος αριθμός υπηρετούντων στον τομέα της υγείας, μισθοδοτήσεις σε εργαζομένους «φαντάσματα», άγνωστος ο ακριβής αριθμός των κλινών των νοσοκομείων, κλινικές «φαντάσματα» για να μισθοδοτείται ο διευθυντής και να επιχορηγείται το νοσοκομείο, μη τήρηση των κανόνων υγιεινής στα νοσοκομεία.»

Αυτές ήταν οι διαπιστώσεις της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας, μόλις ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία την διακυβέρνηση της χώρας την πρώτη τετραετία της. Και τί έκανε; ...

Αλλά, «ούπω καιρός», πλέον, για τον αναθεματισμό των προηγουμένων, όταν μάλιστα, εν πολλοίς, οι τωρινοί διατηρούν αλώβητες τις κακοφορμισμένες πολιτικές τους και διαπράττουν τα ίδια λάθη, διατηρώντας, όπου βολεύει, το ίδιο καθεστώς:

Οι λεγόμενοι managers! (διοικητές και αναπληρωτές διοικητές, νοσοκομείων και Υ.Πε) παραμένουν — με ελάχιστους εξ αυτών να διαθέτουν άλλα προσόντα διοίκησης νοσοκομείων, πέραν του να είναι «δικά μας παιδιά» (τότε γαλάζια, σήμερα πράσινα).

Ο «θεσμός!» των managers δημιουργήθηκε, από τον Υπουργό Αλέκο Παπαδόπουλο — και τον διατηρείτε, προφανώς, θεωρώντας τον χρήσιμο (!) — για να διοικήσουν τα νοσοκομεία, αποτελεσματικά, άνθρωποι, γνώστες του αντικειμένου (managers! γαρ), με ανάλογη εκπαίδευση και παιδεία και αδρή, γι αυτόν τον λόγο, αμοιβή.

Η μόνη σχέση των περισσοτέρων εξ αυτών με το management είναι η παχυλή τους αμοιβή και η κομματοφροσύνη τους. Έτσι, η προσδοκώμενη αποτελεσματικότητα στη διοίκηση των νοσοκομείων, παραμένει προσδοκία, κατ’ ανάγκην, λόγω αγνοίας του αντικειμένου, και εξαντλείται στα σοβατίσματα και τα μπαλώματα (όταν και αυτά γίνονται). Ποια επιχείρηση, όμως, θα ακριβοπλήρωνε τον manager της για να μη γνωρίζει, τι προσωπικό έχει; τι κρεβάτια έχει (προκειμένου για νοσοκομείο); ποιους μισθοδοτεί; τι μηχανήματα έχει; και εάν και πώς τα χρησιμοποιεί; εάν υπάρχουν ρεμούλες στις προμήθειες; κλπ, κλπ.όπως διαπιστώνει το Υπουργείο Υγείας;

Τα ράντζα παραμένουν, μετονομασμένα σε επικουρικές κλίνες. Και πώς να καταργηθούν όταν οι γενεσιουργές αιτίες τους: φακελάκι, έλλειψη προσωπικού, απουσία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, κυρίως, διακομιδές από επαρχία, εξακολουθούν να υπάρχουν.

Το «φακελάκι», εις δόξαν των καταγγελιών, ανθεί - αποτελώντας, πλέον, θεσμό (!) ελληνικής κατασκευής και προελεύσεως - καλλιεργούμενο εντέχνως από αναίσχυντους, βουλιμικούς για χρήμα γιατρούς, αλλά και τους αρρώστους και τους συγγενείς τους και συνεπικουρούμενο από την επίσημη πολιτεία, η οποία, αν δεν το ενθαρρύνει, το υποθάλπει. Ως αντιστάθμισμα των ισχνών μισθών των γιατρών του ΕΣΥ;

Τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία στα νοσοκομεία (νομιμοποιημένο φακελάκι), νομοθετημένα επί Υπουργίας Αλέκου Παπαδόπουλου, επεκτείνονται τώρα στο «ολοήμερο νοσοκομείο», ως «κοινωνική», λέει, προσφορά και εξυπηρέτηση του πολίτη, που θέλει να αποφύγει τη λίστα αναμονής.

Ο πολίτης, όμως, που υπολογίζει, ιδίως στις μέρες μας, και το ένα ευρώ, αδυνατεί να πληρώσει τα 60 ή 70
ευρώ της επίσκεψης. Οι δε «άλλοι», μπορούν να δουν τον «φημισμένο» διευθυντή-φίρμα (ιητροί φήμη μεν πολλοί έργω δε πάγχυ βαιοί (εξαιρετικά σπάνιοι)» (Ιπποκράτης) και αλλού.

Παράλληλα, οι γιατροί του ΕΣΥ, που διατηρούν απογευματινό ιατρείο στο νοσοκομείο, εκμεταλλευόμενοι το δημόσιο κεφάλαιο του νοσοκομείουδωρεάν ιατρείο, γραμματειακή υποστήριξη, και δυνατότητα διενέργειας πολλαπλών εξετάσεων λειτουργούν ανταγωνιστικά και όχι επί ίσοις όροις με τον ελεύθερο επαγγελματία γιατρό.

Η ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣ είναι η λύση σε αυτό το πρόβλημα.

Η κατάσταση στα επείγοντα τμήματα των νοσοκομείων παραμένει η ίδια, όπως και πριν, ενώ διατηρείται, εν υπνώσει, ο νόμος του ΠΑΣΟΚ, που προβλέπει ανεξάρτητα και στελεχωμένα με ίδιο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ. Έτσι οι υπάρχοντες γιατροί των κλινικών με τις ελάχιστες νοσηλεύτριες, αγωνίζονται να υπηρετήσουν ασθενείς σε συνθήκες πραγματικής μάχης, όπου το ιατρικό και νοσηλευτικό λάθος «περιμένει να συμβεί».

Αναξιοκρατία και μετριοκρατία συνέχει το ιατρικό δυναμικό του ΕΣΥ σήμερα. Η μετριοκρατία κλονίζεται (να αναπαράγεται δια κλονισμού) και κλονίζεται η αξιοκρατία.

Με το βάφτισμα διευθυντών (το ελληνικής προελεύσεως και συνδικαλιστικής πατέντας πολυδιευθυντικό της Κυβέρνησης της Ν.Δ.) δια βοής σε γενικές συνελεύσεις, όπου κρίνοντες και κρινόμενοι ευλογούν εαυτούς και αλλήλους και τα γένια τους, εν πλήρη «δημοκρατικώ παροξυσμώ», επαιρόμενοι ότι «σπάσανε το απόστημα των διευθυντών». Και δημιούργησαν πολλαπλά αποστήματα διευθυντίσκων, κατ’ αρχαιότητα προαχθέντων και αναξιοκρατικώς, οι περισσότεροι.

Οι περισσότεροι από του διευθυντές , όχι τους διευθυντίσκους, έχουν αξιόλογο κλινικό, συγγραφικό και ερευνητικό έργο και Διδακτορικό και, αρκετοί, Υφηγεσία και πανεπιστημιακό τίτλο. Και με αυτά τα κριτήρια κρίθηκαν ως διευθυντές από τα συμβούλια κρίσεως. (και πολλοί υποψήφιοι απερρίφθησαν).

Πόσοι από τους πολυδιευθυντίσκους διαθέτουν παρόμοια προσόντα; Και υπήρξε, έστω και ένας από τους υποψήφιους του «πολυδιευθυντικού», που να απορρίφθηκε από τις συνελεύσεις οι οποίες, δια βοής, τους ανέδειξαν, λες και πρόκειται για ανάδειξη προέδρου σωματείου;

Τα πλασματικά κρεβάτια ορισμένων νοσοκομείων παραμένουν — νοσοκομείο Κωνσταντοπούλειο «Η Αγία Όλγα»: πραγματικά κρεβάτια 272. Προβλεπόμενα στον οργανισμό του, και τώρα και πριν, 400 ανύπαρκτα. Τι εξυπηρετεί αυτό; Μήπως προσδιορίζει τον αριθμό των μελλών του Συμβουλίου Διοίκησης και τον διορισμό Υποδιοικητή;

Έτσι, διασύρεται το σύστημα και αποπροσανατολίζεται ο πολίτης από τα προβλήματα που ταλανίζουν το σύστημα υγείας:
• Ανισότητες στην ελεύθερη πρόσβαση όλων των πολιτών.
• Πληθωρισμός γιατρών, αλλά και ελλείψεις γιατρών και νοσηλευτικού
προσωπικού.
• Πλημμελής εκπαίδευση γιατρών.
• Ώρες εργασίας των γιατρών έως και 32 συνεχόμενες, σε συνθήκες χαοτικές, όπου το λάθος, που επωάζει αυτό το άναρχο σύστημα, περιμένει να συμβεί.
• Κακοπληρωμένοι, για τα χρόνια σπουδών τους και την 5χρονη ειδίκευσή τους, γιατροί.
• Φακελάκι που οργιάζει και νομιμοποιημένο.
• Κλινικές φαντάσματα και πλασματικά κρεβάτια.
• Προμήθειες αδιαφανείς.
• Απουσία αξιοκρατίας και αναπαραγωγή της μετριοκρατίας δια κλωνισμού (με «ω» παρακαλώ).

Να τα προβλήματα που σκεπάζει, όπως η γάτα τα περιττώματά της, η πολιτική των μεγάλων λόγων και των διαπιστώσεων, αντί της επίλυσης των προβλημάτων από την πολιτεία. Η πολιτική των αχαμνών έργων, που εξαντλούνται, συνήθως, σε εξαγγελίες εντυπωσιασμού.

Και όμως, το ΕΣΥ, παρά τις σοβαρές αρρυθμίες του και ελλείψεις, αποτελεί θεμελιακή προσφορά του στην ελληνική κοινωνία. Οι γιατροί, οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές, που το υπηρετούν ανιδιοτελώς (και είναι πολλές και πολλοί), δίνουν σκληρή μάχη για τον άρρωστο συνάνθρωπό τους σε αντίξοες συνθήκες.

Και αυτό το αναγνωρίζουν οι Έλληνες που εμπιστεύονται το ΕΣΥ, ανεχόμενοι διοικητικού και ξενοδοχειακού τύπου ανεπάρκειες.

Όλοι αυτοί αντιστέκονται στις προσπάθειες ορισμένων — μεταξύ των οποίων και κοιλιόδουλοι, άπληστοι γιατροί — που με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» του ΕΣΥ ή της «εξυγίανσής» του, δολίως, προσπαθούν να του δώσουν τη χαριστική βολή.

Όμως, ας γίνει κατανοητό. ΌΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΕΣΥ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΒΑΛΑΝΤΙΟΥ.

Η κοινωνία ολοκληρώνεται, γαληνεύει και ευημερεί, όταν οι πολίτες της γνωρίζουν ότι όχι μόνον οι ίδιοι αλλά, και όλοι οι συμπολίτες των έχουν πρόσβαση στην καλύτερη δυνατή υγεία που παρέχει ένα ΕΣΥ. Και στο σημείο αυτό είμαι απόλυτος γιατί η αλήθεια είναι απόλυτη.

• Το ΕΣΥ είναι αυτό που παρέχει τις καλύτερες, σε ιατρικό επίπεδο, υπηρεσίες στη χώρα.
• Στις κλινικές του ΕΣΥ οι πτυχιούχοι της ιατρικής, γίνονται γιατροί (παίρνουν ειδικότητα)
• Στις κλινικές του ΕΣΥ ειδικεύθηκαν και οι γιατροί του ιδιωτικού τομέα. Μεταπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση (ειδικότητα) δεν παρέχεται σε ιδιωτικές κλινικές
• Στις κλινικές του ΕΣΥ μεταφέρουν τους βαριά αρρώστους τους οι ιδιωτικές κλινικές
• Στις κλινικές του ΕΣΥ διακομίζουν τους αρρώστους τους οι ιδιωτικές κλινικές όταν τα χρήματά τους εξαντληθούν και δεν επιτρέπουν πλέον την παραμονή τους στον κερδοσκοπικό, ως εκ του σκοπού του, ιδιωτικό ιατρικό τομέα.

Στόχοι ενός σύγχρονου ΕΣΥ

Για τη σχεδίαση ενός αποτελεσματικού συστήματος υγείας, με λογικό κόστος λειτουργίας και αξιοπρεπή χρηματοδότηση, αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι η κατάθεση και ο σαφής ορισμός των στόχων του και των μεθόδων για την επίτευξη αυτών των στόχων, προσανατολισμένων, βέβαια, προς τον άνθρωπο-άρρωστο-πολίτη-χρήστη των υπηρεσιών υγείας.

Αυτό σημαίνει ταυτότητα σκοπών και στόχων μεταξύ του σχεδιαστή-παρόχου και πολίτη-χρήστη των υπηρεσιών υγείας και ύπαρξη κοινού ενδιαφέροντος, διότι κοινό είναι το συμφέρον, για την ορθή και αποτελεσματική λειτουργία του συστήματος.

Εξ ορισμού σε ένα ΕΘΝΙΚΟ σύστημα υγείας, η υγεία θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως πανανθρώπινο αγαθό και δικαίωμα. Μοναδικό κριτήριο για την παροχή φροντίδας υγείας είναι η ιδιότητα άνθρωπος.

Ως ΥΓΕΙΑ, σε ένα τέτοιο σύστημα θεωρείται όχι μόνο η απουσία νόσου ή αναπηρίας αλλά η κατάσταση σωματικής, ψυχικής, νοητικής και κοινωνικής αίσθησης του καλώς έχειν (ευζωία), με μέριμνα τόσο για την προαγωγή της υγείας και την πρόληψη των νόσων, όσο για την αποκατάστασή της.

Τέλος, στο επίπεδο της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, το σύστημα, προσφέρει στους πολίτες του και δέχεται από αυτούς (αυτό σημαίνει αλληλεγγύη) ηθική και υλική υποστήριξη. Ως εκ των ανωτέρω στόχοι ενός σύγχρονου ΕΣΥ είναι:

• Ισότητα στην πρόσβαση υπηρεσιών υγείας,
• Ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας (κατάργηση μεγάλων θαλάμων και ράντζων, νοσηλεία αρρώστων σε κλινικές που επιβάλλει η συγκεκριμένη πάθησή τους και όχι σε επικουρικές κλίνες οπουδήποτε).
• Εκπαιδευμένο, επαρκές και ενδιαφερόμενο προσωπικό.
• Μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδα υγείας, που αποτελούν το πρώτο σημείο επαφής με τον πολίτη και τον άρρωστο, σε επίπεδο δήμου ή κοινότητας. Έτσι η υγεία (περίθαλψη, πρόληψη, προαγωγή) καθίσταται υπόθεση και ευθύνη όλων.
• Αποτελεσματική την διοικητική μηχανή, με ανάθεση ευθυνών σε συγκεκριμένους υπαλλήλους και έλεγχο της ορθής εκτέλεσης της κεντρικής πολιτικής.
• Σχεδιασμός και εκτέλεση προγραμμάτων διατήρησης και προαγωγής της υγείας και όχι αποκλειστικά να ενδιαφέρεται για την επιδιόρθωση ανθρώπων σε μηχανιστική βάση (νοσοκομεία).
• Εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών για τους ηλικιωμένους ώστε να διατηρούνται σε ενεργό κατάσταση, κατά τις δυνατότητες εκάστου, και να παρέχουν στην κοινωνία τη πείρα ζωής που απέκτησαν, αντί να περιθωριοποιούνται.
• Οικοδόμηση πολιτικής πρόληψης μεταδοτικών νοσημάτων, αλλά, και κυρίως, νοσημάτων που σχετίζονται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής (καρκίνος, παχυσαρκία, καρδιοαγγειακά επεισόδια). Εδώ χρειάζεται εντατική, συντονισμένη, σοβαρή (όχι «αμερικανιές» και ακρότητες τύπου Δημάρχου Ν Υόρκης) και συνεχής προσπάθεια αλλαγής προσωπικών συνηθειών, με πειθώ και όχι μόνον διοικητικά μέτρα.
• Ανάπτυξη στους πολίτες αισθήματος ευθύνης έναντι του εαυτού των και των άλλων, πράγμα που σημαίνει προσπάθεια και εκπαίδευση παιδιόθεν.
• Διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος της ελεύθερης επιλογής, αλλά και την αναγνώριση και αποδοχή, από ένα έκαστο των πολιτών, της υποχρέωσης και της ευθύνης της κοινωνίας να προάγει και να προασπίζει την υγεία όλων των πολιτών της.

Χρηματοδόστηση και κόστος του ΕΣΥ

Αυτοί οι στόχοι και τα μέσα για την επίτευξη τους, πρέπει να εξετασθούν με σοβαρότητα, ιδίως σήμερα, που η εκτόξευση του κόστους της φροντίδας υγείας σε αστρονομικά ύψη και η έκρηξη της τεχνολογίας θέτουν σε κίνδυνο βασικές αρχές ενός ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΒΑΣΙΣΜΕΝΟΥ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ — συμβόλαιο εμπιστοσύνης γιατρού-αρρώστου — και όχι στη δυνατότητα πληρωμής.

Το δυσβάστακτο, πλέον, κόστος των υπηρεσιών υγείας οδήγησε στην εισβολή των κανόνων της ελεύθερης αγοράς στην ιατρική, με κύριο εκπρόσωπο το αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως μοντέλο της «διευθυνόμενης φροντίδας υγείας» (managed care). Το σύστημα αυτό αν και έχει μειώσει την ταχύτητα αύξησης του κόστους των υπηρεσιών υγείας (δεν έχει μειώσει το κόστος), έχει επίσης προκαλέσει στην ιατρική κοινότητα και στην κοινωνία την αίσθηση ότι κάτι εμφανώς εσφαλμένο συμβαίνει στην ιατρική

Η σύγχρονη ιατρική κοινότητα, τουλάχιστον το μέρος της που συνειδητοποιεί και προβλέπει τα ερχόμενα και δεν εθελοτυφλεί, αισθάνεται ότι, καθώς η ιατρική φροντίδα θα πωλείται και θα αγοράζετε στην ελεύθερη (ασύδοτη πλέον) αγορά, προφανώς και αναγκαστικά, σύμφωνα με τους κανόνες που την διέπουν, ο ηθικός, παιδευτικός και κοινωνικός ιστός, ο προστατευτικός ηθικός κώδικας, που πάντοτε προσδιόριζε την ιατρική, μέχρι σήμερα (αύριο;), κινδυνεύει, κυριολεκτικά, να κομματιαστεί σε κουρέλια.

Οι διαπιστώσεις αυτές καθιστούν το πρόβλημα ικανοποιητικής παροχής φροντίδας υγείας σε όλους τους πολίτες καθαρά ΘΕΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.

Δεν επαρκούν πλέον τα προγράμματα, οι σχεδιαστές και οι σχεδιασμοί, χωρίς να δηλώνεται καθαρά και με σαφήνεια η πολιτική θέση και οι στόχοι της για το ζήτημα.

Οι δύο μείζονες κώδικες ηθικής — προστατευτικός (ιατρική) και εμπορικός (ελεύθερη αγορά. Και αυτή πρέπει να έχει ηθικό κώδικα) — είναι μεταξύ των ασύμβατοι.

Ως εκ τούτου, η ανάμειξη των αρχών τους και η ασαφοποίηση των ορίων τους μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που καλείται «ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ» ή σε εμφάνιση «ΤΕΡΑΤΩΔΩΝ ΥΒΡΙΔΙΩΝ»:

• Εμπορευματοποίηση της υγείας,
• Επιχειρηματικές αρχές οργάνωσης και βελτίωσης της ποιότητας,
• Επιθετικές επιχειρηματικές πρακτικές στην υγεία.

Ακόμη και η γλώσσα έχει γίνει τερατώδης: καταναλωτές υπηρεσιών υγείας, αντί άρρωστοι άνθρωποι, πάροχοι υπηρεσιών υγείας, αντί γιατροί. Το χειρότερο. Χρήματα που ξοδεύονται για την υγεία, σε αυτό το σύστημα, θεωρούνται ζημιά. Ο οικονομολόγος Reinhardt θεωρεί ότι οι καπνιστές συμβάλλουν στην μείωση του κόστους των υπηρεσιών υγείας «γιατί πεθαίνουν ενωρίτερα από τους άλλους».

Για τους οικονομολόγους, ένας άνθρωπος μειώνει το κόστος των υπηρεσιών υγείας όταν είναι νεκρός! Πράγματι οι οικονομολόγοι της υγείας γνωρίζουν την τιμή όλων των πραγμάτων αλλά την αξία ουδενός.

Είναι γεγονός ότι όλες οι αποδοτικά λειτουργούσες κοινωνίες έχουν ανάγκη και των αρχών του εμπορίου και των προστατευτικών αρχών της ιατρικής. Το ζήτημα είναι να βρεθεί ΤΡΟΠΟΣ ΣΥΜΒΙΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΣ.

Ακόμη επιτακτικότερο καθίσταται αυτό, σήμερα, που ορισμένοι γιατροί έχουν εκτραπεί σε αυτό που η εφημερίδα Wall Street Journal χαρακτηρίζει ως «ιατρικό κατεστημένο μπουρζουάδων, το οποίο ευρίσκεται σε χειμερία νάρκη...».

Η υπέρβαση της πολικότητας. Συμβίωση αλλά όχι συγχώνευση.

Ο κύριος και μοναδικός ίσως τρόπος να ξεπεραστεί το δίλημμα είναι η συμβίωση των δύο συστημάτων, με διατήρηση αλώβητης της ταυτότητας και της ακεραιότητας ενός εκάστου.

Αυτό το διασφαλίζει η κεντρική Κυβέρνηση, η οποία προσδιορίζει τις ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ, ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ.

«Ιδού τι μπορείτε και πρέπει να κάνετε εσείς (αγορά) στον τομέα της υγείας. Και θα το επιβάλω. Το πώς θα συμμορφωθείτε είναι δική σας ευθύνη. Βρέστε τους δικούς σας τρόπους και τα μέσα».

Προσοχή. Η αναζήτηση αρμονίας μεταξύ των δύο ηθικών κωδίκων στην έννοια ενός ολοκληρώματος αποτελεί προφανές λάθος. Από την ενοποίησή τους αδύνατον να προκύψει αρμονία.

Το αντίθετο θα συμβεί. Η ποιότητα της σχέσης γιατρού-αρρώστου θα ευτελισθεί και θα υπονομευθεί η βασική υποχρέωση του γιατρού να λειτουργεί ως αποκλειστικός υποστηρικτής των συμφερόντων του αρρώστου του.

Εάν δεν γίνει αντιληπτή και αποδεκτή, η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ απέναντι στον άρρωστό του και η δέσμευσή του να θέτει στην πρώτη γραμμή το συμφέρον και τις ανάγκες του αρρώστου του και μόνον, δεν υπάρχει εγγύηση ότι η υγεία του αρρώστου και η ευζωία θα προστατεύονται μέσα στο σύστημα.

Θα μπορούσε ή αγορά να κάνει μία αβλαβή διέλευση από τα χωρικά ύδατα της ιατρικής; Και πώς και από ποιόν θα κριθεί αυτή η δυνατότητα?

Ιδού ένα καθαρά πολιτικό ερώτημα, το οποίο απαιτεί μια σαφή πολιτική απάντηση. Το βασικό ζήτημα που τίθεται είναι:

ΠΟΙΟΥ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝ θα εξυπηρετήσουν οι δηλούμενοι στόχοι και η επίτευξη τους; Σε μια δημοκρατική, κοινωνικά ευαίσθητη πολιτεία η απάντηση είναι προφανής:
Πρωτίστως, των εχόντων ανάγκη κοινωνικοοικονομικά αδυνάτων.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΠΩΜΙΣΘΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ των αποφάσεων που οδηγούν στην εκπλήρωση αυτής της πολιτικής; Και εδώ η απάντηση είναι μονοσήμαντη.
Η πολιτεία. Δηλαδή όλοι μας, ανάλογα με τις δυνατότητα των κοινωνικών ομάδων.

ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;
Με την παραγωγή πολιτικής υγείας, με διεργασίες διαπραγμάτευσης και μεταξύ των εμπλεκομένων και επίβλεψη εφαρμογής των συμφωνημένων.

Με αποτελεσματικό διοικητικό μηχανισμό, ο οποίος ελέγχει και αξιολογεί τα αποτελέσματα της εφαρμοζομένης πολιτικής, διαπιστώνει τυχόν αντιδράσεις και αντιπαλότητες και πληροφορεί την κεντρική διοίκηση, ώστε να υπάρχει δυνατότητα εντοπισμού αποκλίσεων από τον στόχο και έγκαιρων διορθωτικών παρεμβάσεων.

Εθνικό Σύστημα Ασφάλισης Υγείας (ΕΣΑΥ)

Στην πραγματικότητα η ιατρική, σήμερα, αποτελεί μια από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες. Η ικανότητα των γιατρών να φροντίζουν τους αρρώστους τους ως άτομα και αυτόνομες ψυχο-σωματο-νοητικές προσωπικότητες, αν και δεν έχει χαθεί, έχει πέσει σε ανυποληψία και τείνει να αντικατασταθεί από την πανάκριβη τεχνολογικά προσανατολισμένη, απρόσωπη σύγχρονη ιατρική.

Η σύγχρονη ιατρική, παρά το αστρονομικό της κόστος, μέτρια πρόοδο έχει επιφέρει στην ριζική θεραπεία των νόσων, ενώ εξαντλείται ουσιαστικά στην «ΕΠΙΣΚΕΥΗ» των αρρώστων και την παράταση της επιβίωσης (καμιά φορά του θανάτου).

Οι κυβερνήσεις, πιθηκίζοντας και παγκοσμιόπληκτες, ετοιμάζουν το νέο οικονομικό μοντέλο για την υγεία, θεωρώντας το πανάκεια για την επίλυση των οικονομικών, κυρίως, προβλημάτων της.

Εν τούτοις, το από το χρόνο δοκιμασμένο αλλά, από τη σύγχρονη αβελτηρία, σύγχυση και οικονομικά συμφέροντα, καταρρακωμένο ιατρικό μοντέλο, το οποίο βασίζεται στο ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑΤΡΟΥ-ΑΡΡΩΣΤΟΥ, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τον οδηγό για ένα ΕΣΥ ανθρώπινο και στα μέτρα του πραγματικού συμφέροντος του γιατρού, του αρρώστου και τελικά της κοινωνίας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιθυμούν να προσδιορίζει το οικονομικό μοντέλο την σχέση τους με τον γιατρό τους ή το νοσοκομείο τους.

Απαιτούν οι αποφάσεις που αφορούν άμεσα την υγεία τους να ανταποκρίνονται στις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να υπηρετούν οικονομικές σκοπιμότητες. Οι άνθρωποι αξιολογούν τη υγεία ως μη αγοραίο αγαθό.

Η εφαρμογή ενός ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, είναι εφικτή (παράδειγμα ο Καναδάς).

Αυτό σημαίνει ότι η Κυβέρνηση θα παρέχει βασικό «πακέτο» αξιοπρεπούς και ολοκληρωμένης φροντίδας υγείας σε κάθε πολίτη. Ένα τέτοιο σύστημα:

• Αποτελεί τον απλούστερο και ευθύ δρόμο παροχής φροντίδας υγείας σε όλους του πολίτες
• Συμβάλλει στη μείωση του γραφειοκρατικού διοικητικού κόστους
• Απλουστεύει την χαοτική κατάσταση που επικρατεί σήμερα και
• Διαχωρίζει την φροντίδα υγείας από την δυνατότητα εργασίας (και ο άνεργος είναι ασφαλισμένος ως προς την υγεία του).
• Παράλληλα επιτρέπει στην Κυβέρνηση να περιορίσει και να ορθοτομήσει το κόστος των υπηρεσιών υγείας. Ασφαλώς και δεν χρειάζεται και από ένας μαγνητικός τομογράφος σε κάθε νοσοκομείο.

Η έννοια της δικαιοσύνης απαιτεί ότι τα άτομα που υφίστανται τις συνέπειες αποφάσεων, με ηθικά και αξιακά χαρακτηριστικά, να μπορούν να συμμετέχουν στην λήψη τους.

Οι «πάροχοι» (γιατροί) και οι «καταναλωτές» (άρρωστοι) υπηρεσιών υγείας θα πρέπει να γίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες. Συμμέτοχοι στις αποφάσεις που αφορούν την υγεία.

Η πυρηνική σχέση γιατρού-αρρώστου βασίζεται στην επαγγελματική επάρκεια και την ιατρική δεοντολογία. Οι αποφάσεις που αφορούν δεδομένους αρρώστους πρέπει να είναι απομονωμένες από την οικονομική διάσταση της αποφάσεως.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα λαμβάνονται αποφάσεις συναρτημένες με το κόστος ή την κατανομή των υπηρεσιών υγείας: ποιες υπηρεσίες θα πρέπει να παρέχονται σε όλους τους αρρώστους, ως βασικώς αναγκαίες. Και ποιες θα είναι στη διάθεση του συστήματος και θα παρέχονται ανάλογα με τις προτιμήσεις των αρρώστων.

Αυτό σημαίνει ότι παρόμοιες αποφάσεις στο σύστημα παροχής φροντίδας υγείας εμπλέκουν τις θεμελιώδες αρχές της ισότητας και της δικαιοσύνης και ως εκ τούτου είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ φορτισμένες ηθικά και αξιακά.

Ο γιατρός είναι υπόλογος έναντι των συναδέλφων του και των αρρώστων του. Οι γιατροί μέσω της άσκησης της ιατρικής επικαλούνται, επιβεβαιώνουν και επιβάλλουν επαγγελματικά πρότυπα επάρκειας, ακεραιότητας και δεοντολογικής συμπεριφοράς. Βάσει αυτών διεκδικούν την αυτονομία τους στην κλινική πράξη, βασισμένη αποκλειστικά και μόνον στο συμβόλαιο εμπιστοσύνης με τον άρρωστό και τον όρκο του Ιπποκράτη.

Εν τούτοις, στη σύγχρονη εποχή, όπου η πρακτική: «στραβώνω και πουλώ» ισχύει γενικώς έναντι της προειδοποίησης: «εσύ βλέπε και αγόραζε» είναι εύκολο, για οργανισμούς παροχής φροντίδας υγείας, να διαφημίζουν αυτήν την εμπιστοσύνη και πίστη στην ιατρική ακεραιότητα, ενώ, στην πραγματικότητα, υιοθετούν την αρχή της ελεύθερης αγοράς στην πρακτική τους.

Μια τέτοια εξαπάτηση, η οποία εμφανίζει τους γιατρούς ως συνειδητούς επαγγελματίες, ενδιαφερομένους πρωταρχικά για το καλώς έχειν των αρρώστων τους, ενώ τους υποχρεώνει, στην πραγματικότητα, να λειτουργούν ως παραγωγοί κέρδους, έχει, ήδη, καταστήσει αναξιόπιστη της ιατρική σήμερα και έχει προκαλέσει έλλειψη εμπιστοσύνης και επίδειξη κυνισμού που δύσκολα θα ανατραπούν. Αλλά πρέπει.
Η αλλαγή νοοτροπίας (όλων μας. Πολιτών πολιτικών και κυβερνώντων) όπως διακηρύσσει ο Πρωθυπουργός είναι αναγκαία. Αλλά αυτό, η αλλαγή νοοτροπίας, για να μην μείνει ωραίο σύνθημα, απαιτεί πολιτική συνείδηση και προσπάθεια για παιδεία του δήμου.

Απαιτεί, «Δημαγωγούς» (κατά το παιδαγωγούς), του Δήμου, του Λαού και όχι πολιτικατζήδες δημαγωγούς, που κολακεύουν αναισχύντως το Δήμο. Διότι «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι» (Ισοκράτης).

«Θέλει αρετήν κυρία Υπουργέ (την έχετε) και τόλμην κυρία Υπουργέ (μπορείτε να την δείξετε)... η υγεία».
Διαφορετικά, όλοι μας, πολίτες και πολιτεία, θα μοιρολογούμε:
«Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. …Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω» (Κ. Καβάφης).

star

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Αλιτήριοι πολιτικατζήδες, πάρτε το χαμπάρι υπηρέτες του λαού είστε και όχι των δικών σας ιδιοτελών συμφερόντων

Ακολουθώντας τον Βουλγαράκη στην οδό «νόμιμο ίσον ηθικό», ορισμένοι, κατ’ όνομα σοσιαλιστές, και εκσυγχρονισμένοι, κατρακύλησαν, σε ανάλογες πρακτικές.

Ο Τσουκάτος, κουβαλάει βαλίτσες με ζημενσοχορηγίες, εν ονόματι της κομματοφροσύνης του, γιατί κοινήπρακτική είναι οι χορηγίες προς τα κόμματα.

Ο Μαντέλης, τσεπώνει χορηγία της Ζήμενς για τον προεκλογικό αγώνα, βρε αδελφέ, και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε αγαπητοί συνάδελφοι προειδοποιεί, τους συναδέλφους του της επιτροπής. Πάγια πρακτική για τα κόμματα να δέχονται πέρα από τα εκατομμύρια που χορηγεί το κράτος (δηλαδή όλοι εμείς οι φορολογούμενοι και όχι φοροκλέφτες) μαύρες χορηγίες οι οποίες εν συνεχεία εξαργυρώνονται ποικιλοτρόπως.

Και ο αρχηγός τους, ο εκσυγχρονιστής και προς τον νεοφιλελευθερισμό διευρυνθείς (Μάνος, Ανδριανόπουλος), «οργίζεται» και φωνάζει. Και δεν ήξερε τίποτα, όταν και οι δύο τους ήταν τα κοντινότερά του εξαπτέρυγα;

Και οι γαλάζιοι του Χατζηγάκι, και άλλων του ιδίου φυράματος, διορίζουν, παραμονές εκλογών, τα σόγια τους, αδελφούς κόρες ανίψια .

Και ο Πάνκαλος (το «ν» προ του «κ» γίνεται γάμα, αλλά το διατηρώ το «ν», για τα δηλώσω το μεγαλείο, το «παν καλος» (διορθωτά, ο τόνος όχι το «κα») του ανδρός, διορίζει την κόρη του, γιατί, λέει, του δίνει το δικαίωμα ο νόμος (που αυτός και οι συν αυτώ εψήφισαν, ευλογούντες τα γένια των), ζηλώσας δόξαν λαμπράν βουλγαρακίου ύψους και ήθους, πως το νόμιμο είναι και ηθικό (όταν δεν έχεις τσίπα).

Πάγκαλος ο κομμουνιστοφάγος, αλλά όχι και τουρκοφάγος Νικηταράς, στα Ίμια.

Ναι σύντροφοι του ΚΚΕ, σεβόμαστε και τιμούμε του αγώνες των αγνών σας συντρόφων, που πολλοί έπεσαν θύματα των ραδιουργιών του κομματικού μηχανισμού σας. Αλλά, τη μάχη στο λιμάνι, οι συνδικαλιστές σας, την έδωσαν εναντίον των άλλων εργαζομένων και με τρόπο κοινωνικά προκλητικό. Η εργατιά δεν χωρίζεται σε κόκκινη και άλλων χρωμάτων εργατιά. Αποκλείστε το υπουργείο κύριοι του ΠΑΜΕ, όχι τις δουλειές των ανθρώπων. Συμμετάσχετε στις διαδηλώσεις όλων των εργαζομένων, όχι σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Οι εργατιά δεν έχει χρώμα παρά μόνο το χρώμα της ανάγκης και της ανέχειας και της διεκδίκησης του δίκιου της. Αλλά νόμος το δίκιο του εργάτη; Το νομιζόμενο δίκιο του καθένα;

Οι γαλάζιοι ταπεινοσεμνοπρεπώς, αφού έριξαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, την κοπάνησαν και έκλεισαν πίσω τους και την πόρτα της Βουλής, παραχώνοντας τα σκατά τους, όπως η γάτα, και νόμισαν ότι τα παρέγραψαν. Μα αυτά βρώμισαν και μας έπνιξαν.

Και ήρθαν οι πράσινοι για να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου. Να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και τα φίδια έζωσαν τον λαό, τον εργαζόμενο, τον έντιμο δημόσιο υπάλληλο, τον φουκαρά τον συνταξιούχο.

Το ΔΝ, οι τρόικες και οι μηχανισμοί, φιδίσιος βρόγχος στο λαιμό του λαού, τον καλούν να πληρώσει τα σπασμένα των νταβατζήδων της πολιτικής, των τραπεζών που τις χρηματοδότησαν με 28 δις και 10 ακόμη, της φούσκας του χρηματιστηρίου, των δομημένων, των φοροκλεπτών πολιτικών-πολιτικατζήδων, των ελληναράδων μικρού μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς αδιαντροπιάς και φοροκλοπής.

Και αντί, κύριοι της Κυβέρνησης, να αναζητήσετε τα λεφτά σε όσους έβαλαν χέρι στον δημόσιο κορβανά και να βάλει το κράτος χέρι στις βίλες τους και στις παρανόμως κτηθείσες περιουσίες τους.

Αντί, να κληθούν να ξεράσουν αυτά που έφαγαν οι βουλιμικοί κομπιναδόροι της πολιτικής και του δημόσιου τομέα.

Αντί, να ζητηθούν ευθύνες από αυτούς που ρήμαξαν τα ταμεία και τους Δημόσιους οργανισμούς κοινής Ωφελείας (Διοικητές και λοιποί παχυλά αμειβόμενοι και παρατρεχάμενοι).

Αντί, να ζητήσετε τη συνδρομή των πλουσίων αυτής της χώρας, βιλάτορες και θαλαμηγάρχηδες (νεολογισμός μάλλον ταιριαστός, μάλιστα αν διαβαστεί με «ιώτα» τονισμένο στην παραλήγουσα) και ποικίλοι κοτερούχοι και πισινούχοι και τζετάρχηδες (κατά το θαλαμηγάρχηδες), που με τη διαπλοκή τους, ή με την φοροκλοπή του δημοσίου χρήματος και του ιδρώτα των εργαζομένων, πλούτισαν.

Και αν δεν φιλοτιμηθούν, να τους επιβληθεί έκτακτη και επαναλαμβανόμενη, όσο είναι αναγκαίο, εισφορά από τα υπερκέρδη τους, για τη σωτηρία της Πατρίδας. (Ο λαός πληρώνει από το υστέρημά του).

Αντί αυτών, ακολουθείτε την επιβληθείσα νεοφιλελεύθερη συνταγή των τροικανών, κατά Γιώργο Τράγκα, και του ΔΝΤ, που αναγκάζει τον λαό, τον δημόσιο υπάλληλο, τον εργάτη τον συνταξιούχο να πληρώσει τη νύφη της καραμανλικής, καρναβαλικής ανικανότητας και της νεοδημοκρατικής φαυλότητας (πλήν εξαιρέσεων) , γιατί αυτόν, τον Λαό, τον έχετε στο χέρι. Ο Λαός δεν έχει λεφτά σε εξωχώριες και σε αμπαροκλειδωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, όπως οι μεγαλοκηφήνες του χρήματος και της κλεψιάς.

Όμως, «Όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς θέλουν να αδικούν τους καλούς: Οι μη κολάζοντες τους κακούς βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς» (Πυθαγόρας)

Και «Την πόλη την Χαλούν οι άπληστες κεφαλές του Δήμου, που δεν μπορούν να βάλουν γκέμι στην απληστία τους (Ου γαρ επίστανται κατέχειν κόρον). Παρά νοιάζονται με αδικία στην αδικία ποιος θα πλουτίσει. Που δεν σέβονται τα ιερά ή τα δημόσια κτήματα. Κλέφτες τι να πρωταρπάξει ο ένας του άλλου: πλουτούσιν δ’ αδίκοις έργμασι πειθόμενοι. Ουθ’ ιερών κτεάνων ούτε τι δημοσίων φειδόμενοι κλέπτουσιν εφ υφαρπαγή αλλοθεν άλλος. (Σόλων)

Πλούτισαν δια της πολιτικής, οι άθλιοι πολιτικατζήδες του ρουσφετιού και της ρεμούλας και των εξωχωρίων. Και αλαζονικά συμπεριφέρονται στον λαό. Γιατί

«αυθάδεια η χόρταση γεννά , πολλά σαν πέσουν πλούτη σ’ ανθρώπους που δεν έχουνε τον νου τους μετρημένον: Τίκτει γαρ κόρος ύβριν , όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος η» (Θεόγνις)

Και ο λαός πένης, εξαθλιωμένος, αλλά όχι νικημένος, μα θυμωμένος, αμύνεται, φωνάζει, κραυγάζει, σας μουντζώνει, πολιτκατζήδες της συμφοράς. Τον πνίγει το δίκιο.

Γιατί, ο λαός, «αν και είναι πιο φτωχός από σας ποτέ δεν σας αδίκησε για χρηματικό συμφέρον, ενώ εσείς οι πιο πλούσιοι απ’ όλους έχετε κάνει πολλές κακοήθειες για το κέρδος. Δήμος πενέστερος ημών ων ουδέν πώποτε ένεκα χρημάτων υμάς ηδίκησεν• υμείς δε πλουσιώτεροι πάντων όντες πολλά και αισχρά ένεκα κερδέων πεποιήκατε.» (Θρασύβουλος Αρχηγός των Δημοκρατικών που καταλύσανε την τυρρανία των «Τριάκοντα»).

Εσείς οι «αλιτήριοι (καταστροφείς) της πόλεως (Θεόγνις).

Και μια εξήγηση για ηλιθίους πολιτικατζήδες, οι οποίοι συνεχώς κραυγάζουν: «να μην ισοπεδώνουμε». Δεν ισοπεδώνουμε κενόκρανοι .

Δείχνουμε τη συνισταμένη των πολιτικών (φαντάζομαι να γνωρίζετε την μαθηματική έννοια). Υπάρχουν αρκετές συνιστώσες πολιτικών με θετικό πρόσημο,. μα οι περισσότερες είναι των πολιτικατζήδων και έχουν αρνητικό πρόσημο.

Έτσι, η συνισταμένη των πολιτικών, στις μέρες μας, είναι κάτω από το μηδέν (από εκεί και κάτω αρχίζουν οι αρνητικοί αριθμοί). Δείχνει την κατιούσα.

Και αυτήν την κατιούσα δείχνουμε και οφείλουμε να τη δείχνουμε οι πολίτες.

Οφείλουμε να δαχτυλοδείχνουμε τους κακούς , τους αδιάφορους, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και όχι μόνον. Και επειδή έχει τρόπους αδιάντροπους το σύστημα να καλύπτει τις ντροπές του, δια των νόμων, που εσείς οι ίδιοι ψηφίζεται, όπως η ασυλία των βουλευτών, όπως ο νόμος περί (αν)ευθύνης των υπουργών, οι νόμοι για διορισμούς ημετέρων ένθεν και ένθεν και τόσα άλλα.

Γι’ αυτό θα πρέπει, έχουμε υποχρέωση, να δείχνουμε τα οπίσθια σας που είναι γυμνά και δεν το ‘χετε πάρει χαμπάρι ή και δεν σας νοιάζει. Ξεδιάντροποι.

Γιατί «εκείνη η πόλη ευτυχεί και προ πάντων σώζει τη Δημοκρατία , όπου και αυτοί που δεν αδικήθηκαν καταγγέλλουν και τιμωρούν τον αδικητή, όχι λιγότερο από τους αδικηθέντες: δοκεί μοι πόλις άριστα πράττειν και μάλιστα σώζειν την Δημοκρατίαν, εν η τω αδικήσαντα του αδικηθέντος ουδέν ήττον οι μη αδικηθέντες προσβάλλονται και κολάζουσι.». (Σόλων)

«Οι πολιτικοί πρέπει να φοβούνται τον ψόγο περισσότερο από τον νόμο : Ψόγον μάλλον οι πολιτευόμενοι δεδοίκασιν ή τον νόμον» (Πλούταρχος). Μα εσείς, ξεδιάντροποι πολιτικατζήδες, ούτε νόμο σέβεσθε, ούτε ψόγο ντρέπεστε.

Γιατί νοιάζεστε για τα κοινά μόνο με τα λόγια.

Όμως, Άρχοντες δεν είναι οι εκλεγέντες από τους τυχόντες, ούτε με απάτη, αλλά όσοι ξέρουν να άρχουν: Άρχοντες ου τους υπό τυχόντων αιρεθέντας , ουδέ τους εξαπατήσαντας αλλά τους επισταμένους άρχειν (Σωκράτης).

Άρχοντες είναι «οι θεράποντες των αδίκως δυστυχούντων και τιμωροί των αδίκως ευτυχούντων: Θεράποντες μεν των αδίκως δυστυχούντων, κολασταί δε των αδίκως ευτυχούντων». (Γοργίας)

star

anevlavis.gr

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8056 Registration date : 10/07/2008

Ποιος σκότωσε τον τελευταίο Έλληνα;

Έλληνα! Ε, ‘Ελληνα! Του κάμω, τι ζητάς εδώ; είμαι νεκρός, μου κάμει. (Ν. Εγγονόπουλος)

Εσύ τον σκότωσες, που δημιούργησες μια πολιτεία που σκοτώνει τους πολίτες της, με όπλο τους άχρηστους ασύδοτους ανίκανους κυβερνήτες της και άρχοντές της. «Που κατά βάθος έγιναν /σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων.» (Κ. Καβάφης). «Μέτριοι άψυχοι μεγαλοκατεργάρηδες με το δέος της οικονομίας» (Γ. Σεφέρης) και την αδιαφορία για τις ανθρώπινες αξίες.

«Μιλούν για τη μεγάλη κρίση με το στόμα. Στην ψυχή τους καμία αλλοίωση. Μένουν όπως πάντα οι άνθρωποι της πλατείας Συντάγματος, οι άνθρωποι του Κολωνακίου» (Γ. Σεφέρης).
Χωρίς στρατηγικό σκοπό έγινε στάχτη ο τόπος ανεύθυνα και ασύδοτα.

Από τα παπατζίδικα κόλπα των Ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων — που «ξυπνούν, ξυρίζουνται κι αρχίζουν μεροκάματο τον σκοτωμό» (Γ. Σεφέρης) των ανθρώπων (θυμάστε τη Γιουγκοσλαβία; Και το Ιράκ; Και το Αφγανιστάν;..), των αξιών, των συνειδήσεων — και των ντόπιων σφουγγοκωλαρίων τους, εξαρτάται αν θα καταστραφεί η χώρα. Η «Ελλάδα το εξανδραποδισμένο έθνος».

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη ολίγιστε με τ’ όνομα. Αδιάφορε, κουρασμένε κατά δήλωσίν σου, που άφησες τους παρατρεχάμενούς της αυλής σου να καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική. Βατοπέδι και Siemens και ομόλογα και υποκλοπές και DVD κομιστών. Και όταν η μπόχα ξέφυγε από το υπόγειο της αυλής σου, καμώνεσαι πως δεν ήξερες. Και στο τέλος εξαφανίζεσαι, αφού παρέγραψες των δικών σου και άλλων τα σκάνδαλα. Μια υπόθεση, λες, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, περίπου.

Στρουθοκαμήλα της εξουσίας.

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη του εκσυγχρονισμού της χρηματιστηριακής φούσκας και του στρατηγού, κουβαλητή της ζημενσοβαλίτσας στα κομματικά, κατά πως αυτός λέει, στα ταμεία. Και του Μαντέλη, που αμάρτησε για την εκλογική του περιφέρεια με τη χορηγία της Ζήμενς και για την κόρη του. Και του χλιδάτου Υπουργού του σοσιαλισμού, του ωραίου Μπρούμελ. Και διαμηνύεις πως οργίζεσαι, και αγανακτείς, διότι, λέει δεν ήξερες. Γίνεται να είναι τόσο τυφλός και κωφός ο Κυβερνήτης;

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, άρχοντα της οικονομίας πολυώνυμε, με τα πολλά ταλέντα στη δημιουργική λογιστική και την αλχημεία, που αυξομειώνεις το έλλειμμα, κατά πως βολεύει, και τώρα, που οι ομοϊδεάτες σου, της Εσπερίας, ξερνούν την αλήθεια, καμώνεσαι πως αυτοί μόνο φταίνε και συ δεν ήξερες. Ήξερες, μα έλεγες ψέματα.

Εσύ, ο άρχων των οικονομικών, με φόρο αίματος και εν ονόματι της σωτηρίας της Πατρίδας, προσπαθώντας να γεμίσεις τον λάκκο των άδειων κρατικών ταμείων. Τον λάκκο, που εσύ τον έσκαψες, μαζί με τους δόλιους και ανίκανους διοικητές των ΔΕΚΟ, που τις λεηλάτησαν και που εσύ διόρισες.

Και κουτσουρεύεις, τώρα, τον μισθό του βιοπαλαιστή, τη σύνταξη του φουκαρά συνταξιούχου. Περικόπτεις τη δεκάρα για το δώρο στα εγγόνια. Το ευρώ για τη βοήθεια στον άνεργο-γιο. Και ας σκάνε οι σαπιοκοιλιές από τα άνομα κέρδη τους.

Και κόπτεσαι, δήθεν, για την Πατρίδα, που εσύ και οι όμοιοί σου περιφέρετε κουρελοντυμένη στα σαλόνια της Εσπερίας.

«Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικο;» (Ο. Ελύτης).

Εσύ, πολιτικάντη, εσύ τον σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Αδίστακτε, που με τον τζόγο, κρατικό και ιδιωτικό, πας να γεμίσεις τα άδεια σου ταμεία, αδειάζοντας τις τσέπες του κοσμάκη, που έχει πια εναποθέσει τις ελπίδες του στη θεά τύχη.

«Κι ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» (Γ. Σεφέρης).

Εσύ, τον σκότωσες, πολιτικατζή με το γυάλινο πρόσωπο το μαργωμένο πονηρό χαμόγελο. Ψηφοσυλλέκτη της ψήφου των αναγκεμένων ανθρώπων. Τον μαζοχυλό των ψηφοφόρων, όπως τους κατάντησες, σαν τα μούτρα σου — «το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι» (Ισοκράτης).

Εσύ, πολιτικατζή, που μπήκες ξεβράκωτος στην πολιτική και διά της πολιτικής απόκτησες βίλες και κότερα και επιδεικνύεις ασύστολα τη χλιδή σου, μπερδεύοντας το νόμιμο με το ηθικό. Ξεδιάντροπε των πολλών διαμερισμάτων και των κτημάτων και των μετοχών (τι θα τα κάνεις όλα αυτά; Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες).

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, δικαστή που μοίρασες Δικαιοσύνη, κλείνοντας το μάτι στον ισχυρό, σανιδώνοντας το δίκαιο και τον νόμο για να περάσουν αβρόχοις ποσί οι καπάτσοι διαπλεκόμενοι με τους εωσφοράκους, χαντακώνοντας τον ανήμπορο.

Εσύ, τον σκότωσες, διανοούμενε, ο ανίκανος να μιλήσεις τη γλώσσα του Ελληνισμού, που είναι η ιδέα της αξιοσύνης και της ελευθερίας του ανθρώπου. Που ζεις σαν πτώμα τυμπανιαίο, σκαρφαλωμένος πάνω στο άδειο σου κεφάλι, που έτσι κι αλλιώς δεν σου χρειάζεται, γιατί το έχει αντικαταστήσει η εύκαμπτη σπονδυλική σου στήλη. Και μόνη σου έγνοια να καθίσεις τον κώλο σου πάνω στην έδρα της Ακαδημίας.

Εσύ, διεφθαρμένε πλουτοκράτη, βουλιμικέ κοιλιόδουλε. Αναίσχυντε μεταπράτη κάθε αξίας. Εσύ, χρυσοκωλόπαιδο της αμεριμνησίας και της διαφθοράς. Άχθος αρούρης που βρομίζεις τα πάντα, κι αυτήν τη γη που πατάς και την καταπατάς παράνομα.

Εσύ, τον σκότωσες, άθλιε των χαφιέδων. Ξεπεσμένε πόρνε! Βιαστή των ελπίδων των φτωχών ανθρώπων. Εξωνημένε έμπορα των ελπίδων ενός ολοκλήρου λάου. Εσύ, που θησαυρίζεις στον θάνατο του εμποράκου. Εσύ, που στο ράντζο του αναγκεμένου άρρωστου ζητάς φακελάκι.

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Ελληναρά, οπαδέ της αρπαχτής και του σταρχιδισμού, με το «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς). Οπαδέ του «ό,τι φάμε, ότι πιούμε, και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» και του «Πούστευε και μην ερεύνα» (Τζίμης Πανούσης).

Εσύ, ο πουλημένος στη γκλαμουράτη Εσπερία των Νεοευρωπαίων, που λησμόνησαν τις πανανθρώπινες αξίες του ελληνοευρωπαϊκού πολιτισμού — και αλέθουν τις σάρκες και τις ψυχές των λαών στη μηχανή του νεοφιλελεύθερου δόγματος της Νέας Οικονομικής Ιδεολογίας των ασύδοτων αγορών της κερδοσκοπίας.

Εσύ, Νεοελληναρά, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ που έγινες για τους ξένους, που τόσο θαυμάζεις και ευλαβικά προσκυνάς, «The Greek malaka». Πονούν, ωρέ, τα παλικάρια. Πονούν και σκούζουν όταν κωλοπροβάλλουν και εισπράττουν το παλούκι ΔΝΤ και της τρόικας του μηχανισμού στήριξης.

«Μας μεταχειρίστηκαν σαν ανθρώπους άλλης φυλής που τους κάνουν ελεημοσύνη... Ευρωπαϊκός πολιτισμός μπιχλιμπίδι. Να χέσω τον ευρωπαϊκό πολιτισμό je m'en fous de la civilisation europeenne» (Γ. Σεφέρης)

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, που παριστάνεις τον πατριώτη, ο πατριδέμπορος. Και πουλάς «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς) .

Αρχαιοκάπηλε του κλέους εκείνων των Ελλήνων. Ψευτοέλληνα.

«Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου» (Σολωμός).

«Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις πολύ ταχτικά πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά ... Δεν έχουμε να σώσουμε τίποτα σ αυτόν τον πολιτισμό» (Γ. Σεφέρης).

Φαρμακωμένο να είναι το πλούσιο τραπέζι των ασυνείδητων, που κλέβουν τον ιδρώτα του εργάτη.

Βούλα πυρακτωμένη στην άδεια καρδιά τους το κλεμμένο νόμισμα του μεροκαματιάρη λαού.

Οι Ερινύες πλησιάζουν με γοργό βήμα. Το νιώθετε;

«Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες» (Γ. Σεφέρης)

πατριδέμποροι, χριστέμποροι, σκλάβοι του χρήματος και της αδικίας,

δεν μπορείτε να κρυφτείτε από το σκοτεινό μάτι των Ερινύων.

Αυτές δεν μπερδεύουν το ηθικό με το νόμιμο. Και θα ζητήσουν και θα πάρουν εκδίκηση.

Όταν έλθει ο καιρός της Δημοκρατίας του Δίκαιου Λόγου.

star

anevlavis.gr